خانواده برتر

1- بی تفاوتی باید کرد(تنبیه یا تهدید توی این مورد باعث میشه که اون بیشتر توی ذهنش کند و کاو کنه راجب اون چیزی که دیده)

2- وقتی خودش راجبش حرف زد بی اهمیت باشید. انگار که چیز مهمی نیست. بزنید خودتونو به کوچه علی چپ

3- وقتی برادر کوچیکترت خواست باهاش در این باره حرف بزنه یا ازش سوال کنه مثلا بگه ناقلا چی دیده بودی اصلا نباید با ایشون هم کاری داشته باشید. اون رو هم که تهدیدش کنید حساس میشه بیشتر میپرسه از دختر 3 ساله تون و در نتیجه چی؟ کار خرابتر می شه

پس: در درجه ی اول بی اهمیت بودن نسبت به هر دوشون. چه خود دختر بیاد بگه چه پسر بگه نباید واکنشی نشون بدید. مطمئن باشید این کار تأثیرش بسیار بیشتر از اینه که بخواید دامن بزنید بهش. چون بچه ذهنش شفافه چه 3 ساله چه 7 ساله و 8 و 9 و 10 و 11 و 12 ساله اینا همه شون بچه ن . منظورم اینه که چه 3 ساله چه ابتدایی. فرقی نمیکنه. همون پسر هم اشتباه کردید که بهش گفتید اه. نگو . نگو. نپرس. با این کارتون اوضاع رو خرابتر کردید.

در درجه ی بعدی

این راه رو امتحان کنید اگه دیدید ظرف مدتی نتیجه ای نگرفتید بعد بیاید بهتون میگم چیکار باید کرد ولی من تضمین میکنم با واکنش نشون ندادن به هر دو اونها تموم میشه می ره زمانشم پیشبینی میکنم حدود 10 الی 15 روز نهایتا 1 ماه خود اونا هم براشون عادی میشه و زیاد پی اون صحنه ای که دیدنو یا شنیدنو نمیگیرن هردوشون

حالا پیشنهاد من به شما

به عنوان خواهر بزرگتر اون دختر 3 ساله ی معصوم چطوری اجازه دادید دختر به اون ظرافت و بانمکی(آخه دخترا در کودکی یه نمک خاصی دارن) با پسر جوون ارتباط بسیار نزدیک داشته باشه؟ البته من نمیدونم سطح رابطه اونا در چه حده ولی در کل یه چیزی که دیدم در پسرای جوون و دقت کردم بیشترشون(توهین نشه- به دید بدی هم نمیگم ) کلا دختربچه ها رو دوس دارن و یه جورایی خوششون میاد سر به سرشون بذارن. دختر هم که میدونید حتی در بچگی و خیلی کودک هم که باشه یه شیرینی خاصی داره و ذاتشم دست خودش نیست عشوه گری داره. امیدوارم منظورم رو گرفته باشید. ولی در حالت کلی درست نیست که این ارتباط اونقدر نزدیک باشه. من منظور اصلا بدی ندارما. شایدم محرمتونم باشه اون پسر. مثلا داییشه یا عموشه یا هرچی ولی کلی دارم میگم دختربچه ها

1- عشوه گری دارن تو ذاتشون

2- بیشترشون به لحاظ اندامی حساسن. من خودم یادمه کوچولو بودم به هر واکنشی حساس بودم از طرف مخصوصا جنس مخالفها. حتی محرمها. مثلا ممکنه اونم ازین نوع کودکا مث کودکی من باشه. میبینید که طرف اصلا قصدی نداره و حتی نمیدونه داره چیکار میکنه و این کارش چه تاثیر بدی روی دختر و اینده ش میذاره. میبینید که مثلا دایی بچه از سر بانمکیش (درست مث من و شما که خواهرشیم یا مامانشیم دوسش داریم بی هیچ قصدی) بچه رو بوس میکنه ولی اون بچه به لحاظ بدنی دختر حساسیه و اون حس غریزی توی وجودش در اون لحظه شکوفا میشه و این اصلا خوب نیست

3- من نمیگم همه جوونا و همه دختربچه ها

میگم ما به قصد هم که نبوسیمشون یا به قصد هم که گره دست و پاشونو فشار ندیم ولی بازم امکانش هست که دختربچه در اون سن بسیار کم که کسی فکرشم نمیکنه یهویی یه حس غریزی نامربوط به اون سن در وجودش شکوفا شه. این فقط یه موردش وگرنه نمیخوام بدبینتون کنم به محارم فرزندتون

نهایتا سعی کنید بچه رو به نقاشی سرگرم کنید. تعداد بسیار زیادی مداد رنگی (نه فقط یه جعبه دوازده تایی یا شش تایی) خیلی بیشتر مثلا 10 تا بسته از رنگای مختلف که مثلا چند نوع آبی داشته باشه توش چند نوع قرمز چند نوع سبز و از هر رنگی چند نوع مختلف بخرین و کاغذ نقاشی و حتی اگه بودجه شو دارید در کنارش یه بوم کوچولو با چند تا رنگ و قلم مو و اینا (اگه نداشتید همون مثلا مدادرنگیا و کاغذا کافیه بازم خوبه) تهیه کنید و جلو بچه بذارید و خودتونم بشینید کنارش و ازش بخواید که هر چی که دور و برشه توی خونه ست یا رو صفحه ی تلویزیونه یا هر چی که خوشش میاد مثلا عروسکشو یا خونه زندگیتونو یا زار و زندگی و هر چی که توش هست چه میدونم چیزایی که بهشون علاقه بیشتر داره به تصویر بکشه و بیاره روی کاغذ- یه مدت در کنار همون بی تفاوت بودن و واکنش نشون ندادن که بهتون گفتم این نقشه نقاشی و مدادرنگی و اینارو باهاشادامه بدید. مطمئن باشید کمک میکنه که زودترم از ذهنش پاک شه. روی بچه ها رنگها معجزه میکنن خواهر. من سالهای زیادی با بچه های فامیل و دوست و آشنا دمخور بودم. بوده طرف پدر و مادرش دعوای وحشتناک کردن بچه ترسیده و تا چند روز ترس داشته با معجزه ی نقاشی و رنگ و این حرفا آرومش کردم و نذاشتم روحش لطمه ببینه. میگی نه امتحان کن. اما به روش من. به مهربونی من و اونجوری که خودم توی دنیاشون می رم و باهاشون قاطی میشم.

انقدر من دوست دارم که کمکی کرده باشم که خدا میدونه و بس. واسه ی همینم انقدر نوشتم و طولانیم نوشتم دستم درد گرفت ولی مطمئنم روشم و حرفام جواب میده. البته با ترفند که یکیش مهربونی و وقت گذاشتن برای بچه ست. حتی میتونید انقدر این مساله ی نقاشی رو پرجذبه کنید توی خونه تون که اون آقا پسر ابتداییتونم بیاد بشینه کنارتون و هردوشون با هم نقاشی کنن. اینجوری از ذهن خود اونم میپره بعد یه مدت.

و در کل این رو هم بدونید که همه ی آدما از وقتی که متولد میشن و خداوند بهشون ذهن و مغز میده هر چیزی رو که میبینن بعیده که از صفحه ی ذهنشون پاک شه به کلی. حتی برای مقداریشم مونده تا آخر عمر یه گوشه ای از ذهنشون حک میشه اما چیزی که ما باید نگرانش بشیم این نیست. نگرانیمون باید بابت این باشه که تاثیر اون چیزی رو که دیدن چطوری پاک کنیم و نذاریم که اثر بد بذاره وگرنه خود اون صحنه ای که ادمیزاد میبینه یه ذره ایشم شده میمونه مطمئن باشید.

به این پاراگراف آخر حرفم  بیشتر دقت کنید. خود صحنه دیگه مهم نیست. تاثیر بدش مهمه که نباید بگذاریم پابرجا بمونه.

راستی من اومدم به اون دختربچه ای که پدر و مادرش دعوای بدجورکردن نقاشی یاد بدم و یه مدت باهاش نقاشی کار کردم در سن تقریبا 4 سالگیش. نه تنها در اون مقطع اروم شد بلکه این اثر مثبت کارم انقدر توی وجود این بشر رفت که الان 13 سالشه چند وقت پیش شنیدم نقاشیای خوبی میکشه و کلاسای مختلفیم می ره و زندگیشو با نقاشی پر میکنه و خیلیم دختر موجه و آرومی شده. خوشحال شدم و مطمئنم اثر اون یک ماه نقاشی مداوم که من باهاش میکشیدم روی آینده شم مونده.

1- بی تفاوتی باید کرد(تنبیه یا تهدید توی این مورد باعث میشه که اون بیشتر توی ذهنش کند و کاو کنه راجب اون چیزی که دیده)

2- وقتی خودش راجبش حرف زد بی اهمیت باشید. انگار که چیز مهمی نیست. بزنید خودتونو به کوچه علی چپ

3- وقتی برادر کوچیکترت خواست باهاش در این باره حرف بزنه یا ازش سوال کنه مثلا بگه ناقلا چی دیده بودی اصلا نباید با ایشون هم کاری داشته باشید. اون رو هم که تهدیدش کنید حساس میشه بیشتر میپرسه از دختر 3 ساله تون و در نتیجه چی؟ کار خرابتر می شه

پس: در درجه ی اول بی اهمیت بودن نسبت به هر دوشون. چه خود دختر بیاد بگه چه پسر بگه نباید واکنشی نشون بدید. مطمئن باشید این کار تأثیرش بسیار بیشتر از اینه که بخواید دامن بزنید بهش. چون بچه ذهنش شفافه چه 3 ساله چه 7 ساله و 8 و 9 و 10 و 11 و 12 ساله اینا همه شون بچه ن . منظورم اینه که چه 3 ساله چه ابتدایی. فرقی نمیکنه. همون پسر هم اشتباه کردید که بهش گفتید اه. نگو . نگو. نپرس. با این کارتون اوضاع رو خرابتر کردید.

در درجه ی بعدی

این راه رو امتحان کنید اگه دیدید ظرف مدتی نتیجه ای نگرفتید بعد بیاید بهتون میگم چیکار باید کرد ولی من تضمین میکنم با واکنش نشون ندادن به هر دو اونها تموم میشه می ره زمانشم پیشبینی میکنم حدود 10 الی 15 روز نهایتا 1 ماه خود اونا هم براشون عادی میشه و زیاد پی اون صحنه ای که دیدنو یا شنیدنو نمیگیرن هردوشون

حالا پیشنهاد من به شما

به عنوان خواهر بزرگتر اون دختر 3 ساله ی معصوم چطوری اجازه دادید دختر به اون ظرافت و بانمکی(آخه دخترا در کودکی یه نمک خاصی دارن) با پسر جوون ارتباط بسیار نزدیک داشته باشه؟ البته من نمیدونم سطح رابطه اونا در چه حده ولی در کل یه چیزی که دیدم در پسرای جوون و دقت کردم بیشترشون(توهین نشه- به دید بدی هم نمیگم ) کلا دختربچه ها رو دوس دارن و یه جورایی خوششون میاد سر به سرشون بذارن. دختر هم که میدونید حتی در بچگی و خیلی کودک هم که باشه یه شیرینی خاصی داره و ذاتشم دست خودش نیست عشوه گری داره. امیدوارم منظورم رو گرفته باشید. ولی در حالت کلی درست نیست که این ارتباط اونقدر نزدیک باشه. من منظور اصلا بدی ندارما. شایدم محرمتونم باشه اون پسر. مثلا داییشه یا عموشه یا هرچی ولی کلی دارم میگم دختربچه ها

1- عشوه گری دارن تو ذاتشون

2- بیشترشون به لحاظ اندامی حساسن. من خودم یادمه کوچولو بودم به هر واکنشی حساس بودم از طرف مخصوصا جنس مخالفها. حتی محرمها. مثلا ممکنه اونم ازین نوع کودکا مث کودکی من باشه. میبینید که طرف اصلا قصدی نداره و حتی نمیدونه داره چیکار میکنه و این کارش چه تاثیر بدی روی دختر و اینده ش میذاره. میبینید که مثلا دایی بچه از سر بانمکیش (درست مث من و شما که خواهرشیم یا مامانشیم دوسش داریم بی هیچ قصدی) بچه رو بوس میکنه ولی اون بچه به لحاظ بدنی دختر حساسیه و اون حس غریزی توی وجودش در اون لحظه شکوفا میشه و این اصلا خوب نیست

3- من نمیگم همه جوونا و همه دختربچه ها

میگم ما به قصد هم که نبوسیمشون یا به قصد هم که گره دست و پاشونو فشار ندیم ولی بازم امکانش هست که دختربچه در اون سن بسیار کم که کسی فکرشم نمیکنه یهویی یه حس غریزی نامربوط به اون سن در وجودش شکوفا شه. این فقط یه موردش وگرنه نمیخوام بدبینتون کنم به محارم فرزندتون

نهایتا سعی کنید بچه رو به نقاشی سرگرم کنید. تعداد بسیار زیادی مداد رنگی (نه فقط یه جعبه دوازده تایی یا شش تایی) خیلی بیشتر مثلا 10 تا بسته از رنگای مختلف که مثلا چند نوع آبی داشته باشه توش چند نوع قرمز چند نوع سبز و از هر رنگی چند نوع مختلف بخرین و کاغذ نقاشی و حتی اگه بودجه شو دارید در کنارش یه بوم کوچولو با چند تا رنگ و قلم مو و اینا (اگه نداشتید همون مثلا مدادرنگیا و کاغذا کافیه بازم خوبه) تهیه کنید و جلو بچه بذارید و خودتونم بشینید کنارش و ازش بخواید که هر چی که دور و برشه توی خونه ست یا رو صفحه ی تلویزیونه یا هر چی که خوشش میاد مثلا عروسکشو یا خونه زندگیتونو یا زار و زندگی و هر چی که توش هست چه میدونم چیزایی که بهشون علاقه بیشتر داره به تصویر بکشه و بیاره روی کاغذ- یه مدت در کنار همون بی تفاوت بودن و واکنش نشون ندادن که بهتون گفتم این نقشه نقاشی و مدادرنگی و اینارو باهاشادامه بدید. مطمئن باشید کمک میکنه که زودترم از ذهنش پاک شه. روی بچه ها رنگها معجزه میکنن خواهر. من سالهای زیادی با بچه های فامیل و دوست و آشنا دمخور بودم. بوده طرف پدر و مادرش دعوای وحشتناک کردن بچه ترسیده و تا چند روز ترس داشته با معجزه ی نقاشی و رنگ و این حرفا آرومش کردم و نذاشتم روحش لطمه ببینه. میگی نه امتحان کن. اما به روش من. به مهربونی من و اونجوری که خودم توی دنیاشون می رم و باهاشون قاطی میشم.

انقدر من دوست دارم که کمکی کرده باشم که خدا میدونه و بس. واسه ی همینم انقدر نوشتم و طولانیم نوشتم دستم درد گرفت ولی مطمئنم روشم و حرفام جواب میده. البته با ترفند که یکیش مهربونی و وقت گذاشتن برای بچه ست. حتی میتونید انقدر این مساله ی نقاشی رو پرجذبه کنید توی خونه تون که اون آقا پسر ابتداییتونم بیاد بشینه کنارتون و هردوشون با هم نقاشی کنن. اینجوری از ذهن خود اونم میپره بعد یه مدت.

و در کل این رو هم بدونید که همه ی آدما از وقتی که متولد میشن و خداوند بهشون ذهن و مغز میده هر چیزی رو که میبینن بعیده که از صفحه ی ذهنشون پاک شه به کلی. حتی برای مقداریشم مونده تا آخر عمر یه گوشه ای از ذهنشون حک میشه اما چیزی که ما باید نگرانش بشیم این نیست. نگرانیمون باید بابت این باشه که تاثیر اون چیزی رو که دیدن چطوری پاک کنیم و نذاریم که اثر بد بذاره وگرنه خود اون صحنه ای که ادمیزاد میبینه یه ذره ایشم شده میمونه مطمئن باشید.

به این پاراگراف آخر حرفم  بیشتر دقت کنید. خود صحنه دیگه مهم نیست. تاثیر بدش مهمه که نباید بگذاریم پابرجا بمونه.

راستی من اومدم به اون دختربچه ای که پدر و مادرش دعوای بدجورکردن نقاشی یاد بدم و یه مدت باهاش نقاشی کار کردم در سن تقریبا 4 سالگیش. نه تنها در اون مقطع اروم شد بلکه این اثر مثبت کارم انقدر توی وجود این بشر رفت که الان 13 سالشه چند وقت پیش شنیدم نقاشیای خوبی میکشه و کلاسای مختلفیم می ره و زندگیشو با نقاشی پر میکنه و خیلیم دختر موجه و آرومی شده. خوشحال شدم و مطمئنم اثر اون یک ماه نقاشی مداوم که من باهاش میکشیدم روی آینده شم مونده.