سلام
اینجا ساعت تقریبا پنج دقیقه به دوازده. دارم به این جمله اطرافیانم فکر میکنم" آدم به مردی که زن طلاق داده زن نمیده". برمیگردم به خودم که حتما بقیه هم راجع به من اینطوری فکر میکنن. میخواستم متفاوت بنویسم اما فکرم مشغوله ببخشید.
همینطوری معمولی مینویسم: یک بار سابقه ازدواج دارم خواستگار هم هستن کم و بیش از همه رقم، مجرد، مطلقه .
تو فامیل خواستگار مجرد دارم که خانوادم به اونا راضی ان اما چون ملاک من ایمانه و اعتقاداته نمیتونم با این میزان که اونها دارن بپذیرمشون. الان یه آقایی هست از همسرش جدا شده خانوادم میگن نه و همون جمله بالا رو تکرار میکنن ، حالا نگید خودمم مطلقه م میدونم خب . اما برای من این چیزا مهم نیست مهم اعتقاده همونطور که من اشتباه کردم پس هستن مردای خوبی که اونا هم اشتباه کردن و حق زندگی خوب رو دارن.
این آقا منو میفهمه منم میفهممش، نمیدونم قراره چی بشه نمیدونم قراره بشه یا نشه اما این حرف اطرافیانم منو میبره به فکر، قبول دارم که بزرگترا از سر تجربه حرفای خوبی میزنن و این منو دو دل میکنه. ببخشید اگر آشفته نوشتم، از ذهن آشفته جز این انتظار نمیره.
شما با نظر خانواده من موافقید ؟ اطرافتون داشتین مردایی که با گفته خانواده من صدق کنن و واقعا چون همسرشونو طلاق دادن غیر قابل اعتماد باشن و زندگی دومشون هم خراب شده باشه ؟
ممنون که میخونید و راهنمایی میکنید، البته دلداری هم الان نیاز دارم.
