پسری که رسما به فنا رفته

سلام

من یه پسر تقریبا 20 ساله ام که انگیزه و علاقه هام رو به شدت از دست دادم، انگار زندگیم سیاه شده، دیگه انگیزه خاصی برای درس و کار و.. ندارم. تو مدت اخیر چند بار به خودکشی فکر کردم، گرچه به خاطر حرام بودنش هیچ وقت نمی تونم این کار رو بکنم. این متن رو می نویسم تا شاید کمکی بهم بشه. پیشاپیش به خاطر طولانی بودنش عذر می خوام.

بزرگترین نعمتی که خدا بهم داد بزرگ شدن تو یه خانواده مومن و معتقد بود. از 13 سالگی واجباتم رو سعی می کردم به نحو احسن انجام بدم و مورد تحسین اطرافیان بودم(مادر، مادر بزرگ، معلّم دینی و...).

دوران نوجوانی خیلی دوران شیرینی بود برام. روحیه قوی و پر انگیزه ای داشتم، تو موضوعات مورد علاقه ام فعالیت می کردم، تولید محتوا می کردم. حتی 15 سالم بود تو مسجد محله مون کلاس برگزار می کردم. زبانم رو قوی کردم.

به لطف خدا از اول درسم عالی بود، همین جور در حال پیشرفت بودم. دبیرستان سمپاد قبول شدم و بعد هم دانش آموز ممتاز شدم(هنوز تندیسم رو دارم :))، دیگه کنکور حساب ویژه باز کرده بودن روم. حسرت خوردن های بقیه رو به زندگیم احساس می کردم. اون زمان نقطه اوج زندگیم بود، امّا... از سال یازدهم درسم خراب شد. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
موفقیت در زندگی (۱۰۰ مطلب مشابه)

کل زندگیم عادت کردم به بدبختی هام هم بخندم 2!

سلام، این یه دل نوشته ست و صرفاً خواستم کمی درد و دل کرده باشم، پس به دنبال یه متن منسجم نباشید چون هرچیزی که به ذهنم اومده رو پشت سرهم نوشتم.

سعی کردم و می‌کنم که زیاد اطلاعاتی درباره یه خودم ندم، نیازی هم نیست که همه سختی های زندگی من رو بخونن و ناراحت بشن و بخوان برای من دلسوزی کنن.

از اینجا شروع کنم که یه پسر دانشجو تنها، دوران بچگی خیلی بدی داشتم یه چیزی بدتر از فیلم ها!!! خانواده‌ای که همه بیمار بودن و آسیب‌های زیادی رو تحمل کردم امّا باز هم هرچه قدر در حقم بدی کردند من نامرد نبودم و جواب شون رو با خوبی دادم.

طلاق توی فامیل ما یه چیز تابو بود و خب در نهایت داستان این خانواده با مرگ یکی از طرفین ازدواج تموم شد و به کلی همه چی تموم شد، یعنی دیگه مجبور نبودیم با تمام دشمنی‌های بین مون بود با هم زندگی کنیم. (البته من دشمنی با کسی نداشتم ولی اینجا من تصمیم گیرنده نبودم!!!)

خب عملاً تو چنین مواقعی فامیل‌ها هم کلاً رابطه شون رو باشما قطع می کنن، البته اگه کاری داشته باشن من در خدمتم چون هر چی باشه صله رحم واجبه بالاخره، ولی خب دیگه وقتی هیچ کسی حتی جواب تلفناتون رو هم نده حتی اگه صدبار زنگ بزنید متوجه میشید که چه خبره!!! 

بگذریم مشکلات زندگی من که این چهار تا دونه نیست که اگه بود که چه قدر خوب و خوش زندگی می‌کردم!!! صرفاً خواستم یه پس زمینه ای داشته باشین.

کل زندگیم عادت کردم به تمام بدبختی هام هم بخندم 1

اول از همه می خوام بی نهایت از شما تشکر کنم که با راه انداختن این بلاگ مشکلات زیادی رو در زندگی من حل کردید.

 سلام،یه پسر دانشجو، هستم، اول بگم که خب این متن طولانیه به خاطر اینکه نمی تونم اطلاعات ناقصی بدم به شما و از شما انتظار داشته باشم که بتونید شرایطم رو درست بفهمید.

نمی دونم از کجا شروع کنم، وجود عشق بین دو انسان چیز خیلی قشنگیه، محبت، دوست داشتن و...، امّا خب ممنوعه است، یه عده که مذهبی هستن میان و درباره یه معنویات حرف میزنن و این مورد رو از بی اهمیت ترین چیزها حتی از خاک هم پست تر می کنن و یه عده دیگه که کاملاً دین رو از زندگی شون جدا کردن هم میان و از بد بودن انسان‌ها و تقلبی بودن عشق حرف میزنن...

و یه عده هم وجود دارن مثل من و باید حرف های بقیه رو تایید کنن، و موقع تایید از درون خرد میشن و له میشن و به اندوه شون اضافه میشه، البته شاید این عده کمتر باشن.

فکر کنم از دانشگاه شروع کنم خوب باشه، سال اول که وارد دانشگاه شدم، خیلی خوش حال بودم، رشته‌ای که عاشقش بودم، فرقی نمی‌کرد چه ساعتی از شب بخوابم هر روزی که کلاس داشتم ساعت ۶ صبح می‌رفتم دانشگاه و با ۶ یا ۷ شب دانشگاه بودم و از زندگی تو دانشگاه و مطالعه و تحقیق و درس و ورزش و.... لذّت می‌بردم و دوباره لحظه شماری می‌کردم تا فردا صبح بشه و برم دانشگاه، شاید در روز حداقلش ۱۴ ساعت کار مفید می‌کردم بدون اینکه خسته بشم، حتی اگه شبی فقط ۲ ساعت می‌خوابیدم باز هم سرحال بودم، حتی اگه نمیخوابیدم! چون انگیزه داشتم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

بدم میاد که هیچ خلافی تو زندگیم نکردم!

سلام

زندگی خوبی دارم، امّا ...

زندگی برام خسته کننده شده، چند وقتیه که دیگه زندگی برام هیچ جذابیتی نداره، شاید تقریباً به چیزی که می‌خواستم تو زندگی رسیدم، یه زندگی معمولی، احساس می‌کنم دیگه چیزی تو دنیا نیست که بخواد منو ذوق زده یا خیلی خوش حال کنه.

تو زندگیم خیلی موفق بودم که یه بخش مهمیش قرار گرفتن در مسیر درست استعداد ذاتیم و بقیه ش تلاش بوده.

امّا موقعیت‌های خیلی زیادی وجود داشته که می تونستم ازشون به چیزهای خیلی بیشتری برسم.

از بچگیم که یادم میاد توی امتحان تقلب نکردم، همیشه راست گفتم، همیشه به دیگران احترام گذاشتم، همیشه معذرت خواهی کردم، همیشه دیگران رو به خودم ترجیح دادم و از حق خودم گذشتم، همیشه بدون هیچ چشم داشتی به دیگران کمک کردم، هیچ وقت فخرفروشی نکردم و برعکس همیشه تواضع کردم شاید حتی تواضع بیش از حد و...

از بچگی که بهم گفتن حق الناس، از اون به بعد همیشه به فکر کمک به مردم بودم حتی کسانی که از من بدشون می اومد یا اصلاً متنفر بودن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

تصمیم گرفتم دیگه غصه ی ازدواج رو نخورم

اینکه به جنس مخالف از سنین نوجوانی نیاز پیدا می کنیم طبیعیه نه گناهه نه چیز بدیه، من همیشه جای خالی محبت یک زن در زندگیم کم بود و الآن که سی ساله شدم خیلی ناراحت بودم برای گرونی برای همه چی که شرایط هیچ رقمه مهیا نیست.

من به دخترهایی که انتظار دارن شوهرشون همه چیز رو مهیا کنه و زن خونگی هستن و حق میدم که خونه ای برای زندگی بخوان، حق میدم که درآمدی در حد نون خوردن و زنده موندن دست کم و خرج دوا و دکتر و ... بخوان، اگه یک سال پیش بود خیلی خشمگینانه می‌گفتم نه و ...، خب این گروه دخترها و این مدلی همینه و مرد باید تامین کننده باشه و خیلی کار سختیه تغییر و چند دهه طول می‌کشه تا بخواد همه چی عوض بشه.

عده یه کمی از پسرها هستن که حاضر میشن این همه مسئولیت رو بپذیرن و برای یکی هم پدر باشن و هم شوهر و کمتر پسری از پس این موضوع بر میاد هر کی هم می بینم ازدواج می‌کنه بنا به عرضه خودش نبوده و با کمک پدر و این و اون بوده و کمی هم تلاش‌های خودش.

قربانی دهن بینی خانواده م شدم

سلام وقت بخیر

من پسری بین ۲۰ تا ۳۰ سال هستم، چرا بعضی‌ها این قدر دهن بین هستن و چشم شون به دهن مردمه، من توسط خانواده م به خاطر همین موضوع آسیب دیدم هم جسمی هم روحی، مثلاً من در دبستان درسم خیلی خوب بود و جز شاگرد اول‌های مدرسه بودم بعد از پایان دبستان خانواده م مجبورم کردن به مدرسه ای برم که یکی از آشناها معلّم مدرسه بود (به پیشنهاد همین فرد) و از نظر تحصیلی زیر نظرش باشم. که دچار افت تحصیلی شدم خانواده م هم به معلّم گفتن مختاری هر کاری که دلت می خواد بکن تا پیشرفت کنه!!! 

که منجر شد به ۴_۵ سال شکنجه روحی و آبرو ریزی با دروغگویی از من توسط این فرد، زمانی که در اوج نوجوانی بودم و داشت شخصیتم شکل می‌گرفت شدم یک آدم افسرده، تنها، کم حرف و خجالتی (همون زمان که داشتم توسط این آدم به ناحق خورد میشدم با خودم عهد بستم و قسم خوردم که در آینده زندگی شو نابود کنم که هنوز که هنوزه هم بر سر عهدم هستم) 

الآن که چند سال از اون ماجرا می گذره وقتی ازشون می پرسم چرا این کار رو با من کردین به کلی کتمان می کنن و میگن یادمون نیست شایدم این قدر بی ارزشه که یادشون رفته. هنوز هم هر کاری می خوان انجام بدن اول به فکر حرف مردمن که مردم چی میگن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۶۴ مطلب مشابه)

از مجردی خسته م، شرایط ازدواج رو دارم ولی دلم شکسته

من پسری ۳۰ ساله هستم. رشته داروسازی دانشگاه دولتی یکی از شهرستان‌ها درس خوندم (خودم ساکن یکی از شهرستان‌های تهران هستم). پدرم از قبل برام خونه خریده و منم تونستم ماشین ۲۰۷ بخرم، سربازی رو رفتم و شغل با درآمد ۱۰ میلیون دارم، شرایط ازدواج رو دارم ولی دلم شکسته، البته از این اخلاقاً ندارم که بگم می خوام از جامعه انتقام بگیرم و به دخترها نگاه نمی کنم و نه اهل این رفتارهای چیپ نیستم.

من وقتی جوون بودم عاشق شدم ولی هیچ وقت بهش نرسیدم، حتی بهش نگفتم. شاید سی چهل بار خوابش رو دیدم!، همیشه خندیدم و دردم رو تو خودم ریختم، شب از شدت دلتنگی عاطفی گریه می‌کردم. موقع خواب انگار وزنه صد کیلویی روی سینم بود، شاید فشار جنسی من ۱ بود و فشار عاطفی ۱۰۰ بود برام.

هیچ وقت به خاطر متانتم به دختری نزدیک نشدم. ارتباط دانشجویی و حتی بگو بخند داشتم ولی هیچ وقت از حدم نگذشتم، نتیجه ش رو هم دیدم. من درسم رو با معدل هجده تموم کردم و پیشنهاد تدریس دانشگاه هم بهم شده، ولی اون زمان‌ها می‌دیدم دوستانم با دخترها شمال میرن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه)

پسری مجرد و ۳۹ ساله هستم، نه شغل دارم و نه پس انداز

با عرض سلام

من یک پسر مجرد ۳۹ ساله هستم و در حال حاضر نه مشغول به کاری هستم و نه پس اندازی دارم. با هیچ دختری رابطه نداشتم. الآن وضعیت روحی خوبی ندارم و معمولاً در خانه هستم. در سال ۷۴ تجربه تصادف با یک تاکسی را داشته ام. در سال81-82 عمل جراحی سینوس پائیلونیدال داشتم اونم ۳ بار، ۱۰ سال مصرف کننده مواد بودم. الآن در چنین منجلابی چه می‌توانم انجام دهم الا اینکه شناسنامه رو باطل کنم. خیلی احساس سر درگمی دارم. پدرم فوت کرده، مادری مریض دارم و....

دلم گرفته بود و اینجا بهم این فرصت رو دادن که کمی تخلیه بشم. مرسی از همه

پیشنهاد:

ای کاش وقتی ۲۴ ساله بودم ازدواج میکردم

قبول کنیم که اکثر ما پسرها در شرایط فعلی توانایی ازدواج کردن رو دیگه نداریم

در حق من که بچه ی آخرم داره ظلم میشه

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ازدواج و مسائل درک نشدگان (۱۰۰ مطلب مشابه)

می‌خواستم آدمی مهمی بشم تا همه حسرت جایگاهم رو بخورن

سلام

می خوام از مشکلاتم کمی بگم و راهنمایی بگیرم، امیدوارم بهم پیشنهاد رفتن پیش مشاور داده نشه چون یکی از مشکلاتم اتفاقاً اینه که اصلاً پولش رو ندارم که برم پیش روانشناس یا روانپزشک و تنها جایی که به ذهنم رسید اینجاست.

من سال ۹۷ یه پست اینجا زدم که دنبال یه دختر برای ازدواجم ولی پیدا نمی‌کنم. اون دختر که هنوز پیدا نشده هیچ.

ولی دقیقاً از همون موقع فکر می‌کنم افسردگی گرفتم و بی انگیزه ام و هیچ چیزی هم نتونسته این رو درست بکنه.

حتی چند جلسه پیش مشاور رفتم و توی اون دقایقی که اون جا بودم همه ش می‌خواستم از پیشش فرار بکنم. چون دلم به اون اندک پولم که داره اون جا خرج میشه می‌سوخت. واقعاً پول نداشتم و هر ثانیه ساعت بیشتر استرس و فشار عصبی برام میاورد پس رفتن پیش روانشناس و مشاور هم کار ساده ای نیست پول خیلی زیادی می خواد.

برای بیست دقیقه مشاوره هشتاد تا صد هزار تومان باید پول پرداخت کنی تازه اونم اگه روانشناس درست حسابی باشه روانپزشک هم که همینه هم ویزیتش گرونتره، علاوه بر اینها دارو هم هست که پول اونم باید بدی و پول تست، اتفاقاً یه مدت پیش روانشپزشک هم رفتم اونم به خاطر پول رها کردم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

پسری 27 ساله ام، کاش یکی منو درک می‌کرد

سلام به کاربرهای خوب سایت خانواده برتر

لطفاً همه بخونن و جواب بدن. خیلی مهمه برام، من چندین ساله مخاطب خانواده برتر هستم و اکثر پست‌ها رو خوندم، حرف هایی که می زنم عمدتاً درد و دله ولی خوشحال میشم نظرات شما دوستان رو بشنوم.

من پسری هستم حدوداً ۲۷ ساله، همیشه سعی کردم زندگی خوب و سالمی داشته باشم و پاک بمونم برای همسر آینده م، همیشه نماز خوندم و از خود خدا کمک خواستم برای حل همه مشکلاتم، همیشه تلاش کردم توی درس و زندگی ولی متأسفانه موفقیتی برام حاصل نشد، کلی آرزو داشتم برای آیندم برای ازدواج و عشق بینهایت به همسر آینده م، به شدت مهربون و وفادارم و دلم می خواد تا جایی که می تونم به همه کمک کنم.

متأسفانه با وضع اقتصادی این دوره و زمونه باید برای همیشه آرزوهام رو فراموش کنم، چون نه پدر پولداری دارم که بتونه حمایتم کنه و نه خودم درآمد بالایی دارم، توی یکی از استان های شمالی ساکنم و هر چقدر تلاش کردم موفق نشدم، کار رسمی و با درآمد خوب در رابطه با تحصیلم پیدا کنم با اینکه بی سواد هم نیستم و لیسانس دارم، اکثر شغل هام شغل های آزاد بوده و در حال حاضر بیکارم بعد موضوع کرونا تعدیل نیرو کردن.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

چرا دنیا این قدر جای کثیف و پستیه؟

سلام

من پسر ۲۴ ساله هستم. لیسانس نرم افزار دارم. سربازی رفتم، من جایی کار می‌کنم که به من ۳ تومن میدن، می دونم خیلی‌ها همین حقوق رو هم ندارن، داشتم فکر می‌کردم چرا باید این جور باشه که من صبح تا عصر کار کنم و فقط ۳ تومن بگیرم؟ 

یعنی من ۱۲ سال مدرسه رفتم، ۴ سال دانشگاه، ۲ سال سربازی که الآن بیام فقط ۳ تومن بگیرم، امّا بعضی‌ها هستن به لطف این نظام سرمایه داری حاکم بر دنیا، با یه پول باد آورده ای یا چیزی یه کاری میزنن و مثل رُبات از کارگر کار میکشن و سود اصلی رو خودشون می‌کنند، من با ۳ تومن حقوق تا ۱۰ سال بعد هم هیچی نمی بشم. نه می تونم خونه بخرم، نه ازدواج کنم.

از خودم توقعاتی داشتم و دلم می‌خواست روزی بتونم مثل بیل گیتس برنامه‌ای کاربردی تولید کنم، امّا لعنت، لعنت به این نظام سرمایه داری که توش برای هر حرکتی باید ثروت داشته باشی، حتی اگه من همچین برنامه‌ای بسازم، باید کلی پول تبلیغ داد تا کارت دیده بشه، خسته م از این زندگی. صبح تا شب کار کن و یه عمر توی استرس زندگی کن، بهترین لحظات زندگیم لحظاتی هست که خواب هستم، همه دلخوشیم خواب شبه، چرا باید این دنیا انقدر مسخره و ناعادلانه باشه؟ 

چرا یکی به اسم جف بزوس (مالک فروشگاه اینترنتی آمازون) باید روزی ۳۰۰ میلیون دلار درآمد خالص داشته باشه و بدبخت‌هایی مثل من و بقیه تو ۳۰۰ سال هم نتونیم به یک روز اون درآمد برسیم؟ مگه جف بزوس چه کار کرد؟ میلیون‌ها نفر دیگه هم فروشگاه زدن به کجا رسیدن؟ اصلاً چرا همه ثروتمندان عالم باید تو آمریکا باشند؟ غیر این هست که این ثروتمند شدن یک کار مافیایی هست؟ 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مسائل پسران جوان (۱۴۹۵ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

خوشحالم چون می‌خوام زندگیم رو از نو بسازم

سلام

خوشحالم چون می‌خوام زندگیم رو از نو بسازم. از نزدیک دو سال پیش که تنهایی زندگی می‌کنم افسرده شده بودم، متاسفانه تعداد خ ا هام خیلی زیادتر شده بود و به روزی چند بار می‌رسید این باعث شد کمی ضعیفتر بشم.

ورزش رو رها کرده بودم و بدن زیبایی که ساخته بودم رو خراب کردم زیاد نه، ولی دیگه فرم خاصی نداره و معمولی شده و احساس خستگی و بی حالی به دلیل کنار گذاشتن ورزش، تغذیه نامناسب و خ ا زیاد

تنهایی برای من خیلی سخت بود و الآن نه که سخت نباشه واقعاً سخته مخصوصاً در این جامعه با این همه فشاری که روی ما هست از فشار اقتصادی گرفته تا فشار روحی و روانی و جنسی با این همه بدحجابی جامعه.

از طرفی چون دختر مورد نظرم و پیدا نکرده بودم روز به روز غمگین تر میشدم، کار به جایی رسید من که یک عمر ورزش کردم چند روزی بود که شروع کردم به کشیدن سیگار.

هنوزم با اینکه رها کردم احساس سوزش و درد در قفسه سینه ام دارم چون تجربه کشیدن سیگار نداشتم ولی انقدر زیاده روی کردم که خیلی روم تاثیر منفی گذاشت و الآن نفس کشیدن هم برام سخته، البته احتمالاً آسیب جدی و دائمی ندیدم چون زود قطع کردم و همه ش چند روز بود ولی احتمالاً چند روز این درد و اثراتش ماندگار، یه جوری مثل ترک کردن میمونه که خیلی سخته انگار بدنم بهش نیاز پیدا کرده و درد شدیدی در قفسه سینه دارم که باید مدتی بگذره تا بدنم دوباره ترمیم بشه و اثرات بدش از بین بره.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

متاهل های عزیز، به خدا ما مجردها گناه داریم

سلام دوستان خوبید؟ 

نمی دونم این متن اینجا درج می کنه یا نه. شاید به ظاهر تکراری باشه حرف هام ولی احتیاج به درد دل کردن دارم جز اینجا و شما کسی رو ندارم که بتونم راحت راجع به این موضوع باهاش صحبت کنم. 

می‌خواستم از متاهل های عزیز خواهش کنم یکم مراعات ما مجردها رو بکنن، این قدر جلو چشم ماها خیلی غلیظ لاو نترکونن! 

آقای عزیز خانم عزیز به خدا من می دونم این حق شماست، به هم علاقه دارین، می دونم مقصر اصلی بعضی از این مسئولان هستند که باعث شدن وضع اقتصادی و شرایط ازدواج این‌طوری بشه، ولی تو رو خدا ما مجردها رو هم یه کم درک کنید.

یه مثال بزنم شما دل تون میاد جلوی یه آدم گرسنه ی فقیر کباب و غذای آن‌چنانی بخورین؟. من نمی گم به همسرتون بی احترامی کنین یا بدرفتاری کنین ولی یه کم این لاو ترکوندن ها رو بذارین برای خلوت. 

الآن با این اوضاع ناجور کشور و گرونی خیلی‌ها توان ازدواج ندارن چه دختر چه پسر، زیر فشار جنسی و عاطفی هستن. به خدا من آدم حسودی نیستم همیشه دوست دارم همه خوشبخت باشن، ولی وقتی لاو ترکوندن و عشق بازی خواهر و دامادم رو می بینم جدای از اینکه دچار خجالت و شرم میشم ته دلم خیلی حسرت می خورم هی سرم رو می‌کنم تو گوشی و خودم رو با کار سرگرم می‌کنم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
مشورت در زن داری (۳۱۱ مطلب مشابه) مشورت در شوهرداری (۷۶۸ مطلب مشابه) درد دل های دختران و پسران (۲۰۲ مطلب مشابه) درد دل های دختران (۸۳ مطلب مشابه) درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

پسرانی که زندگی شون رو با اراده و تلاش می‌سازن هیچ ارزشی ندارن؟

با سلام

وقت تون بخیر دوستان

من پسری ۲۴ ساله، دیپلم هنرستان، اهل نماز اول وقت، روزه و حلال و حروم هستم.از بدو ورود به هنرستان وارد بازار کار و کسب تجربه کردم، زمان دانشجویی هم کار کردم و درس خوندم و بسیار با انگیزه و با اراده بودم....

اواخر دوران دانشگاه با دختر خانوم موجهی آشنا شدم و نسبت به هم علاقه داشتیم تا اینکه درسم تموم شد و رفتم سربازی حین خدمت برای خواستگاری اقدام کردم اما متاسفانه با واکنش شدید خانواده ایشون مواجه شدم حالا واکنش‌های خانواده دختر این بود که (پول درست حسابی نداره، کار نداره، پدرش فوت کرده، خونه نداره، ماشین نداره و توهین‌های دیگه ای که به خانوادم شد) اینم بگم که خانواده خودم بسیار آبرومند هستند و زندگی مون متوسطه و همه روی پای خودمون وایستادیم و خدا رو شکر اگر عالی نباشیم خوبی...

حالا من سربازیم تموم شده، کار می‌کنم، ماشین خریدم، و با پس انداز و وام و این چیزها تونستم خودم رو جمع و جور کنم حتی یه زمین با یه نفر شریک شدم و ساختیمش (بقولی بساز بفروشی کنیم) البته همه پس اندازم و با یه وام جمع زدم که تونستم این کارها رو بکنم (بعضی دوستان سوء تفاهم نشه با این سن چطور تونستی چون از دوم هنرستان کار کردم) 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
درد دل های پسران (۷۰ مطلب مشابه)

دعا کنید خدا اراده کنه که منو پاک کنه

سلام

حس می‌کنم به بن بست رسیدم.

من ۲۶ سالمه و دانشجوی دکتری هستم. شاغلم و درآمدم هم معمولیه. بارها خواستم اینجا مطلب بنویسم ولی کامنت‌ها را که می‌خوندم با خودم می‌گفتم چه کمکی از دست شماها برمیاد؟ ولی الان دوست دارم درد و دل کنم. من از شانزده سالگی متأسفانه خودارضایی می‌کردم. بارها تلاش کردم ترک کنم ولی نشد. الان هم خیلی تلاش می‌کنم ولی نمیشه. چند ساله می‌خواهم ازدواج کنم، با وجود این که شرایطم نسبتاً خوبه ولی در هر خونه‌ای رفتم نشد و به بن بست خوردم. 

همه رفقام ازدواج کردند، تو هر جمعی میرم سر کار بین رفقام، هر حرفی راجع به ازدواج می شه یا می‌بینم هر کی با خانمش حرف میزنه انگار با خنجر توی قلب من زدند. هر حرفی از اطرافیانم می‌شنونم انگار یک طعنه‌ای از مجرد بودن من در اون هست. هیچ انگیزه‌ای برای کار کردن و درس خوندن ندارم. کلی گریه کردم، کلی توبه کردم، کلی در خونه خدا و اهل بیت را زدم ولی نتونستم ترک کنم. 

یک حسی دارم که تا ترک نکنم خدا هم اجازه نمیده ازدواج کنم. ولی من نتونستم ترک کنم. زندگی هم هر روز بهم سخت‌تر می شه. هر روز تنهاتر و تنهاتر میشم. وقتی می خوام با مادرم درد و دل کنم، زود عصبی می شه و دیگه جرأت ندارم با مادرم هم حرف بزنم. رفیقام هم همه ازدواج کردند و متأهل چی از بدبختی مجرد می فهمه. 

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
ترک خودارضایی (۱۲۶ مطلب مشابه) ارتباط با خدا (۱۳ مطلب مشابه) ترک گناهان (۳ مطلب مشابه)