خانواده برتر

سلام

من خودم وقتی دلم گرفته
با یکی حرف بزنم دوست دارم طرف اولش خیلی خوب گوش کنه
بعد که خودم اروم تر شدم راهکار بده
ظرفیتم نمی کشه حین درد ودل برای یه نفر بهم راهکار بدن !!

حقیقتش من این کتاب رو نخوندم اما در رابطه با این موردی که گفتید  باید بگم که همیشه این طور نیست یعنی گاهی واقعا به دنبال راه حل هستم اما برخی اوقات هم صرفا جنبه درد و دل داره و فقط یه گوش میخوام که با جون دل حرفامو بشنوه ، باهام صحبت کنه و درکم کنه .

همین مثالی که زدید درباره‌ی بحث ب خانم ها.
حدیث از حضرت علی(ع) داریم.

اما یک دیدگاه متفاوت میگم(میدونم مخالف زیاد داره)

ببینید همه ی این روانشناسای غربی برای جامعه ی خودشون اینارو نوشتن و اون مترجم هم نمیامده بگه اینا مربوط به کشور خودشونه و....

مثلا خیلی شنیدید که میگن ایرانی ها اول شدن در جستجوی س ک س شدن.
کاملا مخالف با این موضوع هستم چون توی آمریکا دیگه کسی نمیاد این چیزارو سرچ کنه که.مستقیم وارد سایت‌هایی میشن و عموما هم اکانت پولی سایت دارن.

یادربارهی طلاق در جوامع اسلامی و غرب
درباره‌ی اختلاص در ایران و اروپا
درباره‌ی امنیت زن در ایران و غرب
تمام این ها برای جامعه ی خودشون هستن و اگر کسی نشناسه این هارو نمیتونه آمار این هارو باهم مقایسه کنه و به جواب صحیح برسه.

پدر تمام این ها فروید و بک نفر دیگه بوده.یعنی روانشناسای بعد از این ها آمدن مبانیه این هارو خواندن و بعد با توجه به مبانی،آمدن کتاب نوشتن.پس هرکاری بکنند شاید نتونند که ضمینه‌ی فکری خودشون از حرف‌های فروید خالی کنند.
همون نگاه کثیفی که فروید داشته.
با همون نگاه کل داستان‌های زندگی مردم درمان میکنند.
نگاه از پایه فاسده.
نمی خوام این جا بیام از این فروید حرف بزنم و بگم چه فکرایی داشته(بگردید زیاد صحبت شده دربارش.بعد به خودتون میگید این منحرفه یا داعش) همن قدر که در خودتون احساس کنید و بگردید و بعدشم تفکر کنید برای من کافیه.

من به شما کتاب های ایرانی با دید اسلامی پیشنهاد میکنم.
حداقل یکبار امتحان کنید.
نیمه دیگرمتا ساحل آرامشمن دیگر ما(رباره ی تربیت فرزند با نگاه اسلامی)بازی بازوی تربیت

لطفا یکبار هم کتاب تا ساحل آرامش امتحان کنید.

بله منم همینطورم وقتی حرف می زنم و آقایون می پرن توی حرف آدم بدم میاد ولی خانمها گوش دادن رو بهتر بلدن و کفر آدمو در نمیارن. وقتی خانمی از مشکلاتش حرف می زنه فقط سکوت کنید و بهش گوش بدید و در آخر اگر پرسید به نظرت باید چیکار کنم؟ اون موقع راه حل بدید وگرنه نیازی نیست و همین که به حرفاش گوش کردید کلی سبکش کرده

من خوندم این کتاب فوق العاده است، 

دقیقأ همینطوره!!من که واقعا هدفم از گفتن مشکلاتم برا پیدا کردن یه راه حل نیست!!فقط میخوام یکی باهام همدردی کنه:)

من کلا سیستمم متفاوته....اصلا اهل درد و دل کردن و شکایت کردن نیستم.....به جز وقتایی که دیگه خیلی اذیتم.....اونم فقط و فقط با داداشم حرف میزنم.....دوست دارم وقتی که دارم واسش تعریف میکنم ساکت نباشه و حرف بزنه و آرومم کنه.....پارسال تابستون من خیلی حالم بد بود....شبا میرفتم تو اتاق داداشم میخوابیدم کلی واسم حرف میزد و آرومم میکرد.....امید میداد.....راهکار میگفت.....مشکلمو واسم از جنبه های مختلف توضیح میداد و غیره.......این قضیه واسه من صدق نمیکنه!

واقعا اینجوریه موقعی که دردو دل میکنی دوستداری یه نفر به حرفت گوش بده ،

علیرضا 27 به الی خانم
حدستون درسته البته. یادم رفت اسممو زیر پست بنویسم.
موفق باشید.
علیرضا 27

من به شخصه وقتی مشکلم رو برای کسی تعریف می کنم احساس می کنم حل شده

خیلی خوشحالم که بعضی از دوستان کتاب های دیگری رو معرفی کردند. من از این کار خیلی استقبال میکنم. از الی خانم بخاطر کتابی که معرفی کردند ممنونم.از اقا ابراهیم هم همچنین. البته که من کتابهایی با دیدگاه فرهنگی و مذهبی خودمون نوشته شدن رو نیر مطالعه میکنم. راستش همین کتاب تا ساحل ارامش رو تازه شروع کردم. بهرحال من از دید یه ناظر بی طرف  کتابهارو مطالعه میکنم و تا اونجا که مطابق با منطقم و عقایدم باشه ازش استقبال میکنم. همین غربی ها تو خیلی از عرصه هاشون تعالیم شرقی و اسلامی رو وارد کردن. چون متوجه شدن که ذات و جوهر مطلب مهمه .منم بر این عقیدم که حاصل تفکر شخصی اگر از دایره اعتقاداتم خارج نباشه و مفید باشه حتما روش فکر کنم.

برای من که درسته

اینقدر بدم میاد وقتی دارم غر می زنم یا از ناراحتیم میگم طرف بخواد نصیحتم کنه یا بگه من که گفتم .من می دونستم ... یا اصن بره توی حاشیه و حرفم ناتموم بمونه یا کلن بحث رو عوض کنه یا بعدش اصن هیچ عکس العملی نشون نده فقط گوش کنه و سکووووت.

کتاب خوبیه ب نظرم البته من نخوندم تعریف شو زیاد شنیدم.

به این مزخرفات روانشناسان غربی گوش نکنید تمام مشکلات روانی و روحی مردم از وقتی شروع شد که این علم روانشناسی پایه ریزی شد عده ای هم می شینند این کتابهای مسخره رو می خونند و به خودشون تلقین می کنند که آره ما اینطوری هستیم این غربیها در صدد هستند با این حرفهای مسخره جامعه ما رو غربی کنند ولی شتر در خواب بیند پنبه دانه

سلام...من این کتاب  رو نخوندم...ولی راجبه سوالتون فکر میکنم همه گاهی اینطوری ان...گاهی فقط نیاز به یه همدردی و گوش دادن دارن...چه بسا دو دقیقه هم بیشتر طول نکشه

من به شخصه تا یه مشکلی برام جدی نباشه و راه حل نخوام نمیگم پس وقتی بگم و بهم راه حل بدن ناراحت نمیشم

منم این مدلیم دوست دارم طرف حسابی به حرفام گوش کنه و اخرش نظرشو بگه نه که اولش نزاره من حرفمو بزنم یا صرفا فقط بخواد یه جوابی بده که منو از سر خودش باز کنه 

سلام دوستان.
یه مشکلی رو میخوام مطرح کنم که شاید یکم باورش براتون عجیب باشه.خونواده ما یه خونواده پر جمعیته و من بچه یکی مونده به آخریم و الان 28 سالمه.کوچکترین عضو خانواده مون برادر کوچیکمه که الان 25 سالشه.خانواده ما کلا آدمای سردی هستند چه از نظر عاطفی و چه جنسی.سه تا خواهر دارم که کوچکترینشون 31 سالشه و هر سه تاشون مجرد هستند.مشکلی که این وسط هست اینه که این سه تا خواهرم الان که توی این سن هستند هیچ برنامه ای برای آینده شون و ازدواج ندارند و میگن شرایط زندگی مون الان خیلی هم خوبه و هیچ نیازی به ازدواج نداریم!راستش خاواده ما مذهبی هستند و این قضیه یکم حرف زدن درباره ش سخته ولی با این وجود تا حالا خیلی درباره این موضوع باهاشون صحبت کردیم ولی هروقت که این بحث ها پیش میاد صورت مساله رو پاک میکنند و میگن ما مشکلی نداریم!و هر خواستگاری میاد یه ایرادی روش میذارند.خواهر هام هر سه تاشون هم تحصیلکرده و فرهنگی هستند ولی در این زمینه پیرو هیچ منطقی نیستند!اولین ازدواج توی خانواده ما برادر بزرگم بودکه یک ازدواج فامیلی بود و از اقوام مادرم بود که متاسفانه منجر به طلاق شد و همین مساله مزید بر علت شده که بهانه دستشون بیاد و با تمام پیشنهاد هایی که از طرف خانواده بهشون میشه جواب رد بدن که اگه اقوامتون به درد میخوردن ازدواج فلانی منجر به طلاق نمیشد و ما میخوایم خودمون همسر اینده رو مشخص کنیم.ولی عملا هیچ همسری در کار نیست و الان این بحثیه که چندین سال به طول کشیده.هرچی ما بهشون میگیم خب اگه کسی هست بگین بیاد خواستگاری ولی باز جوابای واهی میدن که همین روزا میاد.از بابت اینکه فک کنید مشکلی داشته باشن یا روابط خارج عرفی چیزی داشته باشن مطمئن باشید نیست ولی حقیقتش خودمم دقیقا نمیدونم علت این کارشون چیه؟نمیدونم ترس از پذیرش مسولیت باشه،یا از سر لجبازی یا ترس از زابطه جنسی یا چیز دیگه.شاید بگین تو که داداششونی نمیدونی علتش چیه پس چجوری راه حل میخوای؟راستش هروقت سر این بحث تو خونه باز میشه یا جواب سر بالا میدن یا میگن ما مشکلی نداریم یا خواستگارا به درد نمیخورند و از این حرفا.الان اونقد قضیه بیخ پیدا کرده که تقریبا هر روز تو خونه سر کوچکترین مساله ای جروبحث پیش میاد و تو جروبحث هم هیشکی حریفشون نمیشه.جوری شده که بابا و مامانم بسکه رو این قضیه باهاشون بحثشون شده رفتن روستا و هر هفته ای یه بار اونم برا مدت کوتاه میان پیشمون و میگن حوصله جروبحث نداریم.خودمم همین طوری شدم.الان سربازم بهم مرخصی میدن میگم نمیخوام برم مرخصی حوصله جروبحث ندارم!دیگه بریدم.عقلم به جایی قد نمیده.بحث های خیلی زیادی پیش میاد تو خونه که به نظر خودم منشاش همین قضیه ست ولی متاسفانه اونا نمیخوان این قضیه رو قبول کنن و میگن ما از بچگی اخلاقمون خشن بوده و اهل جروبحث بودیم!با این وصف اصلا اینده روشنی رو براشون نمیتونم تصور کنم و حتی اگر ازدواج هم یه زمانی کنن فک نکنم با این اخلاقاشون دوامی داشته باشه.یه جایی خوندم اگه زن موقع بارداری بالاتر از 35 سال باشه احتمال اینکه بچش مشکل دار بشه زیاده.الا خواهر بزرگم 35 سالشه هرچند با این وضع فکر نکنم تا چند سال دیگه هم وضعیت تغییری کنه.جالب اینجاست که این قضیه سرد مزاجی تو اقواممون هم هست و الان دختر عمو هام هم تقریبا وضعیت مشابهی دارند و کنم بالای 35 سال و مجرد هستند.و هروقت بحث میشه میگن دخترای فلانی هم همشون بالای 35 یال هستن و زندگی شون رو دارن میکنن خیلی هم خوبه!الان جدیدا دوتای کوچیکتره بهانه جدید گیر اوردن که ما تا خواهر بزرگترمون مونده حاضر نیستیم به هیچ خواستگاری فکر کنیم بزرگتره هم میگه من دارم زندگیم رو میکنم شوهر میخوام چیکار!پیش مشاور هم رفتن،صبح تا شب هم دارن مطالب علمی درباره ازدواج و زناشویی میخونن ولی فک کنم چون قضیه خیلی طولانی شده یا بخاطر لجبازی حاضر نیستند از مواضعشون کوتاه بیان.الان این قضیه رو خودمم خیلی تاثیر گذاشته و منزوی شدم.بهشون گفتم تا اخلاقتون و طرز فکرتون رو عوض نکنین نمیام خونه.تنها راهی بود که به ذهنم میرسید برای فهموندن اشتباهاتشون.شاید بگید فرار از این قضیه راه حل نیست ولی باور کنید کم اوردم.الان سر همین بحث ها خواهر هام خودشون هم با هم درگیرند و چند ساله هر بحث دیگه ای هم پیش میاد و به نتیجه نمیرسه و این بی منطقی یه جاهای دیگه هم سرایت کرده و هر از چند گاهی سر هر موضوع کوچیکی با همدیگه یا با ماها قهر میکنن اونم به مدت طولانی.نمیدونم باید چکار کنم.کمک برسونید خواهش میکنم.

بسم الله

آقای نجفی اگه مشکلی نبود این مطلب رو بعنوان یک پست مجزا بذارید، دوست دارم نظر دوستان رو هم بشنوم.
بارها دیدم تو این سایت و جاهای دیگه صحبت از مطالب روانشناسی ای که از طریق تجربیات روانشناسان این طرفی و اون طرفی بدست اومدن شده. خواستم نظر خودم رو بگم و نظر شما درباره این نظریات رو بدونم:

علوم انسانی به نظر بنده در دو صورت قابل تحصیل هستن: تجربه - وحی

اگه علم از طریق تجربه به دست بیاد(علوم انسانی غربی) چند تا حالت داره:
1. یا تجربیات و نتیجه گیری از اونا با واقعیت ها کاملا تطابق داره، که مطلوب همینه. اما متاسفانه این به خودی خود قابل اثبات نیست که کدوم بخش ها با واقعیت تطابق داره.
یا تجربیات نادرستن، یه جامعه آماری 1000 نفره می گیرن و تعمیم می دن به کل مردم اما نفر 1001 کاملا جور دیگه ایه!32. یا نتیجه گیری ها نادرستن، حتی شاید نتیجه برای 1000 نفر هم اتفاقی جواب بده اما برای نفر 1001 نه!

اما اگه علم از طریق وحی به دست بیاد(علوم انسانی اسلامی واقعی) تنها یک حالت داره:
کاملا درسته!
شاید بگید خب ممکنه علما اشتباه کنن، اما این که صحیحه یا نه قابل اثباته. به اینصورت که اگه ثابت کنن این حرف از قرآن یا سنت یا کلام معصومینه صحت کلام محرز می شه.

خب، پس ما با 2 حالت مواجه می شیم:
علوم انسانی تجربی(غربی) که در هر صورت علی رغم این که می دونیم بعضی جاها احتمالا صحیحیه اما به هیچ بخشیش نمی تونیم اعتماد کنیم، و اگه طبقش عمل کنیم ممکنه همون نفر 1001 باشیم و زندگیمون نابود شه.
علوم انسانی وحیانی(اسلامی) که اگه اثبات شه وحیانیه کاملا قابل اعتماد و اتکاست.

بنابراین به نظر بنده عقل سلیم حکم می کنه انسان به علمی که به هیچ وجه قابل اعتماد نیست هیچوقت برای پیش بردن زندگیش رجوع نکنه. شاید هر کدوم از ما اون نفر 1001 باشیم و زندگیمون نابود شه... زندگی ای که یک بار بیشتر فرصتش رو نداریم. اون موقع جواب خدا رو چی می دیم؟! " خدایا من زندگیم نابود شد چون نخواستم حرفی که به تو نسبت داده می شد رو گوش کنم، اما به دانشمندی که می گفت حرف خودشه اعتماد کردم! "
اما وقتی که به حرفی که به خدا نسبت داده می شه گوش کنیم، حتی اگه اون حرف به اشتباه به ما منتقل شده باشه(و حرف خدا نباشه) اما حداقل اگه زندگیمون خراب شد می تونیم به خدا بگیم: " خدایا من مطمئن بودم این حرف توئه، نمی دونم چرا اینجور شد... "

ممنون از مطلب خوبتان

بسم الله

نمی دونم کسی که سوال رو پرسید می بینه یا نه
اما برای کسایی که احیانا بعدا ببینن:

برای تشخیص این موضوع و پیدا کردن حرف اسلام باید 1. احادیث و آیات رو خوند 2. تشخیص داد که کدوم یکی درسته کدوم غلط(از روی کسایی که نقل کردن یا چیزای دیگه) 3. درک مطلب حدیث

کسی که این علم رو به خوبی داشته باشه می تونه تشخیص بده.
و هر کس ممکنه بتونه.
توی عرف به کسایی که می تونن می گن " مجتهد " ! پس ما یا باید مجتهد شیم، یا به حرف مجتهدین گوش بدیم