سلام
آهای اون گروه دختر پسرهای دهه شصتی که الان بالای 30 سال هستین ، شغل درست درمون ندارید ، تا حالا مجرد موندید ، امیدی به ازدواج ندارید ، تحصیلات عالیه دارید امکان مهاجرت دارید اما مشکل خانوادگی دارید دست و پاتون بسته است ، نا امیدی تون رو چه طوری از بین میبرید ؟ چطوری آرامش دارید ؟
سلام
دختری 28 ساله م که از وقتی به یاد دارم همه ش سرم تو کتاب بوده، اینکه شخصیت درونگرا و آرومم باعث شده تو تنهایی هام خودم رو با درس و کتاب سرگرم کنم، یا اینکه علاقه من به کتاب باعث شده تنهایی رو بیشتر از با جمع بودن دوست داشته باشم، خیلی مهم نیست، مهم اینه که این شخصیت از جانب دیگران همیشه تحت نظره و یه جورایی حس اون ها رو برای کنجکاوی تو افکار و عقایدش زنده میکنه. این دیگرانی که میگم شامل همه میشه منتهی تو این پست بیشتر منظورم جنس مخالف هست.
نه به خاطر غرور بلکه به خاطر نحوه تربیت و اعتقاداتی که در من شکل گرفته روی ارتباط با نامحرم بسیار حساس بوده و هستم. قطعا یکی دیگر از دلایل کنجکاوی آقایون همین مورده.
یه ظاهر معمولی، یه خانواده معمولی ، پوشش ساده و محجبه چیزهایی نیستن که بتونه برای آقایون جاذبه ایجاد کنه، بنابراین علت اصلی این جاذبه فقط ویژگی های رفتاری و اخلاقی من هست.
همه آدم ها یه کشش نسبت به جنس مخالف دارن و منم منکرش نیستم، ولی تصور اینکه بتونم مردی غیر از محارم رو از ته دل دوست داشته باشم همیشه برام دور از ذهن بوده، چون هیچ وقت هیچ پسری توجهم رو به عنوان اینکه همسرم باشه جلب نکرد.
من یک سوال مهم دارم که خواستم از شماها بپرسم و تا حالا داخل اینترنت پیدا نکردم و توی این وبلاگم نیست و سوالم تازه هست.
سوالم اینه که دخترها و پسرها از چه سنی احساس کردید واقعا نیاز به ازدواج دارید. از لحاظ روحی و جسمی شدید؟
مثلا برای شروع من برای خودم رو میگم؛
من از همون اولش هم ازدواجی شدید بودم ولی خب به هیچ وجه نیاز جنسی خودم از سن ۲۷ به بعد که الان نزدیک ۳۰ هستم رو نمیتونم با قبلش مقایسه بکنم، یعنی قبلا فکر میکردم خیلی زیاد بود ولی الان دیگه به حد غیر قابل تحمل و اوج بلوغ و نیاز خودش رسیده و جدای از این از لحاظ روحی و روانی هم احساس نیاز شدید به یک همراه دارم و دیگه نه دوستانم نه هیچ کار دیگری منو خوشحال نمیکنه و واقعا خلا جنس مخالف رو احساس میکنم.
من پسر هستم. تا همین چند سال پیش انگار بی خیال الکی خوش بودم و میگفتم هنوز فرصت دارم ولی الان واقعا احساس میکنم چقدر مسخره فرصت سوزی کردم و الان احساس میکنم حتی دیره.
سلام دوستان
من دخترم، سی ساله و مجرد. مدتهاست تو شبکه های اجتماعی عضو هستم، از اون موقع که فیسبوک مد بود تا حالا، اما هیچ وقت عکس خودم رو روی پروفایلم نذاشتم با اینکه کسی مانعم نمیشد، اما شخصیتم کلا محافظه کار بود.
الان یه کم مردد شدم که واقعا این همه محافظه کاری لازم بود؟، تا مدت ها خواهرم که یه کم اوپن مایند تره و راحت عکس میذاشت منو سرزنش میکرد که چرا خودت رو مخفی میکنی، این جوری کسی تو رو نمیشناسه. بر خلاف نظر خواهرم من هیچ وقت حس نکردم که دارم خودم رو مخفی میکنم و بیشتر از این جنبه نگاه میکردم که آشنایی های فضای مجازی که از روی عکس پروفایلم باشه اصلا بدرد نمیخوره و به جایی نمیرسه، که البته در مورد خواهرم متاسفانه همین طور شده و تا حالا نتونسته رابطه رو به ازدواج برسونه، اما من از طرف واسطه و دوست و همکار پیشنهادهای ازدواج داشتم. البته میتونه بخاطر شاغل بودن من هم باشه. چون دلایل زیادی میتونه دخیل باشه من نظر قطعی نمیدم.
سلام
همه ما نظراتی رو تو این وبلاگ دیدیم که یه پسر رفته خواستگاری دختری یا خانواده سطح پایین تر از خودش و بعضا خیلی پایین تر. اما با توقعات نجومی اون ها مواجه شدن و رفتن. این یه حقیقته که همه مون مشابهش رو یا دیدیم یا تجربه کردیم با حداقل شنیدیم از اطرافیان.
اگر از دید علم اقتصاد نگاه کنیم یه پدیده مشابه ای اون جا وجود داره که به شکست مکانیزم بازار معروفه که اقتصاد خونده ها میفهمند منظورم چیه.
حالا سوالم اینه که به نظرتون چرا این اتفاق رخ میده و درمان اون در سطح جامعه چیه؟، سرنوشت دختری که حتی باباش هیچی نداره ولی تحت تاثیر اینترنت و ... انتظاراتش در حد پرنسس هست چی میشه؟
ممنون
دختری 28 ساله هستم که شغلی ندارم و اوضاع مالی بدی دارم، همه مردم را می بینم که ازدواج می کنند و تشکیل زندگی میدن ولی من هیچ علاقه ای به ازدواج ندارم و نسبت به ازدواج کاملا سردم، قصد دارم تمام عمر مجرد باشم ولی از آینده میترسم.
از اینکه بی خانواده و بی کس و کار بمونم. از اینکه تو تنهایی مطلق دفن بشم، از اینکه مریض و زمین گیر بشم و هیچ فریاد رسی نباشه، پدر و مادرم رفته بودن مکه و به تازگی برگشتن، تمام مدتی که اون ها نبودن من تو خونه تک و تنها بودم، احساس بدی داشتم، هیچ انسانی رو نمی دیدم، صدای هیچ انسانی را نمی شنیدم، حس میکردم ارتباطم با دنیا قطع شده، خیلی احساس بدی داشتم، تنهایی مطلق خیلی سخت بود.
با خودم فکر میکردم آینده من این طور خواهد بود و این مساله منو به شدت نگران کرده، به نظرتون امثال من باید چه کار کنیم؟، ماهایی که نه علاقه ای به ازدواج داریم، نه می تونیم تنها زندگی کنیم، به لحاظ مالی هم ضعیف هستیم، از نظر روحی هم اجتماعی نیستیم، آیا انجمن هایی برای افراد تنها و بی کس وجود نداره که این افراد دور هم جمع بشن، با هم سفر برن، گفتگو کنن، تو مشکلات و سختی ها اعضا به داد هم برسن و به هم محبت کنن.
سلام
دخترم و 32 سالمه. تقریبا آدم موفقی هستم و در اجتماع خوب با دیگران ارتباط میگیرم. مشکلی از نظر صحبت کردن و تبادل نظر ندارم. اما یه فوبیای اجتماعی دارم که اعصابم رو داغون کرده.
با تمام اعتماد به نفسم موقع پذیرایی از مهمان یه حس بد تمام وجودم رو میگیره که "الان تحت نقد دیگران هستم" و بشدت دستم میلرزه. مخصوصا موقع چایی آوردن.
چند بار هم شده که دیگران دیدن و تعجب کردند. این صحنه ها از ذهنم پاک نمیشه و تو موقعیت که قرار میگیرم دوباره برام مجسم میشه. از بچگی هم یادمه همیشه وقتی چایی می ریختم همه میگفتن: بیا ببینیم وقتش شده یا نه!، منم از این حرف خیلی بدم می اومد. حالا همیشه فکر میکنم موقع پذیرایی دیگران دارن منو تو ذهن شون کار منو انداز ورانداز میکنن. به خاطر همین لرزش دستم از مهمون بیذارم و جرات ازدواج ندارم. خیلی ناراحتم. الان میبینم خیلی از جوون ها مشکل مشابه منو دارن ... .
به نظر شما چنین حالتی رو چطور میشه برطرف کرد؟، آیا تجربه مشابه منو داشتید یا موردی مشابه رو دید که درمان شده باشه؟، اگه روانپزشک یا هر مرکز درمانی برای این موضوع در مشهد میشناسید ممنون میشم معرفی کنید.
سپاس
یک سوال دارم که دوست دارم خانم های خانواده برتر نظر بنویسن چون سوالم فقط از خانم هاست.
من خودم قبل از اینکه به آستانه 30 سالگی برسم خیلی حوصله بچه کوچیک ها رو داشتم، هر چند هنوزم سر حالم و برای کارهای خودم با حوصله، ولی برای خیلی از کارها دیگه حوصله و انگیزه و شادابی قبل رو ندارم. هر چند در کل خیلی اکتیو و عالیم اما خب با چند سال پیش فرق کرده از نظر انگیزه ام برای ازدواج و رابطه با دختر و داشتن حس به جنس مخالف.
اشتباه برداشت نکنید غریضه ام تقوت هم شده و حتی میشه گفت غیرقابل کنترل و دیگه به اوجش رسیده و از سال های قبل خیلی بیشتره، ولی حسم کلا نسبت به دخترا کمتره و بیشتر با مجردیم کنار اومدم که خب این چیز خوبی نیست و نشانه بدیه و یکی از بدی های بالا رفتن سن ازدواجه.
خب آدم ها روحیات مختلفی دارن ولی من میخوام همسرم مثلا اگه من سی هستم بیست سالش باشه تا یکم سرزنده تر و سرحال تر از من باشه و منو به وجد بیاره ولی خب با توجه به اینکه شاید الان نتونم ازدواج بکنم مثلا سی و چهار سالم بشه موقع ازدواج شاید بخوام با یک خانم سی ساله ازدواج بکنم چون حتما باید کوچیکتر باشه و به هیج وجه هم سن رو قبول ندارم حداکثر سه سال کوچیکتر باشه. حالا نه اون ده سال نه کمتر از سه سال.
سلام
شاید سوالم خیلی مسخره و مضحک به نظر برسه، من یک دختر سی و سه ساله هستم و مدت چند ماهه شاغل شدم، مشکلم اینه که تا به الان هر کسی که بهم در مورد مشکلاتم متلک و نیش و کنایه انداخته، بعدش همون فرد از من جلو زده! و من کم آوردم!
در مورد بیکاریم، من بعد فارغ التحصیلیم یه جایی رفته بودم واسه کار، آخرش کارم ردیف نشد، اون موقع بیکار بودم، نیش و کنایه بیکاری شنیدم از یکی دو نفر، جالبه مدت کوتاهی اون چند نفر استخدام شدن و من بیکار موندم!
یا یکی ار دخترهای فامیل با اینکه فقط یک سال و نیم از من کوچکتر و مجرد بود وقتی 29 سالم بود حرف رو حرف شد و تهش بهم گفت تو الان در این سن که باید دو تا بچه میداشتی!، جالبه بعد از مدت کوتاهی خواستگار اومد و یک سال بعدش اون ازدواج کرد و تا چند سال بعد که الانه، من مجرد موندم! اگر چه جوابش رو دندانشکن دادم اما خوب بازم در عمل اتفاقی نیفتاد که اون ضایع بشه!
چتد مورد دیگر در زمینه های دیگر هم هستن که دقیقا با همین مدل، تیکه و کنایه از هر فردی شنیدم همون فرد ازم زده جلو!، و یا نتونستم درست جواب بدم! یا در عمل شرایط طوری پیش رفته که همون فرد جلو زده و بعدش فخر فروخته!
سلام
واقعا این قدر که پزشکان میگن حاملگی بالای سی سال برای خانم ها ریسکش زیاده؟، الان ما دخترهای دهه شصتی که تعداد مجرهامون زیاده و همه بالای سی هستیم و فعلا موقعیت ازدواج نداریم و خواستگار نداریم، یعنی باید بریم بمیریم و بیخیال بچه بشیم؟
یعنی با همین استدلال پزشکی هست که پسرهای دهه شصتی و هم سن ما، رفتن سراغ ده سال کوچکتر؟، اگر این جوریه چقدر بی عدالتی هست این سن فیزیولوژیکی و باروری و تفاوتش در مردان و زنان.
آدم حس میکنه به ما رنان ظلم شده، پس عدالت خدا چی میشه؟، مردان تا همیشه موقعیت فرزند آوری داشته باشن ولی زنان یک مدت محدود! در صورتی که وظیفه اصلی هم بر دوش زنه، البته من در جامعه خودمون میگم وگرنه در بقیه فرهنگ ها خیلی ها ازدواج نمیکنن بچه دارم نمیشن.
درد دل های دختران دهه شصتی:
دختری 29 ساله ام که جهیزیه ندارم، به ازدواج کردن امید داشته باشم؟
یه بغض سنگینی رو گلومه که فقط خدا حالم رو میدونه و بس
دیگه نمیکشم، دیگه نمیخوام این زندگی رو ...
همه چیزمون رو الکی و برای هیچ باختیم
سهم من از این زندگی فقط کلفتی پدر و مادرم هست
رئیس سابق دانشکده روان شناسی دانشگاه تهران گفت: جامعه شناسان و پزشکان باید اطلاعات خود را بازنگری کنند و دختران را از ازدواج در سن بالا نترسانند و ناخواسته به ازدواج نکردن افراد دامن نزنند.
در همایش ملی چالش های خانواده ایرانی شهیندخت ملاوردی معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری گفت: امروز خانواده دچار تحولاتی مانند کوچک شدن ابعاد خانواده، افزایش طلاق، بالارفتن سن ازدواج شده که این تحولات جهانی هستند و مختص کشور ما نیستند.
او با بیان اینکه عوامل دیگری هم در این تحولات تاثیرگذار بوده اند مانند گرایش به مهاجرت، سالمندی و ایدز گفت: همچنین امروز با تغییر نقش زنان، مردان و فرزندان و تغییر الگوی خانواده مواجه ایم که بعضی کارکردها را دچار اختلال کرده و باعث شده تا خانواده هسته ای شوند. او ادامه داد: امسال روز خانواده به نام اهمیت و نقش خانواده در حصول اهداف توسعه نامگذاری شده است.
ملاوردی گفت: ایران در حال تجربه سریع تغییرات اجتماعی است که از جمله آنها می توان به بالا رفتن سطح تحصیلات زوجین، کاهش نرخ باروری، درگیر شدن زنان در اشتغال، کمتر شدن گذراندن اوقات فراغت در کنار یکدیگر نام برد.
دختری 32 ساله ام. از دانشگاه خوب با رزومه خوب دکترا گرفتم. بعد از سال ها بیکاری و رفتن به مصاحبه های مختلف بالاخره امسال در آستانه استخدام قرار گرفتم. واقعیت اینه که همه جوانی من با بی عشقی و بی پولی و تنش های خانوادگی و مشکلات گذشت، درسته گذشت اما سخت گذشت ... . هیچ آغوشی نبود، هیچ دستی نبود، فقط من بودم و خدا و گریه هام، هنوز خستگی گذشته توی تنم هست.
الان هم حس پوچی دارم و از حال لذت نمیبرم، گاهی به اعتقاداتم شک میکنم، افسرده نیستم و بگو بخند دارم اما از درون دچار دوگانگی و تناقض هستم. گذشته به طور مکرر با سختی هاش جلو چشمم میاد ، وقتی میدیدم چطور برای برخی، جنسیت شون میشه میون بر برای پیشبرد کارهاشون چه شغل چه حتی کار علمی، تا مایی که حاصل دسترنج مون رو ببینیم اون ها کار نکرده چند قدم جلوتر بودن. بگذریم ....
میتونم، مهاجرت کنم ولی شک دارم با این اوضاع درونی بتونم اون جا دووم بیارم، خیلی تلاش میکنم سپاسگزار باشم و بدتر از خودم رو ببینم اما سخته دور نمیشم از این حس ها، به مشاور مراجعه کردم کلی روشها وحرف های کلیشه بی اثر تحویل گرفتم.
پدرها و مادرها لطفا به فکر ازدواج فرزندان تون در سن مناسبش باشید. شرایط رو آسون بگیرید و نذارید سن بچه ها بالا بره، چقدر میان در خانواده برتر پست میذارن دخترها که سن مون بالا رفته دیگه خواستگار نداریم، یا مرد متاهل بهشون پیشنهاد زن دوم میده، یا میترسن پدر مادر فوت بشن و اینها آواره و تنها بمونن.
همین طور پسرها که سن شون بالا میره یا انقدر سرکوب کردن امیال شون رو که بعد ازدواج هم به مشکل میخورن، یا مجبور شدن برن دنبال صیغه یا دوست دختر که باز هم بعد ازدواج مشکل ساز خواهد شد براشون.
من یه دختر سی و پنج ساله ام. فوق لیسانس و تو یه شرکت خصوصی کار میکنم. و دور از شهر و خانواده ام. شهر مون کوچیک بود و نتونستم اون جا کاری پیدا کنم، ده سال میشه که اومدم تهران. و تنها زندگی میکنم و کار. نمی تونستم سر بار خانوادم بشم. وضع مالی پدرم هم چندان خوب نبود. هر چی کار کردم کمک خرج خونه و مخارج و رفت آمد و اجاره خونه خودم شد.
الان کل پس انداز چند ساله ام فقط کفاف رهن خونه رو میده و بس (صد ملیون)، شرکت مون به خاطر گرونی تعدیل نیرو کرده و حقوق ها رو با وزارت کار پارسال (یک ملیون و نیم) داره میده. شرایط اکثر شرکت ها همینه و اکثر جاهایی که آگهی استخدام میدن بعد مراجعه میبینیم انقدر شرایط شون بد بوده که نفر قبلی گذاشته رفته.
دختری 31 ساله هستم و مجرد، دارای تحصیلات عالیه، به تازگی شاغل شدم. فردی پیغام داده برای خواستگاری، هفت سال از من بزرگتر، متاهل و دارای دو فرزند و شاغل.
چند روزه از شنیدن این خبر افسردگی گرفتم. تپش قلب دارم و فشارم افتاده. نمیدونم چه کار اشتباهی کردم بعد یک عمر با عزت زندگی کردن، پام رو کج نگذاشتن، این شد خواستگار برای ما! اونم تازه بعد چهار پنج سال نداشتن خواستگار!
جالبه با اعتماد به نفس گفته میتونم دو تا همسر و زندگی رو مدیریت کنم، هر سوالی هم دارم حداقل یک جلسه بهش فرصت بدم تا جواب بده. خانوادم هم ایشون رو میشناسن و همون اول تعجب گردن و گفتن و از نظر اخلاقی و چشم پاکی و زن خوب، چه دلیلی داره که میخواد بیاد!
بعد کلی گریه کردن و ناشکری کردن اومدم این پست رو نوشتم؟، نمیدونم روی پیشونی من نوشته بود که میخوام زن دوم بشم که این آقا به خودش جرات داده بیاد!، در حالی که اصلا ندیدمش (شاید اون منو دیده) و سنتی تماس گرفته برای خواستگاری!
چکار کنم که کیس متاهل سر راهم قرار نگیره؟، چه راه هایی وجود داره به آقایون فهموند که دختر بالای سی سال و مجرد، لزوما قرار نیست زن دوم بشه؟
من از اون هایی بودم که همیشه افتخارم این بود که به ترکیب صورتم دست نزدم و خودم موندم و متاسفانه متاسفانه در مورد کسانی که دنبال جراحی های زیبایی بودن قضاوت میکردم.
الان سی سالم شده، عمق فاجعه رو در مراسم عروسی که اخیرا رفتم دیدم، دخترانی که مثل من خودشون موندن تنها و مجرد روی صندلی ها شون نشسته بودن و چه کسانی وسط بودن ؟
خوشگل های فامیل با همسران یا نامزدهاشون، من هر چی سعی کردم با دیدن این صحنه دیدم رو مثبت کنم و بگم حالا بیشتر دقت کن ببین بعضی ها هم طبیعی هستند و عمل نکردند، ... اره دقیقا بودن کسانی که طبیعتا زیبا بودن و نیاز به هیچ عملی نداشتن ولی باز همه چی برگشت به موضوع زیبایی و فرقی نمیکرد طبیعی باشه یا مصنوعی. باز به خودم گفتم تو و امثال تو لااقل درس خوندید، کار دارید و مستقل هستید، ولی اون حس ذاتی که درونم بود نیاز طبیعی هر آدم به داشتن یه همراه و همدم، نیاز به توجه و عاطفه، همه حس های مثبت دیگه م رو خفه کرد.
دختر نازیبا یا معمولی مگر به شانس بتونه تو این دوره زمونه بار زندگیش رو ببنده و از تمام لذت های ذاتی زندگیش که حق طبیعیش هست بهره ببره، دخترانی رو میدیم که موقع تولدش با مادرم رفته بودیم دیدنش و الان دست و دست همسرش بود و من و امثال من فقط نظاره گر خوشی اونها ...، شاید بگید حسادته، حتما هم حسادت بوجود میاد، مقایسه بوجود میاد، ولی همین حسرت ها و حسادت ها وقتی به مرور برای من تکرار شده، میشه عقده و عدم اعتماد به نفس.
-
استفاده از خانواده برتر مشروط به قبول توافق نامه خانواده برتر است.