سلام دوستان
من یه دختر بیست ساله م، راستش نمی دونم از کجا شروع کنم، من تو محیط خیلی آزاد یا خیلی بسته ای بزرگ نشدم و دوست پسر هم نداشتم ولی الان نمی دونم چرا وقتی دوستان دیگه م که دوست پسر دارن یا دوستانی که اکیپی دختر و پسر دوست هستند (دوست عادی) مثلاً میرن بولینگ یا کافی شاپ رو می بینم به شدت حسودی میکنم، مخصوصاً وقتی استوری های جانم فدایت شوم شون رو می بینم در حالی که تنها کسی که به من پیام عاشقانه می فرسته اپراتور ایرانسل که متن آهنگ پیشواز پیشنهاد می کنه!
دوستانی که دارم منو عاقل میدونن و مدام در حال موعظه کردن و راه حل دادن به اون ها هستم ولی خودم دیگه حرف هام رو قبول ندارم! فکر نکنین دختری هستم که پسند نشدم اتفاقاً کسی که منو نمی شناسه باید بگم طبق گفته اطرافیانم زیبا هستم و همه فکر می کنن من خیلی پاکم در حالی که می دونم نیستم.
اهل آرایش و این مدل چیزها هم نیستم. نگاه‌های پسران رو خودم حس میکنم حتی چند مورد خیره که خجالت کشیدم و جام رو مثلاً عوض کردم که تو دید نباشم و دروغی هم ندارم بگم ولی کلاً خجالتی هستم و کسی هم از من خوشش بیاد ازش فرار میکنم بدتر! یعنی انگار کسی جرات نمی کنه بهم نزدیک بشه با اینکه حس میکنم مثلاً از من خوشش اومده از دانشگاه و اقوام.
↓ موضوعات مرتبط ↓ :
نداشتن خواستگار مناسب (۷۴ مطلب مشابه)
