خانواده برتر

خدا رو از معادله حذف کردی؟

سلام 

متاسفانه خیلی از افراد با رفتارهای نامناسبی که در کودکی باهاشون میشه، مشکلات روحی زیادی در بزرگسالی پیدا میکنن و مشکل شما هم در همین طیف هست.

چر این توهم بزرگ بودن دیگرانو با رفتارت نمیشکنی؟ ا دیگران رو برای خودت بزرگ کردین و هر چی که اونا بگن عمل میکنید؟ 

شروع کن به انحام دادن کارهای موردعلاقت 

 غذایی رو که دوست داری بخور، لباسی رو که دوست داری بپوش،  کتابی که دوست داری بخون، جایی که دوست داری برو ...

پولتو واسه خودت خرج کن و واسه خودت زندگی کن

دیگران هیچ اهمیتی ندارن 

شما مهم ترین شخص زندگی خودت هستی با هر ضعف و قوتی 

​​​​​

حتما پیش روانشناس هم برین 

موفق باشین

ببخشید اینو میگما ولی به نظرم پدر و مادرت باعث شدن شما مریض بشی . یعنی چی این حرفا آخه . هر کسی تو دنیا باید برای خودش با ارزش ترین و مهمترین باشه تو خودت هم به خودت بی احترامی میکنی از بقیه چه توقعی داری؟؟؟

همینجوری که برای خودت ارزش قائل شدی اینجا پست بزاری . پیش یه روانشناس خوب هم برو و اینطوری زندگی نکن . اینجوری ادامه بدی همیشه ازت سو استفاده میشه ها . 

شما چند سالته؟

سلام سوال کننده هستم.

البته باید اضافه کنم که وقتی در مدت طولانی مورد توجه و تشویق دیگران واقع نمیشم این احساس ایجاد میشه و بسته به مدت و شرایط تشدید میشه که در نهایت به حدی که توی پست نوشتم میرسه.

اما وسوسه هایی از این افکار توی ذهنم وجود داره.

مسئله ی شما چیز نادر یا کمیابی نیست

رگه هایی از احساسات شما در روان من هم وجود داره

نگران نباشید

این حالات شما هم شناسایی شدن و هم براشون درمان هست

لازمم نیست حتما به روانشناس مراجعه کنید اول از مطالب توی اینترنت استفاده کنید

اگه نشد  بعدش یه کر اساسی کنید براش

یه چیز با مزه بگم

منم اصلا خسیس نیستم ولی برای خودم یه قرون هم سخت خرج میکنم

بچه تر که بودم همیشه باهام پول بود ولی از بس استفادش نمیکردم گمشون میکردم توی مدرسه

اتفاقا مشخصه که حسابی این موضوع ذهنتون رو درگیر کرده و کلی دربارش فکر کردید چون لا به لای حرفاتون به صورت مستقیم به علت مشکلتون اشاره کردید

به نظرتون چرا اینطوری شدید

حدستون چیه؟

توی پست بعدیم برای اشنا شدن با بیماریتون براتون لینک یه مقاله رو میگذارم

دو اشتباه داشتی. یکی خیلی دست خودت نبوده، یکی خودت خیلی مقصر بودی.

اشتباه اول: احساس حقارت که تحت تاثیر والدین به وجود اومده. البته کمی هم خودت مقصر بودی که چنین باور اشتباهی رو اجازه دادی درونت ریشه کنه و بسیار عمیق و اثر گذار بشه.

اشتباه دوم: تلاش مذبوحانه ای که برای اثبات خودت به دیگران انجام دادی.

در واقع شما با اصرار بر اینکه حتما باید خودتون رو به دیگران اثبات کنید، احساس بی ارزشی خودتون رو به طور غیر مستقیم دائما تایید میکردید و این احساس رو بیشتر تقویت میکردید.

راه حل مشکل شما اینه که خودتون رو بپذیرید، بدون نیاز به تایید دیگران خودتون رو بپذیرید و با خودتون با همه نقصهایی که دارید کنار بیاید و برای این که به دیگران ثابت کنید کس دیگری هستید، دیگه تلاش نکنید. هر کار مفیدی انجام میدید، فقط به این دلیل که کار مفید و پرفایده ای هست، انجام بدید، نه به خاطر اینکه خودتون رو به کسی ثابت کنید.

خوتون رو تا میتونید ارزیابی نکنید!

اگر کار خوبی انجام داید و یا دیگران شما رو تایید یا تحسین کردند، به خودتون نگید من آدم ارزشمندی هستم، چون به محض اینه کار اشتباهی انجام بدید یا مورد تایید دیگران قرار نگیرید، دوباره احساس بی ارزشی خواهید کرد. اگر کار درستی انجام دادید و مورد تایید قرار گرفتید، فقط کارتون رو ارزیابی کنید نه خودتون رو. در این صورت اگر خطایی کردید و مورد تایید قرار نگرفتید، فقط کار اشتباهت رو ارزیابی میکنی نه خودت رو.

داش . برو مشاور

یا همین متنو تو ی سایت مشاوره کپی پِیس کن

آدمای عادی نمی تونن کمکت کنن

خیلی پیچیدست 

همون بهتر بری مشاور 

 سلام.

وااااقعا از کار پدر و مادرتون دلم گرفت😓😓،نمیدونم چی بگم...

.

.

.

.

.

در رابطه با موضوعی که مطرح کردید،باید بگم که من فقط همین رو میدونم که شما به حرمت روحی که خداوند در وجودتون دمیده،تحت هیییییییچ شرایطی حق ندارید خودتون رو بی ارزش تلقی کنید،روحی که فنا ناپذیر و با ارزش ترین چیز ممکن هست... 

فهمیدید چی شد؟ این یعنی شما با این کارت داری به خدا و حکمت و قدرتش توهین میکنید.

با این حساب هنوز هم دوست دارید این کار رو ادامه بدید؟!دیگه ریش و قیچی دست خودتون...

اینی که بعد از تایید دیگران حس ارزشمندی داریم و بدون اون حسی بی ارزشی دقیقا باید چی کار کنیم درست شه؟

مشکل کمال طلبیه؟عزت نفس پایین؟چیه؟

البته من مشکل حاد مثل سوال کننده ندارم و نظر هیچ کسی برام مهم نیست به جز شخصی که دوسش دارم می تونه جنس مخالف دوست پدر و مادر باشه

اگه بدونم تاییدشونو ندارم حس بی ارزشی دارم البته فقط اونایی که شدیدا دوس دارم

اینجوری هم نیست که ترک دیوار از من ارزشمند تر باشه؟

برا منم غیر عادیه؟یا بقیه هم اینجورین؟

دوست عزیز نگارنده

متاثر شدم از رفتاری که با شما داشتن و خوشحال از اینکه با توانایی هاتون خلاف گفته هاشون عمل کردین و خدا رو شکر اوضاع خوبی دارین.

زندگی شما بدون کوچک شمردن خودتون خیلی قشنگتر و دلچسب تر جلو میره و من باور دارم کسی که خودش رو ارزشمند و والا می بینه همین نگاه رو هم به بقیه القا می کنه و برعکس.

ازتون می خوام در مورد این مشکل که قطعاً در بین خیلی از آدمهای دیگه هم هست به روانشناس مراجعه کنید، اینکه که  از یه آدم حرفه ای کمک بگیرین می تونه اولین گام احترام به خودتون باشه.

یه جا خوندم توی امریکا تحقیقی انجام میشده و از آدم ها می خواستن جلوی آینه از خودشون تعریف کنن و بگن که چقدر خودشون رو دوست دارن و از خودشون ممنون هستن ولی عده ای گریه کردن و تمسخرانه به خودشون خندیدن. بدونین که تنها نیستین فقط باید باور داشته باشین به خودتون و سعی کنید با خودتون مهربونتر باشین.

لطفاً توی این مسیر از روانشناس کمک بگیرین.

اگه تهران هستین برای مراجعه حضوری به روانشناس می تونید به من ایمیل بزنید تا لینک شون رو براتون بفرستم. 

این تو نیستی که لیاقت نداری،این پدر مادرتن که لیاقت پسری مثل تو رو ندارن.

هر کی بچه دار میشه چشمش کور.باید به بچه ش برسه وظیفشه. کسی که نمیخواد بچه دار شه بره وازکتومی هزار تا راه هست برای بچه دار نشدن پس هیچکی حق نداره سر بچه ش به خاطر هزینه زندگی یا هر چرت دیگه ای منت بذاره.این پدر مادر تو ان که مشکل دارن نه تو 

ملاک با ارزش بودن مگه چیه؟بیشتر آدما کسی رو با ارزش میدونن که شغل خوبی داشته باشه موقعیت اجتماعی مناسبی داشته باشه موفق باشه و..من میگم آدما با ارزش و بی ارزش نیستن هر کی برای خودش و عزیزانش به اندازه تموم دنیا و تموم انسانها می ارزه

اما اگه از من بپرسی من تو ذهن خودم اره آدما رو ارزش گذاری میکنم بنابر دو معیار شعور و اخلاق .هر چی با شعورتر هر چی فهمیم تر هر چی ظرافتهای اخلاقی بیشتر اون انسان در ذهن من ارزش بیشتری داره.تو که به نظر میاد همه شرایط با ارزش بودن رو داری چه از نظر مردم چه از نظر من نوعی پس هیچ دلیلی وجود نداره که بی ارزش باشی مگه تاثیر حرفای پدر مادرت.

پیشنهاد من اینه که در اولین فرصت به روانشناس مراجعه کنی و اینکه ادمایی که ذهنتو مسموم میکنن از خودت دور کنی. تو آدم با ارزشی هستی و کنار تو بودن لیاقت میخواد که همه کس نداره

این هم از وضعیت پسری که در جامعه ایران بزرگ شده... در جامعه پسر دوست (نوکر دوست ) ایرانی... فکر کنم به اندازه کافی تایید کننده پست من باشه... 

سلام دوستان ، سوال کننده هستم(دوباره)

راستش همه ی حرفا هاتون رو خوندم ، خیلی هاتون گفتید برای خودت ارزش قائل باش ، باور کنید من هم خیلی دوست دارم اما دست خودم نیست و نمیتونم ، هرگز در تمام عمرم در نظر هیچکس هیچ اهمیتی تاکید میکنم هیـــــــچ اهمیتی نداشته ام ، خیلی تلاش کردم تا چیزهای زیادی به دست بیارم اما خب واقعا میدونم که تمام احترام و شخصیتی که تمام افراد برای من قائل هستن فقط یا به خاطر پول یا به خاطر علم یا به خاطر منفعت خودشونه که از رابطه با من سودی ببرن هست ، و من اگه این چیزهارو نداشته باشم هیچ اهمیتی حتی برای خانواده ام هم ندارم! :(

در واقع هیـــــــــچ کسی به خود من اهمیت نمیده ، هیچ کسی به خاطر اخلاقم به من اهمیتی نمیده ، هیچ کسی به خاطر ویژگی هایی شخصیتی مثبتی که دارم اهمیت نمیده ، در واقع من اخلاق و رفتار و درستکار بودن خودم رو بالاترین ویژگی مثبتم میدونم اما اینا در نظر هیچ کس ارزشی نداره ، هیچ کس به خاطر چنین چیزهایی من رو دوست نداره یا به من اهمیتی نمیده.

همواره و در هر زمینه ای که توان داشته باشم درحال کمک کردن به دیگران هستم تا بتونم توجهشون رو به دست بیارم و حداقل کمی احساس ارزشمندی داشته باشم ، حتی کمک مالی ، و وقتی هم که از تشکر میکنن از من و نقش من در زندگی اون ها تموم میشه دوباره بی ارزش میشم، خودم هم واقعا هیچ اهمیتی برای خودم ندارم سعی میکنم فقط خیرم به دیگران برسه و تمام زندگیم رو وقف دیگران کنم.

اما خب هیچ کسی من رو به عنوان یک انسان دوست نداره ، احساس میکنم شاید لیاقت من همین بوده ، تو تمام این سال ها هیچ کسی من رو دوست نداشته و بنابر این من هم این باور در ذهنم شکل گرفته که حتما بی ارزش هستم و لیاقت دوست داشته شدن یا مورد توجه واقع شدن رو ندارم.

اصلا حال خوبی ندارم ، کاش فقط یک نفر برای یک لحظه در طول زندگیم میدیدم که مرگ یا زنده بودن من براش کوچکترین فرقی داشت ، شاید در اون حالت میتونستم خودم رو از این احساس نجات بدم.

ای کــاش میشد...

به مژده

 حتی اهمیتی نداره که اصلا من کی هستم و چند سالمه چون اصلا دونستن هم درباره ی یه آدم بی ارزش که بودن یا نبودنش فرقی نداره ارزشی نداره.

و احساسم هم دست خودم نیست

به Maryam energy

متاسفانه این حس حتی دست خودم هم نیست که بتونم کاریش کنم

به دوستــدار حــق

راه حلتون خیلی درست ومنطقیه و قبلا خودم هم به این نتیجه رسیدم ، اما باور کنید توان اجرا کردنش رو ندارم ، احساسات مثل اعضای بدنم نیستند که بتونم کنترلشون کنم.

به Mo Howeyder

تمام دلایل رو مفصل توضیح دادم.

به ❤️ علی خوش شانس ❤️ ۱۳۷۴

خدا رو از معادله حذف نکردم و این تنها دلیلیه که تا الان خودکشی نکردم و به خودکشی هم فکر نمیکنم.

به ستاره

وقتی همه ی مردم یک شهر بگن ماست سیاهه کسی که بدونه ماست سفیده هم در نهایت باورش مثل دیگران میشه، و وقتی همه یک فرد حقیر و دیگران رو بزرگ بشمارن اون فرد این موضوع رو باور میکنه.

و بازهم میگن من نمیتونم با منطقی فکر کردن جلوی احساسات رو بگیرم چون کنترلی روش ندارم.

به اسب سیاه

راستش به ازدواج هم رویایی فکر نمیکنم ، و بیشتر نگران این هستم که حتی با ازدواج ممکنه شرایط زندگی سخت تری هم داشته باشم و بعد از این همه آسیب ، دوباره از یک فرد جدید آسیب های بیشتری ببینم.

جمله ی آخرتون خیلی زیبا بود روزی که بتونم از این کابوس بیدار شم و تمام گذشته ام فراموش کنم ، اون روز انگار تازه متولد شدم

ممنون

قبلا من هم فکر میکردم روانشناس ها میتونن معجزه کنن و همه چیز رو بهتر کنن ، اما خب بعد ها متوجه شدم که اونا هم انسانن و روانشناس هم نمیتونه تمام ضربه هایی که دیگران به من زدم رو یک تنه جبران کنه.

و روانشناس به عبارتی میتونه زخم رو درمان کنه اما تیر ( شرایط زندگی) همچنان توی زخم من وجود داره.

اما باز هم سعی میکنم به حرف روانشناس توجه کنم تا فقط برای چند دقیقه این از واقعیت تلخ زندگی فرار کنم.

سلام

شوخی میکنن. به دل نگیرین. پدر و مادرن و خوشبختی بچه هاشون رو میخوان. همین جمله شون شاید تلنگری بشه که به خودتون بیایید و راه درست و موفقیت رو پیدا کنید

واااااااااااااییییییییییییی چقدر میفهممتون.جای شما نبودم اما با چنین شخصی دقیقا با ویژگی های شما معاشرت داشتم و اتفاقا خیلی هم درباره این موضوع تحقیق کردم و میدونم مشکل شما چیه:

شما کمال طلبی

احتمالا کمی افسردگی داره

و همه اینها نتیجه ی دچار بودن شما به طرحواره نقص و شرم هست...توجه کنید این خیلی مهمه حتما حتما تشریف ببرید پیش مشاوری که تخصصش طرحواره درمانی باشه بهتون قول میدوم با چند جلسه روان درمانی خوب میشید.بارها به افراد توصیه کردم خواهشا پیش هر مشاوری نرید.روانشناس بالینی،با مدرک ارشد و یا دکتری،و حتما از صلاحیت روانشناس اطمینان حاصل کنید.

هر کسی روی حرفای خانوادش خیلی حساسه و براش مهمه که تو این دنیای پر از بیمعرفتی و خودخواهی حداقل خانوادش دوسش داشته باشه. 

 وقتی یه بی محبتی از خانواده دریافت میکنی نتیجش این میشه که شما هم نسبت بهشون بی محبت و سرد میشین و اگر این حس که خانواده منو دوست ندارن در خودتون تقویت کنید روزبه روز از محبت و دوست داشتن هم فاصله میگیرید و زمانی میرسه که اصلن نمیتونید به هیچ کسی محبت کنید و حتی کسی رو دوست داشته باشید. تا حدی که از خودتونم متنفر میشید و تحمل یک لحظه زندگی کردن هم نخواهید داشت .

بسیاری از افراد دقیقا همین راه شمارو میرن  و واسه همین امار افراد افسرده خیلی بالاست. یعنی میگن اگر فلانی به من محبت کنه و تاییدم کنه ، پس نشون میده من موجود دوست داشتنی و ادم مهمی هستم پس منم خوشحال میشمو بهش محبت میکنم و حتی این عملشو جبران میکنم . مبادا روزی برسه که  مورد بی احترامی وکم محبتی قرار بگیرم اونموقع علاوه بر اینکه از فرد مقابلتون متنفر میشید ، به خودتونم بدبین میشید و در تنهایی شروع به سرزنش و ایرادگیری خودتون میکنید.

اما چرا شما روشتونو برعکس نمیکنید . اینکه شما محبت کنید شما همه رو دوست داشته باشید و براتون مهم نباشه که دیگران پاسخ بدن یا ندن . پدرو مادر شما مطمنن در طول زندگیشون دچاربی محبتی بودن و تشنه محبت و احترامن. اون ها مثله شما تنها هست. پس چه بهتر که شما شروع کننده محبت باشید که اولین دست اوردش اینه که احساس ارامش و خوبی رو، اول از همه؛  در خودتون ایجاد میکنید.

سعی کنید اینقدر خودتونو کامل کنید که دیگران شمارو الگو و قهرمان زندگی خودشون کنن.

اصلا خانواده ای وجود نداره 

چندسال پیش مادر من فوت میکنه ، پدرم با یکی که نوه هم داره ازدواج میکنه و تمام زندگیش رو به پای اون و بچه هاش میریزه و اون زن هم حسابی ازش سو استفاده میکنه ، به خواهرم هم یه خونه میده تا تو اون تنها زندگی کنه.

من هم از همون سال اول دانشگاه کار میکردم و الان تنهایی یه جا زندگی میکنم.

تمام زندگیم مورد آزار و اذیت واقع شدم ، از قربانی تجاوز بودن ، تا مورد تهمت واقع شدن که به مادرم قصد تجاوز داشتم!

نمیدونم چرا این مادرم اون حرف های جنسی رو به من میزد و من رو آزار میداد و در نهایت هم شخصیت منو با این کارش نابود کرد.

حتی آبروی من رو توی محل تحصیلم ، توی محل زندگیم ، توی اطرافیان و فامیل ، و تقریبا در بین تمام کسایی که میشناختم از بین برد.

و خب حرف هایی که دیگران بهم میزدن و یا پیشنهاد هایی که میدادن یا وقتی به چشم یه حیوون بهم نگاه میکردن.

ولی من گذشتم شاید اون به خاطر مشکلات زندگیش بیمار شده بود.

از خیانت های پدرم بگم ، یا وقتی که بچه بودم و جلوی من فیلم های بد نگاه میکرد وخودارضایی میکرد ، حتی در کنار من رابطه جنسی داشتن!

از خواهرم بگم که شب ها تا صبح به اسم قرآن و نماز بیدار بود ، یا این که شب ها تا ۱۲ شب بیرون خونه بود، همیشه هم هر مشکلی با من پیدا میکرد من رو کافر و نجس میخوند و همیشه با توهین هاش قلبم رو آتیش میزد ، و این درحالتی بود که من اعتقاد زیادی به خدا داشتم و الان هم دارم.

یا این که تو بچگی همیشه تحقیر میشدم و...

احساس میکنم که تا الان ۱۰۰۰ سال زندگی کردم با این که هنوز ۳۰ سال هم ندارم.

امروز تولدم بود و تمام روز منتظر پیامک تبریک از اپراتور تلفن همراهم بودم اما از اون هم خبری نشد.

نمیدونم اصلا از کجای سختی های زندگیم بگم ، زندگی خیلی سخته ، وحشتناکه ، عذاب آوره ، اما راهی جز ادامه دادن وجود نداره ، تلاشم رو میکنم اما انتظاری ندارم که این حل بشه ، شاید باید به همین زندگی قانع باشم ، به هرحال زندگی هرچه قدر سخت و دشوار و طولانی اما بالاخره روزی تموم میشه...

نمیدونم که چه قدر از حرفام قابل انتشاره ، اما حداقل باعث شد کمی از ناراحتیم کم بشه ، شاید بعد سال ها اولین باره که احساس میکنم مقدار خیلی کمی امید به آینده و شادی در دلم زنده شد.

بی نهایت ممنونم

اول پست خودم رو دوباره خوندم ، در واقع اون شادی و موفقیت چیزی بود که تمام عمرم براش تلاش کردم تا بهش برسم اما چیزی که اکثر اوقات منو فرا گرفته بود همیشه همین دردها بودند.

درباره ی ازدواج هم میتونم بگم که من درحال حاضر یه موجود تنها و آسیب پذیر هستم ، و اصلا فکر این که فرد یا افراد جدیدی رو به زندگیم وارد کنم که ممکنه بهم بیشتر آسیب بزنن اون هم با این وضع روحی دارم .

به تفاوت بین رشته های مشاوره و روانشناسی آشنام ، اما روان شناسی که پیشش میرفتم کاری جز همدردی کردن و زدن حرف های تکراری نمیتونست انجام بده.

باید خودم رو نجات بدم اما نیمی از اوقات حتی خودم رو لایق نجات پیدا کردن از این زندگی کابوس وار نمیدونم.

به هرحال به هر نحوی که هست تلاش میکنم که خودم رو دوباره پیدا کنم و درکی از خود واقعیم پیدا کنم.

به امید خدا تلاشم رو ادامه میدم

سلام مجدد.

خیییییییییییلی از حرف هاتون متاثر شدم،من مطمئنم قطعا در روز حساب پاداش تمام این شکیبایی هایی که کردین رو به کامل ترین شکل میگیرید،میدونید واقعیت این هست که سختی هایی که کشیدید رو هر کسی نمیتونه تحمل کنه و خداوند به هر کس به اندازه ظرفیتش مشکل و سختی میده،پس از اینکه این همه ظرفیتتون بالا بوده و هست باید احساس افتخار کنید.

توی یکی از کامنت هاتون گفتید؛اخلاق و ویژگی های شخصیتی خوب من برای هیچ کدوم از اطرافیانم مهم نیست،حالا برای نقض این موضوع،برید سراغ یکی از همون افرادی که براشون مهم نیست،هر چیزی گفتن یا هر تقاضایی داشتن با ترش رویی و جواب سربالا جواب بدید،حالا ممکن هست طرف مقابل برای بار اول یا دوم هیچی نگه ولی بار سوم که شد دیگه اون هم مراعات شما رو نمیکنه و ممکن هست در این بین کلی اتفاق بد هم پیش بیاد،تازه حتی ممکن هست با بار اول طرف قاطی کنه،آیا با این رفتار های جدید شما اطرافیان مثل قبل برخورد میکنن و تغییری درشون ایجاد نمیشه؟!!!حالا باز هم میتونید بگید رفتار و اخلاق و... من برای کسی مهم نیست؟!《این احساسات شما بخاطر شرایط روحی و حساس شدنتون روی این موضوعات هست.》

یه جای دیگه هم گفتید که زنده بودن من برای هیچ کس مهم نیست،اگر قشنگ تفکر و تعمق کنید متوجه میشید که هزاران هزار دلیل وجود داره که به شما عکس این قضیه رو ثابت کنه،ولی چه فایده؟شما چشم دلت رو روی خیلی از واقعیت ها بستی و فقط اون واقعیت هایی رو که افسرده و ناراحتتون میکنن رو بیرون میکشید...

اصلا بذارید مثال بزنم،اونم از کوچکترین چیزها،اگر زندگی و مرگ شما برای کسی مهم نبود،چندین فر نمیومدن اینجا با شما همدردی کنن و به شما راه حل بدن و حتی هنوز کاربران بسیاری هستن که این پست رو میخونن و میان نظر میدن،و منی که برای دومین بار میام و کامنت میذارم با وجود اینکه کیبورد گوشیم درست کار نمیکنه و کلی وسطش اذیت میشم،این ها رو گفتم تا بدونید دلیل برای مثبت دیدن برای بودن،برای خوشحال بودن و ... بسی بسیار هست،اما فقط باید خواست...باید دید...

اگر لایق باشم و خدا ازم قبول کنه از اعماق وجودم برای بهبود حال زندگی شما دعا میکنم،اونم هر روز؛اگر خدا کمکم کنه،در ضمن این هم بگم شما 120درصد نیاز به یک روانشناس و روانکاو خبره دارید،اگر پیش یک روانشناس رفتید و به هر دلیلی نشد،سبب نمیشه که روانشناس ها نتونن کاری کنن و ...فقط باید کلی تحقیق کنید تا یک فرد خبره و ماهر و کارشناس رو پیدا کنید،مگه نگفتید میخوام خوب بشم ولی نمیدونم چطور؟این اولین قدم،خوب تحقیق کنید چه از طریق اینترنت چه از طریق صحبت کردن با کسانی که زیر نظر اون روانشناس هستن،انقدر بودن افرادی که از شما خیییییلی هاد تر و بد تر بودن و الان به بهترین ها رسیدن که دیگه بهتره ادامه ندم...،پس خواهش میکنم بیشتر از حرف زدن و خواستن به خواسته هاتون جامه عمل بپوشانید،و نتیجه رو حتما بگید،مطمئنم من و تمام کاربران از اینکه یک انسان،واقعا کسی که انسان بوده و با توجه به شرایطش میتونسته به هزار راه بد کشیده بشه ولی هیچ خطایی نکرده،خیلی خیلی خوشحال و خرسند میشن.(یک حدیث هست که میگه جوانی که تمام امکانات گناه را دارد اما تقوا پیشه میکند همچو فرشته ای از فرشتگان خدا هست.)

پایدار باشید.

خدا صبرت بده برادر...

چه زندگی سختی داشتی بدتر از من...تف به روزگار کثیف...لعنت بر قوانین و فرهنگ ضد پسر...

چی بگم...جز ابراز تاسف و همدردی چه از دستم بر میاد!؟... هیچ...من حتی در کارای خودمم موندم... 

خودم به کمک نیاز دارم... 

خدا خودش دستمونو بگیره و نجات بده... 

موفق باشید 

من به شما نگفتم منطقی فکر کنید بلکه گفتم با انجام دادن کارهای موردعلاقتون  این تفکر رو در ذهنتون بشکنید .

و به نظرم اگه امکانش رو دارید با آدم های اطرافتون یه مدت قطع ارتباط کنید و سعی کنید با آدم های درست و سالم ارتباط بگیرید. 

این اطرافیانتون هستن که غیرطبیعی و مشکل دار و منفی هستن و شما وظیفته تا جایی که میتونی این ادم ها رو از زندگیت بیرون بندازی 

بعد یه مدت که با ادم های نرمال تعامل داشتین مطمئنا حالتون بهتر میشه

به اسب سیاه

عزیزم از خوندن سرنوشتت خیلی ناراحت شدم اما خیلی هم خوشحالم که چنین دختر قوی اینجا هست. 

خدا همیشه به اندازه ظرفیت انسان ها بهشون رنج میده و شما قطعا انسان قوی و پرظرفیتی هستی که تجربه های سخت روحت رو بزرگ کرده . امیدوارم خوشبخت باشی عزیز دلم

خیلی ممنون از همه ، برای منی که هیچ کسی رو تو دنیا ندارم شما واقعا مرهم دردم شدید ، نباید نسبت به خودم بی رحم باشم و همواره هودم رو سرزنش یا تحقیر کنم ، امیدوارم که بتونم تغییر کنم ، تصمیم گرفتم هر هفته مرتب پیش روانشناس برم ، به هرحال باید این دوران سخت که کوتاه هم نیست رو تو زندگیم طی کنم اما نباید همه چیزم رو تو این سختی از دست بدم و طوری بشه که اگه از پس این مشکل بر اومدم مشکلات دیگه ای رو برای خودم به وجود آورده باشم، باید سلامتیم رو حفظ کنم ، داراییم رو بیشتر کنم .

شاید یه روزی بتونم با خوش حالی برگردم و ...

به امید دیدار

سلام،وقت همگی بخیر.

خیلی خیلی خوشحالم که تصمیم گرفتین کمی بیشتر برای خودتون ارزش و احترام قائل باشید،دقیقا این موضوع رو با مقایسه متن اول و این متن آخر که نوشتید،مقایسه کنید،کاملا متوجه میشید.

بهتون بسیار تبریک میگم که مثل خیییییییلی از آدم ها تلاش  برای رسیدن به اهداف و خواسته ها تون فقط در حد حرف و خواستن نبوده؛و برای رسیدن به هدفتون،اقدام کردید،مرحبا.فقط یه چیزی با اینکه مشاور و روانشناس خیلی خیلی میتونه کمک کنه،اما در مواردی که آسیب کمی عمیق تر و جدی تر هست،روانکاو واقعا بیشتر کمک میکنه؛با این تفاوت که هزینش ممکن هست کمی بیشتر باشه،که با وجود توضیحاتی که دادید،فکر نکنم از لحاظ مالی مشکلی داشته باشید،پیشنهاد میکنم در مورد این موضوع حتما فکر کنید.

                               🌟🌟🌟یه نکته🌟🌟🌟

توی روانشناسی یه موضوع وجود داره،اون هم اینکه شما برای اینکه احساسات و عواطف و احوالات خودتون رو کنترل کنید،باید ورودی های مغز و روحتون رو کنترل کنید.

حالا یه سوال،ورودی هایی که باعث میشه شما این احساسات بد و آزردهندتون رو یاداوری کنید و بیشتر اذیت بشید چیه؟

از توضیحاتی که دادید،من این برداشت رو دارم که مهم ترین فاکتوری که توی یاداوری خاطرات و حس های بد شما تاثیر گذاشته آدم هایی بودند که در گذشته تون اون خاطرات رو خلق کردن.

حالا شما باید چکار کنید؟

باید این ورودی ها رو از بین ببرید یا کمرنگشون کنید،یعنی چی؟یعنی بعضی افراد توی زندگی همه هستن که چون وابستگی بهشون ندارند،به راحتی میتونن حذفشون کنن،این ها که هیچی؛اما بعضی از اطرافیان ما هستن که مثلا از فامیل درجه یک هستن یا...و به هر دلیلی نمیتونیم از زندگیمون به طورکامل حذفشون کنیم،این درست،ولی روابطمون با این افراد رو که میتونیم محدود تر کنیم؛مطمئن باشید وقتی با افرادی که در گذشته تلخ شما تاثیر داشتند کمتر معاشرت داشته باشید،درنتیجه قطعا فکر و ذکرتون کمتر مشغول این مسائل میشه.

❎❎❌❌تذکر:پیشنهادی که بهتون دادم،اصلا به این معنا نیست که کلا گذشتتون رو فراموش کنید،چون اگر هر انسانی سختی های زندگیش رو فراموش کنه توی خوشی ها خیلی ناشکر میشه،و کلا عوض میشه و خدا رو فراموش میکنه،اینکه خدا دوباره میتونه ما رو به شرایط بد قبلمون برگردونه؛ بلکه من میگم در زمانی که دارید برای بهبود حالتون و بهتر شدنتون تلاش میکنید،توی این زمان خیلی نباید توی فکر های منفی و آزار دهنده برید.

عزیزمممممم :)

خیلی متاسفم که چنین آسیبی از سمت خونوادتون دیدین متاسفانه خیییییلی از اختلالات شخصیتی و کمبود اعتماد ب نفس و غیره منشاش از آدمای خیلی نزدیک زندگیه...

من نمیخوام خیلی در مورد شرایطتت صحبت کنم و نظر بدم فقط اینو بدون ما هممون به نوعی آسیب دیدیم و این اصلا اشکالی نداره حالا یکی بیشتر یکی کمتر

اولین راهکارش اینه حتما از یه روانشناس خوب کمک بگیری که قطعا میتونه کمکت کنه

دوم این که قدرت تلقین رو دست کم نگیر!

تو دوره ای از زندگیت که باید مورد تشویق قرار میگرفتی خالی مونده

خودت جاشو پر کن..هر روز به خودت یاد آوری کن که چه خصوصیات خوبی داری

اصلا هم تعارف نکن با خودت باور داشته باش که عالی هستی!

سومیشم اینه که با آدمای مشوق و مثبت ارتباطتو بیشتر کن.

این کارای کوچیک تاثیرش خیلی بزرگه

و یادت باشه

هیشکی تو این دنیا کامل نیست هیشکی!

من بهت اهمیت میدم و باهات صحبت میکنم با این که نمیشناسمت ..تصورشو کن بقیه بشناسنت چی میشه!

هممون یه پکیج از عیب و خوبی هستیم پس سخت نگیر عزیزم

امیدوارم همیشه خوشحال باشی!