با سلام
یه سوال دارم که فک کنم سوال جدی و مهم دخترها باشه ! سوال من این هست که پسری که واقعا قصد ازدواج داره چه علایم و نشانه هایی داره؟!
اگه پسری تو فضای مجازی ( فیسبوک, تلگرام ...) یکی رو بپسنده دختر چگونه بفهمه که آقا واقعا قصدشون ازدواجه و مثلا دختر بازی و یه مدت دوست بودن نیست؟!
یا پسری قصدش آتو گرفتن و تهدید کردن نیست و اینکه اینگونه پسرها و درخواست خواستگاری شون چقدر معتبره؟ یعنی چقدر اعتماد می کنید و آخر خوبی داره؟
سلام عرض میکنم به تک تک اعضا
من پسری ۲۲ ساله هستم، خانه دارم و دانشجوی یک رشته خوب در دانشگاه دولتی ام، آدم احساسی هستم، چهره نسبتا خوبی دارم، اهل کار هستم و ...
حالا برم سر اصل مطلب؛
حدود هشت ماه پیش تصمیم به ازدواج گرفتم، اون روزی که تصمیم گرفتم ازدواج کنم فکر میکردم خیلی راحت همسر مد نظرم رو پیدا میکنم، اصلا به این فکر نمیکردم که تازه مشکلم شروع شده، پیدا کردن یک فرد مناسب خودش تازه یک پروسه جدیدی هست که من قبلا بهش فکر نکرده بودم.
الان حدود هشت ماه دنبال یک فرد با ویژگی های مد نظرم میگردم و پیدا نکردم، خودم دانشجو هستم. تو دانشگاه کسی رو نیافتم. نهاد رهبری چند دانشگاه رفتم هیچی که هیچی، سایت همسریابی ثبت نام کردم بازم هیچی، در اقوام هم کسی نیست. اصلا اعصابم ریخته بهم.
یکی از هفت خان رستم داشتن خانه هست. دومین خان داشتن بلوغ های لازم هست. سومین خان معافیت سربازی هست که دارم، چهارمین خان داشتن تحصیلات عالی هست، خان های بعدی هم خودتون بگید.
سلام
یه پسر بیست چند ساله هستم، سوال اولم از دخترها اینه چطوری علاقه شون رو به یه پسر نشون میدن؟ اصلا ممکنه از پسری خوش شون بیاد که نمیشناسنش؟، چه قدر احتمال داره خودشون بیان جلو؟، اصلا اگه نیان جلو چه جوری باید بری به دختری که کمترین برخوردی باهاش نداشتی حتی اسمش رو هم نمیدونی پیشنهاد آشنایی بدی و چی باید بگی؟
اصلا چرا من حس میکنم بعضی از دخترها بهم علاقه دارن، نه جذابیت ظاهری آنچنانی حس میکنم نه ملاک های دیگه ای که برای یه دختر ممکن جذاب باشه، ولی بارها شده این رو حس کنم و برام سوال بشه، ذهنم درگیرش بشه و بخوام در موردش بیشتر بدونم. بعد دیگه نمیتونم رفتار عادی داشته باشم، وقتی باهاش مواجه میشم. الان دوباره این اتفاق افتاد. شایدم من اشتباه برداشت میکنم.
الان خودم عاشق یه نفرم، ولی میتونم این دختر خانم رو دوسش داشته باشم و کشش اولیه هم وجود داره. اونی که عاشقشم بیشتر به خاطر اینکه حس میکنم از نظر ظاهری یه کم شبیه خواهرم و فامیل مون بودن و اینکه فکر میکنم درونگرا باشه، ولی از پایانش میترسم برای هر دو تا مون، حتی ممکنه بهم نرسیم.
معمولاً یکی از دلایلی که برای تاخیر یا ازدواج نکردن و مجرد ماندن مردان و زنان ایرانی گفته میشه کمبود فرصت های شغلی و مخصوصاً عدم امنیت شغلی هست، چون تو ایران بیشتر از ... درصد قرارداد های کار زیر 1 سال هست و جوان ایرانی نمیتونه با خیال راحت روی درآمدش حساب باز کنه و برنامه ریزی و اقدام به ازدواج و تشکیل خانواده بکنه.
ولی آخه تو آمریکا هم این طور هست تو آمریکا مثل آلمان قوانین حمایت کننده نیروی کار وجود نداره و کارفرما حتی اگه با کارگرش قراداد ۳۰ سال هم بسته باشه با پرداخت مبلغ غرامت می‌تونه یک طرفه فسخ و کارگر را اخراج کنه، حتی نیاز به ارائه دلیل و توضیح هم نداره، خودمانی یعنی تو آمریکا هم کارفرما هر وقت از قیافه کارگر خوشش نیاد می‌تونه با پرداخت جریمه مدت باقیمانده از قرارداد کارگرش را اخراج کنه، مثل چیزی که تو ایران میگن کارفرما هر وقت خواستید بیرونت میکنه تو آمریکا هم ۹۰ درصد قرارداد های بخش خصوصی کوتاه مدت هستند.
ولی چرا اوضاع کارگران و نیروی کار آمریکایی از ایران بهتره؟، و جوان آمریکایی با وجود قرارداد کار موقت راحت اقدام به زندگی مستقل و حتی ازدواج میکنه و صاحب فرزند میشه، ولی جوان ایرانی نمیتونه؟، با این که در ایران و آمریکا امنیت شغلی پایین و اخراج نیروی کار خیلی راحته، پس چرا برنامه ریزی اقتصادی مردم آمریکا از ایران بهتره؟
من یه پسر 27 ساله ام، که عاشق دختر دایی 33 ساله م شدم، البته این عشق از روی هوس و هورمون و اینها نیست، از ته قلب عاشقش شدم، واقعا دختر مودب، با اخلاق، فهمیده، مهربون، با حیا ، مومن، و در یک کلام خانوم و همه چی تمامه، از لحاظ ظاهر هم خوش قیافه و لاغر و بی بی فیسه ، عین دخترای 26 ، 25 ساله هست (اینو گفتم که نگین زنها زود شکسته میشن و از این حرف ها ...).
در ضمن دکترای یه رشته خوب از شریف دارن و مدرس حق التدریسی یکی از دانشگاه های روزانه است، در مورد خودم هم معلم ابتدایی هستم، با یه ماشین عادی و مقداری هم پس انداز ...، و اما اصل ماجرا اینه که چه جوری قضیه رو به مادرم بگم که به داییم بگه؟
آخه مادرم برای من دنبال این دخترهای تینیجر زیر 20 ساله که من اصلا ازشون خوشم نمیاد، بفهمه عاشق یه دختر 6 سال از خودم بزرگتر (حتی برادر زاده خودش) شدم عمرا برام پا پیش بذاره...، من خودم هم خجالت میکشم بدون واسطه مادرم به داییم بگم دخترتون رو میخوام ...، موندم چیکار کنم میترسم دختر داییم رو که الحق می‌تونه خوشبختم کنه و منو به آرامش برسونه (از سر احساسات کورکورانه نمیگم با تحقیق و اطمینان میگم) از دست بدم، شما رو به خدا کمکم کنید چه جوری مطرح کنم؟
سلام
من یک پسر 30 ساله هستم که نمیدونم باید چیکار بکنم، من نه پول دارم و نه ظاهر خیلی خوشگل، من ظاهرم معمولیه، اندامم خوب و قشنگه، بد تیپ نیستم ولی پول ندارم، تمام عمرم رو دویدم تا به پول و شغل مناسب برسم، اما نشد که نشد، دانشگاه هم رفتم، الان برای ازدواج هم به هر دختری گفتم من رو قبول نکرد.
من میگم پسرانی مثل من انگار باید تا ابد مجرد بمونن، اون قدر بدشانسم که نه ظاهر خیلی خوشگلی دارم که کسی عاشقم بشه، و پولم رو نادیده بگیره، و نه پول دارم که ظاهرم رو نادیده بگیرن!!!
خانواده چندان درستی هم ندارم، همه سالم هستن و معتاد و ... نیستن، ولی خانواده مون طلاق توش بوده و الان مشکلی نداره، ولی به هر حال خانواده ای هستیم که زیاد عشقی نسبت به هم نداریم و هر کی حرص خودش رو میزنه، ولی خب نه اینکه موقع ازدواج بخوایم با هم نباشیم و دعوایی هم نداریم، ولی به دلیل همین که مادر ندارم و عشقی هم بین اعضای خانواده نیست، نمیتونم از اون ها هم کمک بگیرم که بخوان دختری برام پیدا کنن یا در این زمینه به من کمک کنن.
سلام به تمام دوستان
دوستان راجع به ازدواج مدرن یا همون دوستی به قصد ازدواج سوال داشتم . اصلا دوستی به قصد ازدواج چه تعریفی داره؟ چون بین دو هم جنس از تعریف خودم ، دوست میشه کسی که باهاش میری بیرون راجع به بعضی مسائل میخندی ، میری دانشگاه ، همدمشی و ... ؟ خب اگه این بین دو جنس مخالف باشه که اصلا به ازدواج کمک نمیکنه چون فقط با هم حرف میزنین و تفریح میکنین ولی خب از لحاظ شناخت که واقعا فرقی نمیکنه.
شرایطم برای ازدواج با دختر عموم کمی پیچیده است
منو دختر عموم که ازم بزرگتره نسبت بهم علاقمند شدیم
چطور مادرم رو راضی کنم که با یه دختر بزرگتر از خودم ازدواج کنم؟
بزرگتر بودن زن از مرد مشکلات خاصی بوجود میاره ؟
سلام
چند وقت پیش تو دانشگاه از دختری خوشم اومد ، اولش فکر کردم یه احساس عادیه اما ایشون فکر منو به خودش مشغول کرد و چند ماهی این مسئله ادامه پیدا می کنه . دوستان نزدیکم میگن عاشق شدی اما خودم نمی دونم ولی اینو می دونم که الان نه دانشگاه برام مهمه نه حتی شغلی که چند وقته پیدا کردم این مسئله هر روز منو اذیت می کنه .
اما درباره اون خانم ایشون از من چند ترم بالاترن و به همین دلیل تنها در یک درس با ایشون تونستم هم کلاس باشم و شناختی خاصی بین ما به وجود نیومد البته از لحاظ سنی فکر نکنم تفاوت چندانی باشه چون من وقفه ای رو در دانشگاه رفتن داشتم .
با این حال من تو همون یک کلاس ، ایشون رو دیدم و ازشون خوشم اومد ، بعد از گذشت زمان و مطمئن شدن از تصمیم خود در رابطه با این خانم تصمیم به دادن پیشنهاد برای آشنایی بیشتر و صحبت کردن گرفتم اما به دلیل همون مسئله نبودن در کلاس های یکدیگر منتظر یک موقعیت خوب بودم که بتونم با ایشون صحبت کنم در نهایت تو موقعیت تقریبا بدی البته به نظر خودم این کار رو انجام دادم .
سلام دوستان خسته نباشید...
من کلا با اقوام میونه خوبی نداشتم و نمی شناختمشون ، وای کاش اصلا هم نشناخته بودمشون... تا اینکه بعد از مدت ها با یکی از پسرای اقوام آشنا شدم... با توجه به اینکه 27 سالمه انتظار اینکه تو این سن هم اشتباه کنم واقعا از خودم ندارم .
ولی باز هم مرتکب اشتباه شدم.. این آقا اوایل هفته ای یکبار به دیدنم میومد.. البته تو محیط کارم، بعد از اون هم گه گاهی از طریق پیام از حال هم جویا می شدیم. چیزی که باعث شد تو این رابطه بمونم این بود که یه جوری وانمود میکرد که انگار من براش خیلی مهمم و دوست نداشت من اشتباهی ازم سر بزنه...
مثلا بهم میگفت رژ لب نزن، این لباس رو نپوش، این یارو آدم خوبی نیست ، و به همین منوال ادامه داشت. چون مطمئن بودم هیچ فکر بدی راجع بهم نداره. اینم ذکر کنم که رابطه نزدیکی با هم نداشتیم. تا اینکه رفته رفته منم نسبت به اون حساس شدم. مثلا همش حسودی میکردم و از این کارهای بچگانه.
درود به همه خانواده برتری های نازنین
بنده دانشجو هستم. ترم 3 ، از یکی از همکلاسی هام 7 8 ماه پیش خوشم اومد و بهشون به طور جدی فکر کردم و حتی رفتم شهرشون تحقیق کردم. و واقعا الان بسیار جدی هستم و از ته ته ته دل میخوامش و عاشقشم . از اولش هم تمام قضیه رو به مادرم گفته بودم. یعنی چیزی پنهانی نیست و اینکه قصدم دوستی های مزخرف جامعه نیست.
ایشون بسیار مذهبی هستن و چادری. من هم نگرش های مذهبی دارم و خونواده م هم مقید هستن . چند روز پیش رفتم خیلی محترمانه بهشون پیام دادم و قضیه رو گفتم که بهشون علاقه دارم. ایشون گفتن من به این زودی ها قصد ازدواج ندارم و همین طور علاقه باید دو طرفه باشه.
بعد من گفتم لطفا بیشتر فکر کنید و ایشون گفتن فکر نمیکنم گذر زمان نظرمو تغییر بده. آخرشم من ازشون تشکر کردم که حرفام رو پاسخ دادن. و گفتم حس من در طول زمان به دست اومده و قصدم بسیار جدیه و به هیچ وجه عقب نمیرم. ایشون هم گفتن هر جور راحتین.
سلام
من دختری بین رده ی سنی ١۵ تا ٢۰ سال هستم . حدود دو سال پیش یه با یه پسر از اشناهامون که یکی دو بار دیده بودمش و هفت سال از من بزرگتر بود از طریق مجازی دوست شدیم .
تا حالا با
کسی دوست نشده بودم و از کسی خوشم نیومده بود ولی نمیدونم چی شد که اونو
دیدم نتونستم از فکرم بیرونش کنم . اون پسر اول گفت که از من خوشش میاد و
منو خیلی تحویل میگرفت ولی بعدش گفت که نه نمیتونم چون میترسم نتونم
خوشحالت کنم چون قبلا شکست عشقی خورده بود و با دخترهای زیادی بود , حتی
خودش میگفت من ادم خوبی نیستم و گناهکارم ...
ولی
من به خیال خام خودم گفتم همین که اونم از من خوشش میاد کافیه من بهش کمک
میکنم روحیه شو به دست بیاره من صبر میکنم ولی نمیدونستم منو دوست نداره و
فقط میخواد با من عشق قبلیشو فراموش کنه. خلاصه با هم دوست شدیم ولی تو
کمتر از یه ماه به دلیل بدبینی هاش و بی عصاب بودناش و اینکه اکثر حرفای
منو بد برداشت میکرد و حرص بقیه رو سر من خالی میکرد, میگفت دخترا گربه
صفتن و با من دعوا میکرد روحیه ام به معنای واقعی تخریب شد و شدم یه دختر
غمگین اصلا جا میخوردم از حرفاش .
اون هیچ وقت به خاطر هر کدوم از حرفاش که به شدت دلمو میشکست معذرت خواهی نکرد و منم با اینکه دوستش داشتم ولی نمیتونستم با کسی که هنوز تو گذشتشه دوست باشم باهاش بهم زدم و پا روی دلم گذاشتم.
ما
ارتباطمون به طور کامل قطع نشد و در طول سال گاهی اوقات حرف میزدیم و
ایشون بعد از یکسال اومدن معذرت خواهی من بهش گفتم که بخشیدم ولی نمیتونم
کاراشو فراموش کنم ولی اون میخواست برگرده و میگفت تو خیلی خوبی منم با
اینکه بهش حس داشتم و هنوزم تو فکرش بودم میترسیدم برگردم,نمیخواستم برگردم
...
چند ماه بعد من با آقای دیگه ای تازه آشنا شده بودم و فکر میکردم دارم به یه زندگی شاد برمیگردم ولی دوباره پسره اومد سمتم و منم بهش بی محلی کردم و پسش زدم.. ولی دیر شده بود و خودشو باز تو دلم زنده کرد .
من ذهنم بهم ریخت و ارتباطمو با پسری که تازه باهاش آشنا شده بودم تموم کردم تا همه چیز بدتر نشه ( بماند این اقا هم میگفت میخوام بیام خواستگاری ولی بعدش هی بهونه های مختلف میاورد ) و من میدونم که از اول خیلی اشتباه کردم و توبه کردم کردم که هیچوقت با کسی دوست نشم و خیلی پشیمونم .
ولی اون پسره که میخواست دوباره برگرده میگه که تو به من خیانت کردی و منو ول کردی ، میگه هیچ وقت نمیبخشمت .
این
اواخر یکبار میگفت عاشقتم یکبار میگفت دیگه برام مهم نیستی, یکبار میگفت
تو خبر نداری چه روزایی پیش روی ماست یکبار میگفت همه چیز تموم شده .
من
سوالم اینه وقتی اون از اولش با من نبود و ما خیلی وقت پیش بینمون خراب شد
آیا ارتباطتم با این پسره ی دیگه بهش خیانت بود؟ چرا منو نمیبخشه با اینکه
اون بود در حق من خیلی بدی کرد ؟ من اولش دلم صاف بود ولی با کارای اون
منم شروع کردم به لجبازی و حماقت . حالا من عذاب وجدان دارم و فکر میکنم اگه میذاشتم برگرده اینطور نمیشد .
سلام
دوستای گلم چطوری رابطه ۱ ساله که به قصد ازدواج بوده رو تموم کنم که به طرف توهین محسوب نشه ؟ چون فهمیدم ایشون ایده آل من نیست . و بعضی عادت هاش غیر قابل تحمله برام.. مثلا اینکه ایشون و فامیلاش اهل الکل و قلیون هستن اما من به شدت مخالفم با این چیزا. بهش گفتم بذار کنار اما گفته نمیتونه و این منم که در آینده هم رنگ اونا میشم ! همه چیزش خوبه . منو هم خیلی دوست داره و منم دوسش دارم . طیف رابطمون هم احساسی بوده .. راه چاره چیه؟
ضمنا دخترم ۱۸ ساله
30 تیر 95 :
سلام به همه ی دوستان.
من کوروشم، قبلا چند تا پست گذاشته بودم و بعضی از کاربرای وبلاگ اطلاع دارن که بهش نمی پردازم.
من 23 سالمه و مجردم. کارشناسیم رو اسفند ماه گرفتم و با وجود علاقه فراوان به ادامه تحصیل به دلیل تاخیر در ازدواج در کنکور ارشد شرکت نکردم و دفترچه سربازی رو فرستادم و تاریخ اعزام خدمتم افتاد شهریور 95 . قبلا میخواستم بعد از دوره آموزشی مغازه باز کنم و برم خواستگاری و... (که خیلیا گفتن اینا آرزو هاته و دختر مردم که نمی تونه با آرزو هات شریک بشه و شرایطت باید معلوم بشه بعدا اقدام کنی)
الان به من اطلاع دادن که به عنوان رتبه برتر بدون کنکور ارشد قبول شدم. من هم الان سر دو راهی موندم و حس و حال مناسبی ندارم. از یه طرف اگه برم سربازی نهایت تا دو سال دیگه ثبات به زندگیم میاد و همه چیم معلوم میشه. اگه برم ارشد تا پنج شش سال زندگیم اصلا معلوم نیست و حتی ممکنه دکتری رو هم بخونم. از طرفی دیگه اگه الان برم سربازی هیچوقت اینو یادم نمیره که به خاطر تنهایی و عدم وجود حامی مناسب قید علاقه مو زدم و مسیری که اکثرا به موفقیتش اعتقاد دارن رو انتخاب نکردم و ممکنه بدبینی خاصی به ازدواج پیدا کنم.
من از نظر ظاهری مادرم رو برای ازدواج آماده کرده بودم ولی ته دلش راضی نبود فکر کنم. الان هم خودش میگه ارشد بخون ولی هیچ اطمینانی به من در زمینه ازدواج نمیده. تو ارشد میشه برای کسری خدمت پروژه برداشت ولی سخته و دائما باید به وزارت دفاع گزارش بدی. تا یک سال میشه کسری گرفت. در ضمن اگر زبانم رو هم قدری قویتر کنم احتمال قبولی دکتری هم هست ، کارم رو هم میخوام شروع کنم ولی روحیه هیچ کدومش رو ندارم
حالا این آرزوهای من زیاد شده و تنهاییم چند برابر. این همه راه رو باید تنها برم. دارم میرم تو 24 سالگی و اگه حتی بیخیال دکتری بشم 28 سالگی تازه سربازیم تموم میشه.
واقعیت اینه که همه ی راهکارهایی که دوستان تا حالا دادن فقط جنبه قوت قلب داشته و بعضا زخم زبون. من هنوز نتونستم به مادرم بفهمونم که چقدر نیاز به همدم دارم. اصلا زندگیم اینقدر پیچیده شده که اضطراب گرفتم. سر کار میرم انشاالله و مشکلی نداره ولی درس، پروژه، زبان، ازدواج، خونه، پول، سنم، تنهاییم و... همش دغدغه است.
من حتی اگه بتونم مادرم رو قانع کنم کلی از نظر ذهنی آروم میشم