از مهمون بدم میاد

دوستان سلام 

منو یه موضوعی اذیت میکنه ،میخوام با شما مطرح کنم ببینم شما هم مثل من هستید یا نظرتون چیه کلا؟

من یه خانم 26 ساله هستم و تازه ازدواج کردم نزدیک یه ساله عروسی کردم، از مهمون بدم میاد . دست خودم نیست، حتی دوست صمیمیم، حتی خواهرم، اومدن مهمون مخصوصا بدون دعوت یا اینکه خودش رو دعوت کنه یا همراه خودش آدم اضافه بیاره به شدت اعصابم رو خورد میکنه، به شدت بداخلاق و عصبی میشم و بهم میریزم.

من کلا آدم تنبلی هستم تو خونه داری، کارهای خودم و همسرم رو به زور انجام میدم. من شاغلم و تو خونه م برای بیرون کار میکنم و میفرستم. نصف روزم باشگاهم، یا میرم بازار و خرید استخر این ها. بیشتر وقتم پره. همسرم هم عادت دادم بعضی کارهاش رو خودش انجام بده .چون کارهای خونه عذابم میدن. این جوری یه کم حداقل راحتم. کلا با مهمون راحت نیستم و کلا کسی به عنوان مهمون رو مخمه.

دلایلم رو براتون میگم. شما نظر بدید آیا من حق دارم یا نه و راه حلش چیه؟

↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۰۳ مطلب مرتبط)
درد دل های زنان (۱۲ مطلب مرتبط)
مهمانی دادن و مهمانی رفتن (۵ مطلب مرتبط)

مگه چقدر میشه یک مهمون رو تحمل کرد؟

سلام دوستان 

یک مشکلی برامون پیش اومده اینجا مطرح میکنم ، اگر کسی میتونه راهنمایی کنه ممنون میشم . عزیزان مادرم یه دایی نا تنی داره ، که کارمند بود و زندگی خوبی داشت ، یک زن و بچه داشت ، رفت یه زن دیگه هم گرفت ، و زندگیش رو ریخت پای زن دوم ، و خودش رو به عالم و آدم بدهکار کرد ، و اون قدر سر کار نرفت که از  اونجا هم اخراج شد ، این آقا الان از همه جا فراری و طلب کارها و پلیس ها دنبالش هستند . 

↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۰۳ مطلب مرتبط)
روش های اجتماعی تر آقایان (۷۵ مطلب مرتبط)
مهمانی دادن و مهمانی رفتن (۵ مطلب مرتبط)

خونه مون شده عین یه هتل

سلام

من یه دختر ۲۶ ساله هستم که از یه مساله بشدت به تنگ اومدم، زندگی برام جهنم شده و هیچ راه حلی براش ندارم ، دلم میخواد زندگیم تموم بشه تا شاید دیگه راحت بشم. تنها چیزی که به ذهنم رسید اینه که اینجا سوالم رو بپرسم شاید کسی به واسطه داشتن تجربه ی شخصی بتونه کمکم کنه.

مشکل من و خانواده ام رفت و آمد زیاد فامیل هامون هست، از وقتی که بچه بودم آرزوی یه روز تنها بودن تو خونمون رو داشتم، آرزوی یه ذره حریم خصوصی ، انگار خدا از روز اول آسایش رو برای ما نخواسته. دیگه جونمون به لبمون اومده هر کسی هرکاری داره راهش رو میکشه میاد خونه ما، باید همه چی هم فراهم باشه غذاهای جور واجور، پذیرایی مفصل و اینترنت وای فای و حتی با خودشون لباس نمیارن باید از لباس های ما استفاده کنن.

↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
تعامل با خانواده (۴۰۳ مطلب مرتبط)
مهمانی دادن و مهمانی رفتن (۵ مطلب مرتبط)

راحتی مهمون براتون مهم تره یا راحتی خودتون

سلام به همه

راستش مشکل من اینه که هر کسی بهم رجوع کنه واسه کاری، مثلا بگه فلان قدر بهم پول قرض بده، لباس قرض بده، برام چی درست کن، تو یه مسئله ای بهم کمک کن، تا آخرین توانم بهش کمک میکنم .

مثلا اگه بگه ۲۰ تومن پول بده ، ۲۵ میدم. اگه ازم لباسی بخواد بهترین لباس ممکنم رو میدم بهش، یا اگه مثلا مهمون بیاد خونمون،بهترین اتاق، رختخواب، صبحانه و غذا رو در اختیارش میذارم ، اما راستش همین افراد و کلا اطرافیان با من اینطور نیستند، اگه ازشون لباسی قرض بخوایم کهنه ترین رو میدن و رک میگن لباسی که تازه خریدم رو دوست ندارم بدم بپوشی که کسی ببینه، یا اگه بریم خونشون، چند بار دیدم خودشون عین پادشاه میرن رو تخت هاشون میخوابن و واسه مهمون یه تشک کهنه و یه پتوی کهنه میدن .

مثلا بخوایم بریم خونه شون راحت میگن ما فلان روز نیستم چون داریم ناهار میبریم پارک، اما خانواده من باشن راحت از تفریح شون میزنن که مهمون بیاد، راستش نیومدم بگم کار ما درسته ها! میخوام نظر شما رو بدونم که مثل ما جان فشانی و احترام درسته یا مثل اونا که خودشون رو ترجیح میدن به مهمون ؟

ممنون میشم نظرتون رو بگید

مرتبط:

از مهمون بدم میاد

مگه چقدر میشه یک مهمون رو تحمل کرد؟

توانایی اینکه بشینم کنار مهمون ها و بخوام خوش رو باشم رو ندارم

خونه مون شده عین یه هتل

↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
مسائل متفرقه (۷۲۰ مطلب مرتبط)
مهمانی دادن و مهمانی رفتن (۵ مطلب مرتبط)

توانایی اینکه بشینم کنار مهمونا و بخوام خوش رو باشم رو ندارم

سلام

من دختر 21 ساله ای هستم که بخاطر مسائل احساسی و عاطفی دچار افسردگی شدم. با پسری دوست نبودم و همیشه هم مواظب بودم عاشق جنس مخالفم نشم. ولی آخرش از خواستگارام و ... و ادعای عاشقی اونا ضربه خوردم و الآن به جایی رسیدم که هیچ چیزی منو خوشحال نمیکنه و هیچی بهم انگیزه نمیده!

هیچ امیدی به آینده ندارم و حتی از دعا کردن هم میترسم. سعی میکنم خودمو به خدا نزدیک کنم ولی هیچوقت دعا نمیکنم که نتیجه نده یا برعکس بشه و از خدا هم ببرم. شدیدا تنبل شدم و هیچکاری نمیتونم انجام بدم. ورزش و کلاسای هنری و درس خوندن و ... همه اینا رو کنار گذاشتم و همشون برام بی معنی شده. هیچوقت از ته دلم نمیخندم و وقتایی که میبینم بقیه با یه حرف ساده چطور از ته دلشون میخندن من واقعا حسرت میخورم! اعتماد به نفسم صفر شده و از حرف زدن هم وحشت دارم چون اصلا کلمه ها از گلوم بیرون نمیان انگار.

از شرایطی که برام پیش اومده بدم میاد هیچ کاریم از دست خودم برنمیاد، حتی ازدواجم نمیتونه منو شاد کنه . 

↓ مجموعه مطالب مرتبط ↓ :
خودسازی در دختران (۳۷۵ مطلب مرتبط)
مهمانی دادن و مهمانی رفتن (۵ مطلب مرتبط)