با سلام
یه سوالیه که اساسی ذهن منو درگیر کرده اونم اینه که چرا شخصیت های منفی، کلا تو هر حیطه ای دوست داشتنی ترن تا نسبت به شخصیت های مثبت. حالا تعریفم از شخصیت های مثبت قاتل، جانی و دزد و امثالهم نیست. منظورم آدمای مغرور، یه دنده، لجباز، خود دار و خشک و ... بی ملاحظه هستش .
اینایی که می گم خودم دیدما. مثلا طرف مقابل یه آدم خشک و بی احساس و بی بند و بار ولی خانمش غش می کنه واسه ش!! یا تو محیط کار آدمای بی مسئولیت در عین حال تقی به توقی می شه معترضن نسبت به شرایط، پیش رئیس از کسی که خیلی شیک و پیک کارشو انجام می ده و مطیع هستش و سرش تو کار خودشه؛ عزیز تره!
حتی ما توی فیلما شخصیت های ضد قهرمان رو بیشتر باهاش انس می گیریم تا خود قهرمان رو ...
ممنون میشم نظر دوستان رو بدونم...
مرسی
یا علی
یه سوالیه که اساسی ذهن منو درگیر کرده اونم اینه که چرا شخصیت های منفی، کلا تو هر حیطه ای دوست داشتنی ترن تا نسبت به شخصیت های مثبت. حالا تعریفم از شخصیت های مثبت قاتل، جانی و دزد و امثالهم نیست. منظورم آدمای مغرور، یه دنده، لجباز، خود دار و خشک و ... بی ملاحظه هستش .
اینایی که می گم خودم دیدما. مثلا طرف مقابل یه آدم خشک و بی احساس و بی بند و بار ولی خانمش غش می کنه واسه ش!! یا تو محیط کار آدمای بی مسئولیت در عین حال تقی به توقی می شه معترضن نسبت به شرایط، پیش رئیس از کسی که خیلی شیک و پیک کارشو انجام می ده و مطیع هستش و سرش تو کار خودشه؛ عزیز تره!
حتی ما توی فیلما شخصیت های ضد قهرمان رو بیشتر باهاش انس می گیریم تا خود قهرمان رو ...
ممنون میشم نظر دوستان رو بدونم...
مرسی
یا علی
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل اجتماعی روز جامعه (۶۳۴ مطلب مشابه)