خانواده برتر

امروز تو شبکه های اجتماعی یک چیز بسیار زیبایی خوندم که در ارتباط با این پست هستش : 

---

سلام دوستان

آدم تو اون روزهایی که دچار بحران و ناراحتیه به جای اینکه یک گوشه به بدبختیش فکر کنه بهتره که خودشو مشغول کارهای مختلف کنه تا کمتر به اون مشکل فکر کنه و ناراحتی خودشو تشدید کنه. حتی اگه حوصله برای کار وجود نداره اون کارو باید شروع کنه تا آروم آروم حوصله هم به وجود بیاد.
انتخاب با خود آدمه؛ یا بشینه یه گوشه ناراحت باشه و هیچ سودی نبره و یا خودشو درگیر کارهای مختلف کنه تا بستری فراهم بشه برای عبور از بحران.

---

__محال است بارانی از محبت به کسی هدیه کنی و دستهای خودت خیس نشود...

سلام!قصدم این نیس از خودم تعریف کنم فقط من باب این عرض میکنم ک بدونین من تو چ شرایطی بودم...عمم و مادربزرگم بیمار بودن!مادربزرگ مشکل قلبی داشت عمم هم متاسفانه سرطان داشت.عمم ازدواج کرده بود و پیش مادربزرگم خونه اونها زندگی میکردن و از اونجایی که ایشون هم مریض احوال بودند کارکردن براشون سخت بود!تصمیم گرفتم برم به کاراشون رسیدگی کنم!تقریبا هرروز هرزمان ک دانشگاه نبودم میگفتم پدرم منو میبرد خونه اونا کارارو میکردم خونه رو تمیز میکردم غذا میپختم ب درسهای دخترعمم ک کوچیک بود رسیدگی میکردم لباساشونو پهن میکردم وسایل نهار یاشام رو اماده میکردمو برمیگشتم!گاهی مادربزرگمو حموم میبردم البته من با لباس میشدم و بعد برگشتنم به خونه خودمم حموم میکردم!منظورم این هستش ک من عضوی از اونها شده بودم حدودا دوسال! ابن وضع ادامه داش متاسفانه عمم حامله شد توسن۴۵سالگی حدودا!این باعث عود سرطانش شد و متاسفانه بعد از زایمان فوت شدن یه ماه قبلش هم مادربزرگم فوت شدن....متاسفانه چون من خیلی خیلی احساسیم خیلی حالم بد شد افتادم زمین! اصلا ی حالی داشتم ک ناراحت بودم چون بچه عمم خیلی کوچیک بود حتی ی سالشم نشده بود ازطرفی هم مادربزرگم هم نبود نمیدونستیم کی باید ب اونا رسیدگی کنه!خبرفوتشون از ی طرف این مشکلاتم از ی طرف! در آخر بازم تصمیم گرفتم برم ب کاراشون برسم به کارهای بچه های عمم اما معذب بودم چون ی پسر هم سن من ی کوچیکتر و دوتا دختر داش ک یکیش حتی ی سالشم نبود! میرفتم اما یا بامادرم اگرم اون نبود زنعموم خونشون نزدیک اونا بود میگفتم بیا ک پیش من باشی!خیلی درد آور بود ببینی ی بچه تورو جای مادرش میدونه! براشون غذا درست میکردم گاهیم خونه میپختم میدادم داداشم میبرد براشون....اوضاع بدی بود ک بعدش شوهرعمم متاسفانه ب بدترین وجه ممکن جواب مارو داد! رفت با یه دختر ازدواج کرد عروسی هم گرفت:'( بااینکه تازه عمم فوت شده بود... این سختی ها خیلی دردناک بود مخصوصا اون طفل معصوم ها اما باعث شد من مث ی دختر سرسخت بار بیام باعث شد یادبگیرم ی زندگی ممکنه چ سختیایی داشته باشه باعث شد قدرسلامتیم رو بیشتر بدونم و ب خدای مهربون نزدیکترشم! آدما ممکنه دلشون بشکنه اما هیچکی جز خدا نمیتونه تسکینش بده...من هیچوقت اون لحظات رو فراموش نمیکنم اما مطمئن هستم خدا خودش قلبمو آروم کرده وگرنه اگه قراربود ب همون حال بمونم دق میکردم! ممنون ک خوندین ببخشید طولانی شد ی خاطره بود ک یاد اونها برام تازه شد!درپناه حق

سلام بعضی چیزها در زندگی هست که احتیاج به گذشت زمان دارد زمان باید مقداری سپری شود که اون بحران تاحدودی برطرف شود.مانند زخمی که ایجاد شده و باید مقداری سپری شود تا خوب شود انشاالله درست میشه توکل به خدا خداوند باصابران است حتما توجه داشته باشید

درمورد مرگ عزیزان منم تجربه دارم

به جای اغوش ادم ها وگناه

بهترین راه اینه که ببخشی دیگه ازش متنفر نباشی به هر حال یه روز هممون میریم من خودم با این مسئله هر روز رو به رو میشم ولی سعی میکنم ببخشم نفرتو کنار بزارم ببخش تا قلبت رو سیاهی احاطه نکنه درسته که انسان اتفاقاتی که واسش میوفته چه بد و چه خوب رو به سختی میتونه از یاد ببره ولی مجبوره نمیتونه از همه کینه به دل بگیره از همه متنفر باشه که وگرنه قلبش سیاه میشه

سلام سوال خیلی خوبیه.

به دختر آسمونی
واقعا خاطره ی جالب و خوبی بود انشااله که حداقل برا بچه ها نامادریه خوبی باشه حالا شوهر عمت بد کاری کرد که انقدر زود ازدواج کرد ولی احتمالا اونم خسته شده بوده از این همه غم دعا میکنم حداقل جای بچه ها خوب باشه به اون ها نزدیک باش تا اگه مشکلی داشتن بتونن بهتون بگن ما یه فامیل دور داریم سه تا دختر داره دختر آخریه که به دنیا اومد مادرشون فوت کرد مرده خیلی بداخلاق بوده ما که ندیدیم میگفتن با زنش نامهربون بوده بعدش که خانمش فوت میکنه ازدواج نمیکنه ولی دختراشا توخونه زندانی بودن هر چی میخواستن میخریده ولی حتی مادربزرگشونم اونها را نمیدیده و عروسشون وقتایی که میدونسته باباشون خونه نیست میرفتته از پنجره حال بچه هارا میپرسیده  بعد که باباهه میفهمه از اون محل میرن مرده قبل از ازدواج با خانمش با هم دوس بودن و حامله میشه اونم تو روستا یعنی کاری مردم باهاشون کردن با حرف و حدیث که مرده  بعد از حامله کردنش میخواسته بزنه زیرش ولی با یه روستا طرف بوده و مادر دختر میگه با دخترم ازدواج میکنی و از این روستا میری که دیگه هیچکدومتون نبینم  تقاصه همه گناهه بقیه را این سه تا معصوم دارن پس میدن برا همین میگم طوری نیس قلبا بگذر فقط از خدابخواه نامادریه بچه ها خداترس باشه و با بچه ها خوب باشه از منم طولانی شد

فراموشی در کار نیست تا لحظه مرگ همرامونه.تازه زمان مرگ در حالی که روح از پا شروع میکنه به خروج از بدن تمام زندگی از لحظه تولد تا آخرش عین فیلم ذهن عبور میکنه.انگار داره ریست میشه واسه مرحله بعد.فراموش نمیکنیم غصه هامون رو فقط بهشون عادت میکنیم.یه جور باور میکنیم.حتما حس کردین زمانی یک نفر که تعلق خاطری بهش نداشتین فوت میکنه باورش واستون سخته‌.حالا اگر اون نفر عزیزتون باشه‌‌.نهدتنها باورش سخته یه جور هراس دارین که بدون اون چکار کنم.این رو همون لحظه ها نمیگین به خودتون درضمیرناخودآگاه به خاطر وابستگی که داریم اینجور فکر میکنیم‌‌.همه ما وقتی میگیم به کسی علاقه داریم در واقع اون طرف جزوه منافعمون هست .چون پدرمونه مادرمونه خانوادمونه وحتما این منافع نباید مادی باشه خیلی هاش معنویه چون ما نیاز داریم به دوست داشته شدن ودوست داشتن.وقتی متوجه میشیم اون که دوستمون داشت ودوستش داشتیم با هر نوع نسبت که داریم ناراحت میشیم.اتفاقا همین دو روز پیش شنیدم که چندتا از بچه های پرورشگاه همین جور بی دلیل میمردن کجا وکی رو نفهمیدم زمانی که تحقیق میکنن متوجه میشن این بچه ها از کمبود محبت مردن.چون کسی نبوده بغلشون کنه.بگه قربونت برم فدات بشم.واسه همین مرده بودن باورش سخته.ولی حقیقته .اونقدر که محبت نیاز داریم غذا نیاز نداریم.شاید بعد از اکسیژن اگر محبت نبینیم میمیریم.واسه نوعی از مردن اسمش دق کردنه.میگن طرف دق کردومرد.در واسه ماها کهدحالا بزرگ شدیم  از محبت بی نصیب نبودیم زمانی که از دستمون میره خیلی سخته باورش.با گذشت زمان وابراز توجه دیگران اقوام ودوستان به خودمون کم کم باورمون میشه.بیشتر که میگذره عادت میکنیم به این باور.وکمبودمون از جای دیگه مثله همسر فرزندان یا دوستان وهمسایه جبران میکنیم.ولی حقیقت اینه که فراموشی در کار نیست.

ببین چی بهت کمک میکنه.

سلام

عزیزم ممنون بابت حرفهات...خانمش بد نیس اما بالاخره نامادریه دیگه:-) خودت ک میدونی!موفق باشی

//اتفاقا همین دو روز پیش شنیدم که چندتا از بچه های پرورشگاه همین جور بی دلیل میمردن کجا وکی رو نفهمیدم زمانی که تحقیق میکنن متوجه میشن این بچه ها از کمبود محبت مردن.چون کسی نبوده بغلشون کنه.بگه قربونت برم فدات بشم.واسه همین مرده بودن باورش سخته.ولی حقیقته .//

آقا محسن خیلی بابت این خبرتون ناراحت شدم واقعا صحت داره؟؟
زمانیکه عزیزی را از دست دادم به بچه های پرورشگاهی فکر کردم که اونها چیکار می کنند و حتی قبل فوت عزیز از دست رفته هم به بچه های پرورشگاه علاقه مند بودم خیلی زیاد دلم میخواد که بهشان محبت کنم و داوطلبانه رایگان بهشان رسیدگی کنم ولی نمیدونم امکانش هست یا نه واقعا از شنیدن مردن شان شوکه شدم خیلی شرایط سختیه من خانواده دارم باز تنهام وای به حال اینکه هیچ کسی را نداشته باشند

قدر نعمت مجردی رو هم بیشتر بدون! تنهایی شرف داره