فرزند خواندگی :: خانواده برتر

سلام

خانمی ۳۱ ساله و مجرد هستم، دندان پزشک هستم، قبلاً یک بار ازدواج کردم و از همسرم جدا شدم، مطلقاً علاقه‌ای به ازدواج مجدد ندارم و به صورت مستقل از خانواده زندگی می‌کنم، بسیار علاقه دارم که دختربچه ای را به فرزندی بپذیرم، به همه یه جوانب فکر کردم و احساس می‌کنم از جانب خودم آمادگی کاملی برای قبول این مسئولیت دارم امّا تمام نگرانی من معطوف به کودکی هست که قطعاً با همسن و سالی های خودش از جنبه یه نداشتن پدر و بقیه مسائل تفاوت اساسی خواهد داشت. دوست داشتم با شما عزیزان مشورتی داشته باشم درباره پذیرش این مسئولیت بزرگ و آسیب هایی که ممکنه متوجه کودک بشه و همچنین سوال من این هست که چه رنج سنی از کودکان به نظر شما برای این موضوع مناسب هست؟

پیشنهاد:

در مورد دادن سرپرستی کودک به دختران بالای سی سال

سلام

یکی از کاربرهایی هستم که گه گداری توی خانواده برتر نظر میدم. این بار به نظرات شما احتیاج دارم. من خانمی سی و چند ساله هستم که تا مهر امسال مجرد بودم. مهرماه امسال ازدواج کردم. با کسی که دوستش دارم و دوستم داره. مشکلی بحمدالله توی زندگی نداریم. شاغلم و شاغله. میگذرونیم. توانایی تأمین بچه حالا دختر یا پسر رو هم داریم. حتی میتونم دور کاری بگیرم و مدت زیادتری صرفش کنم. از همه لحاظ هم براش آماده هستم و حتی میتونم بچه دار بشم و مشکلی از این جهت نیست. اما ...

امای پست من اینجاست که من خودم به این نتیجه رسیدم (حالا به هر دلیلی که به نتیجه رسیدم) که بچه نیارم و روی نتیجه ای که گرفتم سخت ایستادم. من میخوام بچه داشته باشم اما یکی از همین بچه هایی که بی سرپرست هستن و الان در حال حاضر توی کانون گرم خونه ای نیستن.

من و شوهرم که میخوایم مامان و بابا بشیم و بچه هایی هم هستن که مامان و بابا ندارن، پس چه بهتر که به جای متولد کردن یه بچه ای که توی این دنیا نیست یکی از همین بچه ها رو بیاریم و نگهداری کنیم. شوهرم تصمیم رو به خودم واگذار کرده و گفته هر نتیجه ای گرفتی قبول میکنم و ادامه میدم و بعدا هم زیر حرفم نمیزنم.

↓ موضوعات مرتبط ↓ :
تربیت رفتاری پسران (۱۰۸ مطلب مشابه) تربیت رفتاری دختران (۹۶ مطلب مشابه)