سلام
آهای اون گروه دختر پسرهای دهه شصتی که الان بالای 30 سال هستین ، شغل درست درمون ندارید ، تا حالا مجرد موندید ، امیدی به ازدواج ندارید ، تحصیلات عالیه دارید امکان مهاجرت دارید اما مشکل خانوادگی دارید دست و پاتون بسته است ، نا امیدی تون رو چه طوری از بین میبرید ؟ چطوری آرامش دارید ؟
مناجات قشنگ من با خدا، خبر از ایجاد یک تغییر میخوام بهتون بدم. الان که این مطلب رو ارسال میکنم در حرم نشستم، من همیشه آدم معتقد و قوی ای بودم و از یاد خدا قافل نمی‌شدم. اما چند ماه شد که بعد از یک سری شکست های کاری از نماز و حرم و ... غافل شدم. الان که اینجا هستم اشک از چشمام جاری شده، چه آرامشی دارم وقتی که کنار ضریح نشستم واقعا چه آرامشی...
آخه یه مدت بود که نیومده بودم، من آدم مذهبی ای نیستم ولی نماز و رزوه و حلال و حرام رو رعایت میکردم با جنس مخالف رابطه نداشتم و یه پسر سی ساله مجردم.
ولی در چند ماه قبل دلم گرفته بود و به خاطر تنهایی اشتباه کردم که رفتم به خیلی ها رو زدم، به خاطر کار به خاطر همه چی، و الان که اینجا هستم میفهمم که اشتباه کردم در این مدت آرامش نداشتم فقط در حال دویدن بودم.
چه دخترهایی که حتی شخصیتم رو پایین آوردم به خاطرشون که مثلا بهشون ابراز علاقه کنم به قصد ازدواج، ولی اون ها دنبال دوستی بودن و من هم چون پسر ساده و دل نازکی بودم خیلی دلم هی می‌شکست. به هر حال من نتونستم بلاخره دختری پیدا کنم ولی کلا فهمیدم ... !
من چون شرایط زیاد عالی ای ندارم و مشکلات اقتصادی هم که هست و شرایط خانوادگی خوبی هم ندارم گفتم که شاید بشه که کسی عاشقم بشه و این طوری بتونم شرایط رو شاید آسون تر کنم.
سلام
من یک پسر 30 ساله هستم که نمیدونم باید چیکار بکنم، من نه پول دارم و نه ظاهر خیلی خوشگل، من ظاهرم معمولیه، اندامم خوب و قشنگه، بد تیپ نیستم ولی پول ندارم، تمام عمرم رو دویدم تا به پول و شغل مناسب برسم، اما نشد که نشد، دانشگاه هم رفتم، الان برای ازدواج هم به هر دختری گفتم من رو قبول نکرد.
من میگم پسرانی مثل من انگار باید تا ابد مجرد بمونن، اون قدر بدشانسم که نه ظاهر خیلی خوشگلی دارم که کسی عاشقم بشه، و پولم رو نادیده بگیره، و نه پول دارم که ظاهرم رو نادیده بگیرن!!!
خانواده چندان درستی هم ندارم، همه سالم هستن و معتاد و ... نیستن، ولی خانواده مون طلاق توش بوده و الان مشکلی نداره، ولی به هر حال خانواده ای هستیم که زیاد عشقی نسبت به هم نداریم و هر کی حرص خودش رو میزنه، ولی خب نه اینکه موقع ازدواج بخوایم با هم نباشیم و دعوایی هم نداریم، ولی به دلیل همین که مادر ندارم و عشقی هم بین اعضای خانواده نیست، نمیتونم از اون ها هم کمک بگیرم که بخوان دختری برام پیدا کنن یا در این زمینه به من کمک کنن.
سلام خدمت همه دوستان..
من یک سوالی داشتم اونم این هست که به نظر شما ازدواج یک پسر متولد 63 با یه دخترمتولد 75 غیر عادی و غیر معموله ؟ چه مشگلاتی ممکنه پیش بیاد ؟ کسی تجربه داره ؟ من خودم ازدواج کردم و این سوال رو برای دوست صمیمیم میپرسم.
این آقا پسر، پسر خوبیه این طور که میگه دوستم، مومن و نماز خون که از این لحاظ خیلی بهم میخورن چون دوستمم همین مدلیه... . کارگاه سنگ بُری دارن، خونه ی جدا، وضع مالی شون کلا خوبه . از لحاظ ظاهری هم خداییش عالی .اصلا بهشون نمیاد سنشون .
حالا من دو تا چیز میخوام . یکی تجربه ی کسایی که این جوری ازدواج کردن . یکی هم نظر دختر پسرایی که سنشون مثل دوستم و خواستگار شه..
ممنونم که وقت میذارین
سلام
چه دنیای دلگیری شده برای ما دهه شصتی ها ، شمای خواننده رو نمیدونم ، ولی من دلگیرم ، دلگیر از تنهایی، دلگیر از بی تعلقی، دلگیر از بی عشقی .
سن و سال خیلی هامون از عشق های رمانتیک و احساسی گذشته ، ولی یه حسی گوشه دلمون تلنبار شده که نتونستیم خرج کسی کنیم .
تا این سن کسی نبوده که عاشقم باشه و من رو با همه وجود بخواد کسی نبوده که من هم همین حس رو نسبت بهش داشته باشم .
بی پرده بگم بچه ها، دلم مدتیه عاشقی کردن میخواد، عشق تو هر سنی عشقه، فقط رنگ و روش فرق میکنه . فقط تعریفمون ازش فرق میکنه، کم سن و سال ها فکر نکنن ما که تا این سن ازدواج نکردیم سنگ بودیم، ما ها خیلی هامون پای سختگیری های خانواده هامون سوختیم.
عشق میتونه حال آدمو خوب کنه، هزار تا مشکل داریا ، ولی همین که یه پیام صبح بخیر از عزیز دلت رو صفحه گوشیت ببینی حس و حال کل روزت رو عوض میکنه.
سلام دوستان
من دختری بالای 30 هستم و نتونستم ازدواج کنم. شرایط خوبی دارم و تا حالا هم با پسری نبودم. یه سوالی هست که ذهنمو مشغول کرده خواستم شمام نظر بدین شاید بهتر بتونم کنار بیام .
سوالم اینه ؛
آیا این که ما میگیم قسمت نشده مصلحت نبود آزمایش الهیه آیا فقط بصورت عمده برای دهه 60 و اواخر 50 هست ؟ بحثم دهه نیستا بازم نیاید بگید ولی میگم بیشتر تو این دهه با مشکل مواجه ان... ایا واقعا قسمته ؟ حکمته؟ صلاحه ؟ یا ما خودمونو گول میزنیم.
گاهی بعضیا صبر میکنن و مثلا 28 ازدواج میکنن خب ادم میگه تاخیر ولی دختر 34 ساله 37 ساله و 40 ساله اخه دیگه شورش در اومده.. پس کی مادر شه؟ گاهی میگم دهه 70 یعنی صلاحشون به زود رفته فقط ما صلاحمون به موندنه ؟ نمیدونم از تنهایی و فشار چه فکرا که نمیکنم..
من همه راهها رو رفتم نشد.. دوستای متاهلم میگن قسمته یهو همه چیز جور میشه ولی این جور شدن هیچ موقع در مورد من تا حالا رخ نداده؟
به نام خدایی که ما را مورد عبرت دیگران قرار داد
دوستان سلام
از آنجا که اینجانب فسیل یکم کابوی تنها، از یاران وفادار حضرت نوح بوده ام و عمری را در راه علم گذراندم، مدت ها بود که میخواستم در مورد رشته های دانشگاهی افاضاتی عنایت بفرمایم تا شاید این افاضات و رهنمود ها راهگشای عزیزان خانواده برتر شود.
نکته اول: همانطور که تو سینما می نویسند این فیلم بر اساس واقعیت ها ساخته شده است من هم می نویسم این متن بر اساس واقعیت ها و تجربه های بنده نوشته شده است.
نکته دوم: اگر بنده ارث پدری شما را نوش جان نمودم و شما به شدت از من کینه ای شترگونه دارید صفحه شخصی بنده به نشانی موجود می باشد و شما می توانید آنجا هزلیات و هجویات خود را نثار بنده کنید.
نکته سوم: اگر متن خوندید و عصبانی شدید در لب تاب خود را ببندید یا کامپیوتر خود را استند بای کنید یا گوشی خود را رها کنید و چرخی در خانه بزنید و آن هنگام که عصبانیت خود را فروکش کردید باز گردید و نظر خود را نثار کنید تا خدایی نکرده از شدت اخلاص فحش هایی که قرار است نثار کنید کاسته نگردد.
نکته چهارم: تعصب ممنوع هر گونه حرف دارید با استدلال بیان کنید
و اما آغاز متن ،
سلام
خواستم نظر دوستای دهه شصتی رو بدونم.
اینکه رحمت خدا شامل حال ما (دهه شصتی ها) شد یا حکمتش یا غضبش!!
و اینکه چه اتفاقی تو زندگیشون بیافته خیلی خوشحال میشن؟
همه
میدونین این دهه دختر پسر محدودیتها و سختی های زیادی کشیدین از تولد در
زمان جنگ و کمبود همه چی تا رقابت سنگین سر رفتن به دانشگاه و ..تا همین
الانم تو قبولی دکترا این رقابت سخت و غصه های الکی ادامه داره.هر روز یه
قانون جدید و...
پسرایی که به دلیل نداشتن پشتوانه مالی پدراشون( به
دلیل کمبود ها واوضاع خراب زمان جنگ و مئتها بعد جنگ) مجبوران زندگی رو از
صفر شروع کنن و باطبع واسه رسیدن به حداقل داشته ها باید سرمایه اصلی که
عمرشون هست رو بدن.
با عرض سلام خدمت تمام اعضای خانواده برتر
یه سوالیه مدت هاست ذهن منو درگیر کرده
من خودم یه دهه هفتادی هستم و ۲ سالم هست که ازدواج کردم
تمام دوستان و هم دوره ای های من ازدواج کردن ازبین حدودا۲۰ تا از دوستانی که باهاشون رابطه نزدیک دارم ۵ تاشون مجردن اونا هم یکی دوتاشون در شرف ازدواجن
حتی ۳ تاشونم بچه ی یکی دو ساله دارن
واقعا واسم سواله چرا ما و هم دوره ای هامون همه متأهل هستیم و زود ازدواج کردیم اکثرا زندگی های موفقی هم داریم اما...دهه شصتیا شاید نصف بیشترشون مجردن... چرا واقعا ؟
من خودم دختر عموهام یکیش ۳۰ هست یکیش ۳۵
۷ تا پسر عمو دارم همه بالای ۲۸, ۲۹سال
همه مجردن
در عوض یکی از دختر عمه هام ماه پیش تو سن ۱۵سالگی ازدواج کرد
کلا به غیر از فامیل من ... همه مون داریم میبینم که دختر و پسرهایی داریم با سن های بالا و کارهای خوب و تحصیلات عالی ولی هنوز که هنوز قصد ازدواج ندارن یه سریاشونم در آرزوی ازدواج هستن یه سریاشونم میگم حالا خیلی زوده..!!!
خوشحال میشم نظرات شما رو هم در این مورد بشنوم
با آرزوی خوشبختی و بهترین ها برای تمام جوانان این مرز و بوم
امیدوارم همه به همسر دلخواهتون برسید و متأهل ها هم خوشبخت و پیروز باشن در زندگی.
موفق باشید...
"ارغوان"