دارم دیوونه میشَـم .. زندگی عادی مو ندارَم .. شب و روزم گریه ست ..
چرا من باید این مدلی آفرید شم تو این عصر و زمان ... خدا یا ازت گله دارم ..)
سَلآم .. اینایی که خوندین ..حرف های شبونم یا بعد از نمازم که هر روز تکرار می کنم .. مشکلمو رو راست بگم .. ( فقط اگه به نظر شما مسخرست لطفا راهنماییمم نکنید .. ببخشید )
نزدیک 20 هستم .. یه دختری فوق العاده رفیق باز [ مونث ] ، ذاتاً این شکلیم بدون اینکه خودم انتخاب کرده باشم .. تو دوران دبیرستان دوستای نسبتا خوبی داشتم ولی الان تنهای تنهام ... و حالم به شدت داغونه ... با اطمینان می گم به خاطر نداشتن رفیقِ .. میخواستم بدونم شما هم مثل من چنین شرایطی داشتین ..؟
یه زمان فقط به خاطر درس خوبم رفیقم شُدَن .. درسم که افت کرد دیگه نشناختنم .. یه زمان برای رفع تنهاییشون .. مثلا میرم کتابخونه .. تا دوسش نبود دوستم با من گرم میگیره تا دوستش میاد جواب سلامتو سر سری میده ..
یا تو تلگرام همیشه باید من شروع کننده باشم که بگم کجایی رفیق ... به هر کی میگم میگه همه ی ما داریم .. خب اگه اینطور چرا خدا منو تا این حد رفیق باز آفریده ؟ چیزی که دست خودم نیست ...
از سادگیم حالم بهم میخوره .. میگن برو پی علاقت ، ورزش کن ، مطالعه .. تا یادت بره .. من همه رو انجام دادم ولی نتیجه نداد .. هر روز دارم افسرده تر میشم .. هر لحظه فکرم میره پیش لحظه هایی که با اونا تجربه کردم .. نمیفهمم چرا ؟ مشکل از ظاهرمه .. چون خوش چهره نیستم .. از روابطمه ؟ که خودشون می گفتن و اعتراف میکردن از همه با معرفت ترم ..
لطف کنید بگید که شما جای من بودین چه میکردین ؟ خواهش می کنم راهنمایی کنید ..
حالم از خودم و رفتارام بهم میخوره ...
بیشتر بخوانید ...
استخدام دوستم به عنوان کارگر در شرکتی که من پست بالایی دارم
شبا از عذاب وجدان نا رفیقی خوابم نمیبره
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۱۸۱۶ بازدید توسط ۱۲۹۰ نفر
- سه شنبه ۲۹ فروردين ۹۶ - ۲۱:۰۵
