سلام
از دوستان با تجربه و عاقل در وبلاگ می خوام که راجع به این مساله نظرشون را بگند . دختری هستم 25 ساله. خواستگاری دارم 34 ساله . شاغلم .ایشون هم شاغلند. تشابه شغلی داریم ولی همکار نیستیم. از نظر ظاهر هر دو متوسط ولی هیچ کدام برای دیگری خوشایند نیستیم . من محیط شغلی ایشون را نمی پسندم و ایشون نیز همین طور . از لحاظ فرهنگ خانوادگی هم اختلاف داریم . اختلاف میان عقایدمان هم بسیار است .
تنها وجه اشتراکمون شاید و شاید تیپ ششخصیتیمان است که آن را هم مطمئن نیستم. یعنی نهایتا دو تا قالب شبیه به همیم که محتوای درونمان زمین تا آسمون باهم متفاوت است.
من یکی از ملاک های این آقا را دارم. فرض کنید حجاب براشون خیلی مهمه و من محجبه ام. ایشون هم نکات مثبتی دارند. البته شناخت ما از هم خیلی کم است ولی بر موارد اختلاف هر دو واقف و هیچ شکی نداریم. بعضیا میگند که اختلاف بینتون خیلی هست ولی اگر به هم علاقه داشته باشید می تونید با هم زندگی کنید.به نظر شما این حرف درسته؟
به نظر من زندگی مشترک بچه بازی و فیلم هندی نیست. دو تا آدم از دو جنس مخالف وقتی کنار هم قرار می گیرند اگر با آتشین عشق ها هم زندگیشون را شروع کرده باشند بعد از مدتی برای هم عادی میشند و عشق و ابراز علاقه تبدیل میشه به تحمل کردن هم و تنها چیزی که اونها را کنار هم نگه میداره البته اگر انسان های متعهدی باشند، وجه اشتراکاتشون هست و بس.
این داستان آدمای عاشقه. من و این آقا نه عاشق همیم و نه علاقه مند به هم. چه جوری میتونیم کنار هم باشیم؟ ما که از همین اول مرز تحمل همدیگه را هم نداریم. نظر شما چیه؟ این ازدواج ازدواج موفقی خواهد بود؟
