سلام بچه ها
خواهش میکنم بهم کمک کنید از دست خودم خسته شدم ، من دو تا مشکل بزرگ دارم ، یکیش به شدت بی اراده ام ، دومی به شدت بی اعتماد به نفسم. واقعا دارم عذاب میکشم .
۲۱ سالمه ولی هنوز میخوام درباره ی موضوعی تو جمع حرف بزنم کلمه هارو گم میکنم، همش توپوق میزنم هول میشم نمیتونم آروم صحبت کنم نا خوداگاه تند تند حرف میزنم ، یه جوری که دلم میخواد گریه کنم همون جا ، ضمنا اصلا خجالتی و کم رو نیستم ولی اعتماد به نفس ندارم .
سلام خدمت دوستان
پسری هستم ۲۶ ساله و سرباز، مشکلی که دارم اینه که بواسطه درونگرا بودنم معمولا در جمع به شدت آدم کم حرفی هستم و این موضوع به شدت آزارم میده و به نظر خودم بیشتر به این برمیگرده که اعتماد به نفسم زیر خط فقره ...
حالا سوالی که داشتم اینه که آیا راه حلی برای این موضوع وجود داره یا نه ؟ آیا کسی هست که این مشکل رو داشته باشه و با تمرین حل شده باشه ؟
سپاسگزارم
سلام دوستان
من پسری هستم ۲۵ ساله م ، مشکلی دارم به نام نداشتن هدف تو زندگی ، نداشتن مسیر مشخص، همه رو میبینم مشغول کاری هستن، تحصیل ، یادگیری هنر، فن و ... ، بعضی ها رو میبینم همزمان چند تا کار رو انجام میدن در کنار تحصیل شغلی یا هنری یاد میگیرن ولی من اصلا نمیدونم چیکار کنم... کجا برم... ؟
نه میدونم چه استعدادی دارم نه میدونم به چی علاقه دارم و فقط روزم رو با کار ساده ای شب میکنم بلکه یه مقدار پولی دستم بیاد ، همه جا میخونم میگن برو دنبال علاقه ت، دنبال استعداد هات، دنبال هدفت ، ولی من هیچک دوم اینها رو ندارم .
سلام
من یه دختر 20 ساله هستم که یه سال پشت کنکور بودم و خدا رو شکر دارم رشته ای که دوست دارم رو میخونم ولی تقریبا از همون دوران کنکور یه کم افسردگی گرفتم یعنی هر چند وقت یه بار گریه م میگیره بدون دلیل ، این اواخرم شدید شده ، یه سری مشکلات دیگه ام دارم ؛
مثلا برای اینکه دچار گناه نشم نیاز جنسیم رو سرکوب کردم ! همش به خودم تلقین میکردم که بدم میاد از رابطه جنسی تا که رسیدم به الان و دیگه واقعا از ازدواج متنفرم، همش ترس دارم که اگه یه روز عاشق شدم چکار کنم ؟
سلام
نمیدونم باید چیکار کنم ، سالهاست توے این دنیام ، اما الان که به خودم نگاه میکنم ، میبینم هیچ هنر و مهارت بخصوصے ندارم ... راستش من پسرم ، به ریاضیات و فلسفه علاقه دارم اما هیچوقت توے علایقم تلاش جدی نکردم ، من دانشجوے ورودے ام ، هر وقت وارد هر کدوم از علایقم شدم و خواستم تلاش کنم ، پے در پے شکست خوردم ...
وارد هیچ چیزے نشدم مگر انکه شکست خوردم ، انقدر اعتماد به نفسم رو از دست دادم که مطمئن نیستم دیگه در توانم باشه مهارت جدیدی پیدا کنم ، چیزی از آموخته هاے گذشته هم یادم نیست ؛ ذهنم خیلے آشفته است ... امواج قلبم متلاطم تر از هر موجے هستش ... میشه گفت ، اعتماد به نفسمو به کلے از دست دادم ، دیگه ساده ترین چیز هارو هم در توانم نیست یاد بگیرم ، دیگه نمیتونم ...
سلام به همه
من یه دختر ۱۹ ساله م که امسال وارد دانشگاه شدم، مشکل من این که کلا اعتماد به نفس خیلی پایینی دارم . این موضوع تو دوران مدرسه هم بود اما از وقتی وارد دانشگاه شدم بیشتر خودش رو نشون میده و خیلی خیلی هم آزارم میده .
اما این کم بودن اعتماد به نفسم دلیل اصلیش اینه که خودم رو دوست ندارم، یعنی فکر میکنم چهره زیبایی ندارم ... البته فکر که نه مطمئنم صورتم زیبا نیست ...تو دانشگاه خب خودم رو با دخترهای دیگه مقایسه میکنم میبینم چقدر اونا زیباتر از منن ، انقدر ناامید و دلشکسته میشم که ... ، گاهی میگم نکنه اصلا من بیماری ذهنی چیزی دارم مثلا شاید دو قطبی هستم چون گاهی انقدر از خودم خوشم میاد که هی میرم جلو آینه خودم رو میبینم و بینهایت از خودم راضیم ، گاهی هم وقتی خودم رو با بقیه مقایسه میکنم مثلا مهمونی میرم یا دخترهای دانشگاه که به کلی از ادامه زندگی ... .
سلام
من پسری بیست ساله هستم. واقعا ممنون میشم با نظراتون کمکم کنید . قد من ۱۷۲ هستش با وزن ۵۶ و قیافه معمولی ، مشکل بزرگی که دارم اینه لاغرم و به همین خاطر ریز کوچک نشون میدم که خیلی ساله اعتماد به نفسم رو گرفته و الانم که سنم بالا رفته ، به خاطر همین مساله خیلی اعتماد به نفسم کم شده و وقتی از بقیه میشنوم که میگن ریزه ای واقعا میشکنم . چون بالاخره یکی از صفات مرد هیکل و جثه و قدرت بندی اونه که خیلی مهمه و وقتی به یه پسر میگن ریزه ای خب شاید به ظاهر ساده بیاد ولی واقعا جمله سنگینیه و میشکنه آدم رو .
سلام دوستان
من دختری 17 ساله هستم ، دختر بزرگ خانواده ، خیلی خودم رو باختم، احساس می کنم مثل بقیه از هوش کافی برخوردار نیستم ، از بچگی فکر می کردم خنگ ترین بچه مهد کودک و مدرسه بودم با این که تا سال 5 معدلم 20 بود .
نمیدونم ولی از اعتماد به نفس پایینی برخوردارم ، درس رو دوست ندارم ، یه مدت نویسندگی می کردم متن هام خیلی قشنگ بود ، همه خوششون میومد اما ولش کردم و حال و هوای نوشتن از سرم افتاد ،شنا رفتم تا ترم 4 ، و 2 ترم مونده بود استاد بشم که ول کردم ، کاراته رفتم چون دوست نداشتم اومدم بیرون، دو سال تو دبیرستان هی تاریخ رو می افتادم ، واقعا حالم بده 6 ساله کلاس زبان میرم ، ولی از اونم خسته شدم ،به مامانم گفتم برام تاسف خورد و گفت دو سه ترم دیگه میری سطح بین المللی ولی راستش رو بخواین در حد بقیه بچه های کلاس که مثل بلبل حرف میزنن و تند تند انگلیسی مینویسن نیستم .
سلام
وقت تون بخیر
به خاطر قد ، اعتماد به نفسم رو از دست دادم .
پسرم و 19.5 سالمه ، امسال دوباره کنکور رشته ریاضی دادم و ان شاء الله شهر خودمون قبول میشم. چیزی که یک ساله داره خیلی اذیتم میکنه ، قد هستش!
قد من 168 هستش که البته از بابام و مامانم و یکی از داداشم قدم بلند تره. سر این موضوع که قدم کوتاهه خیلی اعتماد به نفسم رو از دست دادم و همش خودم رو مقایسه میکنم با دوستانی که قد بلند تر هستن. سال پیش اصلا این موضوع برام اهمیتی نداشت. من کاملا شوخ طبعم و مهربون و تو کارامم جدی ام، ساخت کابینت و کمد ام دی اف و فلزی رو نیمه حرفه ای بلدم و زیاد کار کردم ( شغل برادرم همینه و پیشش چندین سال کار کردم ) .
