خانواده برتر

 
سخن نیوز: /خبرآنلاین/خانه میخک قرار نیست محله جمشید و ساکنان محله غم را جلوی چشم بیاورد، اما کلونی است برای محافظت از زنان آسیب دیده؛ معتاد، تن فروش،‌ بیمار. 
خبرآنلاین: خانه میخک قرار نیست محله جمشید و ساکنان محله غم را جلوی چشم بیاورد، اما کلونی است برای محافظت از زنان آسیب دیده؛ معتاد، تن فروش،‌ بیمار.
حوالی میدان اعدام؛ در کوچه پس کوچه های تنگ خیام هیچ کس از جمع شدن تن فروشان و معتادان زن در یک ساختمان آجری خبر ندارد. زنانی که شب های خود را شاید در خوابگاه های انبار گندم و آزادی، محله ای در حول و حوش مولوی تهران، به صبح برسانند، اما صبح ها برای جان و جلا گرفتن سری به خانه آجری کوچه نخست می زنند. حمام می روند، آرایش می کنند، سیگار می کشند، گپ می زنند، معاینه می شوند و حتی پای کامپیوترمی نشینند.
بی هویت بودن این خانه ادعایی است که روانشناس و مسئول مرکز میخک دارد؛ ادعایی که اگرچه در میان پرس و جوی آدرس از این و آنِ محل، در میان زنان درست از کار در می آید؛ اما در اشاره دست پسر جوان به خانه کوچک بی نشان، محلی از اعراب ندارد: "دنبال چه می گردی؟ اینجاست."
این خانه قرار نیست محله جمشید، شهر نوی زمان های گذشته و ساکنان محله غم را جلوی چشم بیاورد؛ اما برای شاهدی از دهه 60 ؛ تصویر، تصویر ناشناخته و مبهمی است از زنانی که به نام تن فروش شناخته می شوند. مجبور است از درخانه به بیرون سرک بکشد تا آنجا را پیدا کنم.
درست پشت در ورودی کاغذ بزرگی زده شده که کنترل HIV و شعارزندگی کردن با ایدز را فریاد می زند. تا چشم کار می کند پله های تاریک پایین رونده و بالا رونده ای است که دیوار های کنارش از هشدار های استفاده از وسایل پیشگیری از بارداری، ایدز و بیماری های مقاربتی پوشیده شده است.
ازپله های این خانه، زنان معمولی محل هم بالا می روند؛ به این بهانه که اینجا جای خاصی برای آدم های خاصی نیست و مردم محل باید وجود این خانه در این کوچه را تاب بیاورند. 
اما حکایت زیر زمین، حکایتی دیگر است؛ حمام، انباری، کمد، کامیپوتر، فضایی که با یک پلاستیک سرتاسری آویزان شده از سقف به زمین از باقی زیر زمین جدا شده و نام اتاق سیگار گرفته و صندلی های غرق دودی در آن جا خوش کرده است.
میزوسط بیشتر شبیه سالن زیبایی است جایی که دور آن می نشینند و آرایش می کنند. در جواب سلامت، سلام های بلندی می شنوی و یک خوش آمدی. به همین سادگی وارد جمع زنانی می شوی که در خیابان آنها را به دیده تحقیر می نگری وازآنها دوری می کنی؛ زنان آسیب دیده ازاعتیاد، ازخانواده های گسسته، اززنان روسپی خیابان گرد و از معتادان به شیشه والکل.
میاییم، می گوییم ومی خندیم
تعدادشان زیاد نیست. می توانی با انگشتان دست بشماری. اینها تنها معدودی از 600عضو این خانه اند. دور نشسته اند از دو نفری که در نشئگی مصرف شیشه اند؛ با یک نان بربری به دست و یک لیوان خالی و از دنیای اطرافشان چیزی نمی فهمند نه حتی حضور غریبه ای که آنها را رصد می کند.
دورمیزبزرگ وسط اما درجواب کنجکاوی هایت جواب هایی می دهند: "شما بیاوریدش ما خودمان کمکش می کنیم."
این پاسخ شیرین درمقابل سئوالی است که ازنحوه انتقال زنان آسیب دیده به این مرکز پرسیده می شود: "الان دیگه نمی شه یقه معتاد رو بگیری، بگویی ترک کن. باید خود معتاد تمایل داشته باشه که تو این مسیر بره. شما اگر صد بار هم ببریدش کمپ، دوباره می یاد بیرون و می زنه. مگه این که واقعا خسته شده باشد. من خسته بودم."
دندان های ریخته شده فک بالایش حتی پشت خروارها رژلب هم پنهان نمی شود: "35 سالمه و سه تا بچه دارم. 16 سال مشروب خوردم و از 18 سالگی هم که وارد دانشگاه شدم مواد مصرف کردم. الان 3 سالی می شود که گذاشتم کنار؛ اینجا هم کاری نداریم، روزها میاییم، دورهم می شینیم ومی گوییم ومی خندیم."
می گوید جلسه دارد و برای رفتن آماده می شود؛ در جواب کنجکاوی من می گوید: "دیگر کجایش به توربطی ندارد.
دخترجوان سرخ پوشی را همراهش راه می اندازد. به نظرمعتاد هم نمی آید:"از شهرستان برای خریدن جنس به تهران، کیش و قشم می روم؛ شوهر و یک بچه 5 ساله هم دارم. اینجا هم همراه عمه ام آمده ام. کار خاصی ندارم."
روانشناس مرکز اما از رابطه جنسی او با مردان زیادی به واسطه عمه اش می گوید و این که خانواده اش از این ارتباط ها بی اطلاع هستند.
یک مقدار هروئین کشیدم؛ از 19 سالگی تا 40 سالگی
مسئول سابق خوابگاه آزادی هم زنی 52 ساله است که سفیدی موها و افتادگی صورت و دندان هایش خیلی بیشتر روی سنش گذاشته است: "اعتیادم چیز زیاد مهمی نبود. از 8 سالگی مشروب می خوردم و یک مقدار هم هروئین کشیدم؛ از 19 سالگی شروع کردم تا 40 سالگی.
هروئین رو درکمپ ترک کردم؛ 2 سال و 6 ماه و 5 روزتوترک بودم که لغزش کردم به سمت شیشه و برای اولین بارشیشه زدم. بعد ازآن، هم می خوردم وهم می کشیدم.
مصرفم را روزی یک گرم کرده بودم. دیگرمی خواستم بمیرم؛ آخرسرهم خودکشی کردم.
 یک روز 2 گرم شیشه را خوردم و 3 گرم هم کشیدم؛ اما نمردم. الان 2 -3 سال است که پاک شده ام."
اینجا را تمیز کن،‌ بخواب
اوکسی است که شیرین را به این مرکز آورده است: "درخوابگاه آزادی ما امکانات زیادی نداشتیم. من بچه ها را به اینجا آوردم چون ازنظرتست سرطان، هپاتیت و HIV خدمات به ما می دهند.
درخوابگاه آزادی کمی هم ازنظرتحت فشاربودیم ونمی توانستیم آذوقه خودمان را تامین کنیم؛ برای خوابیدن باید آنجا را نوبتی نظافت می کردیم واگرهم این نبود باید شبی هزاریا دوهزارتومان برای ماندن پول می دادیم.
حتی ازنظرپوشاک ولوازم بهداشتی مثلا شامپوهم درمضیقه بودیم ودرهمان زمان هم بچه ها ازخانه میخک لوازم مورد نیازشان مثلاشامپو را تامین می کردند. کمپ ها هم رایگان نیستند؛ علاوه براین که همه جورآدمی را آنجا می آورند، ازآگاهی می آورند، مظنون به قتل، متهم می آورند و... درخوابگاه آزادی آن زمان حدود 30 نفرمی خوابیدند. مردها اما خوابگاه خودشان را دارند؛ یه جایی توی جاده کرجه
"خیلی زیاد نمی کشیدم؛ حواسم بود
سارا دخترلیسانس کامپیوتریکی دیگرازافرادی است با ظاهرامروزی ومرتبش پشت لپ تاپ نشسته وخودش را درحال کارنشان می دهد: "شیشه می کشیدم. الان هم 3 ماه است که پاک شده ام. این دومین بار است که ترک می کنم.
اول های دوران کارشناسی ام بود که دوستم شیشه رو بهم تعارف کرد. گفت سرحال می یای. اون موقع هم کارمی کردم هم درس می خوندم؛ خسته بودم. کشیدم؛ خوشم اومد. الان قیمت ندارم اما اون زمانی که من می خریدم، خوبش گرمی 30 تومان بود؛ آشغالش هم گرمی 20 تومان بود."
تمایل زیادی به حرف زدن دارد واین ویژگی او را درمیان زنان کلافه میخک متمایز می کند. 27ساله است و برخلاف بقیه هنوزسرحال است: "خیلی زیاد نمی کشیدم؛ حواسم بود.
 ولی خوب بابام فهمید و 206 ام رو از من گرفت؛ البته اون خودش هم معتاد بود. می گفت تو باید دندون هایت بریزد تا آدم شوی. راست هم می گفت؛ وضعمان خوب بود و من همیشه جنس خوب کشیدم و تپل هم می خوردم.
هیچ وقت دنبال مواد نمی رفتم؛ مواد رو برایم دم خونه آوردن و کشیدم. ولی باز با این حال دو بار فرار کردم. جنس داشتم اما از اونجایی که اعتیاد داشتم؛ همیشه نگران بودم که این جنس آیا فردا هم هست یا نه؟ یک بار هم رفتم کمپ برای ترک؛ ولی دوباره دچار لغزش شدم. "
گشت سیار درسوراخ سنبه های شهر
جمع شدن زنان آسیب دیده برای یک گپ دوستانه با هم سلکان، گرفتن وسایل پیشگیری از بارداری رایگان و درمان بیماریهای مقاربتی کار گشت سیار است. همه کارکنان این خانه، زن هستند؛ حتی گشت سیاری که با پای پیاده خیابان ها و پارک های اطراف را به دنبال زنان آسیب دیده می گردد.
مبصراین مرکزهمین مامورگشت است؛ گشتی که بدون ماشین درسوراخ سنبه های این شهر بزرگ ودرحوالی میدان شوش و مولوی دنبال زنانی چون خودش می گردد و آب مقطر و سرنگ بین تزریقی ها پخش می کند. پدهای الکلی و آب های مقطری که به گفته روانشناس این مرکز صرف تمیز کردن زخم های بدنشان می شود.
او می گوید: "گشت سیارهم یکی ازهمین بچه هاست. 10 ساله که پاک است. از زمانی که باردار شد دیگر مواد نزد. یکی از وظایف ما این است که برای اینها کار درست کنیم، اما خوب این کار بسیار سختی است. چه کسی حاضر می شود به اینها کار بدهد.
دونفرازپرسنل ما ازهمین آدم ها هستند، بعد از پاک شدنشان ما آنها را به کارگرفتیم و به عنوان پرسنل خودمان به آنها حقوق می دهیم. حتی در پروتکل ما وجود یک نفرمبتلا به HIV مثبت هم دیده شده است. اما واقعیت این است که با این کارما هم مدام درمعرض خطر قرارمی گیریم. محیط کاری ما به اندازه کافی پرخطرهست؛ با این وضعیت ما دچارمشکل خواهیم شد."
اینجا ازمتادون خبری نیست
گلدان های اینجا هم به جای گل های مصنوعی با کاندوم های رنگی تزئین شده اند. چیزی که مرکز میخک را به عنوان مرکز حمایت از زنان آسیب دیده اجتماع از خانه مشابه اش خانه خورشید جدا می کند نه تنها متادونی است که درآنجا هست ودراینجا اثری ازآن دیده نمی شود؛ بلکه وجود زنانی است که در اینجا از طبقه مرفه تری هستند.
مسئول مرکزازعضویت زنان با سواد دراین مرکزمی گوید وازاعتیاد زن جوانی که کارشناس ارشد یکی از دانشگاه های صنعتی معتبر است. مثال می آورد: "خیلی از اینها درآمدهای خوبی هم دارند. کسی را داریم که سن کمی دارد ومهندس هم هست. او به واسطه زنی درساختمان های نیمه ساخته لواسان کارمی کند وگاهی 500 هزارتومان درروز از برقراری ارتباط جنسی با کارگران افغانی درآمد دارد."
این کارشناس ارشد روانشناسی که خودش نیزدخترکم سن وسالی است؛ جذب زنان پاک شده ومتمایل به ترک دراین مرکز را تمایزدیگراین مرکزمی داند: "بیشترکسانی که به این مرکز می آیند تن فروش هستند؛ وبیشترین دغدغه ما ارائه خدمات پیشگیری ازباداری، ابتلا به HIV و بیماریهای مقاربتی است.
ما تلاش می کنیم که آنها را متقاعد کنیم تا کاندوم را از ما بگیرند واستفاده کنند. اما این که چقدراین خدمات موثراست و نتیجه دارد نمی دانیم. البته دراین مدت که من اینجا هستم تنها 6 مورد ابتلا به HIV داشته ایم و آنها را هم ارجاع دادیم."
همه چیزبازهم به پایه های معروف خانواده برمی گردد. پایه های زندگی این زنان اما از پای بست ویران است. دختران فروخته شده دیروزوزنان بی سرپناه امروزنه تنها جایی برای زندگی ندارند که حتی جای فامیل پدرنیزدرشناسنامه شان خالی است.
روانشناس مرکزمی گوید: "این ها معمولا خانواده های آشفته ای دارند. چه پدرومادروچه همسرشان. زنان احساساتی و وابسته ترهستند، زمانی که همسرشان مصرف کننده مواد می شود به علت وابستگی زیادی که دارند؛ ودربرخی موارد حتی می خواهند عشقشان را به اوثابت کنند، معتاد می شوند وپاک شدن آنها خیلی به ندرت اتفاق می افتد."
آنها به فکر بچه دار شدن و فروختن بچه هستند
درلابه لای دفاتراین مرکزکه با حمایت انجمن سلامت خانواده ایران (انجمن تنظیم خانواده سابق) واتحادیه اروپا اداره می شود؛ عضویت بالغ برهزارزن مستند است. هزارزنی که تنها 600 نفرازآنها به تعبیرمسئول مرکزمددجوی فعال (زنان آسیب دیده) محسوب می شوند. مددجویانی که روزانه به طور میانگین 20 نفری ازآنها به این مرکزسرمی زنند.
به گفته مسئول مرکز خانه میخک هرروزهفته از صبح تا ساعت 3 بعد ازظهر تمام تلاشش را برای ارائه خدمات پزشکی، مامایی، روانشناسی و جنسی می کند.
 تمام سعی ما این است که به آنها استفاده از کاندوم دررابطه های جنسی را آموزش دهیم و ازباردارشدن آنها جلوگیری کنیم. البته آنها چندان برای باردارنشدن واستفاده ازوسایل پیشگیری رغبتی نشان نمی دهند چون بیشترآنها به فکر بچه دارشدن وفروختن بچه هستند."
اومی گوید: "دختری 23 ساله معتاد به شیشه به اجبارخواهرش به این مرکزآمده بود، HIV مثبت هم بود؛ اما خودش معتقد بود که سالم است ودرعین واحد با چندین مرد خانواده دار رابطه جنسی داشت.
اینقدرمیزان رابطه این دختر بالا بود که درطول مشاوره فقط تمام تلاشم این بود که سبد کاندوم را درکیفش خالی کنم. اما او به هیچ عنوان قبول نمی کرد که باید دررابطه های جنسی اش ازکاندوم استفاده کند؛ درمیان مشاوره هم فرارکرد."
امتناع ازاستفاده ازوسایل پیشگیری درحالی است که مامای شاغل درخانه میخک ازابتلای اکثرآنها به بیماریهای مقاربتی ودستگاه تناسلی می گوید: "اکثرآنها برای درمان زگیل تناسلی تحت درمان هستند.
ما به آنها نسخه دارویی می دهیم وچون با داروخانه ی نزدیک به اینجا هم قرارداد داریم می توانند به طوررایگان داروها را دریافت کنند. به آنها کاندوم های مردانه و زنانه نیز تحویل می دهیم.
خیلی ازطرف های رابطه این افراد تمایلی به استفاده ازکاندوم ندارند و ما به این دلیل نحوه گذاشتن کاندوم زنانه را به زنان آموزش می دهیم؛ البته آنها ازاین داروها وکاندوم ها استفاده نمی کنند؛ دراولین فرصت آنها را می فروشند و خرج مواد می کنند."
میخک؛ یکی ازدو پروژه انجمن سلامت خانواده ایران است؛ جایی که زنان گذشته ازمرز نابودی درمان می شوند؛ اما درمرکزکاج، آسیب دیده ها جوان های زیر 25 سال هستند. جوان هایی که قبل از رسیدن به سی سالگی حتی دندانی هم برای از دست دادن ندارند.