خانواده برتر

سلام :)...منم این مشکل رو داشتم اصلی ترین راه درمانش اینه که با وجودی اضطراب زیادی داری ولی از موقعیت اضطراب زا اجتناب نکنی...بعد میزان اضطرابت رو یاداشت کنی تا بفهمی در چه موقعیت هایی اضطرابت بیشتره و می تونی مرحله به مرحله اول جایی که اضطرابت کمتره شروع کنی به تمرین کردن و بعد یواش یواش در موقعیت هایی قرار بگیری اضطراب بیشتری رو درش تجربه می کنی...البته شاید به خاطر کرونا الان قرار گیری تو این موقعیت ها ممکن نباشه

موفق باشی

سلام

از اونجایی که این چیزا اکتسابیه،  پس باید از کودکی شروع بشه ، وقتی که پدرومادر ، فرزندشون رو آزاد میزارن یا با خودشون به صله رحم و دید و بازدید از اقوام میبرن خب تعامل و اجتماعی شدن و طرز برخورد رو راحت یاد میگیره .

البته درمورد بزرگسالا هم اینه که زیاد معاشرت داشتن با اقوام و آشنایان و دوست مهمه و مخصوصا درمورد خودم که رفتن به دانشگاه و محیط جدید تاثیر داشته و اینکه مطالعه هم بی تاثیر نیست برای قدرت بیان و حرف زدن موثر و گوش دادن به نطق ها در سخنرانی یا هرچیز دیگه 

سلام 

توی یکی از پست های اخیر هم گفته بودم که چطور از درونگرایی به برونگرایی گرایش پیدا کردم... اعتماد به نفسم هم افزایش دادم...

راستش من رفتم توی دل ماجرا 🤔😇

من اصولا موقع احوالپرسی خیلی کلمه کم می آوردم و حس میکردم هیچی بلد نیستم و الانه که همه بهم بخندن! واقعا هم حس می کردم کسی روی من حساب نمیکنه و هیچکس منو تحویل نمیگرفت!

ولی خب یه مدت به رفتار و گفتار بزرگترها بیشتر دقت کردم و ازشون تقلید کردم و بالاخره منم آدم حساب کردن 😅

یه ترس دیگه هم، کنفرانس دادن بود! من حتی جلوی دخترها هم خجالت میکشیدم و هول میشدم ولی چندبار که توی دانشگاه کنفرانس اجباری داشتیم، بادی در غبغب انداختم و با صدای محکم و رسا رفتم جلوی همه کنفرانس دادم و هیچکس نفهمید توی دلم چی میگذره (کنترلش کردم) چون کاملا مسلط بودم 😎

الان هم کنفرانس واسم عادی شده چون توی جمع های کاری و علمی و فرهنگی و... هم شرکت میکنم و راحت نظر میدم و بحث میکنم و البته از دوستان صمیمی‌ام هم تشکر میکنم که پایه بحث مفصل هستند 😍😎

خلاصه این که راهش همینه که برید توی دل ماجرا؛

اگه از احوالپرسی میترسید، اولش با خاله و دایی و عمو و... شروع کنید و باهاشون گرم بگیرید. اینو که عادت کنید، با بقیه مردم هم میتونین به راحتی ارتباط بگیرید و استرس و خجالت نداشته باشید.

اگه از صحبت توی جمع میترسید، بازهم وارد یه جمع آشنا بشید و اونجا تمرین کنید تا بقیه جمع های غیرآشنا هم براتون عادی بشه.

من از یه دختر گوشه گیر و کم صحبت، تبدیل شدم به آدمی که از صبح تا شب، پایه بحثه 😇😊

هیچوقت هم از سوتی کلامی و عملی هم خجالت نمی کشم! همین الان هم توی خیابون بخورم به دیوار، اولین نفر خودم توی دلم خنده‌ام میگیره 😂

همه ما میتونیم! فقط کافیه بخوایم و بریم توی میدون 💪🏻😌

هیچ چیزی بهتر از تجربه نیست👌

از تجربه کردن نترسید

از اطرافیان یاد بگیرید

از روش نو در صحبت کردن خودتون خجالت نکشید👏

،،،،،،،،،،،

یکبار دوست من میگفت ک من رو ندارم در پاسخ بقیه ک میگن سلام برسونید بگم بزرگیتون رو میرسونم چون این به تیپ و رفتار من نمیخوره

دوست من بچه خوب و ساده و دوست داشتنی ای بود 

من مطمئن هستم ک اگر عادت میکرد به گفتن این و چند چیز دیگه رو تغیر میداد حتی صداقت درونش و لطافت رفتارش و اخلاق گرم و صمیمیش بهتر به چشم میومد و 👌میشد

ولی متاسفانه به حرفم گوش نکرد 😓

البته برا من فرقی نداره و همون رفیق دوست داشتنیه😊

ولی میگم ک نوع صحبت در برداشت انسانها از یک فرد خیلی مهمه و به تسریع شناخته شدن رفتار کمک میکنه

حالا ی خاطره هم بگم😄

دوران دبیرستان یک پسر تو کلاس ما بود. این لوتی ها ک موقع سلام یا الله میگن و دستشون رو میارن تا کنار سر و بلند سلام میکنن هستا

این دوست ماهم دقیقا همینطوری سلام میکرد😐

یعنی اول صبح ما رو میز و صندلی خواب بودیم😂این میومد تو کلاس دم در وایمیساد دستارو میاورد کنار سر بلند میگفت یاالله سلام بعد هرکس هم نگاش میکرد این تازه دستشو میداشت رو سینش و بلند بلند با هرکس که نگاش میکرد سلام و احوال پرسی میکرد😂

یعنی وقتی میومد اصلا ادم احساس میکرد باید بلند بشه باهاش روبوسی کنه😄

خلاصه این دوست ما از همون هفته اول رفتار لوتی مسلکش شناخته شد بخاطر نوع ورود به کلاسش

پس این رفتارها در تسریع شناخته شدن مفیده

سلام

یه سوال میشه بپرسم

من خجالتی و ... نیستما

ولی بعضی جاها،بد جوووور خجالتی میشم

مثلا اگه تو خیابون راه برم و مثلا یه پسری بهم زُل بزنه،انقد خجالت میکشم که خدا میدونه

اصلا نمیدونم چرا

میشه بگین برای رفع این مورد چکار کنم؟

معمولاً خجالت از بکن و نکن والدین در کودکی شروع میکنه به شکل گرفتن و ایراد گرفتن از کودک که مثلاً اشتباه گفتی، اشتباه کردی، مهمون میاد میگن بشین مهمونا رو اذیت نکن، مهمونی میرن میگن شیطونی نکن کار زشتیه، بی‌ادبیه و...

در کل تو ذهن بچه یک دادگاهی برپا میکنن که مجرم و محکوم در این دادگاه این بچه‌ست قاضی هم مجموعه‌ای از رفتار قضاوت گرایانه‌ی منفی والدین هست

که فقط این کودک رو محکوم و مجرم اعلام میکنه

تو بدی، اینکاری که دیروز تو خونه‌ی فلانی کردی اشتباه بود، خاک تو سرت چرا وقتی گفت حال شما گفتی احوال شما؟!

احمق مگه در جواب حال میگن احوال و...

اولین کار اینه که این قاضی رو سرنگونش کنیم و کمی به خودمون ارزش بدیم و به خودمون اعتماد داشته باشیم

نترسیم و اهمیتی ندیم به نگاه و قضاوت های نابجا و نا مهربانانه‌ی مردم

در مورد خودم

من همیشه سر زبون دار بودم فقط گاهی اوقات زبونم برای چند هفته‌ای گیر میکنه