سلام
من دختری هستم ۱۹ ساله. می‌خواستم در مورد یه موضوعی نظرتون رو بدونم. اینکه واقعاً رفتارم بده و باید تغییر کنم یا خیر
(ترم بهمن بودم. یه موردی پیش اومد. نامه گرفتم این ترم رو نرفتم. ان شاء الله از مهر میرم دانشگاه)
اول یه شرح از خودم بدم.
من کلاً از بچگی آدم شوخ طبعی بودم. مخصوصاً وقتی با کسانی هستم که از دوستان نزدیکم هستند. دیگه توی اون موقعیت شوخی و دیونه بودنم به اوج می‌رسید. (چون دوستانم هم پایه هستند).
البته دیونه بازی نه شبیه دخترهای لوس. دیووونه بازیییی....
و مقداری شلوغ. پر سر و صدا و با انرژی. البته نه نویزی چندش که رو مخ بره آدم بدش بیاد. کلاخیلی با همه گرم می‌گرفتم. حتی دبیران مدرسه م. شوخی خیلی می‌کردم سر کلاس (که بازم نه بصورت تیکه که معلم بدش بیاد یا کلاً بی ادبی) البته من مدرسه خاص بودم. جو دبیرا و دانش آموزان تا حدودی صمیمی بود و پا می‌داد این کار.
.با اینکه خودم تجربی بودم ولی با بچه‌های ریاضی و انسانیم دوست بودم. و کلاً همه ی پایه من و میشناختن.
خلاصه کلام!
شخضیت سرگرم کننده و محبوبی بودم و از همه تایپ آدم دوست داشتم.
خب
ماجرا از اون جایی آغاز شد که من کلاسم توی مدرسه عوض شد. و الآن دارم خودم رو با دوستانم مقایسه می‌کنم (کلاً توی هر کلاسی که بودم دوست صمیمی خاصی نداشتم. ولی با همه بچه‌های کلاس دوست بودم).
همون طور که گفتم از همه تایپ آدمی دوست داشتم. و اون سال با گذشت زمان با دو تا از گروه های کلاس صمیمی شدم.
که یکی از گروه ها مثل خودم بودن بچه هاش.
ولی اون یکی نه. دخترهای خیلی خانم طور و آروم. ولی اهل شوخی و خنده. عملاً جوانمرد بودن. (من هر وقت وارد این جمع می‌شدم جمع گردون شون من بودم. من شوخی می‌کردم چیز تعریف می‌کردم و اون ها بیشتر می‌خندیدن. چون اگر می‌خواستم جمع رو به اون ها واگذار کنم و اون ها می‌خواستن شوخی کنن یه سری شوخی‌ای لوس و بیمزه می‌کردن که من در اون لحظه پوکر نگاه شون می‌کردم فقط)
(خودم تا قبل از اینکه وارد این کلاس شم از بچه‌ای این اکیپ خیلی خوشم می اومد از دور. کلاً آدم‌های خیلی با شخصیت. های کلاس و پولداری جلوه می‌کردن. یه فرمت خیلی ناز و دخترونه دارن)
کلاً آدمی هستم که وقتی یه نفر باهام شوخی می کنه، صرفاً نمی خندم. بلکه خودمم یه چیزی بهش اضافه می‌کنم و بیشتر می‌خندیم (کلاً روی شوخی‌ها، شوخی اضافه می‌کنم و مثل اون دخترها خیلی دخترونه یه گوشه نمی ایستم صرفاً گوش بدم و فقط بخندم)
و البته این رفتار سرگرم کننده و شخصیت اجتماعیم موقعی که بروز پیدا می کنه که پیش آدم‌های نزدیک زندگیم یا کسانی که زیاد می بینم شون این طوری هستم. و البته زمانی که خودم تنها جایی میرم.
ولی زمانی که با خانواده جایی می ریم (مخصوصاً جمع‌های فامیلی) خیلی آدم ساکتی می شم. همون فرمت ناز دخترونه که صرفاً میخنده. چون چیزی برای گفتن واقعاً به ذهنم نمیاد. [چون خواهرم از من خیلی اجتماعی تره و اون کلاً وقتی می ریم جایی حرف می زنه.]
خلاصه!
من مطالب اینجا که خوندم، و البته چیزی که توی جامعه دیدم و چیزی که دوستانم تعریف کردن یه سؤال برام پیش اومد.
آیا شخصیت آدمی مثل من برای آقایون زننده است؟
کسی که خیلی جوانمرد به شوخی هاتون گوش نمی کنه و صرفاً نمی خنده، بلکه خودش شوخی رو ادامه میده؟ (این ویژگیم دست خودم نیست. عادته برام)
از اینکه خانم تون هم باهاتون شوخی کنه بدتون میاد؟ و دوست دارین که صرفاً خودتون توی رابطه تلاش کنین و اون رو به دست بیارین؟ (لطفا صادقانه جواب بدین. روشنفکر بازی در نیارین)
کلاً همه ی آدم ها اعم از خانم و آقا برای معاشرت (حالا با دوست هم جنس)، دنبال آدم‌هایی میرن که بیشتر پایه و سرگرم کننده باشن (از جمله خودم).
ولی وقتی پای ازدواج میاد وسط معیارهای شخصیتی آدم تغییر می کنه. (قضیه جدی تر میشه و معیار داری برای انتخاب اون آدم. با اینکه برای انتخاب دوست همچین چیزی نیست. بشخصه همین که بتونم باهاش جور شم و آدم سالمی باشه برام کافیه!)
خودم بشخصه اگر بخوام وارد ارتباط با آقایی بشم برای ازدواج، کلاً آدمی رو می‌پسندم که ساکت و آروم و درسخون (چون خودمم همینم) و کلاً آدمی که دنبال کار خودشه. از مردانی که خیلی توی جمع پر حرف هستند و جمع رو اداره می کنن (شخصیتی که خودم هستم. البته فقط در برابر دوستانم) برای ازدواج خوشم نمیاد. (سلیقه است. لطفاً به کسی بر نخوره)
بهتر بگم، اگر قصدم صرفاً دوست هم کلاسی باشه (چه زن چه مرد) کسی که تایپ خودمه و زیاد شوخی می کنه.
ولی برای ازدواج دقیقاً نقطه مقابل خودم رو می‌پسندم. (البته نه کسی که دیکه خیلی ماست باشه. کلاً پسری که کار درسته و سنجیده رفتار می کنه)
البته یه موضوع دیگه. من در برابر دوستان دخترم این طوری هستم. در برابر آقایون (حتی اگر همکلاسی باشه که ارتباط درسیم باهاش زیاد باشه) نمی تونم شوخی کنم یا شوخیش رو ادامه بدم. دست خودم نیست. شوخی نمیاد. (با اینکه مذهبی نیستم)
نهایتاً خیلی جوانمرد به شوخیش بخندم.
[در مقابل پسران فامیلم همین قدر جدی! که بازم دست خودم نیست!]
و کلاً سوالم اینکه.
آقایونی که روحیه ساکت و آرومی دارن از تایپ آدم‌هایی مثل من خوش تون میاد؟
و اینکه من خیلی پر سر وصدا و باید یک مقداری خانم تر شم یا همینی که هستم خوبه و الکی روی خودم حساس شدم؟
[دوستانی که ممکنه بیان بگن الآن خودت رو بابت پسری تغییر نده: من نگفتم خودم رو می خوام به خاطر کسی تغییر بدم. فقط می خوام بدونم عادیم و ممکنه اون تایپ آدمی که ازشون خوشم میاد متقابلاً از من خوش شون بیاد یا خیر!]
پیشاپیش ممنون از اینکه جواب می دید.
← رفتار شناسی پسران (۹۹ مطلب مشابه)
- ۱۶۴۲ بازدید توسط ۱۲۲۶ نفر
- پنجشنبه ۲۸ ارديبهشت ۰۲ - ۲۱:۱۷
