ادامه نامه حضرت علی علیه السلام به مالک اشتر
و نباید نیکوکار و بدکار نزد تو به یک پایه باشد
که ان نیکوکاران را از نیکویی کردن بی رغبتی سازد
و بدکاران را به بدی کردن وا دارد
و هر یک از ایشان را به انچه گزیده ای جزا ده
نیکوکار را پاداش و بد کردار را کیفر ده
و بدان چیزی بهتر سبب خوش بینی حاکم نسبت به رعیت نیست مگر
از نیکویی و بخشش او به ایشان
و سبک گردانیدن هزینه های انها
و رنجش نداشتن ازانان بر چیزیکه حقی بر انها ندارد
پس باید در این باب کار کنی
که خوش بینی به رعیت را به دست اوری و به انان اعتماد کنی
زیرا خوش بینی رنج بسیار را از تو دور میدارد
برای انکه بدبینی به رعیت سبب سخت گیری میشود
و سخت گیری رنجش میاورد
و چون رنجیدند به زوال و عزل تو کوشیده
و به اندازه توانایی در صدد مخالفت با تو برامده
و در پی فرصت میگردند
و تو ناچارهمواره بر اثر اندیشه در کارایشان غمگین و اندوهناک بوده
و اسودگی را از دست میدهی
و سزاوار تر کسی که باید به دو بدبین باشی
کسی است که با او بدسلوک کرده و کمتر ازموده ای
پس هر گاه به یاری ایشان نیازمند شدی
اعتماد کن به کسیکه به او احسان نمودی
نه به کسی که از تو سختی دیده است
و نقض منما
طریقه شایسته ای را که روسا و بزرگان این امت به ان رفتار نموده اند
و الفت و انس بین مردم به سبب ان پیدا شده
و کار رعیت بر ان منظم گردیده
و نباید سنت و طریقه ای را به کار بری
که به چیزی از سنت های گذشته زیان رساند
پس اگر چنین کردی
بدان سود نخواهی برد
زیرا مزد و پاداش کسی را است
که ان سنت های نیکو را بنا گذاشته
و گناه تو را خواهد بود به انچه ان سنت ها را شکست دادی .
و درباره ی استوار ساختن انچه کار شهرهای تو را منظم گرداند
و برپا داشتن انچه مردم پیش از تو برپا داشته بودند ،
بسیار با دانشمندان مذاکره
و با راست گویان و درست کرداران گفتگو کن
که بر اثر ان همیشه حکومت تو پایدار مانده
و کار رعیت به شایستگی انجام پذیرد
ادامه دارد ...
- ۱۱۴۵ بازدید توسط ۷۶۴ نفر
- يكشنبه ۱۷ ارديبهشت ۹۶ - ۲۲:۳۸
