سلام
آیا شما آقا پسرهای به سبک غربی ولی متولد ایران، ممکنه با یک دختری خیلی راحت باشید با هم بیرون برید و به هم کمک کنید و ... ولی دل تون با یکی دیگه باشه ؟ به اصطلاح روی کس دیگری کراش باشید. این دختر خانمی هم که الآن با هم هستید حکم آبجی و رفیق داشته باشه فقط.
آیا اگر به همون کراشتون برسید حاضرید به خاطرش دور همین دوست اجتماعی تون خط بکشید و بگذاریدش کنار؟
سلام
راجع به وارد رابطه شدن با دختر سنتی احتیاج به مشورت دارم.
بنده شغلم برنامه نویس هست 24 سالمه , سربازی نرفتم هنوز لیسانس هم به این زودی ها نمی گیرم.
دختر خانومی که باهاش 1 ماهه وارد رابطه شدم 23 سالشه دانشجوی ارشد هست. ایشون گفتند که من اولین موردی هستم که باهاش وارد دوستی شدن ولی محدودیت زیاد دارن یعنی تا حالا دست هم رو نگرفتیم من با این موضوع مشکلی ندارم ولی من اصلا دید خوبی نسبت به ازدواج سنتی ندارم و به نظرم مناسب این نوع ازدواج نیستم.
ایشون میگن تا حالا خواستگار زیاد داشتن ولی به هیچ کدوم حس خاصی که به من دارن رو نداشتن. منم ایشون رو دوست دارم ولی ایشون مثل من جاه طلبی خاصی ندارن و بیشتر اهل قناعت هستند. به من گفتند تا 1 سال دیگه حدودا حتما باید برم خواستگاری شون .
در یک پژوهش، سه گروه از افراد مورد بررسی قرار گرفتند:
1 - دوست جنس مخالف داشتند و الان هم دارند
2 - دوست جنس مخالف داشتند و الان ندارند
3 - دوست جنس مخالف نداشتند و الان هم ندارند.
نتایج به دست آماده بر خلاف انتظار بود!
سلام
سؤالی که می پرسم صرفاً از سر یه دغدغه ذهنیه. من دختری هستم توی یکی از دانشگاه های سطح یک ایران ترم آخر کارشناسی را می گذرونم. عقاید دینی خودم رو دارم و با تحقیق و مطالعه, خودم بهشون رسیدم, نمی گم آدم سخت و خشکی هستم ولی چارچوب های اخلاقی محکمی دارم.
امّا موضوعی که چند روزه منو درگیر کرده اینکه دوستان بسیار با اخلاق از نظر روابط اجتماعی خوب, دانشجوی تحصیلات تکمیلی, و خیلی آپشن های خوب دیگه ای را پیدا کردم که متوجه شدم با آقایون در حد دوستی اجتماعی ارتباط صمیمانه دارن. طوری که تقریبا هر روز با هم به راحتی صحبت می کنن.
می دونید؟ تا قبل از این تصور من از دختری که سمت دوستی با جنس مخالف می رفت کسی بود که خلأ های عاطفی یا شخصیتی یا اجتماعی زیادی داشت. امّا حالا می بینم دوستانی هستن که از این لحاظ مشکلی ندارند و حتی عالی هستن امّا روابط صمیمانه اجتماعی را با جنس مخالف دارن و اتفاقا بر روحیه و شخصیت شون هم تأثیر خوبی داشته, نه از درس عقب افتادن نه از پیشرفت و ...
سلام به همگی
مدتیه که بحث میشه چرا دخترهایی که دوست پسر داشتند خیلی راحت ازدواج میکنند و دخترهایی که اهل دوست پسر نبودن موفق نشدن .
به عنوان یه پسر عرض میکنم:
دخترهایی که تجربه دوستی با جنس مخالف رو دارن یاد میگیرن چطوری با پسر صحبت کنند، دلبری کنند، طناز باشند و خلاصه اینکه پسرا هم جذب همین دخترا میشن. این یه واقعیت و خودتون دارید میبینید.
سلام
چند وقتیه که سری چیزها ذهنم رو درگیر کرده و اون هم افرادی هستن که فکر می کنن اکه رل نزنن عقب مونده محسوب میشن. البته نظرشون برای خودشون محترمه و هر کس حق داره هر جور که دوست داره زندگی کنه و این تا جایی می تونه ادامه پیدا کنه که به دیگران آسیب نرسه. جایی که یه نفر به بقیه آسیب برسونه باید به زور جلوش رو گرفت.
بریم سر اصل مطلب...
چند وقت پیش دختر همسایه روبروییم که متاهل بود و یه بچه هم داشت طلاق گرفت و اون هم به شکل بسیار ناجور. دوست پسر دوران مجردیش عکس های دوتایی شون و پخش کرد و آبروش رو برد.
شوهرش هم تا مرز خودکشی رفت که به خیر گذشت. امّا این وسط یه مرد قربانی شد، یه زن مطلقه شد، و یه آینده نامعلوم و گنگ در انتظار یه طفل معصوم دو ساله خواهد بود و این بچه بالاخره یه روزی حقیقت ماجرا رو خواهد فهمید. این جاست که فرهنگ ما ایرانی ها یه سری چیزها رو نمی پذیره. به مذهبی بودن و کافر بودن و ناحیه جغرافیایی و قومیت هم ربطی نداره.
خیلی اوقات که میگن بهتره نرید سراغ رل زدن و زید بازی یه سری ها همین طوری رو هوا جبهه می گیرن و به آدم میگن اسکل، امل، عقب افتاده و ... .
سلام
دچار تردید شدم که چی درسته و چی غلط! تا ۱۸ سالگی کلا با پسری هم کلام نشده بودم . البته یک عشق یک طرفه و هم دو طرفه رو تجربه کردم امّا هیچ کدوم به شروع ی رابطه منجر نشد مخصوصاً دومی که متأسفانه امکانش نبود!
بعد اون هم هر آقایی که پیشنهاد آشنایی میدادن چه برای دوستی یا ازدواج تا الانی که ۲۱ سالمه من با هیچ کدوم وارد رابطه نشدم یعنی ناخودآگاه اون ها رو با اون شخصی که بهش علاقه داشتم مقایسه می کردم !
در حال حاضر پذیرفتم که اون دیگه رفته! و من خودم مواردی که بودن رو رد کردم امّا واقعیت اینه مگه نباید کسی باشه که واقعاً دلت براش بلرزه و ذهن و قلبت تاییدش کنه؟ آیا این بدون شناخت اولیه امکان پذیره یا حتما باید وارد رابطه با اون شخص شد؟ بین دوستان خودم که می بینم جزء معدود کسانی که تا به حال دست یه پسر رو نگرفته منم! همه شون یا رابطه دارن و حالا با یه حد و حدود هایی با هم خوشحالن یا ازدواج کردن!
سلام به همه خواهر و برادرهای گلم
یه قضیه ای یه مدته ذهنم رو درگیر کرده و مطمئناً این سوال خیلی از دخترهای هم سن و سال منم هست که متأسفانه تو جامعه ما خیلی رواج پیدا کرده. صد البته با راهنمایی های شما داداش های مهربون، خیلی از دخترهایی که این موردها داره براشون پیش میاد، و می خوان از اصل قضیه سر در بیارن، تاثیر می گیرن، می فهمن، درک می کنن از ته دل، و پاک میمونن. و چون دنیا تمام آینه ایست از اعمال و کردار خودمون، شما پسرها هم ناموس خودتون حفظ میشن از خطرات.
من واقعاً دوست دارم از پسرها بپرسم (خواهش میکنم برای جواب دادن اول فکر کنین خواهر خودتون پرسیده، با صداقت جواب بدین و راهنمایی مون کنین)
ببینید منه دختر حتی اگه ادعا هم داشته باشم به هیچ عنوان نمی تونم کاملاً بگم یک پسر رو کامل میشناسم و هیچ وقت نمی تونم به قضایا و اتفاقات، تمام و کمال از دید یک پسر نگاه کنم. این قضیه برای خودم اتفاق نیافتاده خدا رو شکر.
کتاب دوستی های قبل از ازدواج اثر مجتبی حورایی
یکی از انگیزه های مهم برای ایجاد رابطه با جنس مخالف، پاسخ گویی به نیاز روانی، عاطفی غریزی است؛ یعنی ساختار وجودی انسان به گونه ای است که جوان در مقطعی، به طور جدی احساس می کند تلاطم و التهاب درونی اش تنها با گفتگو، معاشرت، هم نشینی و ایجاد رابطه با جنس مخالف آرام می گیرد.
سلام و عرض ادب خدمت همگی عبادات تون قبول
دختران این فیلم رو حتما ببینید:
قطعا تمامی پسران بدین صورت نیستند امّا اگر درصد خیلی قابل توجهی این هدف رو داشته باشند چه تضمینی هست برای شما که با حداقل ها برخورد داشته باشید؟
سلام
من یک سوال از شما دارم ؛ خواهشاً از روی رفتارهای من بگید چرا برام این اتفاق میفته؟
دختری هستم که بهم زیاد پیشنهاد دوستی میشه ، من هیچ وقت برام عادی نمی شه و هر بار کلی استرس می گیرم دوباره
تا حالا با کسی دوست نشدم !
من اتفاقا خیلی هم مغرورم و نمی ذارم پسری بهم چپ نگا کنه پسره جرات نداره حرف عادی رو بام بزنه صاف تو چشمانش نگاه می کنم اخم می کنم سفت و بد جواب میدم که بفهمن این کاره نیستم
شخصیت خودم شیطونه و پیش دخترها نمی تونم خودم و نگه دارم ( پسرها این رو متوجه میشن و سر کلاسم فقط با درس و معلّم شوخی می کنم یا دوستانم ،،، که حالا می خوان بشنون پسرها می خوام نشون من برام مهم نیست)
سلام
من یه دختر ۲۱ ساله هستم، موضوع این هستش که واسه بقیه عقل کل و مشاورم به خودم که میرسم ... باید بگم می دونم هر آدمی خوب یا بد با رسالتی به زندگی مون میاد و میره ولی بعضی اوقات منطقم نمی تونه از پس احساسم بر بیاد.
مثلاً من با یه پسری که یه سال از خودم بزرگتر بود مدتی دوست بودم، رل نه البته دوست معمولی. ولی ایشون این اواخر همه ش از من عکس میخواست با اینکه منو دیده، منم گفتم من نمی تونم این کار رو بکنم و استدلالهای من براش فکر نکنم هیچ معنایی داشت! بی توجهیش دلم رو شکست.
به این نکته رسیدم دوستان خوب همیشه کنارت هستند ولی دوستان فیک هر وقت خودشون بهت نیاز دارن میان طرفت! الآن رابطهای نداریم ولی با وجود همه اینها که می دونم باید ارزش به خودم بدم که با آدمی باشم که بهم بها بده، اینکه تنها بودن از با کسی که احساس تنهایی بهت بده بهتره در باب دوستی میگم.