خانواده برتر

سلام

شاید تو بحران هویت هستش و چون پدرش رو تو کودکی از دست داده براش سخت تره پیشنهاد ملاقات با یک مشاورتحصیلی و روانشناس رو میدهم.

علاوه بر احتمالاتی که دوستان دادند این احتمال هم به نظرم وجود داره:

همونطور که خودت گفتی که (بردیش پیش روانشناس و اون گفته به خاطر مشکلاتی که دارم نمیخونم و ازشون حرفی هم نزد)  شاید واقعا مشکلی داشته باشه!

بهش نزدیک شو و بفهم که اگه مشکلاتی وجود داره چه مشکلاتی ان؟! ترغیب اش کن به حرف زدن درموردشون

منم تو دوره ی راهنمایی تو مدرسه نمونه بودم

تو ابتدایی خیلی درس خون و باهوش بودم همکلاسام میرفتن کلاس، میرفتن ازمون ولی من نمیرفتم و از بین همشون فقط من قبول شدم(با اینکه همه همکلاسی هام واقعا قوی بودن و رقابت تنگاتنگی با هم داشتیم)

تو ابتدایی همیشه داوطلبانه برا همه درسا میرفتم.خلاصه اینکه وارد نمونه شدم.هفته دوم مدرسه مثل همیشه درس خونده بودم و دستم رو بردم بالا تا داوطلب برم و مثل همیشه نمره ی20 بگیرم.ولی معلمه منو قربانی کرد!منو تبدیل کرد به درس عبرتی برای بقیه ی بچه ها! کلی ازم سوال پرسید و من همه رو جواب دادم ولی یه اشکالای مزخرف و غیر علمی ای گرفت که مثلا اینجاهاشو باید مثل کتاب میگفتی!گفت 16 !برو بشین!

(مثلا چون جلسه اول بود میخواست بچه هارو بترسونه و بشون بگه اینجا نمونه اس با مدرسه قبلیتون فرق داره باید خیلی بیشتر بخونین!)

من که تا اون موقع حتی نمره ی 19 هم برام زشت بود ،با این 16 ای که اومد جلو اسمم به یکباره خورد شدم .اون معلمه با این کارش باعث شد:

1.من روش درست درس خوندن رو فراموش کنم و یاد بگیرم که باید عینا از رو کتاب طوطی وار حفظ کنم(اون موقع خیلی واسه معلم ارزش و احترام قائل بودم و به خاطر همین گفتم حتما درست میگه که باید عین کتاب میگفتمش!)

2.اصلا از درس خوندن زده شدم.از همون لحظه ای که این نمره رو گذاشت جلو اسمم تا 1هفته کلا گریه میکردم و اصلا نه دیگه حس درس خوندن داشتم نه انگیزه ای مونده بود برا یادگیری و موندن در اون مدرسه!بعد از 1هفته گریه کلا بی تفاوت شدم نسبت به نمره و درس و اینا!به بابام اینا هیچ حرفی در این مورد نزدم و فقط میرفتم مدرسه و عادی جلوه میدادم که نکنه بابام اینا نارحت شن!میخواستم بازم فکر کنن من اونجا خوشم چون قبلش خیلی اشتیاق داشتم مدرسه ها شروع شه و اگه میدیدن که اون همه علاقه از بین رفته...نمیخواستم ناراحتیشونو ببینم

3.جلو بچه ها خیلی تحقیر شدم

4.وخیلی مشکلای دیگه که باعث شد کل 3سال راهنماییم حروم شه

البته من اون موقع نمیدونستم اون نمره واقعا بی تاثیره و اینا که اگر هم میدونستم بازم میگفتم نباید جلو اسم من باشه چون شایسته ی من نیست...

و رفته رفته جمیع مشکلاتی که وجود داشت باعث شد که من خودم هم باور کنم که کودن ام!تبدیل شدم به افراد متوسط رو به پایین کلاس(با اینکه شاگرد آخرای کلاس درس میخوندن ولی من درس که نمیخوندم هیچ سرکلاس هم به اجبار گوش میدادم!)

یکی از این مشکلات علاوه بر اونایی که گفتم این بود که من شخصیتم نیاز به تشویق داره و مثلا ابتدایی هم که بودم همیشه بعد مدرسه تعداد20های اون روزم رو به مامانم نشون میدادم و اونم هی تشویقم میکرد و من هی تو فکر این بودم که چرا تعداد زنگ های مدرسه 4تاست؟!چرا بیشتر نیست ک من 20های بیشتری بگیرم؟!خلاصه اینکه اونجا کسی نبود تشویقم کنه و اتفاقا برعکس! اتفاقاتی که پیش اومد موجب تحقیر من شد!

اگه اون موقع عقل الانمو داشتم از نمونه درمیومدم:(