سلام دوستان
کسی هست کمکم کن خیلی افسرده ام کسی رو ندارم باهاش درد و دل کنم می‌ترسم از زندگیم.
۳۳ سالمه از بچگی تا حالا روز خوش ندیدم الآن ازدواج کردم ولی وقتی بچه بودم خیلی کوچیک نمی دونم شاید تا ۶ یا ۷ سالگی با پسر همسایه همبازی بودم اون به دروغ گفت که باهام رابطه داره آبروی منو برد.
سلام
نمی دونم از کجا شروع کنم
بچه آخر خانواده م بودم ناخواسته بدنیا اومدم خواستن سقطم کنن ولی نکردن، کاش می‌کردن
دنیای جالبی برای من نبود، نیم عمرم تو سختی بیماری و تنهایی گذشت بدون حمایت کسی ازم، آدم بدی نبودم یعنی نتونستم بد بشم.
حالا هم تبدیل به بی تفاوت و بی احساس ترین شدم، خانواده م رو دوست ندارم،ازدواج هم نمی خوام بکنم،چون احساسم رو نابود کردن، آزارم به کسی نرسید،قلب ساده م رو شکستن.
الآنم جای خوابی دارم و خوراکی، و کاری که دارم براش زحمت می کشم،چه کار کنم احساسم خوب بشه و از رفتار دیگران عذاب نکشم کجا رو دارم برم
سلام
اینجا آخرین جایی هست که به ذهنم می رسه واسه حرف زدن. خیلی حرف‌ها دارم و می خوام یک هزارمش رو اینجا بگم بلکه یه کم آروم شم. واسه همین متنم یکم طولانیه. اول اینکه من دخترم و ۱۶ سالمه و اول دبیرستانم.
یه چیزی تو گلوم گیر کرده که پایین نمیره احساس می‌کنم مشکلات بی انتهام قرار نیست به انتها برسه انگار توی یک گوی هستم که هر چی می‌دوم باز به اولش می‌رسم.
مشکل اصلی من خانواده م هست. تا جایی که یادمه بچگی افتضاحی داشتم تنها خاطراتی که یادمه خاطرات تلخ پدر و مادرم هست مثلاً یادمه که بابام یک بار چاقو گذاشته بود روی گردن مامانم یا تصاویر خونی مامانم که داشت می‌رفت سمت حموم و منم کنار بابام ایستاده بودم که باز حمله نکنه. جیغ فریاد استرس و از این دست چیزها. این چیزی که میگم مربوط به زمانی هست که شاید چهار پنج سالم بود و خیلی برام مبهمه انگار اولین خاطراتی هست که دارم حتی کابوس‌هایی که اون موقع و توی اون سن میدیدم هنوز یادمه.
سلام
حدوداً یه سال پیش بعد یه رابطه غلط با شخصی آشنا شدم کاملاً تصادفی ولی انگار از اولش یه حس آشنایی باهاش داشتم نمی دونم تجربه کردین یا نه. هر دو نفر مون تو تجربه قبلی مون شکست خورده بودیم خیلی شبیه هم بودیم این هم نقطه اتصال مون بود و هم باعث جدایی مون شد. محبت، احترام و حس اینکه با ارزش هستم تمام آن چه از فرد قبلی دریافت نکرده بودم و از ایشون گرفتم. منتهی اشکال رابطه مون دور بودن از هم بود ولی با وجود سختی ها قبول کردیم چون به دل هم نشسته بودیم.
دختری هستم ۱۹ که گاهی احساس نیاز عاطفی خیلی می‌کنم تاکنون با هیچ جنس مذکری هم کلام و هم صحبت نشدم حتی با پسران فامیل در حد سلام بوده فقط. چادری نیستم ولی سنگین و سنجیده رفتار می‌کنم و اهل رفتارهای سبک و جلف نیستم. با این که خیلی‌ها به هم گفتن زیبا و خوشگلم ولی به خاطر رفتار سنگین و رو ندادن تاکنون پسری جرأت نکرده بود برا دوستی پیش قدم شه همیشه خیلی می‌ترسیدم که با وجود اینکه تاکنون هیچ ارتباطی با جنس مخالف نداشتم نکنه یه وقت خدای نکرده من که پر از نیاز خواسته شدنم و این که برای یکی مهم باشم در صورت در خواست دوستی زود وا بدم.
ولی خدارو شکر چند وقت پیش یک آقا پسری اومد و گفت که میشه چند لحظه وقت تون رو بگیرم منم فکر کردم می خواد آدرس بپرسه و گفتم بله بفرمایید که گفت من از شما خوشم اومده و شماره تون رو بدید که با هم آشنا بشیم منم بی برو برگرد گفتم ببخشید ولی من اهل این کارا نیستم گفت نه لااقل فقط چت کنیم و منم گفتم نه معذرت می خوام خدافظ خیلی خدا رو شکر می‌کنم که منو لحظه‌ای به حال خودم وا نگذاشت ولی نمی‌دونید که من چی کشیدم کسی که این همه پر از نیاز به توجه و مهم بودن برا کسی بود وقتی که میدیدم همه هم کلاسی هام دوست پسر داشتن و هی از دوستی شون می‌گفتن.
سلام به همگی
من یه دختر ۲۰ و خورده ای ساله‌م، چندین ساله دانشجو هستم، تو شهری با فاصله زیاد از شهر خودم.
منم مثل خیلی از افراد هم سن و سالم نیازهایی دارم که بعضی هاش طبیعت سنم هست:
نیاز به دوست داشته شدن، عشق ورزیدن، به یه همدم و همراه، به یه نفر که حمایتت کنه و زمانی که انگیزه نداری فول شارژت کنه، نیاز به آرامش خاطر بودن کسی و ...
ولی متاسفانه هم اکنون شرایط ازدواج رو ندارم و اهل روابط دوستانه نیستم.
وقتی تو خونه خودمون هستم این نیازها رو کمتر تو خودم حس می‌کنم، با وجود مشکلات زیادی که تو خونه هست ولی خب این رد و بدل شدن نیازها کمابیش وجود داره و در حد متعادل نگه داشتن من کفایت می کنه.
سلام
امیدوارم کمک کنید به من؛ من از نظر ذهنی کاملاً خسته هستم هیچ خواهر و برادری برای کمک گرفتن ندارم
مادر و پدرم بشدت درونگرا هستن و اصلاً خیلی اهل حرف زدن و مشورت دادن نیستن
من نزدیک دو سال پیش با آقایی آشنا شدم ما نزدیک ۸ ماه با هم آشنا و دوست بودیم و مشخصاً از هم خوشمان می امد و ولی هیچکدام پیش قدم نمی‌شدیم بعد ۸ ماه سر یک بحث دوستانه خیلی اتفاقی بلاخره احساس ۸ ماهی که به هم داشتیم به هم گفتیم کم جهت رابطه ما عوض شد با این که خودمان اسمی برای رابطه مون نذاشته بودیم راستش تو یک سری موارد خیلی تفاهم داریم.
ولی کم بعد یک سال تقریباً نمی شه شبی با هم باشیم و دعوامون نشه از سمتی هیچ کدوم حاضر نیستیم قبول کنیم و رابطه تمام کنیم
سلام
من مدتی با یه آقا ارتباط داشتم که این رابطه به بدترین شکل ممکن تموم شد یعنی با کلی بی احترامی. بعد ۵ ماه دیدم تو بیو اسم یه دختری رو زده.
واقعاً زندگی بدون ایشون برام مفهوم نداره، حالم خیلی بده، پسر خیلی خوبی بود اصلاٌ هم. دخترباز نبود فقط دیگه امیدی به این ارتباط مون بعد اون همه بی احترامی ندید. امکان داره برگرده؟ مورد این جوری بوده؟ یعنی میشه خدا معجزه کنه؟
۳۰ سالمه و وضع مالی جالبی نداریم البته ظاهر زندگی مون بد نیست
من بچه آخرم و همه خواهر برادرانم ازدواج کردن
من خواستگارهای خوبی داشتم ولی چون خودباوری نداشتم جواب رد می‌دادم هر بار با یه بهونه چون فکر می‌کردم زشتم و شوهرم در آینده منو مسخره میکنه هنوزم همچین حسی دارم
الآن خیلی نگرانم که ازدواج نکنم افسرده شدم تحصیلات دانشگاهیم ندارم چنانچه همه خواهر برادرم دانشگاه رفتن ولی من نه لیسانس دارم نه شاغلم خانواده هم همه ش سرکوفتم میزنن که بیکار می چرخم
به نظرتون من چیکار کنم
سلام وقت بخیر
من یه دختر ۲۲ سالم . همیشه از نیاز پسرها به تشکیل خانواده حرف میشه از سختی هایی که هست براشون که حقم هست امّا در مورد دخترها کمتر صحبت میشه.
دخترم نیاز داره تو زمانی که حس می کنه آماده ست ازدواج کنه. به بهانه اینکه درست تموم نشده، الآن زوده برات، چرا بعضی خانواده ها مورد های خوب رو رد می کنن؟ من خودم مخالف ازدواج شتاب زده ام، تنهایی بهتر از دوست بده ولی تو خیلی موارد دیدم ازدواج درست چه از نظر شخصیتی چه درسی باعث پیشرفت شده.
از ۱۸ سالگی به بعد ما دیگه ی دختر بالغ میشیم. درسته برای هر کسی متفاوته ولی میانگین همینه. خب منه دخترم، نیاز دارم به دوست داشته شدن، به رابطه جنسی.
سلام
یه پستی در مورد زخم خورده عشق یک طرفه بود، گفتم منم داستان خودم رو بذارم ...
اولین باری بود که عاشق شده بودم. عاشق دختری که با اولین نگاه دلم لرزید. هر دو دانشجو بودیم. فکر و ذهنم تماما پیشش بود. دختری چادری و اسپرت پوش (مانتو، شلوار لی و کتونی) و زیبا... رفتم گفتم و گفت نه. گفتم ولی من عاشقتم. گفت باش ولی من نیستم. دلشکسته برگشتم خونه و بهش فکر می‌کردم. دیدم پیام اومد. همون دختره بود و اجازه داد که بیشتر آشنا بشیم و گفت عشق به مرور به وجود میاد
خوشحال بودم. انگار دنیا رو بهم داده بودند. اوایل شل کن سفت کن در می‌آورد و سر هر موضوعی می گفت تفاهم نداریم ولی به اشتباه ادامه دادیم رابطه رو. بهم می گفت تو نمی تونی دختری رو نگه داری. گفتم من اولین بارمه و تجربه ندارم. حتی چند بار هم سوتی دادم ولی اون پخته عمل می کرد. فهمیدم خانواده ش بالاتر از ما هستند از نظر پول و موقعیت ولی سعی کردم هر چیزی رو که می‌خواست از شکمم و خودم بزنم و براش تهیه کنم. ازم پرسید در ماه چقدر خرج می کنی؟ گفتم این قدر و لبخند زد. گفت من ماهی این قدر در حد میلیون.
حس می کنم از ۲۰ تا ۳۰ سالگی زندگی نکردم، به عنوان یه دختر ۳۵ ساله مجرد می خوام بگم دیگه از دنیا خسته شدم.
از وقتی بدنیا اومدم فقط شاهد فقر و دعوای پدر ومادرم بودم . مدرسه می رفتم درس خون بودم . آینده رو دوست داشتم. تو دبیرستان مثل بعضی از دخترهای اطرافم دوست پسر نداشتم. حتی با یه پسر سلام علیک هم نداشتم .
همه اینها گذشت. با فقر و بدبختی رفتیم دانشگاه پیام نور اون جا هم اصلاً کلاس نرفتیم .خبری نبود. بیشتر دلم می خواست پول داشته باشم .تا لباس بخرم . امّا کار نشد برام تا ۳۰ سالگی.
سلام
راستش من یه حرف هایی راجع به عشق و عاشقی داشتم که دلم می خواد بگم، شاید کمک کنه به یک سری مسائل که حل بشن، نگرانی هایی که از بین برن و در واقع ماجراهایی که تموم بشن با توجه به پست های اخیر که خوندم اینجا.
یه آقایی پست گذاشته که خانمی عاشقش شده و ول کن نیست و پای آبرو وسطه، ببینید من خودم زخم خورده این موضوعم، یعنی عاشق شدن.
می خوام تجربه ی خودم رو بگم و دیگه توی این وبلاگ نمیام، هر چند اینجا رو خیلی دوست داشتم ولی دیگه نمیام، من حدود دو سه سال پیش عاشق یه فرد نسبتا موقعیت داری شدم، از طریق اینستاگرام و این عشق این شکلی که میگم اتفاق افتاد؛
ابتدا اصلا تصور نمیکردم این جوری بشه، یعنی عاشق بشم، میشناختمش اما عاشق نبودم، خیلی غرور داشتم و دلبری های دخترانه خودم، وقتی پستها و عکس های این فرد رو میدیدم شدیدا احساسی می شدم، تمام ذهنم به هم می ریخت، تمام تمرکزم رو میگرفت، این حس کم کم شدت گرفت به حدی که احساس کردم اونم غیر مستقیم بهم ابراز علاقه میکنه.
اولش سعی کردم انکار کنم حس خودم رو، و بگم اصلا اینجوری نیست این علاقه از طرف اون نیست اما عشق اینقدر عجیبه که اصلا منطق نداره، خلاصه من حس کردم اون تمام قد عاشق من شده و منو دوست داره، و منم که خودم عاشق شده بودم، منم براش کامنت های عاشقانه گذاشتم و بشدت ابراز احساسات از انواع مختلفش، و هر رفتار و حرکت این آدم مبنی بر علاقه مندی نسبت به خودم می ذاشتم.
اینجا لازمه بگم که فرآیند عشق جوریه که همون طور که از قدیم گفتن عشق از در که وارد میشه عقل و منطق از در دیگه میره بیرون، عشق همش هیجانه، احساسه، تو معشوقت رو اینقدر دوست داری که از هر لحاظ بهش فکر میکنی، هم فیزیکی، هم هیجانی و عاطفی و هم حس برای خودت بودن.
خلاصه منم بشدت دچار هیجان شدم و بی محابا ابرازش کردم، تا این که فرد مورد نظر بشدت بهش برخورد و عصبانی و آشفته شد و گرفت منو به فحاشی و تحقیر و توهین و تمسخر و تهدید، که چرا به قول خودش خیال کردم اون عاشقمه و با آبروش بازی کردم و الفاظ بسیار زشت و رکیک که بهم نسبت داد.
من کم کم تونستم بفهمم قضیه چیه، اوایل که هیجان عشق هم چنان تو وجودم موج میزد و از طرفی ناراحتی از این رفتار، من دو سه سال تو این عشق درگیر بودم دو سه سال هر حرفی شنیدم ولی حسم از بین نرفت، دلتنگی داشتم، ناراحتی داشتم همه چیز خلاصه ...
حتی تا مرز خودکشی رفتم، ولی زمان گذشت و من این عشق رو حس کردم که داره کم میشه، حتی از خدا خواستم از دلم بیرون بره چون فرد مقابلم بشدت ازم متنفر بود و از آبروش می ترسید، البته من هیچ کاری به آبروش نداشتم اما اون بخاطر موقعیتش میترسید.
خلاصه خیلی از خدا خواستم و دعا کردم که بتونم این فرد و فراموش کنم، الحمدالله خدای مهربان به من لطف کرد و این اتفاق افتاد و مهر این فرد از دلم رفت، حالا با وجود این که، علاقه از بین رفته ولی هنوز اون فرد مطمئن نیست و نگرانه.
من مجردم، حتی نگرانه که اگه ازدواج کنم فراموش نکنم و برم سمتش، من اینجا دلم میخواد بگم که قسم می خورم به همون خدایی که دعای منو اجابت کرد، من به طور کل هیچ وقت سمت این فرد نمیرم و نخواهم رفت. خدا میدونه که دروغ نمیگم، من چند بار رفت و برگشت داشتم تو این مدت اما این بار کاملا متفاوته و به هیچ وجه برگشتی در کار نیست.
حالا هدفم این بود که بگم عشق خیلی تلخه، آدم رو تا مرز رسوایی پیش میبره، اگه با آدم عاشقی رو به رو شدید، مهربانانه تر برخورد کنید، چون یه عاشق ضعیف میشه، مثل یه آدم بیمار، مثل یه ناتوان، اگه دوستش هم ندارید حرمت نگه دارید، این روز و شب ها مال امام حسینه، یادمون نره امام حسین گفت اگر دین ندارید آزاده باشید، شرف و وجدان و آزادگی کلمات بزرگی هستند بیاین شرافت مون رو زیر سوال نبریم.
خدا هر کسی رو یه جوری امتحان میکنه، یکی با قدرت، یکی با ضعف، اگه قدرت دستمونه خیلی به خودمون نبالیم، اگه ضعیفی می بینیم هم ظلم نکنیم، بالاخره شاید همه چیز رو به تمسخر بگیریم، اما دنیا به مسخره کردن مون نگاه نمیکنه، دنیا درسته جنگ داره، برد و باخت داره، اما ورقش هم برمیگرده.
حرمت نشکنیم ... همین
مرتبط با عشق یک طرفه :
نمی دونم چطور به پسر مورد علاقم بفهمونم که عاشقشم
فقط می خوام بدونه که عاشقش هستم، می دونم بهش نمیرسم
چرا عاشق یه نفر شدم که میدونستم هم کفو من نیست
به صورت یک طرفه عاشق پسرهای جذاب میشم اما ...
به صورت یک طرفه عاشق یه مدل شدم
اگه قرار نبود بهش برسم، پس چرا عاشقش شدم؟
خیلی سخته آدم عاشق کسی باشه و نتونه اقدامی بکنه
عاشق یکی از زن های بازیگر سینمای ایران شدم
سلام
یه دختر ۲۷ ساله مجردم. خیلی دلم بچه می خواد ولی شرایط ازدواجم جور نمی شه، دور و برمونم هیچ بچه ای نیست، خواهرزاده و برادرزاده هم ندارم، خواستم به پدر مادران ی جوون بگم قدر بچه هاتون رو بدونین براشون وقت بذارید، اگه خانم هستید و سر کار رفتن تون ضروری نیست بچه تون رو خودتون نگهدارید و به اقوام و مهد نسپرین، بچه آسیب می بینه.
دنیا خیلی عجیبه یکی نعمتی داره قدرش رو نمی دونه یکی تو حسرت همون نعمته، دور و برمون خانم هایی می بینم که از مادری خسته ان، تو حسرت تحصیلات عالیه و اشتغال ان، ولی من هم تحصیلات عالیه دارم هم تا حدودی شاغل و درآمد شخصی دارم، ولی هیچی خلاء متاهلی و مادری رو پر نمی کنه، من که خیلی حسرت بچه دارم.
خیلی خسته م از خودم خسته شدم از اینکه مثل دختر بچه ها همه ش توی خیالات عروسی باشمُ از این رویاهای بچگونه خسته مُ سی و نه ساله شدم مدام با خودم تکرار می کنم تو الآن یک زن چهل ساله و بالغی چرا درست نمی شی؟!
ظاهرم با باطنم خیلی فرق می‌کند یک ظاهر موجه و مقبول از نظر اخلاق و رفتار ولی باطن داغونم. محجبه هستم ولی مدام به خودم تشر می زنم مراقب نگاهت به نامحرم باش مراقب طرز صحبت کردنت باش مراقب حرکاتت باش. هیچ کس حتی به ذهنش هم خطور نمی‌کند که من چقدر باید مراقب باشم که خودم آبروی خودم را نبرم.