خانواده برتر

داستان زندگی ادمای موفق که در سن بالا تونستن از فقر خودشون رو عرش برسونن رو بخونین. این افراد یک جای زندگیشون با انگیزه و فکر جلو رفتن. خیلی هایی که میگم توی سن های 50 و 60 شروع کردن. 30 سال سنی نیست. شما هنوز خیلییییی وقت دارین

🌹

از نظرِ سن،

ایده‌آلیست بودن،

کم‌حرف بودن،

ایده داشتن،

برنامه‌ریزی کردن،

منضبط بودن،

افکارِ مزاحم،

نگران بودن،

عدمِ تواناییِ شروعِ کار (صفر و صدی بودن)،

بی‌انگیزگی،

ناامیدی،

احساسِ عقب موندن از دیگران،

بیکار بودن،

عدمِ تخصص،

و البته سرمایه نداشتن،

《 دقیقا 》

مثلِ شما هستم!!

تنها تفاوتِ من با فرموده‌هایِ شما اینه که من مدرکِ پیش‌دانشگاهی دارم و دانشجویِ انصرافی بودم!

نمیدونم سربازی رفتی یا نه

من که خوشبختانه یا متاسفانه معافِ شدم (اعصاب و روان)

من رگه‌هایی از OCD و افسردگی رو در نوشته‌هایِ شما احساس کردم

البته من اسکیزوفرنی هم دارم

نمیدونم چی بگم بهت چون خودم که دور از جونِ شما مثلِ خر گیر کردم تویِ گِل!!

فقط میتونم بهت بگم که همدردیم و تو تنها نیستی و من < کاملا > درکت میکنم

من چندتا عامل به صورتِ مستقیم و چندتا هم به صورتِ غیرِ مستقیم تویِ قهوه‌ای شدنِ زندگیم نقش داشتن که یکی از مهم‌ترین عواملِ مستقیم همین کمال‌گراییِ بدمصب بود

واقعا راهکاری واست ندارم و فقط میتونم بهت بگم که امثالِ من و شما نباید امیدمون رو به صورتِ کامل از دست بدیم چون که شدیدا شرایطِ لازم و البته کافی رو برایِ خودکشی داریم (دور از جونِ شما)

خوب شروع شد :)

بد ادامه پیدا کرد :|

ولی نباید بذاریم که بد تموم بشه... :(

(به در میگم که دیوار بشنوه!! خخ)

هشتاد ساله اولش سخته باو!!

نباید سخت گرفت!!

خلاصه امیدوارم که یه اتفاقِ مثبت تویِ همین پاییز واست بیفته و دریچه‌ای از لطف و مهربانیِ خداوندِ جبار به رویِ زندگیت باز بشه... : ) :

همین دیگه!!

التماسِ دعا رفیق و سایرِ رفقا واسه‌یِ جابر و سایرِ شرکا ☻

سلام

مثلاً اگر فردی آرزو داشته باشد که درآمدش پنج برابر شود، ولی باور نداشته باشد که چنین چیزی ممکن است، به نظر شما اگر از صبح تا شب هم تلاش کند درآمدش پنج برابر خواهد شد؟

اگر پس‌زمینه ذهنی او “نمی شود” باشد، طبیعی است که در عمل هم نمی‌شود. یا مثلاً فردی که می‌خواهد در یک مسابقه اتومبیل‌رانی اول شود. اگر در ذهنش این باور نقش بسته باشد که من نمی‌توانم اول شوم، آیا اول خواهد شد ؟

به‌هیچ‌عنوان! درحالی‌که اگر آن‌قدر باورش نسبت به اول شدن قوی باشد که حتی شک هم نداشته باشد که اول می‌شود، عملکرد او کاملاً متفاوت خواهد بود. بسته به نوع باور درونی، اعمال و عملکرد بیرونی انسان فرق می‌کند. یعنی باورهای ما، تأثیر مستقیمی روی کارهای فیزیکی بیرونی ما می‌گذارند.

"این موضوع ازنظر علمی هم اثبات‌شده است"

 دکتر بروس لیپتون در کتاب بیولوژی باور، ازنظر بیولوژیکی ثابت می‌کند که باورها تأثیرات مستقیمی روی بیولوژی و فیزیک انسان دارند.

باورهای ما، تأثیر مستقیمی روی کارهای فیزیکی بیرونی ما می‌گذارند.

چه چیزی بدتر از تنبلی انسان را در زندگی عقب نگه می‌دارد؟ برای موفق شدن در هر زمینه‌ای و رسیدن به اهداف، باید حتماً و حتماً با تنبلی مقابله کنیم.

تنبلی، مادر همه انحرافات و گناهان هم محسوب می‌شود. ازنظر مذهبی گفته می‌شود که نیمی از اهالی جهنم، به خاطر تنبلی و بی‌حوصلگی، جهنمی شده‌اند. یعنی آن‌ها ذاتاً انسان‌های بدی نبودند فقط چون دائماً امروز فردا  و مسامحه می‌کردند، فرصت پیدا نکردند تا روح خودشان را برای زندگی ابدی در بهشت آماده کنند  و مرگ آن‌ها را غافل‌گیر کرده و راهی بیمارستان بهشت یعنی جهنم کرده است.

تنبلی یعنی اینکه انسان، کاری را شروع نکند . تنبلی با بی حوصلگی تفاوت دارد.

شروع نکردن کار به خاطر اینکه آن کار برایش زحمت دارد، یعنی تنبلی، که یک عامل بسیار بزرگ درونی است. اگر انسان تنبلی هستید، باید شروع کنید و خیلی  آهسته و پیوسته این رذیله اخلاقی را از وجود خودتان پاک‌کنید. اگر به‌یک‌باره بخواهید از یک فرد تنبل، به یک فرد فعال و زرنگ تبدیل شوید، به‌احتمال‌زیاد شکست خواهید خورد. چون بعد از مدت‌ها تنبلی، به ناگهان فشار زیادی به خود می‌آورید و به‌قول‌معروف زده می‌شوید و رها می‌کنید.

بی‌حوصلگی یعنی شروع کردن کار، ولی آن را به پایان نرساندن. بعضی‌ها تحت شرایط خاص احساسی ( به‌طور خودمانی جو گیر شدن)، تصمیمی می‌گیرند، اهدافی را تعیین می‌کنند و مدتی هم برای رسیدن به آن‌ها تلاش می‌کنند، ولی بعد آن را رها می‌کنند. بی‌حوصلگی برادر تنبلی است. هردوی آن‌ها دست در دست هم باعث می‌شوند که میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان به اهداف خود نرسند و غیر از خودشان، همه را مقصر بدانند که به اهدافشان نرسیده‌اند.

برای درمان تنبلی و بی‌حوصلگی، یکی از بهترین کتاب‌هایی که در این زمینه توصیه می‌کنم حتماً مطالعه کنید، کتاب اثرمرکبنوشته دارن هاردی است. این کتاب به شما می‌آموزد که آهسته و پیوسته، با قدم‌های بسیار کوچک روزانه، به اهداف بسیار بزرگی نائل شوید.

خیلی‌ها تنبلی و بی‌حوصلگی ندارند ولی به‌قول‌معروف هم زود می‌خواهند هم زیاد. مثلاً اهدافی را تعیین می‌کنند و دو سه ماه هم آن‌ها را پیگیری می‌کنند ولی نتیجه خاصی مشاهده نمی‌کنند و کار را رها می‌کنند. نمونه بارز آن، جوانانی هستند که کاری را باذوق و شوق شروع می‌کنند. بعد از سه ماه، مغازه را تعطیل می‌کنند و میگویند جواب نداد، بازار خراب است، این محله برای کاسبی خوب نیست و بهانه‌های دیگر. ولی بعد از دو سال، جوان دیگری که همان شغل را در همان محله راه انداخته است و به‌هیچ‌عنوان کار را تعطیل نکرده است، بسیار موفق و مشهور می‌شود.

یکی از رازهای بزرگ موفقیت این است که تا وقتی‌که به نتایج دلخواه خود نرسیده‌اید، ادامه دهید. حال این پروسه می‌خواهد یک سال طول بکشد یا 10 سال. یعنی آن‌قدر ادامه دهید تا به هدف برسید.

هرچند به نظر من موانع بیرونی تأثیر بسیار کمی درراه رسیدن به اهداف ما دارند، ولی در مورد آن‌ها هم کمی صحبت می‌کنم. مانعی “بیرونی” حساب می‌شود که واقعاً خارج از کنترل ما باشد. مثلاً تصویب شدن یک قانون جدید که به‌شدت روی کسب‌وکار کسی تأثیر منفی بگذارد. یا موانعی مانند رقیبانی که ناجوانمردانه به کسی ضربه بزنند. یا قوانین دست‌وپا گیر اداری که جلوی پیشرفت کسی را بگیرد. درست است که همه این‌ها موانع خارجی به‌حساب می‌آیند ولی، برای هر مشکلی راه‌حلی وجود دارد.

راز مهم در حل کردن موانع بیرونی این است که برای حل کردن هر مانع، ابتدا به درون خود بنگرید و ببینید که از درون چه تغییری باید در خود ایجاد کنید تا آن مشکل بیرونی حل شود. مثلاً فرض کنید شما تاجری هستید که صادرات و واردات انجام می‌دهید، و گمرک کشور به ناگهان قوانین بسیار سختی اعمال می‌کند که همه کالاهای وارداتی شما در گمرک گیر می‌کند و به‌هیچ‌عنوان اجازه ترخیص پیدا نمی‌کند. از طرفی، دست یکی از جناح‌های سیاسی کشور هم در کار است تا در کار تاجران کشور اخلال ایجاد کند تا درنتیجه معیشت مردم تحت‌الشعاع قرار دهد، مردم را به شورش وا‌دارد و از قبال آن به خواسته‌های خود برسد (چنین سناریویی در کشورخودماناتفاق افتاد).

هر کس این داستان را بشنود، با قاطعیت می‌گوید که این مانع بزرگ دیگر واقعاً حل نشدنی است و به‌هیچ‌عنوان نمی‌توان آن را از سر راه برداشت. چون یک تاجر عادی چگونه می‌تواند با قوانین و حتی با جناح‌های سیاسی دربیفتد؟ خیلی‌ها در این نقطه ناامید می‌شوند و احتمالاً شغل تجارت را رها کرده و در روزنامه نیازمندی‌ها، دنبال یک کار جدید کارمندی می‌گردند. اینجاست که خیلی‌ها میگویند خوشا “آب‌باریکه” ای که هرماه به من بدهند و خیالم راحت باشد که حداقل سر ماه گرسنه نمی‌مانم.

ولی فردی که در رسیدن به اهدافش مصمم است چه می‌کند؟ به درون خود می‌نگرد تا ببیند چه چیزی در درونش باید تغییر کند. در این مثال، به نظر شما من باید چه تغییری در درونم می‌دادم؟ پاسخ ساده است.

 اولاً که باید خشم، نگرانی، نارضایتی، دشنام دادن به این سیستم معیوب و … را کنار می‌گذاشتم که خودکار بسیار سختی بود: جهاد اکبر یعنی مبارزه با نفس سر کش. ثانیاً باید صبرم را حداقل ده برابر می‌کردم و صبر می‌کردم تا مشکلات گمرکی برطرف شود و درگیری‌های سیاسی توسط مقامات بالاتر حل شود. ثالثاً باید دنبال راهی می‌گشتم که بتوانم وارداتم را انجام دهم. من و شریکم از خداوند مدد گرفتیم و خداوند راهی سر راه ما گذاشت که بتوانیم از مسیر دیگری کالای خود را وارد کشور کنیم و به نیاز مردم پاسخ دهیم و به آن‌ها خدمت کنیم.

درنتیجه، باید لیست موانع را بنویسیم و با درون‌نگری، تغییر باورها، دعا کردن و کمک گرفتن از خداوند، آن‌ها را یکی پس از دیگری از میان برداریم.

وااای دقیقا خود خود من😐

(قبلش به اونایی که میخوان جملات انگیزشی اعم از تو میتونی و باید تلاش کنی و سعی کن برنامه کم بریزی و سعی کن به خودت پاداش بدی و از این قبیل بگم که این حرف های کلیشه ای اصلا هیچ دردی دوا نمیکنن پس خواهشا زحمت نکشید)

یعنی توی برنامه ریزی و هدفگذاری(که خیلی هم بلند پروازم و البته کمی از سایرین باهوش تر تعریف نباشه😶) چیزی کم نمیزارم ولی تو انجامش اصلا میمونم

یعنی شروع هم میکنم هااا ولی همون اوایلش با یه بهانه ای وقتمو تلف میکنم خیلی احساساتم تو بالا و پایینیه

اراده قوی ندارم

فک کنید سال کنکورم حتی یک پنجم درسهایی که باید رو نخوندم، یک سال موندم پشت کنکور و باز هم دریغ از ذره ای پیشرفت

ببینید توصیف میکنم چرخه کارهام رو که ببینید همینطوری هست یا نه:

اول که میبینم خیلی عقبم از زندگی  بعد یه هدف خیلی جذاب به ذهنم میرسه و بخاطر اون هدف جذاب کلی انگیزه میگیرم و بعد شروع میکنم به برنامه ریزی کردن(که اگه وقت داشته باشم نسبت به وقتم و اگه نداشته باشه خیلی جو گیرانه مثلا یه کاری که یه هفته وقت میبره رو تو دو روز برنامه ریزی میکنم!) بعد شروع میکنم به انجام، دقیقه اول اوکی

ساعت اول اوکی اما بعد کل اون دو روز رو به بطالت میگذرونم😐

بعد سرخورده میشم و از خودم متنفر میشم و حدود یک هفته یا سه چهار روزی به افسردگی بعد از شکست میگذرونم.

بعد از اون باز انگیزه میگیرم و یه برنامه دیگه میچینم و باز شروع میکنم از اول(دقت کنید از اول اول) انجام اون برنامه مثلا اگه مطالعه باشه و من دفعه قبلی ده صفحه مطالعه کرده باشم این دفعه هم میشینم باز از صفحه اول میخونم 

یا حتی شده تا پنجاه شست صفحه خوندم ولی باز از اول شروع کردم، اینم بگم که خیلی آدم کمالگرایی هستم.

و بعد بازم چرخه سرخوردگی و افسردگی و انگیزه و برنامه ریزی.

الانم که دو سال از آخرین کنکورم میگذره بازم سر یه چیزی دو سال وقتمو هدر دادم. یه چیزی میخواستم یاد بگیرم که حد اکثر یک سال طول میکشید ولی من بعد دو سال هنوز سر نقطه اولم😑 و بخاطر این هر روز خدا خودمو سرزنش میکنم.

من ودقیقا شما رو درک میکنم. البته من دخترم و ۲۳ سالمه.

نمیدونم ربطی داره به مشکل ما یا نه ولی یه چیزی به اسم "نقص توجه" شنیدم از تو حرف های یه روانشناس که فک کنم به مشکل ما مربوطه که بگردید تو نت ببینید آیا ربطی داره یا نه و آیا علائمش رو دارید یا نه! که من خودم حوصله شو نداشتم برم دنبالش.

یچیز دیگه شاید این عدم پیشرفت بخاطر over thinking باشه که برای من اوایل این مشکلم بود ولی الان شک دارم چون برطرف شده این مشکلم

و شایدم بخاطر کمالگرایی بیش از حد . من خودم به طور خیلی ترسناکی کمالگرام اصلا به راحتی راضی نمیشم بطوری که قبلا برای خرید یه مانتو چهار روز دنبالش میگشتم آخرم یچیزی میخریدم که به دلم نمینشست😑

حتی وقتی یبار نمازمو تند بخونم تا چند وقت نماز نمیخونم چون حس میکنم وقتی درست نماز نمیخونم اصلا چرا باید نماز بخونم(گاهی چون کسالت دارم و میدونم نمیتونم نماز رو با حضور قلب و طولانی بخونم اصلا نمیخونم!!!) بخاطر همینه که کلی نماز قضایی دارم خاک بر سرم😑😑😑

.

.

.

دیگه نمیدونم چی بگم

بنظرم مشکل من و شما و امثال ماها رو فقط یه روانشناش و روانکاو خوب میتونه درمان کنه که شاید ریشه در تربیت بچگیمکن داره

به هر صورت اگر راه حلی پیدا کردید و یا دوستان راه حلی پیدا کردن ممنون میشم به ما هم بگن و خودم اگر رفتم پیش روانشناس (که حتما میخوام برم) نتایج رو اینجا میگم(قبلش یه آقای نجفی میگم پست رو بروز رسانی کنن)

داداشم شما اول دیپلمت رو بگیر بقیه ی مسیر کم کم برات اتفاق میفته

شما الان دیپلم نداری ولی شرایط ایده ال میخوای.مثلا مدیریت

خب ذهنت این موضوع رو نمیپذیره غیر ممکن به نظر میرسه

اول دیپلمت رو بگیر.فکر کنم با شرایط سردرگمی که داری درس خوندن خیلی گزینه ی مناسبی نباشه.یه مهارت یادبگیر مثلا ارایشگری،مکانیکی و ....

نگو خب چهل سالگی دیپلم بگیرم به چه دردم میخوره.بذار یه ماجرایی برات تعریف کنم

مادرم تو سن ۳۸ سالگی تصمیم گرفت بره دانشگاه.اطرافیان گفتن الان؟تو این سن؟تو که مدرک دانشگاهی داره یکی دیگش به چه دردت میخوره و .......

مامانم برای تصمیم گیری به روانشناس مراجعه کرد اون خانم به مامانم گفت ۴ سال برات مثل برق و باد میگذره.کاری نکن که ۴ سال دیگه بگی ای کاش درس میخوندم.زمان که میره حداقل پشیمونی برای خودت نذار

حالا داداشم من به شما میگم

بالاخره ۴۰ ساله میشی.بهم بگو ۴۰ ساله ی دیپلمه یا شاید هم مهندس یا به فرد شاغل دارای یک مهارت بهتره یا یک فردی که نه دیپلم داره و نه مهارت؟

سلام

کمال پرستی شدید ، اختلال شخصیت وسواس جبری

به یک روانشناس خبره نیاز دارید کاری از ما بر نمیاد.

نباید از مشکلی به این بزرگی فرار کنید بلکه یکبار برای همیشه باید درمان بشید.

سلام آقای محترم

راستش قرار نیست شما مثل بقیه باشید که فرض کردید که از بقیه آدم ها عقب ماندید!

مقایسه خودتون با بقیه انسان ها ، باید بر مبنای سرمایه های ابتدایی هر شخص باشه (و موارد دیگر) که این از حیطه ی علم ما ، خارج هست!

بهتر هست در ابتدا مواردی بررسی شود و بعد به ارائه پیشنهادهای مناسب پرداخته شود.

با توجه به ساختمان ذهن انسان که اراده در آن نقش موثری داره این مفهوم به نظر میرسه که ما انسان ها بایستی مسئولیت شخصی خودمان رو برعهده بگیریم .

در این سطح ، ما پذیرای مسئولیت رشد ضمیر و و روان خودمون هستیم و یک هماهنگی و هارمونی عمیق احساس می کنیم و متوجه هستیم که عیوب موجود در تصویر زندگی ما ، بیشتر ناشی از مشکلات درونی خود ما هست.

 در این سطح برای ما مهم است "که چه هستیم" و "چه میشویم" و هدف اصلی ما رسیدن به بالاترین تواناییهای وجودمان و حمایت از دیگران برای رسیدن به بالاترین تواناییهایشان است.

 در این شرایط ما نسبتا از تاثیرات منفی مصون هستیم و اهمیت بالایی به سلامتی و پیشرفت در تمام جوانب میدهیم. در این سطح ما خودمان و دیگران را میپذیریم و متوجه میشویم تمام آنچه که در گذشته کرده ایم به این دلیل بوده که بهتر از آن را نمی دانستیم و درون خودمان شخصیتی معصوم را میبینیم و اگر به دیگران نگاه کنیم باز هم معصومیت آنها را میبینیم  که با هاله هایی از غفلت و اشتباه ها محدود شده . در قبول و پذیرش خود و دیگران ما این قدرت را داریم که در زمان حال زندگی کنیم.

وقتی که خود و جهان و انعکاس آنها رو در جهان پذیرفتیم دیگه به خاطر گذشته متاسف نیستیم و ترسی از آینده هم نداریم . اگر به گذشته به صورت ترسناک نگاه کنیم ؛ آینده ای ترسناک هم ترسیم میشود.

در این سطح سنگینی احساس گناه و… برداشته میشه و ما هر روز رو با خوش بینی شروع می کنیم و یاد این جمله معروف می افتیم که دیروز رفته ، فردا هنوز نرسیده و تنها چیزی که داریم امروز هست. و در این حال ، ما در لحظه های امروزمان زندگی میکنیم و با توجه به هدف کلی و زیر مجموعه های آن عمل میکنیم . یعنی هدف داریم و میخواهیم به نتیجه برسیم و تنها راه رسیدن عمل کردن هست که شامل کارهایی که ما در یک ساعت یا یک روز یا یک ماه یا یک سال یا...انجام میدهیم. و بایستی عمل ما خالص باشه. و به اصطلاح باید بهترین حالت عمل کردن به نمایش گذاشته بشه

بنده هم در گذشته خیلی از این حالت که شما بیان کردید ضربه خوردم ؛ برای همین یکسری مطالعاتی در این رابطه داشتم.

در مطالعات اولیه به مسئله  pragmatism  یا عمل گرایی برخوردم که من رو هیجان زده کرد . عمل گرایی داره بهت میگه صرفا عمل کن!

خب این فلسفه نمیگه که اولش چی هست  و آخرش چی میشه !

برای همین به نظرم خیلی نقص داشت .و به دنبال مفهوم عمیق تری بودم که با نظریه تکلیف گرایی مواجه شدم.این عبارت بیشتر با  تکلیف الهی شناخته میشه که آیه الله خمینی ره، خیلی به این موضوع پرداخته بودند. تکلیف الهی داره به ما میگه که بر مبنای وجودمان و به صورت منحصر به فرد ، خداوند به هرکسی یه تکلیفی داده که باید به اون عمل کنه و به نتیجه برسه ! و این عالی هست!

حقیقتا آرزوهای طولانی میتونه ما را هلاک کنه!

همون طور که میدانید ، اهلبیت ما خیلی به گفتند که آرزوهای طولانی نکنید 

و خب میبینیم که واقعا این آرزوی طولانی ما رو از زندگی در حال باز می داره

این به این معنا نیست که آرزوهای و رویا های حقیقی خودمون رو بررسی و تحلیل نکنیم 

بلکه به این معنا هست که با فکر کردن زیاد به آرزوها از خودمون و حال باز نمانیم.

این فکر کردن زیاد بدون عمل ، میتونه ناشی از همین باشه! پس باید فکر کنیم و انجام بدیم 

اینها دو جزو جدایی ناپذیر هستند

اما خب من دارم هم به عالی ترین حد یک موضوع فکر میکنم و هم به پایین ترین حد و خب من مثلا در حد پایین هنوز و عشق رسیدم به حد بالاتر من رو به این که می داره که از این حدی که هستم پیش بروم و پیشروی کنم …

البته هر چقدر تکلیف ما بزرگتر باشه ، این عقیده بیشتر در اون موج میزنه!!

اینکه ما مسئولیت خودمان رو بپذیریم و تکلیف خودمان را بدانیم و بعد با عمل کردن به آن پیش برویم یک حالت کلی برای همه داره و خب باید عمل ما با "نظم "و قدرت و توکل و توسل باشه!

پیشنهاد میکنم  که به موارد گفته شده با تعمق بیشتری فکر بشه و عمل بشه  و خودآگاهی بیشتری از خودتون داشته باشید 

شما میتوانید با توجه به استعداد ها و مهارت ها تون برای خودتون فرصت های پیش روتون رو تصور کنید و بهترین رو به امید خدا انتخاب کنید وپیش برید 

(شما جوان هستید و ان شاالله برای شغل هایی که از دانشگاه باید باشه ، می تونید اقدام کنید اما به نظر می رسه شاید یادگیری مهارت که در اون استعداد دارید  و به کارگیری اون در سطح فوق العاده عالی،  برای شما بهتر باشه.  )

( مطالعه کتب بسیار سودمند هست و کتاب رها کردن ، طریقت تسلیم هم مفید هست)

موفق باشید

یاعلی

سلام ببخشید یک سوال داشتم شما سربازی رفتید؟ 

پیامتون رو که خوندم واقعا دلم گرفت. ولی وقتی بعد سی سال میبینین یه روندی ادامه داره مطمین باشین یه مشکلی وجود داره. توصیه میکنم حتما به یه روان شناس یا مشاور مراجعه کنین. مطمینم حالتون بهتر میشه. اگه جلسات درمانیتون متداوم باشه قول میدم حالتون زیر و رو بشه. البته یه روانشناس باتجربه و بلدکار پیدا کن.

علی الحساب توی نت مبحث؛

اهمالکاری،

کمال گرایی،

اختلال وسواس و

بیش فعالی بزرگسالان رو یه سرچ مختصری بکن تا ببینی تنها نیستی😊.

ببین بگرد ببین منشا این کجاست چرا نمی تونی کاری رو شروع یا پایان بدی من چند تا منشا رو میگم بقیه رو خودت پیدا کن

1- افراد گاهی به دلیل مزاج بدنیشون نمی تونند باید برن پیش یک طبیب سنتی یا اسلامی مزاجشون رو تعدیل کنند که این خیلی تاثیر داره

2- سبک زندگی شون این طوری اقتضا می کنه ببین فرض کن شخص از بچگی این طوری یاد گرفته که مسواک نزنه خب اینو باید کم کم شروع کنه خودش رو عادت بده در این حالت باید شروع کنی برای خودت یه سبک زندگی در نظر بگیری 

3- یه چیزی آزار میده که نمی تونی شروع کنی مثلا شخصی که یه بیماری خاصی داره هی اضطراب اون بیماری فکرش رو مشغول می کنه نمیزاره کار هاش رو جلو ببره 

در آخر بگم که بشین به علایقت به هدف هات فکر کن و باور کن که می تونی بهشون برسی خود به خود به حرکت خواهی افتاد

به شما کتاب های زیر را پیشنهاد میکنم:

1- عادت های اتمی از جیمز کلیر

2- آیین زندگی(روش های غلبه بر نگرانی) از دیل کارنگی

  به خودت اجازه بده که اشتباه کنی، بپذیر که فقط خدا کامله.

« ما برای رسیدن به کمال تلاش میکنیم و در صورت شکست تعالی برایمان کافی خواهد بود»

نگران اینکه عالی نیستی نباش، همینکه کمی بهتر بشی خیلی خوبه.

سلام دوستان محیا خانم و  آقایی که بحثو آغاز کردین از اهرم رنج و لذت استفاده کنید در موردش توی نت بخونید و بعد یه همچین اهرمی واسه خودتون روی کاغذ رسم کنید تا بهتون انگیره کافی برای انجام کارها و برنامه ها رو کنار بزارهح.فقط خدا کامل ترینه این حقیقت رو بپذیرید که نمیشه که در نهایت کمال به سر برد و هر کس میتونه در نوع خودش تلاش کنه خوب عمل کنه تا به نتیجه خوب برسه اما کسی نمیتونه اون کامل مطلق رو اجرا کنه این حقیقت رو بپذیرید ‌ . قوانین دست و پاگیر وسواس گونه رو کنار بگذارید. به یک مشاور روانشناس با تجربه هم مراجعه کنید زندگی فرصت ارزشمندیه که نباید لحظه ایش رو از دست داد و برای جلوگیری از هدر رفتش باید تلاش کرد اما اگه یوقتایی شکست خوردیم و یا نکشیدیم و ... نباید حس نباید مغلوب حس یاس بشیم. خدا برای هر اشتباهی در توبه رو باز گذاشته پس بعد از هر شکستم ما باید خودمون رو ببخشیم و دوباره تلاش کنیم . نامه به فرشته درونتون که در واقع ناخوداگاهتونه  بنویسید ازش بخواید کمکتون کنه   بی انگیزگی ، تنبلی یا هر ویژگی بدی که هست رو کنار بزارید‌.‌ محیا جان شما هم واسه نماز بدون این وسوسه از طرف شیطانه تا شما رو از نماز و فریضه واجب از راه ارتباطی با معبود نا امید و دلزده کنه. اهمیتی ندید سعی در اصلاح نمازتون داشته باشید اما اگه دیدید حال و هوای ویژه ای ندارید یه وقتی نمازو کنار نزارید همیشه قرار نیست حال و هوای معنووی ویژه داشته باشیم تا سراغ نماز بریم‌. نماز هر روز ۵ بار با خر حس و حالی بهمون واجبه خر چند موظفیم واسه درست نماز خوندن که  خیلی مهمه تلاش کنیم . سخنرانی استاد علیرضا پناهیان در مورد نماز گوش بدید‌. به خدا وصل باشید همیشه 

در ضمن مگه ۴۰ سالگی آخر زندگیه که تو اون سن دستیابی به فلان هدف و نقطه تحصیلی دیر باشه. منم قصد دارم امسال که  ۲۳ سالمه کنکور بدم به امید خدا دندونپزشکی بیارم بعدشم میخوام فلسفه بخونم تا مقطع دکتری نه اصلا همچین چیزی نیست اتفاقا خیلی خوبه آدم همیشه درس بخونه و تا آخر عمرش مشغول تحصیل در کنار کار و امرار معاش باشه . یه مهارتم کنار تحصیل کسب کنید برای زندگیتون برنامه داشته باشید لحظه به لحظه اش رو با برنامه جلو برید میتونید حتی چند هدف رو همزمان پیش ببرید البته مشاور نیستم ولی به نظرم با یک هدف برنامه ریزی کردن به دور از کمال گرایانه بودن با در نظر گیری واقعیات خودتون و مقایسه خودتون فقط با خودتون طراحی کنید و کم کم اهداف بعدی رو بر حسب اولویت وارد برنامه ریزیتون کنین .

استفاده از تکنیک زنگ بد پیله یا زنگ مقدس هم پیشنهاد میکنم در موردش توی نت سرچ کنید 

برای تقویت اراده از مطالب سایت ilola.ir  استفاده کنید انشالله کمکتون بکنن

 اول اگه امکانش هست برات پیش یک مشاور برو چون کارش همینه که به آدما کمک کنه تو این شرایط.بعدم فکر کن الان چهار سال گذشته تو ۳۴ سالته داری همش با خودت میگی اگه ۳۰ سالم بود چقد جوون تر بودم کاش اونموقع یکاری میکردم پس الان یکاری کن حسرت اونموقع رو نخوری.الان دیپلمتو بگیر بعدم ببین به چه کار و حرفه ای علاقه داری برو یادش بگیر.شاید بگی اینا خیلی کلیشه ایه ولی واقعا الان دیر نیست بعدا حسرت میخوری که الان چرا دست بکار نشدی.بعدم انقدر دیگران رو با خودت مقایسه نکن،مقایسه آدمو داغون میکنه.هرکسی تو دنیا راه خودشو میره.

منم مثل شمام