سلام
گوهران کشف نشده از عباراتی هستش که سال های قبل برای دخترانی انتخاب کردم که ازدواج شون به تاخیر افتاده . این دسته از دختران می تونن در این صفحه به تبادل نظر بپردازند .
برای پیدا کردن این صفحه می تونید در بالای وبلاگ روی لبه " صفحات خاص " کلیک یا اشاره کنید .
🚫🚫 ورود آقایون اکیدا ممنوع🚫🚫
سلام
خواهش میکنم آقایون بالای ۳۰ سال یا کسانی که یه همچین تجربه ای رو کسب کردن جواب بدن. دو تا سوال داشتم ؛
۱ . آقایونی که تمایل به ازدواج ندارن ( تو سن ۳۵ به بالا ) و در نهایت به اصرار خانواده تن به ازدواج میدن سرد مزاج هستن یا نه میشه گرم مزاج بود و خودشون رو کنترل میکنن ؟
۲ . یا اگه مردی قبل ازدواج سرد مزاج باشه ممکنه بعد ازدواج طبع شون گرم بشه ؟ کسی تجربه ش رو داره ؟
با سلام
دختری هستم ۲۸ ساله ، مجرد و لیسانس یه رشته مهندسی که کارش مرتبط با کارخونه ها و شرکت هاست. دنبال کار میگردم اما خونوادم نمیذارن . تو این چند سالم که فارغ التحصیل شدم میگن یا کار دولتی یا هیچی.
میگن نمیذاریم بری شرکت ، شرکت ها خطرناکن دخترها رو اذیت میکنن ، پول نمیدن . کارخونه هم که اینقدر دوره روزی باید دو ساعت برم و دو ساعت برگردم.
سلام
میخوام در مورد دادن سرپرستی کودک به دختران بالای سی سال بپرسم . چه طوری میشه اقدام کرد؟ من بهزیستی رفتم ولی گفتند باید از طریق اینترنت ثبت نام کنید.
اما توی نت صفحه ای برای ثبت نام پیدا نکردم. اگر کسی میدونه کجا باید ثبت کنم بهم آدرس سایت و صفحه شو بگه.
ممنون میشم
سلام
دختری حدودا 27 ساله هستم. مشکل من اینه که خیلی از ازدواج کردن ناامید شدم. من هیچ وقت اهل دوستی و ... نبودم. توی اجتماع هستم ولی ارتباطم فقط با خانم هاست و با آقایون ارتباط ندارم.
پس اگه خوش شانسی بیارم و ازدواج موفقی داشته باشم ازدواجم سنتی خواهد بود . من چشم و ابروی قشنگی دارم ولی متاسفانه یک خط اخم توی صورتم ایجاد شده. اونم نه کوچیک ی خط اخم بلند که کم کم داره عمیق میشه. بینی قوز دار و فک پائین کمی جلو زده باعث شده چهره م اون شادابی کافی رو نداشته باشه. قوز بینی م باعث شده حتی قیافه م مغرور به نظر بیاد یا به خاطر قوز بینی م چهره م طوریه که انگار از چیزی شاکیم.
با سلام
من دختری 27 ساله مجرد و تحصیلات فوق لیسانس و شاغل هستم. تا بحال موقعیت ازدواجی که خواستگاری رسمی بیان و هم کفو هم باشیم نداشتم. یک تجربه عشق یک طرفه داشتم و همش دوست داشتم اون فرد مورد نظر بیاد خواستگاریم ولی نشد و اون با یکی دیگه ازدواج کرد.
من از لحاظ ظاهر و حجاب و خانواده و .... هیچ مشکلی ندارم . و الان یک مشکلی با ازدواج دارم اونم اینه که خاطرات اون عشق یک طرفه خیلی داره منو خورد میکنه. من هیچ ارتباطی با اون فرد نداشتم ولی ته دلم دوستش داشتم. با اینکه چند ماهه اون آدم ازدواج کرده ولی هنوزم وقتی بهش فکر میکنم و رویایی که تو ذهنم پرورش دادم خیلی اذیت میشم. از اینکه نزدیک 3 سال از عمرم رو به کسی فکر کردم که اون هیچ اطلاعی نداشته و فکر و انرژی من به هدر رفته عذاب میکشم. قبلا احساس خوبی نسبت به ازدواج داشتم ولی الان تنهایی رو ترجیح میدم و دوست ندارم ازدواج کنم مگه اینکه همون احساس نابی که داشتم نسبت به یک پسر به من دست بده. آدم سخت گیری نیستم ولی نسبت به هر کسی هم نمیتونم حس مثبت داشته باشم.
سلام و خسته نباشید میگم به همه دوستان و تشکر میکنم که متن من رو با حوصله میخوندید ببخشید طولانی شده .
نمیخوام بحث کنم چرا پسرها اینطوری هستن چون خوب و بد همه جا هست . چون ازدواج سخته شده دختر خوب و پسر خوب کم پیداست . من میخوام از آقایون بپرسم چرا بعضی از پسرها فقط دنبال رابطه جنسی هستند ؟
چرا الا دیگه نگاه نمیکنن دختر زن زندگی هست یا نه ، براتون بیشتر توضیح بدم . من دختری هستم درسته سنم بالا رفته ولی هر کسی به دلایلی خواستگار خوب نداشته من دهه 60 ی هستم ولی قیافم نشون نمیده .
خواستگارهام هم سن پایین هستن بعضی ها مشکل نداشتن بعضی ها قبول نمیکردن به اینش کار ندارم . چرا تا حالا نشده قسمت نبوده چون خانواده ای نیستیم که سخت بگیریم خودم هم اهل دوست پسر گرفتن نیستم . شاغل هستم ولی جدید یک آقا پسری به قصد ازدواج به من پیشنهاد دادن مدتی دوست باشیم تا ببینیم به هم میخوریم .
سلام
من امسال میشم ۲۸ سال دخترم و مجرد .
من جدیدا آدم حسودی شدم همش به زندگی این و اون حسادت میخورم گریه میکنم شب ها هم دیگه خواب ندارم .خونواده من از اون موقعی که یادمه زیر خط فقر بوده ، الانم پدرم نزدیک یک میلیون هشتصد حقوق میگیره . من از بچگی همش حسرت کیف و لباس، دفتر ، مسافرت و خیلی چیزای زندگی دوستامو میخوردم. با این وجود همیشه درس میخوندم شاگرد اول کلاس بودم هیچ تفریح مسافرت و ورزش چیز دیگه ای تا دبیرستان و دانشگاه نداشتم سر خر خونی عینکی شدم تو دانشگاهم اون رشته ای که دلم میخواست قبول نشدم الانم بیکارم، کار درست حسابی ام پیدا نکردم خواستگارم ندارم .
هم سن هام و حتی کوچیکترا رو که میشناسم ازدواج کردن با چه پسرایی ، بچه دارن مسافرت تفریح گردش ، اما من صبح تا شب خونم تو حسرت زندگی اونام. آخرش از حسادت میترکم . پول دارم برم کلاسی تفریحی جایی ...
تو رو خدا کمک کنید.
سلام به همه دوستان...
دوستان جان ، من الان که دارم این سوال رو می نویسم واقعا دچار استیصال شدم و بغض گلوم رو گرفته وگرنه واقعا نمیخواستم این مسئله رو طرح کنم ...
دختر خانوم های عزیز که سن شون بالاست و ازدواج نکردن ، جواب اون کسانی که بهتون توهین میکنن و میگن ازدواج نکردین رو چی میدین ؟
خواهشا بگید چه جوری با این افراد رفتار کنیم که هم احترام خودمون حفظ بشه هم احترام اون شخص ، یعنی میگم چی بگیم کدورتی پیش نیاد ؟ ببنید من خودم به شخصه از برادر زاده و زن برادر این حرف ها رو میشنوم ، برادر زاده ام به من میگه هم سن های تو الان بچه هم دارن ... من نمیخوام با برادر زاده ام یا کسی که این توهین رو میکنه رفتار بدی داشته باشم و کدورت و ناراحتی پیش بیاد.
لطفا راهنماییم کنید چی جواب این افراد رو بدیم ؟ ...
خدا به همتون خیر بده
سلام
من پست افراد معروف ثروتمند... رو نوشتم ممنون از همه نظرات عالی
دیگه از مشکلات یه آدم بلند پرواز همین درگیری های ذهنیه دیگه. نمیدونم اینجا چند تا کاربر متاهل داریم ، میخوام از خانم هایی که سنتی ازدواج کردند بپرسم شما یا اطرافیان تون چه طوری همسرتون رو انتخاب کردید؟ یعنی تا دیدینش گفتید این همونیه که میخوام یا فکر کردید، مردد شدید، واقعا سخت انتخاب کردید؟
من از وقتی 20 سالم بود دوست داشتم ازدواج کنم ولی مشکلاتی داشتم که قسمت نشد بعد یه مدت میخواستم بازیگر بشم خواستگارهام موافق نبودند الان که 29.5 سالمه و تکلیف خودم رو میدونم دیگه نمیتونم کسی و انتخاب کنم!
یادمه اون موقع هر کی میومد ازش خوشم میومد و دوست داشتم باهاش ازدواج کنم اما الان به راحتی از کسی خوشم نمیاد و چیزی که تو ازدواج خیلی ازش میترسم و انتخاب رو سخت کرده اینه که رابطه جنسیم با همسرم خوب نباشه و اون آدم سردی باشه.
سلام
من سن ازدواجم رد شده ، کسایی که از سن سی رد شدند یا مثل من دیگه امید ازدواج ندارن لطفا راهنمایی کنن .
بقیه عمرتون چه جوری میگذرونید ؟
من یکسره سرم تو گوشی و اینترنته . تا کی تنهاییم رو میتونم با اینا پر کنم ؟ دیگه چشمام از کاسه داره در میاد . هیچ سرگرمی ندارم. از وقتی کوچیک بودمم هیچ تابستونی رو بی هدف نگذروندم. ازخیاطی، آرایشگری، طراحی ، خوشنویسی و ... رفتم. دهه شصت تا 72 که نتونستید ازدواج کنید. برنامه تون برای ادامه زندگیتون چیه ؟
من اعتقادمم به خدا از دست دادم. به زور نماز میخونم. انقدر لاابالی و بی قید شدم . قبلا این جوری نبودم. چکار کنم ؟
پیشنهاد :
تحقیر دختران مجرد سن بالا در جامعه
صلاح میدونید یه دختر مجرد از بهزیستی بچه بگیره ؟
ذهنیت شما نسبت دخترانی که ازدواج نکردند چیه ؟
سلام
بچه های خونواده برتر از اینکه با جمع گرم و صمیمی شما آشنا شدم خوشحالم.
من دختری 35 ساله هستم و مجرد. از نظر رفتار و پوشش محجوب و موقر هستم. شاید چو حقیقت ندیدم ره افسانه زدم.
با این عقیده:
لزومی نداره اینقداهم که بزرگترامون اعتقاد دارن به محدودیت حتی رابطه کلامی بین زن و مرد خودمون رو اجبار کنیم. اصل رفتارمونه که باید متین باشه و وارد حریم جنس مخالف نشیم. با همین اعتقاد یه مدت زیادی حدود 10 سال با هر زن و مردی چه همکلاسی و همکار و فامیل و ... از متاهل گرفته تا مجرد و در هر سنی راحت مکالمه میکردم و مناسبت ها رو تبریک میگفتم و به ارتباطم ادامه دادم. اهل خوش و بش و بگو بخند هم نبودم و این مورد رو کنترل میکردم. رسمی و جدی اما مداوم. بعبارتی با همه ارتباط دوستی دارم چه تو واقعیت و چه مجازی.
سلام دوستان به کمکتون نیاز دارم
من 30 و اندی سالمه و مجردم. تا الان زیاد تو فکر ازدواج نبودم ولی الان مدتیه واقعا خیلی احساس تنهایی می کنم و ار ته دلم آرزو می کنم یک همدم داشتم ... ، هیچ وقت هم اهل دوست پسر و ... نبودم .
حدود 3 سال پیش یکی از همکلاسیام از من خواستگاری کرد و چون از من 4 سال کوچکتره و اینکه به نظر میومد خیلی متفاوت هستیم جواب منفی دادم .
راستش توی این 3 سال اون هنوز دست بردار نیست و هزار بار خواستگاری کرده و هی میگه من عاشق هستم و ...
درسته که 3 ساله تو فکر منه ولی هیچ وقت به هم نزدیک نشدیم و تقریبا اصلا همدیگه رو نمی شناسیم و واقعا فقط در حد یک همکلاسی عادی از هم آشنایی داریم .
سلام به همه خوانندگان محترم این پست
من مدتیه که با این وبلاگ بسار خوب آشنا شدم و تا حالا از خوانندگان خاموش بودم. توی این مدت با افراد مختلفی آشنا شدم که شرایطی شبیه من داشتن کمابیش بهتر یا کمی بدتر.
من یه دختر 28 ساله مجردم که تحصیلاتم در مقطه ارشد یه رشته مهندسی به زودی به اتمام می رسه و با آینده ای مبهم و مجهول که سایه اش رو همیشه احساس می کردم به زودی مواجه میشم.
یکی از مهمترین نگرانی های من مثل خیلی از دوستانی که اینجا درد دل می کنند ازدواج نکردن تا این سن و البته نداشتن خواستگاره . توی ذات هر دختری دوست داشته شدن وجود داره . منم از یه سنی به بعد همیشه از خدا شاکی بودم که چرا من مثل فلان شخص زیبا نیستم یا چرا اصلا دیده نمیشم. چرا هیچ کس دوستم نداره و از این دست سوال ها.
البته من هیچ وقت با خدا قهر نکردم .چون همیشه اعتقاد داشتم همین که به من فرصت هست شدن رو داده ، همین که نفس می کشم ، همین که می تونم با یه کار کوچیک دل کسی رو شاد کنم یا اینکه زیبایی های این دنیا رو ببینم و به هزار علت دیگه حق ندارم که با خدا قهر کنم یا طلبکار باشم.
سلام
چیزی که میخوام بگم شاید تکراری باشه اما یه مشکله برای من و شاید هزاران دختر دیگه که هنوز حل نشده و نمیدونم کی قراره حل بشه و شاید هیچ وقت ...
تو رو خدا بگید من باید چکار کنم سرسری رد نشید منم جوون مملکتم دیشب انقدر گریه کردم که با سر درد خوابم برد آخه چرا ؟
من دختر ۲۹ ساله و مجرد با مدرک کارشناسی ارشد رشته مهندسی از دانشگاه دولتی ولی ...
تا یادم میاد من داشتم درس میخوندم به امید نجات زندگیم ، حقم این نیست که الان هستم ، من همیشه سر به راه بودم هیچ وقت با پسرا دوست نبودم و ارتباط نداشتم و تو دانشگاه ارتباط حداقل ولی کاملا جدی داشتم اما الان چیزی که میبینم و تجربه خودم بهم میگه زندگیتو باختی دختر ، تموم بچه های مدرسه که اهل درس نبودن و دنبال پسرا و ... الان ازدواج کردن و بچه هم دارن درس هم به لطف دانشگاه ازاد خوندن و مدرکشون هم مدرک من یعنی کارشناسی ارشده ولی من ... من چی دارم بخدا ؟
سلام دوستان عزیز
من دختری هستم 30 ساله، سنم رو گفتم تا بگم آدم ناپخته و بچه ای نیستم و متوهم هم نیستم . مشکلی دارم که واقعا اذیتم میکنه .
من اخلاقم طوری هست که وقتی توی خیابون راه میرم و حتی موقعی که فکر میکنم از نظر خودم خیلی جدی هستم ، بهم متلک میپرونن که عشوه نیا ; وقتی با آقایی همکلام میشم طرف فکر میکنه من دارم براش طنازی میکنم . پشت تلفن صحبت میکنم باز هم همین حالته. لوس و جلف هم نیستم.
چند مورد توی خیابون بوده که خواستگاری کردند ولی من اکثرا فکر میکنم برای هوس و دوستی است ، من واقعا چهره عادی دارم و پوششم هم چادره و آرایشم در حد یه پن کیکه همین ... و اصلا با هیچ پسری دوست نبودم و پایبند به اصول مذهبی هستم ، توی محیط های کاری که با اقایون کار میکردم ، این مشکل رو همیشه داشتم و دیگه دوست ندارم تو محیطی کار کنم که اقایی باشه .
با اینکه احترام زیادی برای آقایون قائلم ولی این وضعیت منو آزار میده و دوست دارم از همه آقایون دوری کنم .
واقعا آقایون خانم هایی که ذاتا رفتارشون این گونه است را تمسخر میکنن ؟ آیا توی خانم ها کسی مثل من بوده یا من عجیب و غریبم؟ واقعا نمیدونم چکار کنم ؟
ممنون میشم کمکم کنید
سلام
من یه خانم هستم تقریبا دو ساله اینجا میام . تقریبا با محیط اینجا آشنا هستم . یه دخترم که سنمم بالاست و مثل خیلی ها ازدواج بارم نشده . نمیخواهم وارد این مقوله بشم .
من 30 سالمه از خانواده ای که حقوقش بخور و نمیره، خودمم سرکار نمیرم چون هر چی گشتم نشد دیگه بیخیالش شدم . از وقتی که سنم کم بود همیشه دردها و مشکلات با من و خانوادم بود .
اما باز هم زندگی کردیم سالی یه دفعه هم شاید گاهی اوقات نمیشد لباس بخریم . همیشه لباسهای کهنه ولی تمیز . زندگی با همه سختی هاش چه از لحاظ خانوادگی و چه مالی ادامه داشت.
زندگیم هیچ وقت شبیه همکلاسی ها و دخترهای اطرافم نبود . برای همین همیشه اعتماد بنفسم پایین بود . تو تمام دوران های مدرسه یه دختر تنها و بی سر و زبون بودم و ساکت ، ولی درسم خیلی بود . وقتی میخواستم برم راهنمایی نمونه دولتی قبول شدم اون زمان که هیچ امکاناتی بچه ها نداشتن و مسلمه که امثال من دیگه هیچی ندارن ولی من قبول شدم .
حالا با گذشت 15 سال که به اون سال ها نگاه میکنم دوست ندارم دوران هیچ وقت به عقب برگرده با اون همه همکلاسی های افاده ای که هر روز متنفر بودم از همشون . هیچ کس با من دوست نمیشد چون من رو کم میدونستن برای خودشون . خییلی سال های بدی بود . گذشت و من دبیرستانی شدم اوضاع دبیرستان یه ذره بهتر شد .
20 آذر 96 :
ممنون از همه عزیزانی که وقت گذاشتند نظر دادند.من تو پستای دیگه نظرات کاربران دیگه رو خوندم که باتجربه بودند و متاسفانه اینجا نظر ندادند.
خوشحالم که کاربر تجربه جوون موفقی بوده و از تجربش راضیه حتما لیاقتشو داشته و زحمت کشیده.تصمیم من برای رفتن جدی شده و دلیلش هم اصلا فرار از کشور یا اوضاع اینجا نیست چون من اینجا هم بمونم یه کار دیگه رو شروع میکنم و یه تجربه دیگه به دست میارم هرچند بازم شکست بخورم و اونایی که فکر میکنند اینجا به جایی نرسیدند اگه هدف و همت نداشته باشند اونجا هم به جایی نمیرسند بلکه زندگی اونجا برای کسیکه نخواد صبح تا شب زحمت بکشه و روحیاتش متناسب با یه آدم موفق و سالم نباشه اصلا قشنگ نیست.من بازیگر،نویسنده و احتمالا روانشناس خیلی خوبی میشدم ولی مسیر زندگی من به سمت دیگه ای رفت بنابراین انتظار ندارم آدم بزرگی بشم یا به جای خاصی برسم.البته مدیر خوبی هم میشم اگه موقعیتش پیش بیاد و کم رویی رو کنار بذارم.پزشکی رو هم دوست داشتم و بی علاقه نبودم ولی بعید میدونم به سمتش برم.به هرحال خارج هم برم باید برگردم چون خانوادم اینجان و خانواده مهمترین و با ارزش ترین چیزی هست که از ازل بوده و تا ابد خواهد بود.
با سلام
دختری حدود 30 ساله هستم که مدت مدتی با پسری حدود 40 ساله نامزد کردیم . جهت آشنایی صیغه محرمیت خوندیم و قرار ١ ماه دیگه عقد صورت بگیره . واقعیت اینه که من خودم دختر به نسبت زیبایی هستم اما این آقا ظاهرشون از نظر دیگران به ویژه خانواده خودم خیلی جذاب و گیرا نیست.
حتی قبل نامزدی خانوادم به خاطر ظاهرش مخالف بودن و میگفتن تو حیف هستی . از نظر خودم بله تفاوت ظاهری زیادی داریم . کاملا این مشهوده اما برای من این مشکلی نیست و پذیرفتم. فقط مشکلی که هست نمیدونم جواب دیگران دوست و فامیل و آشنا رو که مستقیم و غیر مستقیم بهم میرسه چطور بدم ؟
چون من به لحاظ شخصیتی طوری هستم که حرف دیگران روم تاثیر نداره که من دلزده کنه اما تا چند روز من بسیار ناراحت و عصبی میکنه به طوری که نمیتونم از زندگیم لذت ببرم و کارهام رو به خوبی انجام بدم.
دوستان راهنماییم کنند که به نظر شما من برخوردم چطور باشه با این اطرافیانم چون نامزدم خصوصیات مثبتی داره که من نسبت به ظاهر بی تفاوت کرده و در خلوت خودم از بودن با او راضی هستم حتی در جامعه هم مشکلی از در کنار هم بودن ندارم .
ممنون از همگی
سلام به همه دوستان
من مدت زیادی که به خانواده برتر سر میزنم خب اوایل برام تازگی داشت راستش چیزای زیادی یاد گرفتم ولی مدتیه که حس میکنم در جا زدیم یعنی چیز جدیدی از طرف کاربران مطرح نمیشه سوالات اکثرا تکراری هستند هر چند ممکنه فقط عنوان عوض بشه .
الان جامعه دنبال یه راه جدیده چون یه اندازه کافی مسایل تکراری تجربه شده خب هر کسی که باید نتیجه بگیره گرفته ، به عنوان مثال زندگی متاهلی خب توی جامعه ما یه قوانینی داره اینکه با یه حداقل امکاناتی به همراه خانواده بری خاستگاری و...
خب ایا این روشی که از سالها پیش جریان داشته چقدر هنوز کارامده یا اینکه اگر کسی نتونست با این چارچوب بسته هماهنگ بشه تکلیفش چیه ؟ خودم به عنوان یه پسر 38 ساله که نتونستم با این معیارها خودمو هماهنگ کنم تکلیف ماها چیه ؟ آیا باید از این دایره زندگی رونده بشیم ؟
تکلیف دخترایی که به سن میانسالی رسیدن و هنوز در حسرت یه ... ایده های زیادی تو ذهنم دارم ولی نمیدونم چقدر میتونه با الگوهای خانواده برتر همخوانی داشته باشه ولی به عنوان قدم اول دوست دارم تو خانواده برتر یه کلوپ راه بیفته برای امثال ما که بیایم راحت تر مسائلمون رو مطرح کنیم و یه راه حل هایی جدیدی فارغ از سنت و مذهب و عرف جامعه براش پیدا کنیم ممنون از همه دوستان .
تا زنده ای زندگی باید کرد
سلام
چه دنیای دلگیری شده برای ما دهه شصتی ها ، شمای خواننده رو نمیدونم ، ولی من دلگیرم ، دلگیر از تنهایی، دلگیر از بی تعلقی، دلگیر از بی عشقی .
سن و سال خیلی هامون از عشق های رمانتیک و احساسی گذشته ، ولی یه حسی گوشه دلمون تلنبار شده که نتونستیم خرج کسی کنیم .
تا این سن کسی نبوده که عاشقم باشه و من رو با همه وجود بخواد کسی نبوده که من هم همین حس رو نسبت بهش داشته باشم .
بی پرده بگم بچه ها، دلم مدتیه عاشقی کردن میخواد، عشق تو هر سنی عشقه، فقط رنگ و روش فرق میکنه . فقط تعریفمون ازش فرق میکنه، کم سن و سال ها فکر نکنن ما که تا این سن ازدواج نکردیم سنگ بودیم، ما ها خیلی هامون پای سختگیری های خانواده هامون سوختیم.
عشق میتونه حال آدمو خوب کنه، هزار تا مشکل داریا ، ولی همین که یه پیام صبح بخیر از عزیز دلت رو صفحه گوشیت ببینی حس و حال کل روزت رو عوض میکنه.
این همه آدم طی روز از کنار هم عبور میکنیم ولی چطور نمیتونیم نیمه های هم رو پیدا کنیم، چه سخت شده این رسیدن .
سلام
دوستان میخوام کمی باهاتون درد و دل کنم نمی دونم از کجا شروع کنم .
من یک دخترم . در آستانه 30 سالگی دچار بحران شدم . با اینکه شاغلم سعی میکنم به جز کار برای خودم مشغولیت درست کنم که گرفتار گناه نشم . تو خانواده شرایط خوبی ندارم نه اینکه خیلی بد باشه ولی خب در تضعیف روحیه م تاثیر گذاره .
می خوام یکم از شرایطم بگم ؛
از بچگی تا چشم باز کردیم دعوای پدر مادر ، بزرگتر که شدیم افسردگی مادر ، بزرگتر از قبل حالا دعوا های پدر فرزندی ، شیطنت های برادرم ، اختلافاتش با پدرم ، تنش ها ادامه داشتن فقط به نوع دیگه ای تبدیل شده بودن .
دوران تحصیل تو دانشگاه تموم شد ، کنارش فشارهای پدرم برای اشتغال شروع شد . از سر دلسوزی که نمی خوام تو خونه باشی و افسرده شی 4 سال خونه نشینی ادامه داشت چون فقط راضی به کار دولتی بود و مجبور بودم تمام آزمون های بانکی و دولتی رو شرکت کنم.
4 سال سخت گذشت تا اینکه با وساطت یک آدم خیرخواه تو یه شرکت خصوصی مشغول به کار شدم . مادرم تنها شد . 4 سال همنشینی با من بد عادتش کرده بود . به حضورم به شدت وابسته بود . دوستی نداشت که کنارش باشه ، خانواده پرجمعیتی نیستیم که زیاد اهل رفت و آمد باشیم ، اهل ورزش و مکان های اجتماعی هم نیست .
سلام دوستان
من دختری بالای 30 هستم و نتونستم ازدواج کنم. شرایط خوبی دارم و تا حالا هم با پسری نبودم. یه سوالی هست که ذهنمو مشغول کرده خواستم شمام نظر بدین شاید بهتر بتونم کنار بیام .
سوالم اینه ؛
آیا این که ما میگیم قسمت نشده مصلحت نبود آزمایش الهیه آیا فقط بصورت عمده برای دهه 60 و اواخر 50 هست ؟ بحثم دهه نیستا بازم نیاید بگید ولی میگم بیشتر تو این دهه با مشکل مواجه ان... ایا واقعا قسمته ؟ حکمته؟ صلاحه ؟ یا ما خودمونو گول میزنیم.
گاهی بعضیا صبر میکنن و مثلا 28 ازدواج میکنن خب ادم میگه تاخیر ولی دختر 34 ساله 37 ساله و 40 ساله اخه دیگه شورش در اومده.. پس کی مادر شه؟ گاهی میگم دهه 70 یعنی صلاحشون به زود رفته فقط ما صلاحمون به موندنه ؟ نمیدونم از تنهایی و فشار چه فکرا که نمیکنم..
من همه راهها رو رفتم نشد.. دوستای متاهلم میگن قسمته یهو همه چیز جور میشه ولی این جور شدن هیچ موقع در مورد من تا حالا رخ نداده؟
سلام
چند روز است که وارد 53 سالگی شده ام، اما هنوز مجردی را تجربه می کنم. هرگز فکر نمی کردم که روزی به این سن برسم و همچنان در حال و هوای مجردی سیر کنم. نه اینکه زشت بودم و یا موقعیت اجتماعی نداشتم بلکه در جوانی دچار وسواس انتخاب همسر شدم.
شاید اگر در فامیل وضعیت مجردی من را جستجو کنید از من به عنوان دختری یاد می کنند که منتظر مردی با اسب سفید بود. شاید حداقل 4 خواستگار من از خود فامیل بود که دست رد به سینه شان زدم و هنوز هم که هنوزه مورد سرزنش بزرگان فامیل و برادرها و خواهر خود هستم.
اولین خواستگارم در سن 19 سالگی درست بعد از گرفتن دیپلم و آماده شدنم برای کنکور برایم آمد. او پسر عمویم بود و کارمند یک داروخانه، با درآمد متوسطی بود. خانواده و خود وی به من بسیار ابراز علاقه می کردند. اما بزرگترین مشکلی که در ازدواج با او می دیدم فاصله سنی مان بود. من و او تنها 5 ماه فاصله سنی داشتیم و احساس می کردم او نمی تواند مرا درک کند. از نظر من او خیلی بچه بود و رفتارهای بچه گانه داشت. بنابراین نتوانستم به او به عنوان یک همسر که تکیه گاهم باشد نگاه کنم. اینگونه بود که اولین خواستگار خود را با این عقیده رد کردم و تا مدت ها به همین دلیل از خانواده عمویم فاصله گرفتم.
سلام
من دختری 32 سال تمام هستم. خواهرهای کوچکم رفتن . چند روز قبل توهینی نبود که پدرم بهم نکنه بابت بی شوهری... خواستگار زیاد بوده ولی اصلا پیش نمیره و گاهی احساس میکنم جور نمیشه و خدا نمیخواد.
محجبه ام اما شیک پوشم. تحصیلات عالیه دارم کار خوب درامد یه خونه کوچیک ظاهرم بی بیه . طوری که حتی همکارام فکر میکنن 25 سالمه حالا بیرونیا که فکر میکنن تازه میرم دانشگاه. سعی میکنم به پدر مادرم برسم ولی خونمون توش ذره ای محبت و ارامش نیست میدون جنگه.
خدا رو شاکرم نمیدونم چرا دعای ازدواجم نگرفته و در بهترین سالهای زندگیم تنهام. نگید پول و فلان من یکیو میخوام بهم بخوره. خاستگار دکتر و پولدارم داشتم اما شعور نداشتن. دلم میخواد عین یه معجزه زندگیم با کسی که دوستش دارم عوص شه ،عوض این همه سال سختی ، سرکوب نیازا و رفتن خواهران کوچکتر و عذابی که خانوادم دادن.. تو رو خدا بیاید برای همه دعا کنیم برای من دخترم که از همه دنیا بریدم تو این ماه عزیز دعا کنید ان شالله به حرمت دل پاک شما بلکه راحت شم.
میدونید پسرا همیشه دنبال دختری ان که دوست پسر نداشته ولی نمیدونم چرا من و امثال منو نمیبینن من تو اجتماع هستم صبح تا شب خیلی متاهلا میبینن خوششون میاد برا خانوادشوون اما پسرا انگاری منو نمیبینن پسرا فکر میکنن حتما ما مشکلی داشتیم که تا حالا نرفتیم .
ولی بخدا من دخترم بخدا تا حالا خیلیا حتی همکارامم گفتن کسی مثل خودت نیس که لایقت باشه نمیخوام تعریف کنم ولی میگم پس چرا پسرا نمیبینن ؟ بعدم پسرای دهه 60 بجای ما میرن سراغ اخر دهه 60 و دهه 70. خب پس ما چی ؟ من جوونی همسرمو اگه بهم بخوره ترجیح میدم به پول پسری که چندین سال ازم بزرگتره . دوست دارم با هم دوست و همراه باشیم و با هم زندگیمونو بسازیم برخلاف خیلی از دخترا... به نظرتون راه حل من چیه؟ منو دعا کنید. شبای قدر مخصوصا
سلام
وقتی یه دختر در آستانه سی سالگیه و چهره جالبی نداره تازه با آرایش قیافش معمولی و قابل تحمل میشه ، خانواده نابسامانی داره و براش خواستگار بیوه چهل ساله با یه بچه میاد که وضعش خوبه ، اون دختر با چه اعتماد به نفسی بره تو زندگی مردی که زن مرحومش خوشگل بوده ؟ چه جوری برا شوهرش دلبری کنه وقتی میدونه مقایسه میشه و بازنده ست ؟ چکار باید بکنه ؟ کسانی که تجربه دارن لطفا راه حل بدن
ممنون
سلام
من یه دختری هستم که دلم میخواد به حرفم گوش بدین و واقعا بدون شعار جوابمو بدین. 32 سالمه تا ارشد خوندم و هنرای مفیدی دارم. تا بوده همه گفتن مظلومه و بی آزار و ... . سرمو گرم کردم با تدریس و با شاگردام با وجود جدیت رابطه احساسی خوبی رو برقرار کردم .
تو دانشگاه با وجود رعایت حجابم با پسرا هم در ارتباط بودم و اینطور نبود که به همه بی محلی کنم. حتی یکی از همکلاسی های پسرم از حیام تعریف کرد و ...
اما با وجود این ها خواستگار ندارم. تازه دیروز یه خواستگار پنجاه و خورده ساله زنگ زد . اشکم در اومد که چطور تونستن این جسارتو بکنن.
پدرم در مورد رفتار با نامحرم و ... سخت گیرن . من قبول دارم که هر چی مرد و زن با هم برخورد نداشته باشن مفاسد کمتر هست اما آیا من که تا دبیرستان کاملا در منگنه بودم و حالا هم محدودیت هایی رو دارم ،برنده شدن؟ خوبه یه دختری مثل من با تمام نیاز عاطفی تو خونه بمونه و مجرد بمونه؟ نمیدونم خودمم چرا پسرای فامیل هم منو نخواستن ؟
خودم میگم شاید به دلیل سبزه بودنمه. اما مطمئن هستم این دلیل نیست چون دخترای زیادی رو میشناسم که سبزه هستند و ازدواح کردند حتی با شوهر هاس سفید و ... .
چند وقت پیش یه بنده خدا بدون اینکه حواسش باشه من مجردم گفت بعضی پشت سر فلانی که مجردن میگن ترشیده و ... . از چند سال پیش به دو تا واسطه سپردیم اما بی فایده بود .
یعنی میخوام بگم من راه های مختلفو رفتم .دیگه چرا جواب نگرفتم دیگه بچه نیستم اینجا دخترای 18 ساله پیام میذارن که ازدواج میکنن و خواستگار دارن و... اما من هیچ. مدتی از قانون جذب مدتی از دعا... اما ...
در محل کارم نمیتونم اعتراض بکنم نسبت به مسائل چون فورا پشت سرم میگن گند اخلاقه و ... . مونده و ... عقده ای و ...
لطفا قلبا برام یه راه حل مناسب پیشنهاد بدین و حرفاهای تکراری رو نگین.
ممنونم عزیزان