سم الله الرحمن الرحیم
سلام بچه ها امیدوارم حالتون خوب باشه! بچه ها دیدید هر کس یه کتاب یه کوچه یه آهنگ میبرتش تو حس و حال خوبی ، چون با اون دیوار خاطره داره عادت کرده بهش ! حالا من از شما میپرسم بلا تشبیه سوره ی قران مورد علاقه شما چیه ؟ چیزی که باهاش خاطرات دارید ؟ چیزی که باهاش انس دارید ، باهاش خندید گریه کردید ! و چرا ؟
حد و حدود وقت گذروندن برای یه پسر ۱۸ ساله چه قدره ؟
چرا خدا منو تا این حد رفیق باز آفریده ؟
سلام دوستان
یک سوالی برام پیش اومده که خیلی شده ذهنمو درگیر کرده . اینکه در اطراف خودم میبینم کسایی که در هر شرایطی باشن از زندگی دارن لذت میبرن ، دیدم مثلا کسی که از نظر ظاهری مشکلی داره ولی بازم با اعتماد به نفس داره زندگی می کنه در جامعه حضور داره و از زندگیش لذت می بره .
یا دیدم کسی که یک مشکل جسمی داره مثلا معلوله ولی باز مثل یک فرد عادی و سالم داره از زندگیش لذت می بره و اعتماد به نفس بالایی داره . و خیلی مثال های دیگه ...
من خودم مشکلم اینه تا کوچکترین چیزی در خودم احساس کنم که باب میلم نباشه ( مشکل خیلی کوچیک و قابل حل که شاید برای شما پیش بیاد اصلا خنده تون بگیره ... ) زندگیم رو مختل می کنه . روابط با اطرافیانم رو مختل می کنه ، اعتماد به نفسم رو داغون می کنه ،
سوالم اینه چطوری مثل کسایی که گفتم از زندگیم در هر شرایطی لذت ببرم ؟
سلام
من یه دختر 18 سالم و ساکن کرج... و خدا بخواد امسال وارد دانشگاه فرهنگیان میشم و به عبارتی معلم آینده .
دوست دارم توی چهار سال لیسانسم یه حرفه خاص یاد بگیرم تا در دوران معلمی بتونم اگه بخوام کار کنم باهاش و درآمد دومم باشه... میخواستم بهم حرفه برای یادگیری پیشنهاد بدین .
همچنین دوست دارم دنیام رو گسترش بدم محیط های جدید و آدم های جدید... به نظرتون این محیط های جدید کجا میتونه باشه و چه کارایی میتونم انجام بدم ؟
به ادامه تحصیل هم خیلی فکر میکنم به نظرتون تو چه رشته ای ادامه بدم برای فوق و دکترا خوبه رشته دبیرستانم انسانی بوده .
کلا میخوام یه رنگ لعاب جدیدی به زندگیم بدم و چیزهای جدید و زیادی رو واردش کنم . ازتون میخوام هر نظر و ایده دارین بهم بگین ممنونم
سلام
من یه دختر بیست ساله ام. ظاهرم میشه گفت بد نیست ولی به گفته ی دور و اطرافیانم چیزی که خیلی توش خوبم شخصیت خوب و خاصمه ... البته من خودم زیاد به این قضیه باور ندارم و همیشه میگم که شخصیتم خوب نیست ولی خیلیا که منو میشناسن همیشه ازم تعریف میکنن و اگه چیزی رو نمیدونن از من میپرسن .. یکی از همکلاسی هامم بعد از سال ها اعتراف کرد که هر کاری میکرده که مثل من باشه در حالی که من همیشه فکر میکردم ازم متنفره.
خلاصه اعتماد به نفس من از شخصیتم خوب هست ولی از نظر ظاهر نه زیاد. البته اونقدرام برام مهم نیست که ظاهرم چطوره فقط خودمو همونجور که هستم قبول کردم .
مشکل اینجاست که من یه چند ماهیه که یه حسای عجیبی بهم دست داده که البته طبیعی هم هست. من دوران نوجونیم هیچ کدوم از خطا هایی معمولا بقیه دخترا میکنن رو نکردم و خیلی عاقلانه رفتار کردم. البته فکر نکنین که ادمی نیستم که با این چیزا حال نکنه، خیلی هم تو این موارد با دوستام شوخی میکنم و اطلاعاتم زیاده ، حتی خیلی واقع بین تر از اون دختراییم که وسط همین جریانات هستن. حالا برمیگردم سر مشکل اصلی:
من یه مدتیه که احساس تنهایی شدید میکنم. تو خانواده از نظر محبت ، امکانات و رفاه چیزی کم نداشتم با این حال که پدرمم تو کودکی از دست دادم خیلی اوضاعم بهتر از بقیه پدر دارا بود و خدا رو شکر میکنم.
تو خانواده برادر بزرگم نداشتم و یه جورایی رابطه با جنس مخالف هیچ وقت برام مقدور نبوده و همیشه هم میگفتم من وظیفه بزرگی دارم که از زحمات مادرم در آینده قدردانی کنم و کنارش باشم . ولی واقعا یه مدتیه که خیلی زندگی برام کسل کنندست ..
دوستای زیادی ندارم ولی همونام یا ازدواج کردن یا با کسی رابطه دارن، و دانشگاه ما چون دخترونس باعث تاسف دوستام شده و میگن که خیلی بده چون هیچ وقت شانسو ندارم که با مردی در ارتباط باشم.
البته برام اینم مهم نیس زیاد ولی اعتماد به نفسم خیلی کمه که مردی از من خوشش بیاد چونکه در حقیقت کسی منو نمیبینه . البته من خودم برای آیندم خیلی برنامه ها دارم و با توجه با شخصیتم کمتر مردی میتونه از من خوشش بیاد. شرایطمم جوری نیست که بخوام به ازدواج فکر کنم. چون دلم راضی نمیشه که مادرمو ترک کنم برای یه مرد..
چون مادرم خیلی برام مهمه و همه کاری برام کرده که اب تو دلم تکون نخوره با توجه به اینکه تنها و بی پناه بوده و الانم که سنی ازش گذشته درست نیست من ولش کنم. من تازه بیست سالمه و از الان داره همچین حسی بهم دست میده. چطور میتونم تا وقتی به همه اهدافم رسیدم و برای مادرم افتخاری شدم تا ده سال دیگه و یا همه عمرمو قوی بمونم؟
ولی واقعا خیلی حس بدی دارم و هر چی سر خودمو به کارای روزمره و درس گرم میکنم ، بازم حس پوچی بهم دست میده.
نظرتون چیه؟ من در حال حاضر چیکار میتونم بکنم که همچین حسی رو نداشته باشم و به هدفم برسم؟ خیلی برام مهمه که این حسو سرکوب کنم. چیکار کنم که قوی باشم و از زندگیم همونجور که هست لذت ببرم؟
سلام
یه راست میرم سر اصل مطلب
زندگی خوبی دارم نسبتا ولی بلد نیستم ازش لذت ببرم! دلم میخواد یکی کمکم کنه و بگه چجوری میشه از زندگی لذت برد. من حدود یه ماهه که نامزد کردم. نامزدم پسر دوست صمیمی بابامه.
و چون بابا از بچگی پسره و میشناسه الان خیلی قبولش داره هم خودش رو هم خونوادش رو. پسره هم پسر بدی نیست آرومه مسئولیت پذیره توی همه چی . حالا با من مشورت کرده و میگه دلم میخواد همیشه کاری رو که میخوام انجام بدم هردومون راضی باشیم و....
ولی من خیلی آدم ضعیفی ام! مثلا میخوایم جشن عقدمون بعد از عقد باشه ینی اول عقد کنیم بعد از یه مدت جشنش رو بگیریم. بهش گفتم نظرت چیه بریم بازار برا عقد یه لباس بگیرم .
گفت تو که برا جشن عقدت لباست رو گرفتی برا عقد هم که نمیخوایم کسی رو دعوت کنیم بجز چند نفر، دیگه فک نمیکنم احتیاج به لباس دیگه ای باشه .
بعد من همش رفتم تو این فکر که نکنه این آدم خسیسی باشه؟!!!! نکنه هرچی بخوام بخرم هی بگه نمیخوای نمیخوای؟!!! نکنه اینجوری باشه نکنه اونجوری باشه!!
یا مثلا داشت از دوستاش برام میگفت، گفت با فلانی ارتباطم رو کم کردم آدم نامردیه . هی پیش خودم میگم نکنه هرکی که یکم باش بد حرف زد بگه آدم نامردیه!! نکنه فلان شه نکنه بهمان شه!
تو خونه ی پدریم تقریبا هر چی رو که میخواستم بهم میدادن ، الان حس میکنم توی زندگی مشترک مشکل پیدا میکنم .
یکی این که صرفه جویی بلد نیستم ، یکی دیگه این که حس میکنم خیلی منفی بافی میکنم! خب این وسط اون بیچاره گناهی نداره ولی من خودم مشکل دارم! اینایی که میگم نه این که یه مشکل کوچیک باشه ها! واقعا ذهنم رو درگیر میکنه در حدی که چند ساعت سرم تو لاک خودمه و هی فکر میکنم و ناراحتم!
ازتون خواهش میکنم یکم به من یاد بدین از زندگیم چطور لذت ببرم؟ چیکار کنم که شاد باشم؟؟؟ الان شاید خیلیا بخوان جای من باشن! اینو خودمم میدونم! ولی این باعث نمیشه که شاد باشم و لذت ببرم از موقعیتی که دارم!
یه چیز دیگه! یکم آدم خودخواه هستم!! ینی دلم میخواد وقتی چیزی میخوام انجام بشه!
سلام
فرض کنید توی خیابون در حال رانندگی هستید که پشت چراغ قرمز توقف میکنید. یک ماشین بسیار گران قیمت کنار ماشین شما می ایستد. شما با حسرت تمام به ماشین و راننده اش نگاه میکنید و کل روز برای خودتان متأسفید که چرا شما جای آن فرد پولدار و خوش تیپ نیستید.
حالا بازم فرض کنید که در طول روز بارها این اتفاق براتون تکرار بشه. یعنی جنبه هایی از زندگی مردم ببینید که باعث بشه نسبت به خودتون حس بدی داشته باشید. یکی پولدارتره یکی قشنگتره یکی همسر بهتری داره یکی خانواده بهتری داره و یکی تحصیلات بهتری نسبت به شما داره و ...
در تمام این مدت یک لحظه به این فکر نمیکنیم که شاید شرایطی که ما داریم آرزوی خیلی ها باشه. اونوقت که شما پشت چراغ قرمز داشتید با حسرت ماشین گران قیمت نگاه میکردید حواستون به موتوری نبود که داشت با حسرت ماشین شما نگاه میکرد و حواستون به پیاده ای نبود که داشت با حسرت موتوری نگاه میکرد و حواستون به معلولی نبود که داشت با حسرت پیاده را نگاه میکرد.
حالا باز هم فرض کنید که اون ماشین دادن به شما، آیا ضمانتی وجود داره که دیگه حسرت نخورید و شرایط جدیدی که پیدا کردید راضی کننده باشه. یا وقتی یک ماشین مدل بالاتر میبینید باز هم حسرت ها شروع میشود.
آیا زندگی هنر لذت کامل بردن از شرایطی که داریم نیست؟ شرایطی که ممکنه آرزوی خیلی ها باشه و ما یک عمر با نگاه به بالا بدترین حس دنیا به خودمون تحمیل کردیم.
میخوام نظرتون بدونم که آیا با این حرفا فقط دارم خودمو گول میزنم یا واقعا این چیزا حقیقت داره؟؟؟