امروز متنی خوندم با عنوان اینکه خوشبختی مثل تلفن می مونه. یعنی اگر فقط خودت داشته باشی ارزش خاصی نداره و هر چه افراد بیشتری داشته باشن خوشبختی خودت هم با ارزش تر می شه و هر چه افراد کمتری داشته باشن خوشبختی خودت هم ارزش کمتری داره.
با خوندن این مطلب دلیل ناراضی بودن خودم از زندگیم و اینکه زیاد ازش لذّت نمی برم رو فهمیدم. دوستان فکر نکنید اگر فردا صبح که از خواب پاشید یه رقم خیلی سنگین با 10 - 12 تا صفر واریز شد به حساب تون دیگه خیلی خوشبختید.
من خودم از خانواده ای هستم که پول برای ما ارزشی نداره چون همیشه این قدر بوده که هر کس به هر چی فکر کرده براش تامین شده. امّا برای فامیل و اطرافیان من اینگونه نیست. چون تمام ثروت ما حاصل تلاش ها و سرمایه گذاری های پدرم است نه ارث پدربزرگ.
پدر من در دهه 1350 ایده ها و سرمایه گذاری هاش رو شروع کرد و بسیار خوب هم جواب گرفت و رشد تساعدی ثروت پدر من تا امروز هم ادامه داره امّا عمو های من و بقیه فامیل زندگی کاملا متوسط و حتی زیر متوسطی دارن.
من الآن وقتی می بینم که فامیلم و بقیه هم میهن هام تو زندگی بسیار مشکلات اقتصادی دارن، هر چی تلاش می کنن به هیچ کجا نمی رسن، هیچ امیدی هم به آینده ندارن و ساده ترین چیز ها مثل یه ماشین استاندارد، یه گوشی خوب، یه خونه ساده و ... براشون یه آرزوی دست نیافتنی هست بسیار ناراحت میشم و روزی نیست برای هم میهن هام ناراحت نباشم.
وقتی سر کار میرم تو شرکت و می بینم کارمند ها و کارگرها چقدر دارن تلاش می کنن امّا باز هم مجبورن وسط برج مساعده بگیرن تا بتونن به سر برج برسن واقعاً ناراحت میشم. امّا مگر من چقدر می تونم حقوق کارکنان رو از عرف جامعه بالاتر ببرم. همین الآن هم من از بقیه شرکت ها بیشتر حقوق می دم. زندگی وقتی زیباست که تمامی مردم یک کشور خوشبخت باشن و به آینده امیدوار. باور کنید اون هایی هم که وضع مالی خوبی دارن با دیدن زجر کشیدن هم وطنان خود اگر ذره ای وجدان داشته باشن از زندگی لذّت نمی برن
← مطالب کاربران (۸۹۱ مطلب مشابه) ← مسائل روز جامعه (۶۵ مطلب مشابه)
- ۵۹۵۶ بازدید توسط ۴۷۱۵ نفر
- سه شنبه ۱۵ تیر ۰۰ - ۰۰:۴۵
