سلام خدمت همه دوستان
من پسری ۲۶ ساله هستم پسر ارشد خانواده ام . از دو سال قبل که خدمتم رو میگذروندم تا الان از طرف خانواده تحت فشارم که ازدواج کنم یعنی پدر و مادرم میگن عروس میخوان! ولی من برای آینده از قبل برنامه ریزی کردم که اول کارمند بشم و تحت هر شرایطی امسال میخوام تو استخدامی دولتی قبول بشم یعنی عین پشت کنکوری بشینم درس بخونم و جذب ارگان دولتی بشم خدمتم هم تو ارگان دولتی بود و تجربه عالی از این بابت دارم .
پتانسیل قبولی رو واقعا دارم و به حرفای فامیل و آشنا و نیش و کنایه ها بابت بیکاری و مجرد موندنم اهمیتی ندم. ضمن اینکه دلم نمیاد و روم نمیشه به عنوان بیکار و بدون پول بخوام ازدواج کنم در صورتی که از نظر مالی خانواده شکر خدا تامین هستن. ماشین و خونه کوچیک مخصوص خودم واسم از قبل گرفتن! و اینکه چون هدفم استخدام هست تحت هر شرایطی دنبال کار موقت و خصوصی نمیخوام حداقل تو امسال برم چون وقت مفیدم رو میگیره برای درس خوندن و انگیزه ندارم برم برای کار خصوصی و کار آزاد...
خانواده ام هر روز اصرار دارن ازدواج کنم حتی گاهی باهام دعوا میکنن که دنبال پیدا کردن دختر و ازدواج نیستم! میگن خرج همه چی رو میدن و تامین میکنن تا کارمند بشم ولی من موافقت نمیکنم با اینکه از نظر عاطفی آرزومه با دختری باشم و ازدواج کنم حتی گاهی به گریه میفتم از نبود عشق تو این سن!!! با دختری هم نیستم و گزینه ای ندارم. مجبوری تحمل میکنم و میسوزم البته تو این مدت با اصرار خانواده دو جا خواستگاری رفتم که هر دو همون اول کار بدون اینکه به صحبت حضوری برسه بهم جواب رد دادن .
حالا ناراحتی بابت این موارد بماند که چقدر رنج کشیدم و افسرده شدم که دکم کردن!.بارها بهشون میگم به بیکار زن نمیدن ولی میگن سومین جا رو بری میدن خدا روزی رسونه! قبلی ها رو فراموش کن.
دوستان مشکلم اینه من چکار کنم به نظرتون تا بهترین تصمیم رو بگیرم؟ واقعا تو دوره بحرانی به سر میبرم.
مرسی از همه شما
من پسری ۲۶ ساله هستم پسر ارشد خانواده ام . از دو سال قبل که خدمتم رو میگذروندم تا الان از طرف خانواده تحت فشارم که ازدواج کنم یعنی پدر و مادرم میگن عروس میخوان! ولی من برای آینده از قبل برنامه ریزی کردم که اول کارمند بشم و تحت هر شرایطی امسال میخوام تو استخدامی دولتی قبول بشم یعنی عین پشت کنکوری بشینم درس بخونم و جذب ارگان دولتی بشم خدمتم هم تو ارگان دولتی بود و تجربه عالی از این بابت دارم .
پتانسیل قبولی رو واقعا دارم و به حرفای فامیل و آشنا و نیش و کنایه ها بابت بیکاری و مجرد موندنم اهمیتی ندم. ضمن اینکه دلم نمیاد و روم نمیشه به عنوان بیکار و بدون پول بخوام ازدواج کنم در صورتی که از نظر مالی خانواده شکر خدا تامین هستن. ماشین و خونه کوچیک مخصوص خودم واسم از قبل گرفتن! و اینکه چون هدفم استخدام هست تحت هر شرایطی دنبال کار موقت و خصوصی نمیخوام حداقل تو امسال برم چون وقت مفیدم رو میگیره برای درس خوندن و انگیزه ندارم برم برای کار خصوصی و کار آزاد...
خانواده ام هر روز اصرار دارن ازدواج کنم حتی گاهی باهام دعوا میکنن که دنبال پیدا کردن دختر و ازدواج نیستم! میگن خرج همه چی رو میدن و تامین میکنن تا کارمند بشم ولی من موافقت نمیکنم با اینکه از نظر عاطفی آرزومه با دختری باشم و ازدواج کنم حتی گاهی به گریه میفتم از نبود عشق تو این سن!!! با دختری هم نیستم و گزینه ای ندارم. مجبوری تحمل میکنم و میسوزم البته تو این مدت با اصرار خانواده دو جا خواستگاری رفتم که هر دو همون اول کار بدون اینکه به صحبت حضوری برسه بهم جواب رد دادن .
حالا ناراحتی بابت این موارد بماند که چقدر رنج کشیدم و افسرده شدم که دکم کردن!.بارها بهشون میگم به بیکار زن نمیدن ولی میگن سومین جا رو بری میدن خدا روزی رسونه! قبلی ها رو فراموش کن.
دوستان مشکلم اینه من چکار کنم به نظرتون تا بهترین تصمیم رو بگیرم؟ واقعا تو دوره بحرانی به سر میبرم.
مرسی از همه شما
← مشورت در ازدواج آقایان (۱۶۹۶ مطلب مشابه)
- ۲۴۰۸ بازدید توسط ۱۸۵۴ نفر
- جمعه ۲۱ خرداد ۹۵ - ۱۵:۰۷
