سلام
میشه کمی پای حرفای من بشینید ؟
من سال های زیادیه که حرفامو توی دفترم مینویسم . به خاطر اشتباهاتی که خانوادم توی تربیت من داشتن همیشه اونقدر باهاشون احساس غریبی میکردم که هیچ وقت باهاشون از مشکلاتم نگفتم .
من یه دختر 23 سالم و تا جایی که خوب میدونم حدودا 3-4 ساله که بیشتر اوقات افسرده هستم . الکی زندگیم رو پیش میبرم بدون هیچ انگیزه ای . هیچ وقت هم حوصله ندارم . نه حوصله شیطنت و نه مهمونی .
با خودم فکر میکنم دخترایی که خیلی شاد و سرزنده هستن مگه چه زندگی ای دارن که من نمیتونم مثلشون باشم .چرا من مثل اونا عاشق ورزش یا مهمونی یا حتی تجربه عشق نیستم ، اصلا انگار دلم مرده .
کسی میتونه کمکم کنه از این وضعیت خلاص بشم ؟ من خودم به کلاسای ورزشی واسه روحیه ام فکر کردم اما متاسفانه کارم دو شیفته . روزی 10 ساعت کار میکنم . وقتی که از سرکار برمیگردم مثل جنازه فقط یه گوشه میخوابم و یا میرم توی فکر . زندگی من به این خلاصه شده . کار و خیال پردازی . تمام چیزایی که توی واقعیت بهش نرسیدم توی خیال بهش میرسم .
احساس میکنم هیچ کسی توی این دنیا نیس که درکم کنه . من همیشه فقط سه چهار روز واسه آدمای جدید جالبم بعد از اون ازم خسته میشن و یه جورایی دیگه نمیخوان با من باشن .
من خیلی خستم ... وقتی دلم میگیره به خودکشی فکر میکنم اما جراتشو ندارم ، حقوق ماهیانم اونقدر کمه که نمیتونم باهاش یه سفر برم ... از اونجایی که نیازام زیاده فعلا فقط پس انداز میکنم واسه روز مبادا که حالا یا برای دانشگاه خرجش کنم یا ... .
همش نگرانم . میگم نکنه دختر فلانی که ازم سه سال کوچیکتره ازدواج کنه و من مجرد بمونم . نکنه شوهر آیندم منو به خاطر این روحیه طلاق بده ، خییییلی حالم بده .
← مسائل دختران جوان (۲۳۵۳ مطلب مشابه)
- ۲۳۵۲ بازدید توسط ۱۷۴۱ نفر
- دوشنبه ۲۴ خرداد ۹۵ - ۱۰:۱۷
