من ساکن یکی از شهرهای استان لرستان هستم. تو شهر ما کار زیاد پیدا نمی شه، اکثراً برای کار میرن اصفهان، اما من تهران را بیشتر دوست دارم به خاطر امکانات بیشتر و کار بیشتر.
تو تهران حقوق‌ها چقدر از بقیه شهرها بیشتره؟، مثلاً تو تهران به کارمند یا منشی ماهی ۵ میلیون حقوق میدن یا به گارگر رستوران ماهی ۴ میلیون میدن؟ اوضاع کار یابی و دستمزد تو تهران چطوری است؟
پیشنهاد:
مشورت در مورد زندگی در کرج و تحصیل در تهران
کدوم منطقه تهران برای زندگی مناسب تره؟
به نام خدا
عرض سلام خدمت کاربران محترم وبلاگ
این پستی که می ذارم برای تبلیغ موسسه یا تبلیغ هدف نیست؛ صرفاً جهت راهنمایی به بزرگواران و جوانانی است که قصد مهاجرت به کشورهای اروپایی رو دارن
در ابتدا عارض می شوم که هیچ کشوری بهشت نیست و در هر کشوری برای داشتن یک زندگی ایده آل باید تلاش کرد؛ اما قطعاً به خاطر دلایل مختلف، از نظر کاری و اقتصادی وضعیت بهتری نسبت به ایران دارند (با آرزوی بهبود اوضاع کشور مان ایران)
مهاجرت همیشه وابسته به کار یا تحصیل نیست؛ شما می‌توانید به کشورهای اروپایی از جمله آلمان و اسپانیا، از طریق دوره‌های فنی موسوم به آوسبیلدونگ اقدام به مهاجرت کنید
خوب، دوره آوسبیلدونگ چیست و پیش نیاز آن چه می باشد؟
مهم ترین پیش نیاز دوره آوسبیلدونگ، مدرک زبان آلمانی با درجه حداقل B2 است، البته برای کشور اسپانیا می بایست مدرک اسپانیولی داشته باشید، ولی فعلاً منظور ما کشور آلمان است.
از نظر مدرک تحصیلی، داشتن دیپلم کافیست، دوره‌های آوسبیلدونگ همانند دوره‌های فنی است با این تفاوت که اولاً طول این دوره‌ها یک تا دو سال است.
سلام
من پسر ۲۲ ساله ام ، لیسانس حقوق دارم، سربازی نرفتم، حرفه خاصی بلد نیستم، تنها امتیازم همون لیسانس+تسلط به زبان انگلیسی هست.
کارم اینجا تدریس زبان بود، تا دو سال پیش خوب بود، من زبانم خیلی خوبه و تا ساعتی ۱۸ هزار تومن دریافتی داشتم، ولی الان ۳ ماهه رسماً بیکار شدم.
وضعیت مالی والدینم، خوبه ولی به پول دلار و یورو هیچ ارزشی نداره. یعنی اگه ۲ میلیارد هم بشه، به دلار کمتر از ۲۰۰ هزار تا میشه، که تازه ۹۰ درصد این مقدار غیر نقدی هست.
پس انداز خودم هم ۱۵ میلیون تومن بیشتر نیست، بخش زیادیش رو خرج کردم، راستش از وضع خیلی میترسم، آینده ای برای خودم نمی بینم، احساس میکنم تو دوره قحطی قاجار زندگی میکنم، پدر و مادرم سنتی هستن و اطلاعات خاصی ندارن، خودم هم تک فرزندم، از هر نظر داره بهم فشار میاد، ترس از آینده شغلی یه طرف، تنهایی و نبود شرایط ازدواج طرف دیگه، و فشار سربازی هم روش.
من 30 سال در شهرستان مون موندم و درس خوندم و کار کردم و هر کاری کردم انگار هیچ دست آوردی نداشتم. شاید به خاطر این بوده که همیشه یک احساس حمایت و پشت گرمی به خانواده بوده که چندان باعث میشد پس انداز خاصی نکنم و شاید اصلا درآمدم اون قدری کم بوده که نمیشد این کار رو کرد و هزار دلیل دیگه.
ولی میخوام این بار دل رو به دریا بزنم برم به یک شهر بزرگ دیگه برای کار، هر چند هیچ فامیل و آشنا و دوستی اون جا ندارم، اما رفتارهای بد و خانواده بدی که دارم هم داره منو اذیت میکنه.
دوست دارم برم یک شهر دیگه با هر بدبختی ای شده کار بکنم و ماشین و خونه بخرم، یک دختر با یک زبون و فرهنگ دیگه پیدا کنم و بعد فقط برای ازدواج و یک سری مراحل دیگه بیام پیش خانواده ام.
میخوام به خداوند اعتماد کنم، به کارهایی که پیامبران میکردن اعتماد بکنم، هر چند میدونم اگه برم یک شهر دیگه حتی جای خواب ندارم تا کار پیدا بکنم یک جا بخوابم، ولی این ها ایمان نداشتنه، این ها همون دلایلی هست که منو اینجا نگه داشت و این همه سال باعث پسرفت من شد و باعث شد که نتیجه ای نگیرم.