خانواده برتر

با سلام

موضوعی که میخوام درباره ش با شما عزیزان صحبت کنم در ظاهر شاید موضوع حاد و سختی نباشه اما درد و سختی این موضوع رو فقط کسانی میتونن درک کنن که بهش دچار شدن.

خیلی از دوستان به طور مدام تبلیغ میکنن که عشق و محبت و دوستی قبل از ازدواج بده و فقط باید با عقل و منطق و رسمی ازدواج کرد. اما آیا به عواقب این کار تا کنون فکر کردن ؟

این روش محاسن خوبی داره اما یه قمار بزرگه . قماری که یک طرفش برده و یک طرف باخت. باخت زندگی و احساس و حاصلش در حالت خیلی خوب تولید انسان های افسرده و بازنده ای چون من و در حالت بدش طلاق و خیانت و دعوا و فحش.

در سال ۱۳۸۵ در سن ۲۷ سالگی بعد از مساعد شدن شرایط درآمدی و تهیه خونه ازدواج کردم. اهل دوستی و رابطه نبودم و به صورت سنتی پس از حدود ده جلسه صحبت با در نظر گرفتن شرایط و خانواده و ظاهر مورد پسند دختر خانم خطبه عقد جاری شد و پس از سه ماه مراسم عروسی.

در ابتدا همه چیز خوب بود و شور و هیجان برقرار . اما یک ماه پس از عروسی کم کم همه چیز عادی شد و بی تفاوتی آغاز . تمام تلاش و کوششم برای بوجود آمدن عشق بی نتیجه . فهمیدم هیجانی که در دوران عقد و شب عروسی داشتم فقط هیجان برقراری رابطه جنسی بوده و حالا از هیچ چیز همسرم خوشم نمی آید.

نه از چهره اش که در جلسات خواستگاری و حجاب معمول طور دیگری توقع داشتم و در اوایل ازدواج با آرایش سنگین و مدل مو طور دیگری نشان میداد. فهمیدم اشتباه کردم. نه از هیکل همسرم خوشم می آید. نه از مدل حرف زدنش که آنهم در جلسات آشنایی زمان خاستگاری گذاشتم به حساب خجالت و بی تجربگی اش. از طرز تفکر و نوع نگاهش به مسائل هم هیچ خوشم نمی آید.

حتی دیدگاه های سیاسی اش هم برایم قابل تحمل نیست. این که منم مردی بازنده که هر صبح به سر کار میروم و هر عصر به خانه باز میگردم و شب دوباره به استخر و باشگاه تا فقط در خانه نباشم و به این سرنوشت شوم فکر نکنم.

به خاطر دو فرزند کوچکم راه طلاق ندارم و حتی عرضه خیانت و رابطه های موازی ندارم. همسرم هم فکر میکنم میداند و او هم هیچ نمی گوید. برای یه زن چه چیزی سخت تر از اینکه شوهرش علاقه ای بهش نداره.

اونم مطمئنا افسرده ست. هیچ حرف مشترکی نداریم جز امور منزل و بچه ها.  اینک منم و حسرت هر بار دیدن زوج های عاشق. هر بار که دختر پسرهای جوون و پر شور رو میبینم لعنت میفرستم به زندگی ام. فقط می تونم بهتون بگم به سرنوشت من دچار نشید