خانواده برتر

ببین یک واقعیتی وجود داره اونم اینه که آدم ها بعضی از آدم های زندگیشون رو بیشتر از بقیه دوست دارن و هر کی بگه این طوری نیست دروغ گفته.تو پدر و مادرها هم همین طوره یکی از بچه هاشونو بیشتر از بقیه دوست دارن هر چقدرم انکار کنند و این یک مسئله ی عادیه.خود تو هم ممکنه افراد زندگیتو به یک میزان دوست نداشته باشی و یکی رو بیشتر از بقیه دوست داشته باشی پس در مورد خودمون هم صدق می‌کنه.اینکه ما تو بین افراد زندگیمون یکی رو بیشتر از بقیه دوست داشته باشیم ایراد نیست طبیعیه اما باید طوری احساساتمون رو کنترل کنیم که دیگران متوجه ی این موضوع نشن اما خوب همه انقدر قوی نیستن که کنترل کنن احساسات خودشون رو و فرق میذارن و دیگران رو متوجه ی این مسئله می‌کنن

کاری که باید بکنی چیه؟

اول اینکه بپذیری.وقتی بپذیری راحت میشی و انقدر اذیت نمیشی از این قضیه.بپذیر مامانت داداشتو دوست داره.تو هم ممکنه در آینده پسرتو بیشتر دوست داشته باشی پس بپذیر آدم ها حق دارن بقیه رو به یک اندازه دوست نداشته باشن.مثلا خود من پذیرفتم این مسئله رو.بچه که بودم وقتی خانواده ی بابام بین من و دختر عموم فرق میذاشتن همش تو دعواها طرف اونو میگرفتن برای اون کادوهای آنچنانی میگرفتن و برای من هیچی من ناراحت میشدم ولی بزرگتر که شدم پذیرفتم و با خودم گفتم طبیعیه منم بعضی افراد زندگیمو از بقیه بیشتر دوست دارم پس خودمو اذیت نمیکنم.

بعد از پذیرفتن قدم دوم حذف کردنه اون انسانه.چه طوری؟ با خودت بگی من یک انسانه بالغم به اون آدم نیازی ندارم و فقط خودم مهم هستم و زندگیم پس دلیلی نداره اون آدم رو انقدر مهم کنم که بتونه منو به هم بریزه.پاک میکنم اون آدم رو از افکارم از انتظاراتم از زندگیم از علایقم و اون تاثیری در احوالاتم نداره.مثلا خانواده ی بابام رو کاملا پاک کردم از انتظاراتم از زندگیم و هیچ توقع و انتظاری ازشون ندارم و چون اون ها رو انسان های حذف شده در زندگیم میبینم اصلا از رفتارهاشون ناراحت نمیشم.مثلا چند سال پیش عروسیه دختر عمم یادمه داماد داخل سالن بود و دختر عموم به دلیل اینکه بلد نبود برقصه و دوم اینکه داماد داخل بود و زن عموی مذهبیم اجازه بهش نمی‌داد نمیرقصید اما برای من اهمیتی نداشت میرقصیدم برای خودم و عمم خصمانه بهم نگاه میکرد و وقتی داماد رفت بیرون رفت دست دختر عموم رو گرفت آوردش وسط عکس عروس و داماد رو داد بهش گفت برقص و بهش صد تومن شاباش داد.بعد از عروسی مامانم اسفند روی آتیش شده بود همش بد و بیراه گفت به عمم که چرا انقدر فرق گذاشته اما خود من هر چی تو خودم گشتم ببینم ناراحتم باور کن اصلا برام مهم نبود چون اول اینکه پذیرفته بودم دوم اینکه اون آدم ها رو حذف کرده بودم از زندگیم و اینکه تو عروسی شرکت کرده بودم اول به خاطر این بود که بهم خوش بگذره دوم به خاطر این بود که من حسود نبودم اما اگه شرکت نمی‌کردم بهم میگفتن حسود بود چشم نداشت دختر عمشو ببینه.مامانم هنوز عذاب میکشه از این قضیه و میگه عمت چرا انقدر بین برادرهاش و خانواده ی برادرش فرق میذاره منم بهش میگم چرا به جای پذیرفتن این مسئله انقدر با این مسئله میجنگی؟ شوهر تو برادر محبوبه نیست خانوادشم محبوب نیستن اونا از ما خوششون نمیاد تو هم بپذیر و بگو به یه جام که خوششون نمیاد و انقدر فکر نکن.بهش میگم تو خودتم خواهر و برادرات رو به یک اندازه دوست نداری یکی از خواهرات برات با همشون فرق داره یکی از برادرات برات از اون یکی عزیزتره همه همینن ولی مامانم میگه من فرق نمی‌ذارم حسم رو نشون نمیدم ناراحت نمیکنم خواهر برادرم رو ولی عمت علنی ما رو بی حرمت می‌کنه.من از وقتی پذیرفتم و اون ها رو از زندگیم حذف کردم دیگه ناراحت نمیشم.رفت و آمد میکنم سلام و احوال پرسی میکنم اما وقتی میگم اون ها رو حذف کردم یعنی توقعی ازشون ندارم ازشون ناراحت نمیشم و بود و نبودشون یک اندازه در زندگیم تاثیر داره.حتی به دختر عموم اصلا حسادت نکردم تو زندگیت چون پذیرفته بودم.

گام سوم بعد از پذیرفتن واقعیت و حذف کردنه اون آدم کاری انجام ندادنه.مامانت داداشتو دوست داره؟اکی چه خوب اصلا مهم نیست تو هم هیچ کاری براش انجام نده.وقتی کاری برای اون آدم انجام ندی دلت نمیسوزه اما وقتی کاری انجام بدی نهایتا توقع داری اونم انجام بده و وقتی انجام نده حرصت میگیره پس هیچ کاری انجام نده.هر کمکی ازت خواست بگو وظیفه ی پسرته دو برابر ازتون ارث می‌بره کارهاتونم خودش باید انجام بده.تو هیچ زمینه ای همکاری نکن باهاشون.من ذره ای ببینم مامانم فرق می‌ذاره میگم ببین اصلا ایرادی نداره ما سه تا رو به یک اندازه دوست نداشته باشی اما اگه طوری رفتار کنی که من متوجه ی این قضیه شم پاکت میکنم از زندگیم و هیچ کاری برات انجام نمیدم چه الان چه در آینده.البته مامانم زنی نیست که فرق بذاره.

مثلا تو خانواده ی بابام من دیدم عمم اون یکی برادرش و خانواده ی برادرش رو دوست داره و از ما خوشش نمیاد پس اول پذیرفتم دوم انتظاراتم رو از بین بردم و سوم با خودم گفتم خوب وقتی جایگاه ها با هم یکی نیست چرا من باید هر کاری عموم و زنش و دخترش برای خانواده ی عمم انجام میدن انجام بدم؟ هیچ کاری انجام نمیدم.مثلا تو مهمونی هاشون دختر عموم می‌ره ظرف های عمم رو می‌شوره زودتر می‌ره مثل کوزت کار می‌کنه یکسری از غذاها رو درست میکنن تا کار عمم سبک بشه اما من مثل مهمون میرم و بعدشم دست به سیاه و سفید نمی‌زنم.مامانم خودش پا به پای زن عموم کار انجام میده بعد که میبینه زن عموم محبوب تره حرص میخوره ولی من هیچ کاری انجام نمیدم حرص هم نمی‌خورم.مامانم هی تو مهمونی ها بهم غر میزنه پاشو کمک کن دختر عموتو ببین ولی من بهش میگم ببین مامان جایگاه من و اون با هم برابر نیست اون اگه کار انجام میده واسه عمه صد برابر براش نفع و فایده داره که انجام میده من هر کاری انجام بدم هیچ نفعی برام نداره پس انجام نمیدم.اون اگه واسه عمم کار انجام میده قراره تولدهاش هدیه های آنچنانی بگیره قراره هر وقت عمم تو ویلاش مهمونی برگزار کرد اونو با خودش ببره پس طبیعیه هر کاری واسش انجام بده اما من هر کاری انجام بدم چیزی بهم نمی‌رسه پس انجام نمیدم.تو هم فکر کردی پا به پای جاریت کار انجام بدی محبوب میشی اما بی فایدس مثل جاریت محبوب نمیشی بعد حرص میخوری که منم همه کار کردم ولی باز اون محبوب تره.الان عموم و عمم با هم یه بوتیک خریدن هفته ی بعد میخوان افتتاحش کنن و طبق چیزی که حس ششم من بهم میگه انتظار دارن من و خواهرم چون فالوور پیجمون نسبتا بالاست تبلیغ کنیم واسشون اما آیا من این کار رو میکنم؟ خیر چون انسان های مهمی در زندگیم نیستن چون نفعی برام ندارن چون واقعیات رو پذیرفتم و نه کاری براشون انجام میدم نه می‌خوام کاری برام انجام بدن.تو هم میتونی همین کار رو بکنی.گفت بیا ظرف بشور بگو پسرت باید انجام بده.

قدم بعدی نزدیک شدن به کسای دیگس.مثلا به بابات نزدیک شو.انقدر باهاش خوب شو تا مامانت کم رنگ شه تو ذهنت.یا مثلا به مادر بزرگت نزدیک شو.خلاصه جایگزین پیدا کن وقتت رو با جایگزین پر کن.

شرایط تو  همینه.میپذیری محبوب نیستی.میپذیری خانواده ای نداری.

حذف میکنی اون ها رو از تفکراتت از زندگیت از توقعاتت

هیچ قدمی براشون برنمیداری و هیچ کمکی الان و در آینده بهشون نمیرسونی

و در آخر سعی می‌کنی حالا که خانواده ای تو ذهنت تو انتظاراتت و تو زندگیت وجود نداره پس خودت رو بالا بکشی هر طور که میتونی تا خلا اون ها رو پر کنی در زندگیت.منتظر اون هم نباش خودت از خودت دفاع کن خودت خرید برو خودت برای رضایت خودت اقدام کن و در مورد برنامه هات و کارهات و علایقت هیچ حرفی باهاش نزن.

هیچکاری از دستت برنمیاد

بهتره حساسیت رو کم کنی رابطتتو با داداشت بهتر کنی

چون پدرتون پشت مادرتون نیست ایشون با محبت بیش از اندازه به برادرتون تلاش می کنه تا حمایت و پیشتیبانی تمام و کمالشو  به عنوان یه مرد داشته باشه. در واقع مادرتون بیشتر ازشما احساس تنهایی و خطر می کنه و رفتار ناهنجارش به همین علت هست. کامنت آناهید جان واقعا قشنگ بود و از خوندنش لذت بردم فقط فکر می کنم این راهکار برای والدین چندان کارایی نداشته باشه. به نظرم محبتتون رو به مادر بیشتر کنید و از رفتاراش انتقاد نکنید وقتی حمایت شما رو ببینه روی شما هم حساب می کنه و محبتش بیشتر میشه. 

سلام

به اناهید 

چطور میشه ادم برای افرادی که جایگاهی تو زندگیش ندارند بی اهمیت و خنثی بود و نسبت به گستاخی انها بی تفاوت بود؟ خیلی بنظرم سخته حتی در برابر افراد غریبه خیابون هم اگر بی احترامی کنند حداقل یه مدت کوتاهی اعصاب ادم بهم میریزه

به سوال کننده

حق دارید چون من خودمم خیلی حساسم همیشه به مامانم میگم اعتراف کنه کی رو از همه بیشتر دوست داره و اونم میگه تورو 😃😂 هروقت حس کنم به یکی داره خیلی توجه میکنه (مثلا برادرزاده ۶سالم !!) میرم از مادرم  میپرسم که اونو بیشتر از من دوست داره یا نه😁😁

بعد که اعتراف کرد خیالم راحت میشه!! حتی بهش پیشنهاد دادم هر روز بهم اینو یاداوری کنه

مشق الذمه ای فکر کنی بچه یا حسودم!! 😉