سلام
دختری هستم ۱۶ ساله، یه راست برم سر اصل مطلب من خیلی حسودم! حسود و کمالگرا و به شدت بی اعتماد به نفس.
البته نه اینکه به هر کسی حسادت کنم. شاید مشکلم مسخره باشه ولی مثلا یکی از همکلاسی های من خیلی محبوبه توی مدرسه چون روابط اجتماعی بالایی داره خوش قیافه ست و کلا آدم جالبیه هر جا هم می ره بدون اینکه اصلاً حرفی بزنه همه معلمان و ... ازش خوش شون میاد.
پسری ۳۶ ساله هستم که به شدت دچار عقده شدم اوایل کتمان میکردم اما توان دیدن شادی دیگران از هر نوعش ندارم مثل اکثراً مردم زندگی سختی را سپری کردم هیچ وقت اتفاق خوبه برای من نمی‌افتاد.
همیشه شاهد خوشبختی دیگران بودم به قدری بد طینت شدم که شادی دیگران عذابم می دهد متن شادی هایشان را نمی‌خوانم، وقتی ۲۷ ساله بودم عاشق یک دختر خانم شدم به خاطر شرایطم پیش نرفتم بعد از مدتی مرتب با نامزدش می دیدم شون، همکار بودیم قلب من و لرزش دست هام عادی نبود.
سلام
نماز و روزه هاتون قبول و التماس دعا
شاید واقعا نشه اسمش رو گذاشت مشکل اما دوست دارم نظرات تون رو بشنوم
دختر هستم مجرد 25 ساله ، زیادی مورد حسادت دیگران قرار میگیرم و سعی میکنن با رفتاراشون آزارم بدن!
پشت سر حرف زدن و اینا که دیگه برام عادی شده اما گاهی توی محیط کار حتی اذیتم میکنن اینقدر که نمیذارن کارم انجام بشه و تا رئیس نباشه ازم حمایت نکنه هیچی رو برام ثبت نمیکنن از کارمزد گرفته تا پاداش و ... تا رئیس نباشه واسم رد نمیکنن...
خانومای همکارم بدجوری بهم حسودی میکنن حتی رئیسم یکبار اینو گفت که چون خوش برخورد و خوش پوش هستی حسادت میکنن توجه نکن.
به همکارای مرد هم اصلا توجهی ندارم به جز متاهل ها و سن بالاها که قابل احترامن بقیه چون جواب اس ام اس و درخواست شون رو ندادم باهام کلا کنتاکت دارن!
سلام به همه دوستان عزیزم
طبیعی هست که همه ی ما ها یکسری خصلت های خوب و پسندیده داریم و یکسری خصلت های بد .
من یه دختر ۲۱ ساله هستم که تا حالا پدر و مادرم تا حد توان شون تا جایی که توانستن برام هرچیزی فراهم کردن و من یه برادر بزرگ تر از خودم دارم که دو سال عقد هستن و به خاطر دانشجو بودنشون اجازه کار ندارن و پدرم خرج برادر و عروس مون رو میدن . ولی واقعاً بین و من برادرم تبعیض می ذارن .البته خودم هم میدونم خیلی رو عروس مون حساس شدم .هر مناسبتی طلا و این ها امّا خب من چی .منم دخترم خب به هر حال آدم تا یه جایی ناراحت میشه .
البته من هیچ رفتار و عکس العملی از خودم نشون نمیدم امّا این قدر تو ذهنم خودخوری کردم که واقعاً از درون عصبیم .
می دونید من واقعاً بهشون غبطه می خورم ، چیکار کنم که این حس زشت رو دیگه نداشته باشم چون فقط خودم هم که دارم اذیت میشم .
سلام به تمام دوستان گل
من دختری ۱۹ ساله هستم. اصلا حسود نیستم. تو دوران مدرسه چون با بچه ها رقابت داشتیم؛ هر وقت یکی از همکلاسی های درس خونم میرفت درس جواب بده دعا میکردم که نمره ش بالاتر از من نشه. به خاطر اینکه گاهی اوقات رفتارشون با من خوب نبود (اونم به خاطر حسادت : اینو مطمئنم)، خودم همیشه باهاشون خوب ودوستانه برخورد کردم. واینکه دوست داشتم شاگرد اول بشم چون خیلی سختی کشیده بودم. یه کمی هم حسادت بود چون وقتی طرف یه نمره خوبی میاورد من ناراحت میشدم در حالی که خودم جزو شاگرد اول و درس خون های کلاس و مدرسه بودم، و بخش زیادیش به خاطر حس کینه و نفرت بود.
ولی در دوران پیش دانشگاهی، تصمیم گرفتم که دیگه خودم رو با کسی مقایسه نکنم و با کسی رقابت نداشته باشم و تنها خودم رو با خود قبلیم مقایسه کنم و تنها رقیبم خودم باشم نه فرد دیگری ، چون این زندگی منه، عمر منه، چرا باید با مقایسه و رقابت از بین ببرمش؟ من یه روزی می میرم؛ یه روزی زندگیم تموم میشه و باید صرف پیشرفت خودم و خانواده ای که تشکیل میدم بکنم.
باید هر روز بهتر از قبل بشم. بهتر از آدم دیروزم بشم. سیر صعودی داشته باشم و برای خودم برنامه ریزی داشته باشم. البته من کمال گرا نیستم، چون هیچ انسانی کامل نیست و همه مون یه عیب و نقص هایی داریم.
سلام، من یه دخترم در آستانه ۲۰ سالگی
از اول ابتدایی تو مدرسه محبوب نبودم، از اونایی که همیشه تو حاشیه هستند، حتی اونی که همه ازشون بدش میاد، همیشه نامرئی بودم، بزرگتر که شدم خب یه تلاش هایی کردم تا آدم جذاب تری بشم تو جامعه، ولی همه ش بی فایده ست، چون اعتماد به نفس من خیلی خیلی پایینه، تا اواسط دبیرستان نتیجه ش فقط گوشه گیری و پرخاشگری داخل خونه بود، ولی کم کم رویه رو تغییر دادم و به ظاهر آروم تر شدم.
اما بقیه رو تحقیر میکنم که خودم رو بالا بیارم، اطرافیانم فکر میکنن اعتماد به نفس بالایی دارم و این رفتارهام بخاطر غرور و اعتماد به نفسمه، اون تلاش هام بی نتیجه نبود، الان که نگاه میکنم از نظر تحصیلی و ظاهری تو جایگاه بالایی هستم، حتی موفقیت هام رو بلند بلند جلو اطرافیانم یاد آوری میکنم و اونا هم میگن من خیلی خودشیفته ام، ولی داخل ذهنم من از خودم متنفرم و خودم رو یه آدم خیلی کوچیک میبینم، وقتی با کسی حرف میزنم ناخودآگاه تن صدام ضعیف و ضعیف تر میشه و یه لبخند احمقانه هم رو لبمه.
سلام
28 سالمه و یه دختر 3 ساله دارم. این روزها خیلی دلم پره، دلم گرفته، از سادگی و بی سیاست بودن در ارتباطاتم خسته شدم. دختر ساده ای ام برخلاف ظاهرم که دختر اجتماعی و سر و زبون داری ام. تودار نیستم و هیچی رو تو خودم نگه نمیدارم، ولی درگیر آدم های به شدت پیچیده ای شدم. از همسرم گرفته تا خانواده اش تا جاری هام و ... .
گاهی اوقات دلم برای سادگی خودم میسوزه، هیچ کس برای حرف هام تره خرد نمی کنه، بحث حسادت نیست، بیشتر درد و دله. خسته شدم از آدم های تودار و صدلایه دور و برم. من خیلی ساده ام. میتونم بگم هیچ رازی تو دلم ندارم. ولی همسرم و خانواده اش اصلا.
یهو یه چیزهایی رو ازم مخفی میکنن که گریه ام میگیره. چیزهای خیلی ساده و دم دستی. احساس میکنم اصلا آدم حسابم نمیکنن. حالا خانواده اش هیچی، ولی آخه همسرم چرا؟
یکی از جاری هام همیشه از من بدش می اومد، هیچ وقت دوستم نداشت. حسد 90% قلبش رو تصاحب کرده. کافیه برم یه قاشق بخرم، حتما باید بخره، ولی زیاد سیاست داره، خیلی خودش رو تو دل همه جا کرده.
سلام دوستان
من یه پسر 25 ساله هستم، یه مشکلی هست که منو چند ساله داره اذیت میکنه، من نسبت به آدم های متاهل حسادت شدید دارم، چون میبینم نیاز های جنسی و روحی شون تامین میشه ولی من باید عذاب بکشم.
البته من تا دو سال دیگه ازدواج میکنم خونه و ماشین دارم، کارمند هم هستم، اینکه میگم دو سال برای اینه که پس اندازی جمع کنم برای مراسم عروسی و هزینه های دیگه، ولی کلا این احساس حسادت داره اذیتم میکنه چکار کنم؟
بیکاری یا مشکل مالی مرد رو عصبی می کنه ؟
اشکالی داره پسر و دختر ازدواج کنن ولی هر کدوم سر سفره پدرشون باشن؟
متاهل ها، توی جمع رعایت مجردها رو بکنید!
متاسفم واسه همه متاهلان و واسه خودم که مجردم
گرفتن دست همسر در خیابان، خوب یا بد ؟
گرفتن دست همسر در خیابان اشکال داره؟
من یه خانومم بین ۲۵-۳۵ ساله ، دارم از حسودی خفه میشم!، مثل دخترهای دیگه سر مانتو و کفش حسودی نمیکنم که بگین باز این خانوم ها حسود شدن!، خانواده ی من چیزی از بقیه کم که نداشته زیادم داشته، اما حالا بقیه دارن پیشرفت های چشم گیر میکنن، آینده شون رو میسازن، خانواده من گند زده شده به زندگی و آینده شون، غصه فضای خونه مون رو پر کرده.
از لحاظ مالی، ضریب هوشی، زیبایی و ... بهترین هستیم، اما روز به روز بیشتر خراب میشه زندگی مون در صورتی که اقوام مون روز به روز موفق تر میشن، شاید تنها فرد خوشبخت خانواده که پیشرفت داشته منم، اما غصه ی بقیه شون امونم رو بریده، دارم از حسادت میمیرم، دلم میخواد سر تک تک اطرافیان مون رو بکنم !!!، نگین خب شما هم پیشرفت کنین، نمیشه ... افتادیم تو سرازیری دره.
اگه میشد که جلوش رو میگرفتم اما نمیشه، ما محکوم به فنا شدیم و چون کاری از دستم بر نمیاد خودم رو سپردم به سرنوشت، ببینم چه بازی هایی قراره سرمون در بیاره، چیزی دست خودمون نیست که بتونم جلوش رو بگیریم، ضرر مالی، جانی، آبرویی و روحی پشت سر هم داره بهمون ضربه میزنه، راهی واسه این نمیخوام چون راهی نداره.
سلام خسته نباشید
من یک دختر 21 ساله هستم خیلی روحیه حساسی دارم و اگه این مشکلم برای بعضی هاتون شوخی باشه ناراحتم میکنه. بنده به تازگی با فردی که قبلش یک سال آشنایی کامل داشتم نامزد کردم، ایشون یک پسر معقول سر به زیر و باحیاست. خیلی هم منو دوست داره و منم همین طور، بگذریم ...
مشکل از جایی شروع میشه که من خیلی حسودم، اوایل فکر نمیکردم شدتش انقدر باشه، ولی حالا رفتارم مثل یه فرد شکاک شده، مثلا چی؟
مثلا دوست ندارم با دخترها صمیمی حرف بزنه یا گرم بگیره یا دست بده، تو فضای مجازی هم خوشم نمیاد دختری رو فالو کنه و یا برعکس، تا اینجاش شاید بگید نرماله و حق داری، ولی به همین ختم نمیشه. من رو فیلم دیدنش هم حساس شدم.
خوشم نمیاد فیلم های خارجی که زن هاشون گاها با لباس زیر یا خواب هستن یا اینا که لباس شون خیلی بازه و ضایع هستش رو ببینه، یا موزیک ویدیوهایی که زن توش هست، و حتی آهنگ هایی که خواننده شون زنه، خودم میفهمم که منطقی نیست این همه محدودش کنم با وجود اینکه بهم علاقه داره و فقط چشمش منو میبینه.
سلام
دختری ۱۸ ساله هستم. اطرافیانی دارم که درک کافی ندارند، البته بعضی هاشون که متاسفانه دیدن شون دست من نیست. جالبه که در سنین مختلف هستند از کوچکتر از خودم مثلا ۱۰ ساله تا ۷۰ ساله .
مثلا یکی از همین ها یه پیرمردی بود که من همیشه بهش احترام میذاشتم، یه بار که توی جمع بودیم بهم گفت چرا انقدر صورتت زشته! در حالی که من زشت نیستم، انصافا زشت نیستم! یکی دیگه از این دوستان دائم جوری که نتونم جواب بدم منو دست میندازه و کلا از بچگی مثل بعضی ها که کتک خورشون خوبه مسخره خورم خوبه و نمی دونم چرا یا بعضی ها خیلی دوسم دارن یا بعضی دیگه ازم متنفرن و سعی دارن به هر شکلی تخریبم کنن.
ولی متاسفانه گروه دوم نزدیک ترن بیشتر شون و من جدیدا یه اضطرابی هم پیدا کردم و با خودم میگم نکنه واقعا مشکل دارم؟ و اینکه بیشتر در مدرسه محبوب بودم به نظرتون چرا ؟ شخصیتم هم اصلا فرقی نمیکرد اون جاها! تو مدرسه از مدیر تا دانش آموزا بهم احترام می ذاشتن ولی در اقوام تقریبا برعکس بود به خصوص اقوام درجه یک و راستش پدر و مادرمم با وجود خوبی هاشون ولی طرفم رو نمی گیرن میگن تو زود رنجی ؟!
در بیشتر مواقع، رفتارهای ناشی از حسادت عمیقا در درون فرد شکل می‌گیرد، پشت چنین رفتاری، نگرانی و مشکلات جدی وجود دارد، بنابراین باید با فرزندتان صحبت کنید و ببینید علت حسادتش چیست.
در بعضی موارد، حسادت در کودکان ریشه در اعتماد به نفس و عزت نفس پایین دارد، وقتی کودک از توانایی‌ها و ویژگی‌های مثبت خود مطمئن نباشد، حس حسادت در او ایجاد می‌شود و مدام به دیگران غبطه می‌خورد.
پرهیز از مقایسه
مقایسه کودک با دیگری کار اشتباهی است و ارزش عملکرد کودک را خدشه‌دار می‌کند، چنین اشتباهی اثرات نامطلوب طولانی مدتی بر فرزند شما می‌گذارد و وقتی مقایسه‌ای صورت می‌دهید، کودک فکر می‌کند فرد برتر را بیشتر دوست دارید یا فکر میکنید دیگری از او بهتر است.
مرتبط:
راهنمایی در مورد کربلا رفتن یه بیمار
کربلا که رفتم چکار کنم اون جا حس خوبی داشته باشم ؟
میخوام در سفر به کربلا با شوهرم تنها باشم ولی ...
خدا شما رو نمیخواد که نمیتونید برید کربلا !
پیاده روی اربعین ( نجف_کربلا ) رو حتما برید
واقعا فلسفه پیاده روی کربلا چیه ؟
سلام و درود خدمت دوستان
بنده دختری هستم که به مدت 7 ماه هست که در مرحله آشنایی با خواستگارم که در شهری دیگری هستند به سر می برم؛ در کل 3,4 بار همدیگه رو دیدیم. خدا رو شکر تا الان همه چیز خوب پیش رفته و از خیلی جهات شبیه هم هستیم.
موضوعی که کمی بنده رو اذیت میکنه رابطه ش با مادرم هست، در واقع چون زمان زیادی برای صحبت کردن با همدیگه نداریم، من دوست دارم که وقتی میاد خونمون بتونم من بیشتر کنارش باشم و باهاش حرف بزنم، اما اینطور نیست و بیشتر با مامانم گرم میگیره و صحبت میکنه.
راستش خودش بهم میگه که تو هم بیا کنارمون بشین و صحبت کن باهامون، اما خب از اینکه میبینم با مادرم راحت درد و دل میکنه یکمی ناراحت میشم . از طرفی به خودم میگم که خدا رو شکر کن که رابطشون با همدیگه خوب هست و مثه یه مادر و پسر واقعی رفتار میکنن اما بازم انگار یه حس حسادتی توی من وجود داره .
سلام به همگی
از اول بگم تک تک جملاتم و حرفام فقط واسه اینه که مطلب براتون باز شه . پس لطفا نگید مغروری و خود شیفته و از این حرفا ، ممنون!
ببینید این موضوعی که میخوام بگم شاید یه قشر جامعه بهتر بفهمنش اونم قشر مرفه . خب من خانواده ای دارم ثروتمند تحصیل کرده مقید الحمد الله همه مون راه درست رو پیش گرفتیم .
پدر و مادرم روستایی هستند هر دوشون از خانواده هایی فقیر و بی سواد به جایگاهی که الان دارن رسیدن . تو خانواده پدری و مادریم .خاله عمه دایی و عمو تحصیل کرده کم هست. یعنی تو فامیل اکثرا وضع مالی متوسط رو به پایین دارن و سطح سواد کم .مادر من تنها فرد خانوادست که زندگی خوبی داره و همچنین پدرم . ( نگید تعریف میکنی چون میخوام قصه رو بگم باید اینارو بگم) .