وقتی منطقی فکر می کنم در ازدواج با پسر مورد علاقه م به مشکل بر می خورم

سلام
من 20 سالمه دانشجوی یکی از تاپ ترین  رشته ها!. هشت ماهی هست که با پسری آشنا شدم هم دانشگاهیم و چهار سال از خودم بزرگتر. راستش چند تا مشکل دارم امیدوارم بهم کمک کنید .
این آقا از نظر احساسی تو رابطه برای من کم نذاشته و واقعا از صمیم قلب من رو دوست داره همه جوره بهم ثابت کرده، آدم فوق العاده احساساتی هم هست من هم دوستش دارم اما مشکل اینجاست که وقتی منطقی فکر میکنم به مشکل برمیخورم ایشون اهل شهرستان مذهبی نزدیک تهران هستن خونواده ی خیلی معمولی هستن از لحاظ مالی ،طوریکه بهم گفته تا زمانی که خودش کار نکنه و پول درنیاره پدرش نمیتونه از لحاظ خونه و ماشین و ... ساپورتش کنه!
قرار شده بود مهر بیاد خواستگاریم ولی وقتی با مادرم مشورت کردم گفت که این الان هیچی نداره بیاد جلو که چی...؟! از طرفی بهم گفت که اول زندگی نمیتونه تهران خونه بگیره یا باید شهر خودش یا شهری که تخصص قبول میشه زندگی کنیم.. اینم بگم ما خانوادمون از لحاظ مالی متوسط رو به خوبه یه جورایی میشه گفت مرفه ولی پولدار آنچنانی نه... از طرفی نمیدونم کفویت فرهنگی و اینا داریم یا نه؟! وقتی فکر میکنم منطقی میگم خوب ممکنه من خواستگارای خیلیی بهتری از همه نظر داشته باشم.

دختر مورد علاقم عکس بی حجاب تو پروفایل تلگرامش میذاره

با سلام خدمت همه ی دوستان گرامی

بنده قصد ازدواج با یه خانوم رو دارم که 29 سالشونه و از همه لحاظ با بنده مچ هستن تحصیلات چهره موقعیت فرهنگی مالی و غیره . فقط یه چیزی که منو آزرده خاطر کرده اینکه ایشون عکسای بی حجاب تو پروفایل تلگرامشون زیاد میذارن . منظورم از بی حجاب فقط روسری سرشون نیست .

و اینکه روابط شون با نامحرم بازه نه اینکه بخواد خیلی خودمونی بشه برعکس خیلیم با شخصیت و محترمانه برخورد میکنه ولی مقداری صمیمی هست که فکر منو مشغول کرده . سوالم از دختر خانوم ها اینکه شما هم عکس بدون روسری تو پروفایل تلگرام میزارین ؟ نگران کننده هست یا نه ؟

تقریبا تو یه خانواده ی مرفهی بزرگ شده و شخصیت مستقلی داره  ، بیشتر میخوام بدونم این نداشتن حجاب میتونه مشکل ساز باشه یا خدایی نکرده خانوم مورد نظر من بی بند و بار باشه  ؟

ممنون میشم راهنمایی کنید مخصوصا دختر خانوم ها فکرم خیلی درگیرشه ، البته میدونم نوع فرهنگ هر خانواده ی فرق میکنه  ولی با این حال ممنون میشم از نظرات شما بهره ببرم و بدونم
مرسی .

احساس میکنم خواستگارم پشیمون شده و روش نمیشه بگه

سلام

خواستگاری دارم که به نظر خودم و خانوادم گزینه مناسبی هست و شناخت نسبتا خوبی ازش داریم. همه چی خوب بود تا زمانی که رفتیم پیش مشاور. خب سطح مالی ما از ایشون بالاتر هست و مشاور هم به ایشون در این مورد هشدار داده و ایشون رو دو دل کرده که من بابت این موضوع نگرانم و نمیدونم چطوری از این شک درش بیارم.

گاهی اوقات فکر می کنم شاید منو نمی خواد و اینا همش بهونست. بهش گفتم قرار نیست همین اول کار مثل میلیاردرها زندگی کنیم اما بازم میگه شاید نتونم یه زندگی مرفه برات بسازم و دوست ندارم تو مسائل مالی اذیت بشی.

نمیدونم وقتی من مشکلی با این موضوع ندارم از چی میترسه؟ خانواده من هم این ترس رو درک کردن و حتی حاضرند پولی که ایشون برای خرید خونه کم دارند رو  تقبل کنند تا کمتر ذهنش درگیر مسائل اقتصادی باشه. احساس میکنم پشیمون شده و روش نمیشه بگه. به نظر شما باید چه کار کنم؟

لطفا پاى خود را قدر گلیم تان دراز کنید !

درود بر شما

از عوامل اصلى ازدواج نکردن ها ، توقعات نا برابر هست . قصد داریم در این پست انتظارات دختر ها و پسر ها را ، با توجه به شرایط خودشان بررسى کنیم . کار ما ساده ست ، از شما سوال میپرسیم ، شما جواب بدید.
چنان چه در چیزى توقع بالایى دارید ، توجیه خود را بنویسید .

سوالات ما از پسر ها

١- پسران عزیز ، لطفا بفرمایید زیبایى ظاهر شما در چه حدّه ؟ و توقع شما از زیبایى زن اینده تون چقدره ؟

٢ -  وضعیت مالى شما در چه حدّه ؟ آیا به خواستگارى دخترى ثروتمند در مقابل با دختران هم سطح خود با شرایط یکسان ان ها ( اخلاق یکسان ، تحصیل یکسان و .... ) میرید ؟

سوالات ما از دختر ها

١- بانوان گرامى ، قد شما چند سانتى متره ؟ توقع دارید همسر تون چند سانتى متر باشه .

٢ - وضعیت مالى شما در چه حده ، توقع تون از میزان ثروت همسر آینده چطوریه ؟

ممکن است در توجیه بفرمایید ؛

خواهر مجرد بزرگترم خیلی در حقم لطف کرده ولی مانع ازدواجم شده

سلام وقت بخیر
من دختری هستم ۲۶ ساله و خواهرم ۳۰ سالشه . برای خواهرم تا حالا خواستگار خوبی نیومده ولی با ازدواج کردن من هم مخالفه و همش میگه اگه تو ازدواج کنی بقیه به من سرکوفت میزنن و تحقیرم میکنن و تو حالا حالا ها وقت برای ازدواج داری برای تو دیر نشده اگه ازدواج کنی بقیه به تو هم سرکوفت میزنن که مگه هول بودی زودتر از خواهرت ازدواج کردی و این حرفا ... .
آخه این چه حرفی ک میگه مگه اون تو سن من نبوده مگه من مسیول ازدواج نکردنشم از کجا معلوم اگه من خواستگارهام رو بی دلیل رد کنم بعد از ازدواج خواهرم کیس مناسبی برام بیاد؟ داره با حرفاش داغونم میکنه .
باور میکنید من بخاطر خواهرم تاحالا اجازه ورود خواستگاری رو برای خودم ندادم من که از ۱۶ سالگی خواستگار داشتم خب تا کی رد کنم تا کی صبر کنم؟! راهنماییم کنید ...
۱_ در مقابل سرزنش اطرافیان چیکار کنم ؟
۲_ چی به خواهرم بگم راضی بشه دست از رفتار بدش برداره ؟
واقعا خواهرم رو دوس دارم‌ و براش ارزش قائلم خیلی در حقم لطف کرده ولی ... .
۳_ ایا درسته بی دلیل خواستگارم رو رد کنم و بازم صبر کنم؟

آیا عشق برای زندگی کافیست؟

سلام

از دوستان با تجربه و عاقل در وبلاگ می خوام که راجع به این مساله نظرشون را بگند . دختری هستم 25 ساله. خواستگاری دارم 34 ساله . شاغلم .ایشون هم شاغلند. تشابه شغلی داریم ولی همکار نیستیم. از نظر ظاهر هر دو متوسط ولی هیچ کدام برای دیگری خوشایند نیستیم . من محیط شغلی ایشون را نمی پسندم و ایشون نیز همین طور . از لحاظ فرهنگ خانوادگی هم اختلاف داریم . اختلاف میان عقایدمان هم بسیار است .

تنها وجه اشتراکمون شاید و شاید تیپ ششخصیتیمان است که آن را هم مطمئن نیستم. یعنی نهایتا دو تا قالب شبیه به همیم که محتوای درونمان زمین تا آسمون باهم متفاوت است.

من یکی از ملاک های این آقا را دارم. فرض کنید حجاب براشون خیلی مهمه و من محجبه ام. ایشون هم نکات مثبتی دارند. البته شناخت ما از هم خیلی کم است ولی بر موارد اختلاف هر دو واقف و هیچ شکی نداریم. بعضیا میگند که اختلاف بینتون خیلی هست ولی اگر به هم علاقه داشته باشید می تونید با هم زندگی کنید.به نظر شما این حرف درسته؟

به نظر من زندگی مشترک بچه بازی و فیلم هندی نیست. دو تا آدم از دو جنس مخالف وقتی کنار هم قرار می گیرند اگر با آتشین عشق ها هم زندگیشون را شروع کرده باشند بعد از مدتی برای هم عادی میشند و عشق و ابراز علاقه تبدیل میشه به تحمل کردن هم و تنها چیزی که اونها را کنار هم نگه میداره البته اگر انسان های متعهدی باشند، وجه اشتراکاتشون هست و بس.

این داستان آدمای عاشقه. من و این آقا نه عاشق همیم و نه علاقه مند به هم. چه جوری میتونیم کنار هم باشیم؟ ما که از همین اول مرز تحمل همدیگه را هم نداریم. نظر شما چیه؟ این ازدواج ازدواج موفقی خواهد بود؟

به پسر خالم که خدمت نرفته و شغل ثابتی نداره چه جوابی بدم ؟

سلام
دختری هستم ۲۴ ساله دانشجوی رشته دندانپزشکی شیراز از خانواده ای سرشناس و دارای وضعیت مالی عالی و ظاهر خوب .
پسر خاله ای دارم که ایشون یک سال از من بزرگتر هستن و دانشجوی سال آخر کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک هستن و هنوز خدمت نرفته و شغلی ثابتی نیز ندارند ولی پسری بسیار مومن و خوش اخلاق که حافظ و قاری قرآن نیز بوده و تو فامیل سرشناس هستن از من خواستگاری کرده اند .

پدر و مادرم جواب نهایی رو به اختیار من گذاشته اند... منم یکم بهش علاقه دارم ولی از اینکه هنوز خدمت نرفته اند و شغلی نیز ندارند به این ازدواج مردد هستم و نمیدونم چیکار کنم .

ضمنا اینم بگم پدر ایشون مهندس هستش و شرکت فنی مهندسی دارن ایشون تقریبا پیش پدرشون تو شرکت کار میکنه و فک کنم میتونن ایشونا از نظر مالی حمایت کنن . چکار کنم بهشون جواب مثبت بدم یا بهشون بگم برن خدمت و شاغل بشن بعد بیان خواستگاری ؟

این واقع بینیه یا بد بینی؟

سلام

همیشه گفتن و میگن که آدما را باید با دید خوب و مثبت نگاه کرد و دربارشون قضاوت نکرد. یعنی باید یه نفرو که شناخت درستی ازش نداریم فکر کنیم آدم خوبیه مگر اینکه خلافش ثابت بشه.

حالا سوال من اینه که اگه اکثریت یه جامعه یه کاری رو انجام بدن ، باز هم ما باید همین طرز فکر رو داشته باشیم؟

مثلا وقتی میریم تو یه زندان یه زندانی را میبینیم باید فکر کنیم آدما خوبی هست مگه اینکه خلافش ثابت بشه؟

یا مثلا با اینکه تو جامعه میبینیم که میگن بعضی جوون ها با جنس مخالف رابطه دارن ، یه نفرو که شناختی روش نداریم باید فکر کنیم اون شخص رابطه ای نداشته ، مگر اینکه اثبات بشه رابطه داشته؟

لطفا الان نگین نباید درباره بقیه جوونا فکر کرد و اصلا چه کاری به بقیه جوونا داری ؟ این سوال رو واسه خواستگاری و ازدواج پرسیدم، نباید به همه شک کرد که قبل از ازدواج رابطه داشتن مگر اینکه خلافش ثابت بشه؟

این طرز فکر به نظر شما واقع بینیه؟ یا بدبینی؟

ازدواج کردن جسارت و شهامت فوق العاده ای می خواد که من ندارم

سلام

من مشکلی دارم که امیدوارم با مشورت دوستان بتونم به راه حلی برسم. 

من دختری هستم که نزدیک به سی سالمه و خیلی دوس دارم ازدواج کنم و صاحب خانواده بشم.  دوست دارم عشق و محبت رو تجربه کنم اما مشکل اینجاست که ظاهرا از ازدواج می ترسم یا شاید در واقع از مردا می ترسم. 

تو جامعه دانشگاه فامیل رفتارم با آقایون طبیعیه اما فقط تا زمانی که بهم ابراز, علاقه نکنن و خاستگاری نکنن بلافاصله بعدش ازشون متنفر می شم.  انگار که بدون شک نیت بدی داشتن در حالی که شاید فقط خیلی رسمی و محترمانه خاستگاری کردن. ظاهر هم یه جوری شدید واسم مهم شده. 

همین که پیشنهادی می شنوم هول می شم و با بدترین لحن ممکن ردش می کنم. ناگفته نمونه پدر و مادرم از هم جدا شدن و شاید تاثیر اختلافات اوناست که باعث چنین رفتاری در من شده.  به خدا خیلی دوست دارم ازدواج کنم حتی مردایی بودن که فکر کردم اگه ازم خاستگاری کنن حتما قبول می کنم اما وقتی این کارو کردن بازم به بدترین شکل ردشون کردم و کلا ازشون منزجر شدم. 

من هواسم بود که به تدریج تو دانشگاه کسانی که حس می کردم بهم احساسی دارن می ترسیدن حرفشونو بزنن یه جورایی عکس العمل من در مقابل خاستگارا معروف شده بود و دیگه کسی سراغم نمیومد.

از یه شهر دیگه خواستگار دارم ولی خانوادم مخالفت می کنن ؟

سلام به همه دوستان

من چندین سال پبش در دانشگاه یک خواستگاری داشتم که خیلی بهم علاقه داشت. ولی اون موقع جواب منفی بهش دادم چون در مرحله ای نبودم که بتونم رابطه ای رو با کسی شروع کنم. تا اینکه حدود یک سال پیش ایشون دوباره بهم پیام دادند و ابراز علاقه کردند. و من بازم جواب منفی دادم. گذشت و دوباره حدود 3 ماه پبش اومد و بازم خواست که یه فرصتی بهش بدم. میگفت خیلی دوسم داره و نمیتونه فراموشم کنه.

میگفت قصدش ازدواجه و هر زمان که من بگم میاد خوستگاری و حتی از همون اول هم قضیه رو با خانواده اش مطرح کرد. منم قبول کردم که یه مدتی با هم در ارتباط باشیم برای شناخت. حدود 1 ماه اول برای من حسی به وجو نیومد ولی کم کم حس کردم که دارم بهش علاقه مند میشم.

تا اینکه حدود 2 هفته پیش بهش گفتم زنگ بزنن برای خواستگاری.  اونا هم زنگ زدن ولی پدر  و مادرم مخالفت کردن چون شهرشون یه جای دیگه بود و گفتند که ما راضی نیستیم دخترمون بره یه شهر دیگه. منم بهش گفتم این قضیه رو و خیلی ناراحت شد. حتی خودش زنگ زد و شخصا با پدرم صحبت کرد ولی موافقت نکردن. و دیگه تقریبا راهی نمونده. کارش هم جوری نیست که بتونه ول کنه و بیاد شهر ما.

اینجا کار براش سخت پیدا میشه. منم الان خیلی از این بابت ناراحتم. بهش علاقه دارم ولی نمیدونم چطور راضی کنم پدر و مادرمو . هر وقت بحثشو پیش میکشم میگن ما جواب رو دادیم و ... . دیروز زنگ زده بود و گریه میکرد.. چیگار باید بکنم من وقتی پدر و مادرم راضی نیستن؟ چطور میتونم راضیشون کنم که حداقل اجازه بدن بیاد خواستگاری؟