دلم میخواد شادی برگرده به خونه مون و غم دور بشه

سلام

من یه دختر ۲۱ ساله ام. از ۱۵ سالگی توی فضای مجازی با چند تا پسر حرف میزدم و با دو نفر هم دوست بودم (فقط یکی شون رو دو بار از نزدیک دیدم و اون یکی کاملا مجازی بوده). دو سال پیش وقتی فهمیدم دارم اشتباه میرم راهم رو، خیلی عذاب وجدان گرفتم و همه چی رو تموم کردم.

زیاد کسی از همشهری ها مون نفهمیدن که با کسی حرف میزدم، چون خواستگار زیاد دارم. خطم رو هم عوض کردم و دیگه پام رو کج نذاشتم. پدر و مادر خوب و زحمت کشی دارم که هیچی واسه م کم نذاشتن.

یه برادر دارم که تا چند سال پیش دعوا زیاد میکردیم، ولی چند ساله با هم بد نبودیم و همه چی خوب بود. یه سال پیش داداشم فهمید که من با کسی دوست بودم و کلی دعوا و ازم قول گرفت دیگه تکرار نشه.

توی این یک سال خیلی وقت ها به روم آورده ولی خب پشتم هم بوده، حالا امسال دوباره فهمید که با یکی حرف میزدم (سه سال پیش) و عصبانی شد که چرا همون پارسال نگفتم این قضیه رو بهش.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۶۳ مطلب مشابه)

کتابخانه که تعطیل شد، نتوستم مثل سابق درس بخونم

سلام

من دختری هستم که از بچگی مامان بابام با هم دعواهای شدید داشتن، طوری که من و داداش هام جداشون میکردیم، شرایط خونه مون همیشه بد بود و هست، تا الان که بابام خونه نمیاد و آبرو مون همه جا رفته، چون تو شهرستانیم.

اما من با این وضع درس خوندم تا برسم به جایی بتونم دل مامانم رو شاد کنم، خیلی حسرت ها داره، از 19 سالگی تا الان که بیست سال گذشته چون شرایط خونه مون خوب نبود میرفتم کتابخونه، الان دو ساله کنکور دادم، خیلی هم خوب پیش میرفتم، اما کتابخونه که تعطیل شد اصلا همه چی بهم ریخت و خوندنم تو خونه بهم ریخته.

اما شب ها مامانم تا صبح بیداره و امید داره که برم دانشگاه، نمیخوام نا امیدش کنم، نمیدونم میشه تو چند ماه آینده قبول شد یا نه، نظام قدیمم و یه سری درس هام ضعیفه، اما بخونم راه میافتم، میخوام از کسانی که رفتن دانشگاه بپرسم من چیکار کنم؟، میتونم  رشته خوب قبول بشم تا خانواده م رو مخصوصا دل مامانم رو شاد کنم، گر چه شدیدا افسردم، مدام دلم میخواد بمیرم و قرص میخورم.

لطفا بچه های کنکوری و افراد با تجربه کمکم کنن

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
پشت کنکوری ها (۱۱۷ مطلب مشابه)

راهنمایی کنید چیکار کنم کمتر احساس تنهایی کنم؟

سلام

من پسری ۲۳ ساله هستم، خیلی احساس تنهایی میکنم هم در خانواده هم در جامعه، در خانواده اکثرا در اتاق خودم هستم و خیلی کم میام میان خانواده، این جوری نبودم مجبور شدم خودم رو این طوری ازشون جدا کنم، چون حرمت و احترم همدیگه رو نگه نمیدارن.

قبلا زیاد دعوا میکردن پدر و مادرم، دیگه خودم رو کشیدم کنار ازشون، یه برادر دارم ۳ سال از خودم بزرگتره، مجبور شدم با اونم حرف نزنم، همیشه دوست داشتم با هم صمیمی باشیم، ولی انقدر بد دهنی و بی احترامی میکنه دیگه گفتم باش حرف نزنم بهتره. اون ها خودشون به این اخلاق و رفتارشون عادت کردن، میگن میخندن، منم که تنهام تو بین شون.

تو جامعه هم همین طوری هستم پاییز که رفتم دانشگاه چند تا پسر و دختر دوست بودیم، یه کم کذشت دیدم این ها نه درس میخونن نه هیچی و ...، نزدیک های امتحانات بود ازشون فاصله گرفتم، شروع کردم به درس خوندن، معدلم الف شد، اون ها هم به زور پاس کردن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۵۰۹ مطلب مشابه) تعامل با خانواده (۴۶۳ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۳ مطلب مشابه)

به خاطر دعواهای پدر و مادرم، گاهی ترس عجیبی از ازدواج دارم

سلام

دختری ٢١ ساله هستم، به دلیل دعواهای پدر و مادرم یه وقت هایی ترس عجیبی از ازدواج دارم و شدیدا فکرم رو مشغول میکنه این موضوع، چون با کسی در ارتباطم و به هم دیگه علاقه مندیم و قصدمون ازدواجه.، از همین جا معذرت میخوام اگه متنم خیلی طولانیه ولی مجبورم کامل توضیح بدم.

دعواهای خونه ی ما معمولا با مسائل خیلی جزئی و در حقیقت چرت شروع میشه یا آدم های از نظر من بی ارزش (خانواده پدریم) و کارهایی که تو گذشته کردن و ...

مادرم جوش میاره و بحث میکنه و پدرم یه کلمه یا یه فحش یا یه عبارتی پیدا میکنه که شدیدا بسوزونه!، مادرم خیلی بیشتر جوش میاره، سرخورده شده به دلیل این حرف ها حتی، و بحث هی کش داده میشه و پدرم هم به حرف های اینجوری و فحش و دست گذاشتن رو نقطه ضعف و حتی فحش دادن به پدر بزرگم ادامه میده و هی بدتر و بدتر و بدتر، تازه رابطه ش با پدر بزرگم خیلی هم خوبه ها ولی تو دعوا هر جور حرفی میزنه به پدربزرگم که یه کارگر زحمت کش بوده فوق العاده با شخصیته.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
جهت اطلاع پدران و مادران (۱۴۸ مطلب مشابه) ترس از ازدواج در دختران (۳ مطلب مشابه)

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده

درود و عرض ادب...

دلم میخواست با چند نفر که نمیدونن من کی هستم درد و دل کنم... 

زندگی هیچ وقت روی خوشش رو به من نشون نداده... از وقتی یادم هست توی خونه مون دعوا و گریه و غم بوده... پدرم یه فرد بسیار عصبی، دیکتاتور، ریاکار، خشن و بدون ذره ای محبت... مادرم هم یه زن ساده که بویی از برخورد اجتماعی و سیاست نبرده و نمیتونه توی جمع چهار کلام صحبت درست بکنه و فقط بلده غذا بپزه...

من و برادرم هیچ وقت نه محبتی دیدم نه نوازشی...، هر چی بوده دعوا، آبرو ریزی، خجالت زده شدن بین فامیل و همیسایه و بس، پدرم فقط بلده ما رو تحقیر و خورد و ذلیل کنه...

پدرم اصلا به فکر ما نیست و به خاطر ریاکاری بیشتر درآمدش رو به دیگران میده و همه ازش سوء استفاده میکنن و وقتی ما ازش پولی میخوایم چنان داد و هوار میکنه که از کار خودمون پشیمون میشیم...

برادرم به خاطر همه این ماجراها ناراحتی روحی روانی بدی گرفت، که مشت مشت قرص اعصاب میخورد و پدرم و مادرم اصلا نگرانش نبودن و به خاطر شرایط بدی که داشت یه غروب غم انگیز مرگ و به این زندگی نکبت بار ترجیح داد و من درمانده تر از همیشه شدم...

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های دختران و پسران (۲۰۰ مطلب مشابه) خودسازی در دختران (۴۵۶ مطلب مشابه) جهت اطلاع پدران و مادران (۱۴۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۸۲ مطلب مشابه) خسته شدم از تنهایی (۲۳ مطلب مشابه)

از زمانی که یادم میاد تو خانواده ما جنگ و دعوا بوده

راستش نمیدونم گفتنش درسته یا نه ولی خب دوست دارم راهنمایی یا نظرین بدین

من یه پسری ام که امسال کنکور دارم،خانواده ما وضعیتش متوسط رو به پایینه، از موقعی که یادمه تو خانواده ما جنگ و دعوا بودش، من که خودم به شخصه خیلی از این دعوا ها آسیب خوردم، دعوا ها هم فقط بین پدر و مادرم نبود، بلکه بین فامیل هامون هم بود، طوری که انگار به خون هم دیگه تشنه هستن، وضعیت طوری شد که با تمام فامیل هامون تقریبا قطع ارتباط کردیم، درست تو سن اوج نوجونیم که به نظرم سنم رفته بود بالا و دوست داشتم تو جمع ها شرکت کنم، چون قبلش زیاد منو حساب نمیکردن.

خلاصه بازم فایده ای نداشت و همچان دعوا بین پدر و مادرم ادامه داشت، از اون طرفم که ما تو یه خونه کوچیکی زندگی میکردیم که مال خودمون نبود، بلکه مال پدربزرگ و مادر بزرگ پدریم بودیم که اون طبقه پایین ما بودن تو شدت دعوا خیلی تاثیر میذاشتن ولی خب بازم من تا جایی که میتونستم از شدت دعوا ها کم میکردم و درسم رو میخوندم و نمره م هم بالا بود، تا اینکه بحث طلاق بین پدر و مادرم پیش اومد.

الان پدرم چند ماهه یه خونه اجاره کرده و ما رو گذاشته اینجا و خودش هم نمیاد خونه، فقط یه سری چیز میخوره و میره، تازگی هم یه عمل داشت که انجام داد و به سختی دیگه میتونه کار بکنه، چند وقتیه فهمیدم دو ساله سیگار میکشه.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۶۵ مطلب مشابه)

والدینم 50 رو رد کردن ولی هنوز با هم دعوا دارن

سلام دوستان

من یه دختر ٢١ ساله هستم ، مشکلی که دارم بخاطر خانواده م هست. خانواده ی من از وقتی من و خواهر برادرم کوچیک بودیم با هم دعوا داشتن حتی الان که ٥٠ سال سن رو هم رد کردن بازم هر روز دعوا دارن با هم ...

طلاقم نمیگیرن از هم . زندگیمون داغون شده ، خواهر بزرگترم بخاطر دعواهاى پدر و مادرم خواستگار درست درمونی نداره علارغم زیبایی و تحصیل کرده بودنش ... دیگه حتى رفت و آمدى هم با فامیل هاى پدر و مادرم نداریم چون جفت شون از فامیل هاى همدیگه بدشون میاد.

خودمم به یه آقایی علاقه دارم که خانواده آروم و خوبى داره همیشه میترسم اگه ایشون براى خواستگارى بیان خانواده م رفتار بدى داشته باشن و آبروم بره .دیوونه شدیم دیگه از دستشون .

شما بگید ما چیکار کنیم ؟

بیشتر بخوانید ...

چی کار کنم دعواهای پدر و مادرم تموم بشه؟

پدر و مادرم هر 20 روز یک بار یه دعوای درست و حسابی می کنند

چطوری جلوی طلاق پدر و مادرم رو بگیرم ؟

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۶۳ مطلب مشابه)

پسرم وقتی دعوای منو پدرش رو میبینه جیغ میکشه

سلام

من یه بچه زیر دوساله دارم و هر وقت با شوهرم دعوامون میشه ، طفلکی خیلی میترسم و هول میشه و جیغ میکشه و نمیدونه چیکار کنه و وقتی که باباش میذاره میره طرف در نگاه میکنه و من تو بغلم میگیرمش که نترسه و باهاش با چشمای پر اشک میخندم که نترسه .

ولی بعدش تا یکی دو روز آروم میشه و اصلا سرو صدا و خنده و شادی نمیکنه و فقط آروم میشینه منظورم پسرم هست...

خیلی دلم براش میسوزه ، دلم نمیخواد تو این دنیا باشم و این صحنه ها رو ببینم .. بیشتر وقتا من مقصرم آخه چون خیلی حساسم و همسرم خیلی وقتا کوتاه میاد ولی بعضی وقتا از کوره در میره ...

میخوام خودمو عوض کنم خودم رو حتی بخاطر بچه عزیزمون هم که شده ولی وقتی که ناراحت میشم این کارهامو ادامه میدم ...

امیدوارم با نظرات شما بتونم خوشی رو در زندگیم بیارم .

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در شوهرداری (۷۶۹ مطلب مشابه) تربیت رفتاری پسران (۱۰۸ مطلب مشابه) مسائل زناشویی خانم ها (۵۴۸ مطلب مشابه)