سلام به تمام دوستان
من دختری ۱۹ ساله هستم. رنگ پوستم گندمی یا گندمی مایل به سبزه هستش، رنگ چشمم قهوه ای سوخته و ابروهام مشکی و پر، ولی اگه کوتاه بشه میشه تو خالی، بینیم نه کوچیکه و نه خیلی بزرگ، متوسطه، لبام هم نه باریک و نه گوشتی (برجسته منظورمه)، به خاطر مشکل هورمونی که تحت درمان هستم، جوش میزنم، دکترم گفته که تا آخر عمر جوش میزنم و فقط میتونم کنترل کنم، آخه هر جوشی هم که میزنم به طور ارثی جاش میمونه.
موهامم مشکی خرمایی و قهوه ای تیره است، مژه های بلندی هم دارم، و لاغر لاغرم، که دارم خودم رو با تغذیه سالم به اجبار چاق میکنم. ولی مامانم امروز بهم گفت صورتت مثل سگ میمونه، یه لبخند روی این لبات نیست، چهره ت دود میکنه، (من همیشه لبخند روی لب هام هست ولی این چند روز اصلا یه اتفاقی واسه مون افتاد که خیلی تحت فشاریم و حالمون بده).
دلم شکست که مامانم، کسی که من ۹ ماه تو شکمش بودم این حرف بهم زد، یعنی همه ی فامیل صورت من رو که میبینن همین رو میگن؟!، تا حالا شده خاله م یا دوستام به خاطر جوش هام زخم زبون بهم بزنن، من مدتیه چیزهای چرب و شیرینی و تند و تلنقلات نمیخورم، از فوم شستشوی مخصوص پوست چرب استفاده میکنم، کلی ضد آفتاب خریدم تا یکیش به پوستم بیاد، جوش هام رو دستکاری نمیکنم.
↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۳۷۲ مطلب مرتبط)
تجربیات پزشکی (۲۹۰ مطلب مرتبط)
زیبایی و بهداشت پوست و مو (۵۴ مطلب مرتبط)