سلام
من یه خواهر دارم که از خودم دو سال کوچیک تره اما از نظر عقیده شاید بالای 20 سال تفاوتمون باشه . جفتمون هم زیر 20 سالیم.
امروز از یکی از همکلاسی هاش شنیدم که می گفت احساس می کنه خواهرم افسردگی شدید داره. میگفت یهو قاطی می کنه و با دوستاش بحث می کنه. می گفت همش می گه که خیلی تنهاس. ما یه خونواده 7 نفری هستیم اما اصلا اصلا اصلا از نظر عاطفی به هم نزدیک نیستیم طوری که ما تا حالا تو عمرمون نشده که بیشتر از یک دقیقه صدای صحبت کردن پدرمونو تو خونه بشنویم.
ایشون اصولا ادم کم حرفین و نزدیک به 30 سال با من و خواهرم تفاوت سنی دارن. مادرم خیلی تلاش کردن که محبتایی که پدرم ازمون دریغ کردنو جبران کنن اما همتون خوب می دونید که محبت و پشتیبانی پدر برای دختر یه چیز دیگس .
پس قاعدتا مادرم نتونسته تو این کار موفق باشه. منم خیلی نمتونم به خواهرم نزدیک شم اخه خیلی پرخاشگری میکنه حتی زمانی که مادرم به بهترین شکل ممکن باش رفتار می کنن.
تو رو خدا کمکم کنید بگید چیکار کنم که حالش خوب بشه یا مادرم چه طوری رفتاراشو تغییر بده که خواهرم احساس تنهایی نکنه. ما به مشاور دسترسی نداریم. اصلا دوس ندارم بفهمه که دوستش بهم راجع به رفتاراش چی گفته.
از پدرم دیگه قطع امید کردم چون دقیقا مثل سنگ بی احساسه یا شایدم احساس داره و نشون نمیده. من با این شرایط کنار اومدمو عشقی که باید از خونوادم دریافت کنم و از دوستم می گیرم.
در ضمن اما اصلا رابطه فامیلی خوبی نداریم همه باهامون قهرن خیلیم اهل بیرون رفتن نبودیمو نیستیم.
تو رو خدا بگید چیکار کنم.خواهش میکنم.
← تعامل با خانواده (۵۱۹ مطلب مشابه)
- ۱۱۴۶ بازدید توسط ۸۶۵ نفر
- دوشنبه ۷ دی ۹۴ - ۱۹:۴۳
