خانواده برتر

- اگر بیماری حادی هستش مثل مشکلاتی که معمولا حاصل ازدواج‌های فامیلی هستش (مثلا معده بچه قادر به هضم هیچ غذایی نیست، تا آخر عمر یه بستنی نمیتونه بخوره، مشکل ذهنی پیدا میکنه و...) به نظرم به دنیا نیومدنش بهتره. زن و شوهر یا بیخیال بچه بشن یا برن پرورشگاه بچه بیارن و...

- اگر بیماری حادی هستش ولی احتمالش زیاد نیست: بستگی به درصدش قابل چشم پوشی هستش. اما اگر زیاده یا در حد 50درصد به نظرم نه.

- اما اگر بیماری حادی نیست مثل همین دیابت و فشار خون و.. که خیلی‌ها توی دنیا بهش مبتلا هستن و زندگی فرد رو دچار اختلال نمیکنه: حتی اگر احتمالش زیاد هم باشه به نظرم ارزش به دنیا اومدن اون بچه رو داره.

دنیا خیلی بزرگ‌تر و قشنگ‌تر از اینه که بخاطر چنین مسائل پیش پا افتاده‌ای خودمون یا کس دیگه‌ای رو ازش محروم کنیم. این مشکلات هم مثل خیلی مشکلات دیگه دنیا هستن.

آدمی باید اینقدر قوی باشه که مشکلات زندگی رو درمقابل خودش به زانو دربیاره نه اینکه اسیر چنین مشکلات کوچیک و پیش پا افتاده‌ای بشه. خیلی‌ها مشکلات خیلی بیشتری دارن و خیلی خوب هم زندگی میکنن. آدمی چه دنبال ناراحتی باشه چه خوشحالی بهونش رو پیدا میکنه. اما درکل این دنیا ارزش زندگی کردن و به دنیا اومدن رو داشته که خدا این فرصت رو بهمون داده. وگرنه فرشته‌ها و شیطان هم با وجود ما مخالف بودن!

خصوصا اگر خانواده خوب باشه، فضای مهر و همدلی توی خانواده باشه، خیلی مشکلات بزرگتر از این هم نمیتونه خم به ابروی آدما بیاره.

به نظرم پدر و مادر بیش از اینکه نگران اون بچه باشن، باید نگران خودشون باشن. سعی کنن توی زندگی خودشون شجاع باشن و شجاع بودن رو یاد بدن. درکشون رو از زندگی بالا ببرن و این درک بالا رو به بچشون یاد بادن.

این سوالات بیشتر بوی ترس میده تا خیرخواهی اون بچه. اگر پس فردا منو متهم کرد چی؟ اگر گفت تقصیر شماست این مشکل رو دارم چی؟ چه جوابی باید بهش بدم؟ زندگی آیندمون رو چیکار کنیم؟ اگر بدتر زندگیمون بهم بریزه چی؟

هر بچه‌ای ممکنه روزی (ولو لحظه‌ای) پدر و مادرش رو مقصر بدونه. با پدر و مادرش دعوا کنه، لج‌بازی کنه و... این مشکلات سر هرچیزی میتونه شکل بگیره. بچه که ناراحت میشه، گاهی به نشونه اعتراض (از یه چیز دیگه)، یه بهونه پیدا میکنه. یکی بیماری ارثیش رو بهونه میکنه یکی زمین خوردنش از پله‌ها رو و...! پس ترس از این بهونه‌ها و اتفاقات کوتاه مدت اصلا دلیل خوبی برای محروم کردن یه بچه از زندگی نیست. پدر و مادر هستن که باید مهارت‌های خودشون رو زیاد کنن.

در اینجا بحث‌های پایه‌ای هم سر جای خودشه. آدمی که حداقل احساس خوشبختی توی زندگیش رو نداره، مسئولیت پذیر نیست، همه چیز رو گردن پدر و مادر و معلم مدرسه و شرایط کشور و دنیا میندازه، بعیده بتونه همسر خوبی باشه و به همین نسبت بعیده پدر یا مادر خوبی هم بشه. بیشتر مشکلات اینجاست.

پس اگر خودتون دچار این بیماری‌ها هستین که به نظرم بیخودی خودتون و دیگران رو از زندگی محروم نکنید. حتما ازدواج کنید و حتما به بچه‌دار شدن فکر کنید. درکنارش به رشد فردی خودتون هم اهمیت بدین.

اگر در شرایطی هستین که میخواین با کسی ازدواج کنید که این بیماری‌ها رو داره و در شرایط انتخاب همسر هستین، حتما با مشاور مشورت کنید و سنجیده عمل کنید نه احساسی.

ان‌شاءالله مفید بوده باشه.

به اون بچه ظلم می شه اونکه اختیاری نداره بیاد این دنیا درد و زجر بکشه 

بنظر من اگه یه بچه رو به سرپرستی بگیره خیلی بهتره هم با توجه به اینکه تو ابن وضع اقتصادی بد بچه های بی سرپرست خیلی اذیت می شن و همچنین اون شخص پدر یا مادر می شه و خودشو از این لذت محروم نمی کنه

می دونم هیچی بچه خود آدم نمی شه ولی خوب بعضی وقتام متاسفانه صلاح یه چیز دیگه س و اون شخص هم توکلش به‌خدا باشه و مطمئن باشه خدا بهترین پاداش ها رو براش داره

سلام به همه 

چنین موقعیتی رو فقط کسی درک میکنه که تو اون شرایط باشه.

من نمیتونم اون خانوم یا آقا رو درک کنم که ممکنه چقدر دلشون بچه بخواد.

من ممکنه بگم کارشون اشتباهه،ولی ممکنه وقتی خودم توی اون شرایط باشم،نتونم احساس خودم رو نسبت به خواست همسرم یا حتی خودم برای بچه دار شدن و پذیرش اون ریسک ،کنترل کنم.

.

.

.

الان که در چنین شرایطی نیستم،میگم اگر اطمینان صد در صدی باشه که بچه ناقص میشه،کار عاقلانه ای نیست.البته صرفا الان این تفکر رو دارم.

(ریسک های پزشکی و یا درمان های احتمالی رو اطلاع ندارم)

بستگی به شدت بیماری داره 

اما در کل از نظرم کار غیر انسانی نیست 

منم دقیقا همین مشکل رو دارم من

اسکیزوفرنیا دارم ولی مهار شده است توسط دارو دکترمم میگه ۱۵ درصد احتمال انتقالش به بچه هست ولی من دلم نمیاد بچه دار بشم واسه همین قید ازدواج رو زدم. ازینایی هم نیستم که تو کف عشق ازدواج باشم.

به نظر من تولید مثل نکنن بهتره ولی خیلی خانواده ها و دوستان ممکنه بهشون فشار بیارن و خودشون هم بدشون نیاد و این کار رو بکنن

سلام

من برادرم اسکیزوفرنی داره یعنی بیماری که کل خانواده را نابود میکنه . ۱۰ ساله علامتهایش شروع شد بتدریج با انزوا و گوشه گیری و سال به سال شرایطش از قبل بدتر میشد ولی هیچ درمانی نمیگرفت بالاخره کارش رسیده بود به سکوت مطلق اصلا با کسی صحبت نمیکرد روزانه ۶ساعت میاده روی داشت غذایش یک تیکه کوچیک نان بود و اصلا بیشتر نمیخورد توخونه دائم یک گوشه مینشست سرش پایین و تو خودش بود با چه مکافاتی اول والدینم راضی شدند ببرند بیمارستان ،،، خدا برای هیچ کسی این مصیبت را نیاورد بدترین روز عمرم بود برادرمو چند نفره به زور بلند کردند بردند بیمارستان طفلی فقط ضجه میزد که نبرنش،، اصلا ازارش به مورچه هم نمیرسید 

کلی از موهام از بیماری برادرم سفید شده تو جوانی،،، الان ۹ماه تحت درمانه بهتر شده ولی هنوز کامل کنترل نشده

جز بدترین دردهایی هست که یک خانواده را مبتلا میکنه

خداروشکر ازدواجی نیست خانواده دایم اصرار میکنند ازدواج کند ولی قبول نمیکنه

خدا همه را شفا دهد

به سعید

من منظورم اسکیزوفرنی و بوردرلاین و بایپولار و سایکوپات و بیماری های این رده ای نسیت.چون اگر این مشکلات رو داشتم حتی ازدواج و بچه دار شدن جای تردید هم برام نداشت.

انشالله شماهمیشه حالتون خوب باشه و سلامت باشید.

به راوی

مسئولیت پذیر هستم که نگران آینده یه موجود دیگه ام.وگرنه همه میتونن تولید مثل کنند.

به بقیه

ممنونم از نظراتتون

سلام متاسفم که بیماری برادرتون رو شنیدم. من ۴ سال پیش علایمش شروع شد خیلی زود بعد از ۴۰ روز قسمت شد رفتم بیمارستان بعد. از یه هفته به حالت عادی برگشتم به خاطر داروهایی که بهم دادن. بعدش یکم بی حال بودم تقریبا تا یه سال ولی کم کم حالم خوب شد. هر چی زودتر مریظ دارو مصرف کنه بهتره. اگه برادر شما هم از بیمارستان بدش میاد فقط مطمین باشید داروشو مصرفم می‌کنه کافیه. معمولا روزی یه قرص هست. اگه مرطب دارو مصرف کنه علایمش کاملا به مرور زمان برطرف میشن. حدود یه درصد جمعیت اکیزوفرنیا دارن بیشترم ژنتیکیه ما خودمون تو خانوادمون نداشتیم ولی من گرفتم 🥸 

یه آشنای خانوادگی داریم پسرشون اسکیزوفرنی داشت اتفاقا برادر یکی از همکارانم هم همینطور بود. 

خدا رو شکر با دارو کاملا برطرف میشه. اگه برادرتون بعد از قرص اسکیتزوفرنیا بی حال بود چارش قرص ضد افسردگیه روانپزشکا به راحتی براش تجویز میکنند. 

سلام وقت بخیر 

 بیماری های که قید کردی  بیشتر تحت شرایط سبک زندگیه تا ژنتیک .

   مثلا دیابت و بقیه بیماری های که قید کردید  بیشتر از اینکه از طریق وراثت به ارث برسه  از طریق سبک زندگی اشتباه خانواده ها به ارث میرسه  و اگر سبک زندگی و تغذیه سالم وجودداشته باشد  انتقال این بیماری ها کاهش پیدا میکنه.

به سعید

خداروشکر که مهار شده بیماریتون

انشالله همیشه سالم و سرحال باشید 

به سوال کننده

اسم بیماری رو بگید تا دوستان بتونن بهتر نظر بدن.اینجا که شما ناشناخته هستید.

سلام اسم بیماری شما یا فرد مورد نظرتون چیه؟ اگه از نظرات صادقانه ناراحت نمیشید اسم بیماری رو بگید تا ما بتونیم نظری بدیم که به دردتون بخوره

کسی که از زندگیش راضیه و شاد زندگی میکنه بچه بیاره چون میتونه فرزند خوشبختی تربیت کنه 

هرکی ناراضیه به هر علت ، بچه نیاره

ربطی به بیماری نداره

به راوی: احسنت عالی

توی معادله ی مریم و راوی یه متغیر هست اونم اینه که اگه شما احساس خوشبختی میکنید و از لحاظ احساسی رابطه ی قوی با همسرتون دارید پس بچه بیارید‌. 

بزارید اینجوری محاسبه کنیم.

اگه ۱ درصد احتمال داشت بچتون بر اسر این بیماری خودکشی کنه چی؟ 

اگه ۵ درصد احتمالش بود چی؟

اگه ۱۵ درصد بود چی؟

۲۵ درصد چی؟

سوال من خیلی واضح هست فقط شما به من بگید سر چه درصدی شما دست ازین کار برمی دارید و تصمیم می‌گیرید بچه دار نشید؟ 

فرض میکنیم شما خیلی آدم محکمی هم هستید و مریضی خودتون و حتی مرگ یا مریضی بچتون هم اصلا خم به ابرو تون نمیاره! مثلا همسرتونم همچین آدمیه! بازم اگه مثلا ۵۰ درصد احتمال بود بچتون از لحاظ فکری معلول باشه بچه دار میشید؟ فقط یه عدد می‌خوام. سر چه درصدی دست ازین کار برمی دارید. ممنون!

- قبلا توضیح دادم. بستگی به میزان حاد بودن بیماری داره.

فلج بودن جسم یا مشکل مغزی رو مشکل حادی میدونم. این موارد خیلی با مسائل کوچیک مثل دیابت و فشار خون و... فرق داره.

اگر مشکل حادی باشه و دکتر ژنتیک بگه احتمالش کم نیست (متوسط به بالاست) به شخصه ممکنه بیخیال بشم.

- ما داریم از احتمال صحبت می‌کنیم نه قطعیت. ممکنه یه خانواده 5تا بچه هم داشته باشن و 4تا یا حتی هر5تا سالم باشن.

آدم باید حساب و کتابی بکنه. همه‌جا احتمال وقوع اتفاق ناگوار هست. اگر برم خیابون و موتوری بهم بزنه و فلج بشم، بعد افسرده بشم بعد به فکر خودکشی بیوفتم چی؟ اگر با ماشین به یه نفر بزنم، مرگ مغزی بشه، اعضای خانوادش خودکشی کنن چی؟ اینا مهمه و باید توجه بشه ولی چون صرفا احتمالش وجود داره که نمیشه تا آخر عمر یه گوشه بشینیم و خودمون رو از دنیای بینهایت فرصت‌ها محروم کنیم.

ما باید تا حدی مهارت ریسک‌پذیری و مدیریت ریسک داشته باشیم. البته میدونم بعضی آدم‌ها ذاتا محافظه کار هستن و عاشق کارمندی یا یه شغل بدون ریسک. حتی توی مصاحبه اول هم به وضوح امنیت طلبی رو میشه از حرفاشون پیدا کرد. اما خب یه عده دقیقا برعکس این افراد هستن و زندگی رو به شکل متفاوتی مدیریت میکنن.

- بعدشم به مشکل جسمی اینقدر بد نگاه نکنیم. حالا اومدیم و بخاطر ناکافی بودن علم پزشکی، یکی از بچه‌هامون با مشکل جسمی به دنیا اومد. فرض کنید فلج جسمی و مغزی. خب بعدش؟ چطور به این قضیه نگاه می‌کنید؟ حالا کاریه که شده و بدبختی‌ای هستش که باید در کنار هم تحمل کنیم؟ آخی گناه داره الکی لبخند ظاهریمون رو حفظ کنیم؟

نه این مدل زندگی رو کاملا غلط میدونم.

چه بسا همون بچه به ظاهر مریض بتونه از 100تا بچه سالم بیشتر به پدر و مادرش کمک کنه. ما که نمی‌دونیم.

ما مسلمونیم. آدمای دوران جاهلیت اعراب که نیستیم دختر (و حتی پسری) که نتونه پول و قدرت ما رو زیاد کنه زنده به گور کنیم! چه بسا همون بچه مریض بتونه مشکل صبر ما رو درست کنه، عمق نگاهمون به جهان رو زیاد کنه، به ما انگیزه درونی بده بریم به لطف خدا چیزهایی پیدا کنیم یا بسازیم که دنیا به جای بهتری تبدیل بشه. خیلی از اکتشافات و اختراعات رو نگاه کنید همینطوری بوده. یا خود اون فرد مشکل داشته یا یکی از عزیزانش. بعد از این فرصت استفاده کرده و به تعداد زیادی از آدما کمک کرده. همه چی به نگاه ما برمی‌گرده. اگر شیشه عینک ما کثیف هستش به معنای این نیست که واقعیت هم همینطوره.

اون بچه چه مستقیم و چه غیر مستقیم میتونه برکات زیادی داشته باشه. وجود یه مشکل نباید باعث بشه برکات و عظمت وجود انسانی رو نادیده بگیریم.

آره خیلی‌ها ممکنه بخاطر مو نداشتن تا آخر عمر، خودشون رو توی خونه زندانی کنن یا همیشه اسیر کلاه گذاشتن باشن ولی یه عده حتی بدون دست و پا هم کارهای ارزشمندی به جهان ارائه دادن. همه چی به نگاه ما برمی‌گرده.

البته هیچکدوم از این‌ها لزوما به معنای آسون بودن نیست. خوردن و خوابیدن توی خونه میتونه خیلی راحت‌تر از کوه رفتن و پذیرفتن سختی‌ها و ریسک خطرات اون باشه ولی هرچیز آسونی لزوما درست نیست. لزوما منجر به آسودگی آینده ما نمیشه.

از طرفی همونطور که کوه رفتن ریسک داره، کوه نرفتن هم ریسک‌های خودش و چه بسا بیشتر رو داره. انواع و اقسام مشکلات مثل مشکلات قلبی، دیابت، فشار خون و...

وقتی از مشکلات و ریسک بچه‌دار شدن صحبت می‌کنیم باید از مشکلات و ریسک بچه‌دار نشدن هم صحبت کنیم! و گاهی محاسبه این‌ها اصلا آسون نیست. آدمیزاد هستیم دیگه... خیلی چیزها می‌خوایم درحالیکه به ضررمون هستن و خیلی چیزها نمی‌خوایم درحالیکه به سود ما هستن. فکر کنم جمله از انیشتین بود که می‌گفت هر چیز مهمی رو نمیشه اندازه‌گیری کرده و لزوما هرچیزی که قابل اندازه‌گیری هست مهم نیست!

- درکل ما یه خانواده هستیم و در هر شرایط کنار هم. ممکنه هرکدوم از اعضای خانواده سالم باشن و توی سنی به هر دلیل دچار بیماری سبک یا سنگین بشن. ممکنه خودمون یا دیگران فلج بشیم، کور بشیم، روده‌ها و کلیه‌هامون مشکل پیدا کنن، سرطان بگیریم... یا حتی بیماری‌هایی که خیلی‌هامون ازش خبر هم نداریم! بله تا جای امکان باید ریسک مشکلات رو کم کنیم و همین بخشی از مسئولیت پذیری هستش ولی مدیریت ریسک با پاک کردن صورت مسئله یا فرار از اون متفاوت هستش.

گاهی اوقات باید خودمون رو بسپاریم به جریان زندگی و ببینیم چی میخواد بهمون یاد بده. مهم صبور بودنه هستش، کنار هم بودن هستش، روحیه انعطاف‌پذیری و یادگیری هستش، اینکه به دنبال رشد باشیم...

به راوی

اگه قرار باشه بچم معلول ذهنی بشه بچه نمیارم کلا

معلولیت ذهنی حاده ، 

بستگی به علتشم داره ، چون کلا با کسی که ممکنه بچمون باهاش معلول در بیاد ازدواج نمیکنم.

اگرم خودم معلولیت ذهنی داشته باشم نمیدونم.

من خودم همینطوری از لحاظ روحی ادم ضعیفی هستم و نمیدونم چقدر وضع روحیم بد باشه اگه معلولیت ذهنی داشته باشم.

سوال کننده میگه قند خون و فشارخون! خدایی شما زندگیو بابت یه همچین بیماری هایی بیخیال میشین؟ پدرم فشار خون داره مادرم قند خون داره ، منم قند خون رو به احتمال بالا خواهم داشت ولی مشکلی ندارم.

اگه بخوای همین طور دنبال عیب تو ژن باشی ، یکی که دماغش بزرگه هم بگه من ژنم خوب نیست بچه نمیارم :\

ای بابا:/

همین قند خون و فشارخون قبل از پیشرفت علم پزشکی کشنده بودن.الان میشه یه کاریش کرد.

کم خونی داسی شکل یه زمانی جون خیلیارو تو افریقا نجات داد.

همیشه هم ادم نمیتونه خودشو عقل کل در نظر بگیره.

این پست هم به نظرم کارامد نیست و بحث بیهوده به وجود میاره، چون واقعا ما میبینیم تو جامعه اینایی که زندگیشون خوب نیست میگن بچه نیارین به این دنیای بی رحم! اونی که میگه بچه اوردن به این دنیا جنایته خودش بهتر میدونه چرا!

به عنوان کسی که زندگی خوبی دارم ، تولد رو مقدس میدونم.

خیلی ممنون