سلام دوستان عزیز
من مشکلاتی تو زندگیم دارم که کلی دغدغه واسم ایجاد کرده، ولی به مشورت شما نیاز دارم تا بتونم یه راه خوبی رو انتخاب کنم .
من ۲۱ سالمه، فرزند طلاقم و با مادرم زندگی میکنم، با کار کردن ایشون و درس خوندن بنده زندگی رو میگذرونیم... قبلِ دبیرستان درسم عالی بود و همون حوالی هم حس نیاز به یک دختر خوب تو زندگیم پیدا شد ...
سلام
دختری ۱۹ ساله و دانشجو هستم، تا این سن وارد روابط دوستی با جنس مخالف نشدم ، شرایط فراهم بوده ولی خب من چنین چیزی رو برای خودم نمیپسندم چون دوست دارم فقط با یک نفر رابطه داشته باشم و اونم کسی باشه که مرد زندگی آیندم باشه .
۵-۶ ماهه که عضو یه سایت شدم و اون جا یه آقا پسر ۲۵ ساله رو دیدم که نمیدونم چطور اما حس کردم بهش دلبسته شدم ، میخواستم از طریق یه واسطه بهش بگم اما چون فکر کردم حسم عشق نیست و هوسه ، چیزی نگفتم و سعی کردم فراموش کنم اما اصلا چنین چیزی امکان پذیر نبود برام.
سلام
وقت همگی بخیر
حقیقتا مشکل من اینه که اصلا نمی تونم با پسرها راحت باشم و برم بیرون یا یک برخورد هایی که بتونند باهام راحت باشند و آشنا بشن.
داره 27 سالم میشه و دانشجوی ارشدم. دخترهایی مثل من خواستگار از طریق آشنایی و دوستی رو خیلی کم دارند چون پسرها خیلی جذب دخترهای پایه میشن و ما کمرنگیم! اگه باهاشون نری بیرون نگی نخندی نمیذارن پای نجابت، میذارن پای اینکه ازشون بدت میاد و یا اینکه تو با حال نیستی و از این قبیل مسائل.
سلام
من یه دختر کنکوری دوازدهمی هستم (نظام جدیدم) ، ولی فقط همین یه بار فرصت شرکت کردن تو کنکور رو دارم دلیلش رو لطفا نپرسید.
مشکل من اینه که یه مشاور تحصیلی تلگرامی دارم که سه سال از من بزرگتره و پسره، ۵ ماهه که با هم کار میکنیم، خودش تو کنکور رتبه ۱۰۰ شده ،من حس میکنم بهش علاقمند شدم و نمیتونم تمرکزم رو بدم به درسم.
سلام
در پست "چرا پسر مورد علاقه م منو رها کرد ؟" یکی از کاربران پاسخی دادند که به صورت یک پست جداگانه منتشر می کنم .
دلیل انتشار این نظر، این نیست که بنده باهاش موافقم ، حتی نظر دهنده ممکنه عقیده پسرانی که باهاشون در ارتباط هست رو مطرح کردن، هدف از انتشار این پست اینه که دختران در جریان باشن که دید بعضی از پسران نسبت به دوستی با اون ها چیه ؟
می خوام دختران بدونن که وقتی با یه پسر دوست میشن و اون پسر براشون خرج می کنه ، ممکنه چنین دیدی داشته باشه ، پس دخترانی که تن به دوستی با پسران میدن ، خوش خیالانه به ماجرا نگاه نکنن .
سلام
من دختر ۲۳ ساله ای هستم که مجازی با آقایی ۳۱ ساله آشنا شدم. ما در یه ماه حدود ۳ جلسه چند ساعته با هم حرف زدیم، جلسه اول ایشون دست شون را دراز کردن و من بهشون دست ندادم و در جلسه سوم نا خوداگاه بهش دست دادم، چون ما قرار بود به صورت دوست صمیمی با هم باشیم، ایشون آقایی پخته و با موقعیت اجتماعی خوبی بودن من هم به شغل ... مشغول هستم .
توی صحبت هامون به اختلاف سنی مون خیلی اشاره میکرد ولی برای من مهم نبود منم تصمیم فقط دوست معمولی بود و با آشنایی با ایشون حالم خیلی خوب و انگیزه های زیادی گرفته بودم ولی بعد جلسه سوم بعد چند روز سرد شدن به طوری که حتی جواب زنگ و پیام های منو ندادن و من از ناگهانی رفتن ایشون خیلی ناراحت بودم و هر هفته بهشون پیام میدادم و دلیل میخواستم و ایشون حتی پیام های منو نمی خوند تا اینکه دیروز برام ویس داد و گفت ما به درد هم نمی خوریم و اون باعث شده من خط قرمز هامو بشکنم و برای همین عذاب وجدان داشت و گفت ما اختلاف سن و تفاوت نسل داریم و ۸ سال برای اون اختلاف زیادیه در صورتی که تو دیدار هاش به من میگفت بیشتر سنت میفهمی و خودش گفت قراره با دختره ۳۲ ساله ای که مادرشون براشون پیدا کردن و استاد دانشگاه هستن نامزد کنن .
میخواستم از آقایون بپرسم آیا ۸ سال اختلاف سنی خیلی زیاده؟ من هم شاغل و تحصیلکرده هستم ولی یه کم کمتر سنم میزنم به خاطر سن حقم بود رها بشم ؟
سلام دوستان
جریان این استیکر بوس هایی که مردان و زنان همکار، آشنا و دوست خانوادگی از نوع متاهل یا مجردش برای هم میفرستن چیه ؟
آقا یعنی من تو اینستاگرام میبینم خانوم متاهل واسه همکارش برای احترام و تعریف ته اش بوس میفرسته، یا آقایی با خانمش و دوستش با خانمش رفتن سفر بعد در حین صحبت اون آقای متاهل برای خانم دوستش بوس میفرسته، خیلی هم با هم خوش هستند همسران هیچ مشکلی ندارند!
یا من خیلی متعصب ام یا اینا زیادی روشنفکر، نمیدونم اصلا چرا اینجور شده ؟ میدونم سبک زندگی هر کس به خودش مربوطه و نباید فضولی کنم ولی این حرکات از افراد شناخته شده در فضای صفحه عمومی شون انجام میشه و برای منی که خیلی تو فاز مذهب هم نیستم هم و سوال برانگیز شده .
سلام
میخواستم یه میانگین از نظر بقیه رو از ایجاد رابطه با جنس مخالف بدونم ، منظورم رابطه جنسی یا دوستی نیست . از اون رابطه جدی ها که برنامه ریزی میکنن برای آینده شون، از اون ها که تهش به ازدواج ختم بشه ، حالا نمیدونم اینم دوستی حساب میشه یا هر چی که اسمش رو بذارین .
کلا چه موقع وقت مناسبیه به نظرتون ؟
نظر من که باشه میگه هر چی باشه به بالا سی نکشه چون سی بعد سنی هست که دیگه باید این مرحله گذرونده باشه نه بخوای تازه شروع کنی .
سلام دوستان
من دختر ۳۳ ساله ای هستم که تو مخمصه بزرگی افتادم و واقعا احتیاج به راهنمایی تون دارم چون کسی رو ندارم که بخوام باهاش مشورت کنم.
اول یه شرحی از خانوادم بدم که من فرزند آخر خانواده بعد از سه تا برادر بزرگتر از خودم هستم و از بچگی همش سعی کردن با محدود کردن ، منو به خیال خودشون حفظ کنن، جوری که من حتی از حرف زدن معمولی با پسرها همیشه میترسیدم و فکر میکردم الان یکی از برادرهام منو میبینه به خاطر همین من همیشه تنها بودم و هیچ وقت اجازه ندادم که پسری به من نزدیک بشه.
تو سن ۲۵ سالگیم پسر رٸیس شرکت مون به من علاقه مند شد خیلی تلاش کرد به من نزدیک بشه من هم خیلی دوسش داشتم ولی به خاطر بی تجربگی و ترس یه رفتار هایی کردم که فکر کرد من بهش علاقه ندارم در صورتی که من واقعا دوسش داشتم، بعدش اون از من ناامید شد و رفت خواستگاری یه دختر دیگه و ازدواج کرد .
سلام
این داستان عاشق شدن عجیب من و فراز و نشیب هاشه ، سوالی که دارم اینه که به نظرتون آیا این دختر دختر خوبیه ؟ به نظرتون سطح اعتقاداتش در چه حدیه ؟ برای ازدواج دختر خوبیه ؟ میشه بهشش اعتماد کرد ؟
تو 16 سالگیم رفتم تو بیتاک و دو سه ماه اونجا بودم تو اون دوران با یه دختر آشنا شدم و باهاش چت میکردم و با اجازه شوهر خواهرش هم اومده بود اونجا منم تو بیتاک باهاش صحبت میکردم و غیر مستقیم به همدیگه ابراز علاقه میکردیم، صادقانه بگم اوایل صحبت مون خیلی دختر گستاخی بود و حتی بعضی وقت ها از حرف های رکیک هم استفاده میکرد.
سلام
دو بار عاشق شدم ، یه بار ۱۳ و یه بارم ۱۹ سالم بود . ۱۳ مهم نبود ، یه حس بچگی بود ، ولی ۱۹ سالگی رو دوسش داشتم ، اما خوب اون موقع شرایط ازدواج رو نداشتم ، تازه شهر هامون هم دور بود ( ارتباط مون اینترنتی بود ) ،
میگید توهم یا حس زود گذر ، ولی واسه جفت شون حداقل ۴ سال عاشق موندم تا که برام عادی شدن
عادی که بالاخره بعد چند سال ندیدن و ... دیگه از ذهن میرن دیگه ، الان ۲۰ و چند سالمه . شرایط ازدواج رو دارم ، ولی فقط در صورت عاشق شدن میتونم ازدواج کنم .
با سلام خدمت همه دوستان
پسری هستم 24 ساله که درسمم تموم شده. میخواستم یه خورده اینجا باهاتون درد دل کنم. علی الخصوص با دختر خانمها.
من یه پسری هستم که همه منو به پاکی و نجابت و سر به زیر بودن میشناسن. ( البته تعریف از خود نباشه بقیه اینطور میگن) من همیشه روی دخترها تو خانواده و حتی خیابون غیرت داشتم. اون ها رو مثل ناموس خودم میدونستم. دوست نداشتم باهاشون دوست بشم. دوست نداشتم بازی شون بدم چون شرایط ازدواج رو هم نداشتم.دوست نداشتم مثل یه تفاله باهاشون برخورد کنم بعدم پرتشون کنم اونور. کاری که بعضی از پسران دارن میکنن.
سلام
پسری ۳۱ ساله هستم ، تا حالا تو عمرم با هیچ دختری نبودم . الان قصد ازدواج دارم. حقیقتش حس میکنم تو برخورد و رفتار با خانم ها خیلی خیلی ضعیف هستم و مشکل دارم. از دوستان تقاضا دارم راهنماییم کنید چگونه این خصیصه رو در زمان کوتاه خودم تقویت کنم ؟ با این فرض که مشکل اعتماد به نفس ندارم .
اگه کتابی که بتونه بهم کمک کنه معرفی کنید ممنون میشم