خانواده برتر

نسل هتل نشین! 

چهل سال پیش، 

دخترهای خانه صبح ها زود بیدار می شدند تا قبل از مدرسه رفتن،  

همه جای خانه را رفت و روب کرده باشد و بعد اجازه داشتند راهی مدرسه شوند. 

پسرها باید یا صبح زود یا عصر، 

نان و مایحتاج خانه را خرید می کردند 

و کارهای مردانه را در کمک پدر خود انجام می دادند. 

حالا با نسلی روبرو هستیم که صبح که بیدار می شوند، 

از هتل خانه شان خارج می شوند. 

چون که والدینشان به عنوان مستخدمین "هتل خانه " همه جا را رفت وروب خواهند کرد. 

و با یک تلفن همه چیز درب خانه مهیاست. 

نسلی که در برابر اتاقی که در آن می خوابد و خانه ای که در آن زندگی میکند 

و ظرفی که در آن غذا می خورد احساس مسئولیت ندارد ،

آیا در برابر سرزمینی که از آب وخاک آن بهره مند است حس مسئولیت خواهد داشت!!!

برای این نسل، 

سرزمین هم چون هتلی است که 

می توان خورد و خوابید و ریخت و پاشید؛ 

از مواهب طبیعی آن بهره مند شد و بعد اگر باب میل نبود آن را ترک کرد. 

سرزمین هم، مثل خانه، برای این نسل، هتل است. 

با این تفاوت که متأسفانه مستخدم سرجهاز ندارد و همه فقط برای خوردن و خوابیدن و بردن آمده اند. 

این نسل را چه کسی وچه کسانی چنین تربیت کردند؟؟؟ 

کی بود؟ کی بود؟! 

اتفاقاً این دفعه، من بودم، تو بودی، 

ما بودیم 

و...همه بودند. 

کمی به خود بیاییم و تکانی به خودمان 

و این نسل هتل نشین بدهیم !!!

گرچه به نظر من نسلی که این بچه ها رو تربیت کرد،فکر می کرد چون خودش سختی کشیده باید هرجور امکاناتی رو برای بچه اش فراهم کنه واین موضوع از تهیه سیسمونی برای کودک به دنیا نیومده شروع میشه و متاسفانه ادامه پیدا میکنه تاجاییکه شان والای مادر و پدری خودش رو در حد یک مستخدم برای اربابش پایین بیاره مبادا که آبی در دل فرزندش تکون بخوره.اما غافل شد از اینکه هر باغچه و مزرعه ای با آب زیادی فاسد میشه و به لجنزار تبدیل خواهد شد

گاهی باغبان به گیاهش بی آبی رو تحمیل میکنه چون میدونه اون گیاه نیاز داره چند روز بستر خشکی داشته باشه تا بتونه ریشه هاش رو توی خاک رشدبده و به حیاتش ادامه بده

امیدوارم همه ما مادرها و پدرها بتونیم به این درک برسیم که امکانات هتلی ایجاد کردن برای فرزندانمون افتخار نیست!مسئولیت پذیر کردن و قدردان بار آوردن کودکمون افتخاره!

با سوال کننده موافقم👌

سلام
امیدوارم حالتون خوب باشه

چه پستِ خوبی ✌

با خانوم مروان الشقب موافقم
تربیتِ بچه خیلی مهمه و خیلی هم ریزه کاری داره

توی دینمون زیاد توصیه داریم ، کاش سبکِ زندگیمونو از ائمه بگیریم ، کاش بصورتِ جدی بریم دنبالِ اعتقاد و دینمون
زیاد توصیه و حدیث داریم درباره ی تربیتِ بچه و ریزه کاریای مختلفش
چه خوبه که همه ی زن و شوهرا باهم بشینن درباره ی تربیت بچه مطالعه کنن ، کتاب بخونن ، احادیثو بخونن ، با هم همفکری کنن ، به نتیجه گیری برسن ... بعدش بچه دار شن
اینکه بچه ، صالح و عاقل و مودب باشه به خیلی عوامل بستگی داره ولی تربیتم خیلیی موثره

و کلیدی ترین نقشو توی تربیتِ بچه، مادر داره

یادمون باشه موقعِ ازدواج هم داریم واسه خودمون یه همسر انتخاب میکنیم هم واسه بچه هامون مادر یا پدر
... پس معیارامونو اصلاح کنیم ، به فکرِ بچه هامونم باشیم

همونجوری که توی پست گفتین ، زیادی هم نباید بچه رو لوس کرد
نه سخت گیریِ بیش از حد و افراط
نه تفریط و لوس بار آوردنِ بچه

متاسفانه خیلی از پدر مادرا تحتِ عنوانِ عشق و محبت و راحت بودنِ بچه ، دارن بچه رو لوس و بی ادب و پرتوقع بار میارن و متاسفانه اولین ضربه ی این نوع تربیت به خودِ اون بچه زده میشه و بعد به پدر مادر و بعد به همسرش و اطرافیاش
خیلی از پدر مادرا هم تحتِ عنوانِ مستقل شدنِ بچه و زرنگ شدنش ، بیش از حد به بچه سختی وارد میکنن و اینجور بچه ها هم طبیعتا کم کم زده میشن
مثه طنابی که بیش از حد میکشیم و یهویی پاره میشه...

بچه در عینِ حال که باید محبت و عشق و آرامش و امنیت داشته باشه، باید مسئولیت و وظیفه هم داشته باشه

هممون باید درباره تربیتِ بچه و روانشناسیِ کودک مطالعه کنیم ، کتاب بخونیم ، فیلم ببینیم
توصیه ها و احادیثِ ائمه رو بخونیم

اینجاس که نقشِ زن وسط میاد

قطعا مرد هم خیلی موثره ولی زن موثر تره

یکی از دلایلی که دینمون ، تامینِ هزینه های زندگی رو روی دوشِ مرد گذاشته، اینه که زن دغدغه ی پول و اشتغال نداشته باشه و مکلف به اشتغال نباشه
در نتیجه با فکر و خیالِ راحت تر، با جسم و روح شاداب تر به تربیتِ بچه ها برسه ، واسشون وقت بذاره

متناسب با لطافت و ظرفیتای زنانه ، وقتِ بیشتری از زن به بچه و تربیتش اختصاص داده میشه و متناسب با توانِ بدنیِ بیشترِ مرد و شرایطِ روحی و جسمیش، وقتش به کارِ بیرون از خونه هم اختصاص داده شده

مرد شده باید بره از زیرِ سنگِ بیابون پول بیرون بِکِشه که زن و بچش توی آرامش باشن

خلاصه که تربیت بچه خیلی مهارت و مطالعه میخواد

"" حق فرزند بر پدر این است که: نام نیکو برای او بگذارد، خوب تربیتش کند، و به او قرآن بیاموزد ""

( نهج البلاغه، حکمت 399)

راستی ، آبجی دختر بهاری ، توی تلگرام و ایتا و سروش، کانال دارن و درباره ی تربیتِ کودک و روانشناسیِ کودک و اینجور مسائل، مطلب میذارن ، پیشنهاد میکنم عضوِ کانالشون بشید ، مطالبِ خوبی میذارن

آیدیِ کانالشون :

@koodakane123

تشکر بابتِ پست

اللهم عجل لولیک الفرج

سلام

همین طوره که شما فرمودین..

 احساس میکنیم داریم به بچه هامون لطف میکنیم،،،درحالیکه

ناخواسته داریم باعث ضعف وبی مسئولیتیشون میشیم!

نسلی بیحال وبی مسئولیت وراحت طلب رو برای فردا ها اماده کردیم..

سلام

من یه قسمت‌هایی از حرفاتون رو قبول دارم و یه قسمت های دیگه رو نَه قبول ندارم.

سلام دوستان 

از مروان الشقب و اقای چارسو بخاطر کامنت های کامل و عالیشون تشکر میکنم  کاش میشد شما خودتان درباره این موضوع مهم و حیاتی تربیت صحیح فرزندان یه پست بزارید چون اطلاعات بهتر و توضیحات کاملتری میتونید ارائه بدید . 

اقای چارسو من حتما به کانال خانم دختر بهاری سر میزنم و عضو میشم چون با توجه به کامنتهایی که خانم دختر بهاری میزارن ، مطمئنم که مطالب خوبی در کانالشون ارائه میدن. 

 اقای محمد و اقای Afz96 و خانمAnna  ممنون از نطراتتون 🌹

به خانم انا: با کدام قسمت متن موافق نیستین لطفا بگین

سمیراجان لطف دارید ب بنده ، راستش من پست بصورت مجزا نمیتونم بزارم چون ذهنم اشفته است وچون هنوز مجردم نمیتونم یک شاخه خاص رو انتخاب کنم وفکرموجمع کنم،اگه همینجوری پستی باشه ومنم بتونم فعالیت کنم وچیزی ب ذهنم برسه خوشحال میشم بگم وفعالیت کنم

به محبوبه جان

سلام گلم خواهش میکنم و اشکالی نداره همین کامنتای خوبی که میزاری یه دنیا ارزش داره

از خوندن  کامنتایی که میزاری خلی لذت میبرم و استفاده میکنم یکی  از کاربران با سواد و مفید این وبلاگ هستی واقعا

سلام

اولین موضوعی که باید به مفهمومش توجه بشه تربیته. حالا تربیت چیه؟

تربیت یعنی رشد دادن قدرت اراده و اختیار و توانایی.

 با تربیت کودک در واقع داریم بهش یاد میدیم که با اراده ای که در وجودش داره توانایی هاش رو شکوفا کنه.

 انسان موجودی آگاه و مختاره . پس آموزش ما باید به طریقی باشه که حق آزاد زیستن رو از کودک نگیره چون با این کار بزرگ ترین ستم به اون بچه میشه و معنای انسان واقعی بودن رو یاد نمیگیره و تبدیل به کامپیوتری میشه که داده های پدر مادر به اون وارد میشن و فقط طبق دستور العمل های اونا عمل میکنه.

پس با این حساب واژه پدرسالاری و مادر سالاری معنای خودش رو از دست میده و کانون پر عشق خانواده به جای پرورش وجود کودک به مکانی برای حکومت و فرمانروایی تبدیل میشه. البته حرف من به این معنا نیست فرزند سالاری بر جو خانواده حاکم بشه. بلکه باید در هر چیزی اعتدال رعایت بشه.

ما باید به این باور برسیم که پدر و مادر ولایت فکری بر فرزند ندارن و هدف اونا فقط و فقط پرورشه.

مقایسه کردن کودکان امروز و دیروز یه کار کاملا اشتباهه.

بچه های قدیم شادابی رو از بازی با سایر همسالان تو حیاط و کوچه به دست می اوردن ولی بچه های امروز چی؟ مدام عبارت های:( بچه نکن) (بچه نزن گلدون شکست) (بچه آبرومون رو بردی) و... تو گوششون تکرار میشه. ما اگه معقول باشیم میبینیم که بچه های امروز اکثر افسرده و پژمرده ان. بچه های امروز به شدت عقده دارن و همین عقده ها انحراف های سنگین اون ها رو به دنبال داره.

با این حال اگر قرار باشه که دوست بچه ها نباشیم پس کی میخواد دوستشون باشه؟ اگه قراره فقط نقش تامین کننده بگیریم پس آیا پشت کردن به خیلی از مسائل عاطفی و روحی اون بچه ها کار درستیه؟

چیزی که نباید فراموش بشه اینه که پدر و مادر تنها کسانی نیستن که بچه رو تربیت میکنن. ما نباید تاثیرات بزرگ جامعه رو دست کم بگیریم. پس هر چقدر هم که بخوایم نمیتونیم راه زندگی رو کاملا برای اون بچه استریل کنیم . همون طور که گفتم ما دارای قدرت اراده و اختیاریم و زیر پا گذاشتن بزرگ ترین اصل وجودی انسان یعنی زیر پا گذاشتن انسانیت .

پدر و مادر برای تربیت بایستی به اون کودک تکالیفی بدن یعنی اون رو به تلاشی وادار کنن که با زحمت بتونه چیزی که به سودش هست رو به دست بیاره. حال تکلیف دادن با قرار دادن فرد در مشقت فرق داره.

میدونیم که حتی خدا جز به اندازه توان بنده اش بهش تکلیف نمیده چون هدف از تکلیف به کار انداختن توانایی هاست. 

آیا به نظرتون اینکه نسل های قدیم سختی جانفرسایی رو به دوش گرفتن و تحمل کردن، دلیل قانع کننده ای برای تحمیل کارهایی که در حد و توان کودک نیستن به اونه؟ آیا  از پا دراوردن کودک باعث رشد اون کودک میشه؟

به یقین ما تا وقتی که به توانایی خودمون یرای پرورش یه کودک ایمان نداریم نباید اون رو وارد دنیایی پر از سختی و سیاهی کنیم.

موفق و پیروز باشید

به سمانه جان：عزیزم قطعا خوبی ازخودتونه وبنده لایق این صحبت نیستم.   وراستش وقتی اینوفرمودید زدم زیرخنده.اخه اگه اینطوره پس چرا مدام منو قضاوت میکنن وریپلای های اعصاب خوردکن میکنن؟ برو پست خانمم محبتمو ج نمیده روببین.  یارو کاربر اومده میگه مرده روسردکردی.من فقط گفتم برو مشاوره.   اومده میگه اینقد تعریف نکن ازخودت،من فقط برون گراییم رو ب چارسو توضیح دادم.    اومده میگه زنی لاک بزنه تشویقش کنی درگناهش شریکی،درحالی ک من اسم لاک نیاوردم وگفتم صرفا ناخن.خب بعضیا قالب ناخنشون زیباست.من اصلا نگفتم لاک

سمیراخانم ازروزی ک اومدم این وبلاگ ب جرات یک کاربری بودم ک نه توهین ب کسی کردم ونه ریپلای بی اساس کردم کسیو.اماهمشدارم جواب اتهامات بی اساساینطوری رو میدم.خوبه فارسی مینوییم ریپلای نکنید. یارو تهمت زده.میگه زن لاک زن رو تشویق نکن،خب چشماتوبازکن ببین من کجانوشتم لاک.

من هم وقتی دارم واین روزام وقتم ارزشمنده.وقتی میبینم اینطوری باهام برخورد میشه من هم سرخورده میشم وازفعالیتم کاسته میشه.تاکی بخوام جواب اینارو بدم؟ ملت یارو روگفتن جداشو حرفی بهشون زده نشد.من گفتم برومشاور سردکن محسوب شدم.

یه کلام سمیراجون من کاکتوسم،من خااااار دارم ،خار.

به Iuminous pearl: 

سلام مرسی از نظرتون .کاملا درست میگین و من کاملا با شما موافقم. ولی من منظورم این نبود که تربیت فرزندان در گذشته درست هست بلکه بنظرم هم در گذشته و هم امروزه هر دو تربیت دارای مشکل هستن و بچه های هر دو دوره متاسفانه بیشترشون عقده دارن با این تفاوت که بچه های امروزی از بچگی افسردگی میگیرن و عقده دار میشن ولی بچه های دیروز بعد از اینکه مقداری بزرگ میشن و شروع میکنن به فهمیدن افسردگی میگیرن با به یاد اوردن رفتارهایی که خانواده شون با اونا داشتن. و همچنین اصلا منظورم نبود که با بچه ها دوست نباشیم ولی صرفا فقط  دوست نباشیم و در مواقعی که فرزندمون رفتار اشتباهی میکنه یا در انجام وظایفش تنبلی میکنه باید با جدیت بهش گوشزد کنیم و از اینکه ناراحت بشه یا گریه کنه یا یکم سختش باشه وحشت نکنیم ...

به محبوبه: عزیزم کامنتای اون پست رو خوندم اونم یه نظری بود که داده بود و ما نباید انتظار داشته باشیم همه نظرشون با ما یکی باشه خیلیا توی اون پست و پستای دیگه با شما موافق بودن و نظرتو دوست داشتن اونارو هم درنظر بگیر و طبیعیه که بعضیا مخالفه شما باشن و به قول اقای نجفی اینجا همه میتونن ازادنه همدیگه رو نقد کنن...مردم حتی خدا و پیامبران رو هم نقد میکنن چه برسه به ما. خودتو اصلا ناراحت نکن خیلیا اینجا دوستت دارن🌹 و اتفاقا شما نه تنها خار نیستین بلکه یکی از گلهای این وبلاگین و من کامنتاتو خیلی دوست دارم 👌

و اینم اضافه کنم که ما عربها یه ضرب المثلی داریم که میگه " لا ترمی بلحجر الا الشجرة المثمرة" فقط درخت بارور سنگ  میخورد.

سلام

خیلی خوبه که بچه ها رو با مشکلات وسختی ها آشنا کنیم ومستقل بارشون بیاریم،البته این نباید باعث سخت گیری مفرط بشه. 

به نظرم، شاید داشتن ارتباط صمیمانه با والدین، تو نسل قبل، به خاطر وجود خواهر و برادر بزرگتر خیلی لازم نبود، اما تو نسل جدید، این موضوع خیلی لازم و حیاتیه، چون ممکنه بچه بره دنبال جایگزین های نامناسب، ونا خواسته تاثیرات منفی بگیره ،یا اعتماد نابجا به افراد که  گاهی شاید باعث آسیب های غیر قابل جبران هم بشه.

ارتباط صمیمانه درعین حفظ جایگاه پدر و مادر، در شرایط امروز به نظرم به شدت لازمه.

یه مورد رو هم آقای چارسو کاملا درست گفتن ، اونم هماهنگی وهم نظربودن والدین در مورد تربیت فرزند هست، 

اینکه الویت ها و اهداف پدر و مادر تو تربیت باهم متفاوت نباشه،

فرهنگ یا حتی مذهب متفاوت، علی رغم قابل احترام بودن، همه مذاهب و فرهنگ ها، هم میتونه باعث ناهماهنگی تو تربیت و آسیب به فرزند بشه.

همین طور لازمه اگه پدر یا مادر، به تنهایی تصمیمی درقبال فرزند میگیرن، طرف مقابل اگه مخالفتی داره، به طور علنی و جلو بچه، مخالفت رو ابراز نکنه، 

مثلا پدر صلاح دیده بچه تنبیه بشه (منظورم تنبیه بدنی نیست، مثلا از کار مورد علاقه ش، یه مدت محروم بشه) ، مادر نباید جلو بچه مخالفت علنی داشته باشه، حتی اگه واقعا کار پدر بچه درست نباشه، برعکسش هم صادقه. 

دوستان راجع به مطالعه کتاب‌های روان شناسی کودک گفتن، یه نکته شاید، توسط پدر ومادر های آگاه هم نادیده گرفته میشه اینه که، گاهی بعضی کتاب ها از نویسنده های غیر ایرانی، مناسب تربیت بچه ها واسه، جامعه خودمون نیستن،

چون اون نویسنده ها، توصیه هاشون، براساس سبک زندگی جوامع خودشونه و ممکنه ، خیلی از مسائلی که نوجوان ونوجوان ایرانی باهاش درآینده روبرو میشه رو پیش بینی  نکرده باشه وتو همون مسائل بچه دچار مشکل میشه. 

یه مسئله دیگه اینه که، بچه ها معمولا، از رفتار ما یاد میگیرن، نه از حرفا و نصیحت ها، 

اگه میخوایم، بچه راستگو باشه، باید خودمون راست بگیم، اگه بچه مهربون میخواییم، خودمون هم باید مهربون باشیم، اگه میخواییم، مودب باشه، نباید الفاظ بد به کار ببریم و...

پدر ومادر آینه بچه ها هستن، مخصوصا تو چند سال اول زندگی.

سمیراجان بخدااگه همه هم مخالف نظرام باشن برام مهم نیست. ولی باتمهت درپوشش نقدمخالفم.

من کجا برعلیه زن طرف حرف زدم؟منه بدبخت گفتم تازه عاقله واینطور ک همه طرفداریشوکردنم،بعیدنیس منم دراینده همونجوری بشم.    

بعدم بحث لاک. ******** ** ********* ببینه چی نوشتم تهمت میزنه.ایناک نقدنیس.رسما تهمته.من گفتم ناخنخوشکل باشه میگم.اسم لاک نیاوردم.طرف میگه توهم توگناهش شریکی.اصلا نمیخونه ببینه من چی گفتک.فقط کمین کردن تهمت بزنن.من افراد تهمت زن رو هرگز ازشون نمیگذرم.وامیدوارم دردنیا وعقبی جوابکارشونو پس بدن.

نه والا.ازروز اول همه مشکل داشتن باهام.کلا باوجودم مشکل دارن.اگرنه باونایی ک گفتن طلاق بده وجداشو گیرمیدادن ن من.

خسته شدم بس ک التماس کردم بهم تهمت نزنید.هی دیگ علاقه ندارم جایی ک اینطور تهمت میخورم فعالیت کنم.

شما بمن لطف داری سمیراجان .اما من تعداد تهمت هایی ک مداوم جواب میدم ازاون دوسه نفری کدوسم دارن خییییلی بیشتره.ومنم عزت نفسی دارم بالاخره.خسته شدم.البته خدا عادله،منم محاله ازاینابگذرم ولی اخرقلبم میشکنه.

سمیراجان خوشحال شدم ک فهمیدم عرب هستید.ترک ها عرب ها ولر هارو خیلی دوست دارم. 

برات ارزوی خوشبختی دارم عزیزم.خدانگهدار

دقیقا پدر مادرا از اونور بوم افتادن و کلی بچه نازک نارنجی وسوسول و بچه ننه بار اوردن . اخه اون پسری که تا ۱۱ سالگیش مامانش بند کفششو براش میبنده بعدا چی میخاد بشه

به محبوبه: سلام عزیزم رفتم به صفحه ت سر زدم دیدم کامنتاش بسته شده و تو خداحافظی کردی خیلی ناراحت شدم که میخای بری و دیگه تو این وبلاگ نیستی کاش بخاطر اونایی که دوستت دارن میموندی خواهش میکنم نرو و سعی کن وقتی کامنت میزاری ریپلیها رو پاسخ ندی و بحث نکنی مثل بعضی از کاربران اینجا که پاسخ ریپلیها رو نمیدن دوباره ازت خواهش دارم که اینجارو ترک نکنی بودنت رو توی این وبلاگ دوست داشتم و از خوندن کامنتات لذت میبردم هرچند که نگرانت بودم که خیلی احساسی هستی و همچیز رو رویایی میبینی و خیلی زود رنجی. عزیزم زندگی سخته و باید با تمام شرایطش کنار بیاییم 

به خانم hel ma و اقای نادر: ممنون از نظرتون🌹 

به ای کاش: من دوتا پسر دارم و خیلی با اونا همچیو اسون میگیرم و همه کاراشونو خودم انجام میدم و اصلا نزاشتم سختی بکشن و هیچ فشاری بهشون وارد بشه ولی الان که دارن بزرگ میشن میبینم که خیلی راحت طلب شدن و تحمل هیچ سختی ای رو ندارن و چون وضع اقتصادی ما خوب نیست و نمیتونیم برای اونا و ایندشون کمکی بکنیم و باید خودشون سختی بکشن و به اصطلاح گلیم خودشون رو از آب بیرون بکشن ،نگرانم که روش من توی تربیتشون و رفتارم با اونا درست نبوده و اونارو طوری بار نیوردم که بتونن از پس سختیهای زندگی بربیان