خانواده برتر

هعی سلام...

بیشترش بخاطر فشار و استرسه...

بیماریت جسمتو خسته میکنه و اضطراب روحتو...

اخرش افسردگی... هعی چی بگم..

من نوزده سالمه ولی بخاطر ی دلایلی که یکی از بزرگترین هاش اضطراب احمقانم برای کنکور بود انقدر فشار بهم وارد شده که قلب درد عصبی دارم. (همش هم تقصیر خودمه که زیادی اهمیت دادم بهش بدون اینکه ببینم چه بلایی داره سرم میاد)

درد کشیدن بخدا حق هیچ کس نیست...

چه جوونش و چه پیرش...

باور کن هستن بچه هایی که با افسردگی بزرگ میشن و با درد و تنهایی زندگی میکنن.

هستن کسایی که بیمارن ولی هزینه درمان ندارن، هستن کسایی که یواشکی قرص میخورن، هستن کسایی که جز خدا کسیو ندارن، هستن کسایی که همیشه بدنشون کبود و کوفتست چون مسئولیت خانواده روی دوششونه و متاسفانه شاید ده سال هم نداشته باشن...

هستن...

نیازی نداره کسی ثابت کنه...

توی این دنیا زیاد هم هستن💔

سختی کشیدن  برای همه هست.. چه بچه و چه پیر

حس خوبی نیست که بدونی بقیه هم دارن درد میکشن...

 ولی اگه باعث میشه حس فرق داشتن با دیگران بهت دست نده و بیشتر افسرده نشی بهت میگم که تنها نیستی دختر.

دلم گرفت😂💔 هعی خدا

ولی همین که آدم ها انقدر سختی میکشن ولی هنوز هم هستن باعث میشه این دنیا جای قشنگی بشه.

چون این آدم ها هستن که با ارزشن.

اینکه میدونی افسرده ای ولی بتونی یه بچه رو بخندونی باعث میشه ارزشمند باشی

اینکه خودت گرسنه ای ولی غذات رو به نیازمند میدی ارزشمند میشی.

اینکه خودت غم داری ولی از غم های بقیه آدم ها کم میکنی باعث میشه که با ارزش باشی.

اینکه از تنهایی درد میکشی ولی سعی میکنی نذاری بقیه حس تنها بودن بکنن تو رو با ارزش میکنه.

مشکلاتت سخت هستن ولی با مراقبت و تلاش های خودت مطمئن باش شرایط تغییر میکنه. انقدر ناراحت نباش خانمی❤ مواظب افکارت باش چون همین فکر ها باعث میشه جسمت آسیب ببینه. مشکل روده ای که گفتین به اضطرابتون هم مربوطه...

یه پزشکی میگفت که استرس یعنی از یه اتفاقی میترسی که قطعا قراره پیش بیاد. مثل استرس آزمون یا استرس مصاحبه کاری.

ولی اضطراب هیچ دلیلی نداره... میتونی وقتی داری راه میری بگی نکنه الان زمین بخورم... نکنه الان پاهام بشکنه... نکنه برم بیمارستان... نکنه پاهامو قطع کنن...

یه مثال بچگونه بود ولی واقعا اضطراب یعنی نگرانی برای چیزهای الکی

هیچ نشونه ای وجود نداره ولی توی ذهنت پر میشه از فکر های منفی

کلا اگه افکارت با کلمه ی «نکنه اینجوری بشه» همراه باشه یعنی اضطراب.

یعنی کاری که من با خودم کردم سر کنکور

درس میخوندم برای هدفم ولی همش ترس از آینده...

ترس از مریض شدن موقع کنکور

ترس از وقت کم آوردن😐 عصن خل شده بودم

حل کردن اضطراب فقط دست خودتونه.

من با جمله ی «خب شاید اینجوری نشد!» جمله های اضطراب آورمو خنثی کردم و الان حالم بهتره. واقعا خب شاید نشد! خب شاید زمین نخورم! خب شاید پاهام نشکنه! خب شاید بدبخت نشم! خب شاید وقت کم نیارم سر کنکور! خب شاید موفق شدم!!!!

اه😐

زیاد سخنرانی کردم فک کنم😓😂

اره دیگه خلاصه..

نگران هیچی نباش و برای خوب شدن حال خودت بجنگ✌ تو لایق بهترین حس ها و اتفاقات هستی😻

 دعا میکنم زودتر حالت خوب بشه❤🌸

مواظب خودت باش و مطمئن باش همه داریم پیر میشیم😹 

❤

سلام تنها نیستی 

من معدم مشکل داره که اونم عصبیه اولش فقط ی زره درد داشت الان درحدیه که برای من هر گونه حسی هیجان،غم،استرس و...سمه جوریه که باعث شده خیلی چیزا و آدمارو از زندگیم حذف کنم حتی فیلم نگاه کردن بغیر کمدی برا من ممنوعه

من توی خونم اکسیژن خیلی کمی هست ن ک آسم داشته باشمو اینا خونم اکسیژن نداره قبلا دکتر گفته بود هفته ای یک بار باید برم درمانگاه که بهم اکسژن برای چهل وپنج دقیقه وصل کنن

دندونم که آره خیلیا اینجورین که میرن کامپوزیتو لمینت میکنن 

نگران نباش باوضع الان که مردم کمتر خوشی دارن با وضع غذایی که میتونم بگم واقعا ماده مغذی به بدن نمیرسه ماها تاززه خوب موندیم الکی فکرو خیال نکن چون فقط اذیت میشی

خودتو نگران نکن دختر خوب :) مشکلاتت اصلا غیر طبیعی نیست. ربطی هم به سن و سال نداره. کلا افسردگی و اضطراب حودش باعث بیماری جسمی به خصوص سیستم گوارش میشه چون خیلی با اعصاب مرتبطه (من خودم سن شما بودم این دو مشکلو همزمان داشتم)

برای مشکل پوسیدگی هم هر شب نخ دندون و قرقره آب نمک استفاده کن خیلی موثره

سلام عزیزم

اصلاً نگران نباش،طبیعیه به نظرم،چون منم تقریباً تو همون سن همونجور بودم،مدام دکتر،اینور،اونور،ولی اصلاً چیزی نبود،الان خدا رو شکر سالم و خوبم.

فکر می‌کنم همه‌ی اینا بخاطر نگرانی و سردرگمی و کلاً بخاطر شرایط روحی هستش،یه کم که خیالت راحت شد،به ثبات برسی،همه‌چی قشنگ درست می‌شه و اصلاً یادت هم نمی‌یاد.

فقط آروم باش و بخدا توکل کن.

موفق باشی عزیزم.🌸💐

التماس دعا

سلام عزیزم.اتفاقا سوال تو سوال منم هست. منم یه دختر زیر ۲۵ سال هستم ومشکلات شمارو دارم:افسردگی،اضطراب،سندروم روده تحریک پذیر.این سه تارو بنظرم، میشه کنترلشون کرد، درمورد سندروم روده تحریک پذیر سعی کن موادی که روده ات بهشون حساسه رو کمتر بخوری ،داروهاتو هم مصرف کن،(البته من داروهارو بعضی مواقع خاص مصرف میکنم چون فکر میکنم استفاده مرتب معدمو خراب می‌کنه)ناراحت و عصبانی نشوکه روی روده ات تاثیر داره. افسردگی رو با ورزش،تفریح،کتاب خوندن،بیرون رفتن با دوستان،درس خوندن و ارتباط با خانواده بخصوص بچه هاو دوری کردن از افراد ناامید و یا غرغرو کنترل کن.برا اضطراب هم شمارو نمی‌دونم ولی من که دیگه پذیرفتم و توی موقعیت هایی که می‌دونم اضطراب میگیرم قرار نمیگیرم،قبلا میجنگیدم که این حالاتم از بین بره و اتفاقا توی همچین موقعیت هایی خودمو کم و بیش قرار میدادم ولی خیلی تابلو بود که استرس دارم الان بعضی ازهمین خاطرات برام شدن یک فکر و خاطره آزار دهنده و بابت بعضیاشون پشیمونم.
مشکلی که به نظر خودم بیشتر از سه مورد بالا داره پیرم می‌کنه و شادابی و نشاط رو ازم میگیره وسواس فکری خاطرات آزاردهنده است.  نمیدونی چقدراذیت میشم وقتی خاطرات بدم میان تو ذهنم و بیرون نمیرن  وهی آزار میدن،همش با خودم فکر میکنم یا خدایی وجودنداره که من اینجوری عذاب میکشم ،یا اگرم وجود داشته باشه ظالمه.
کسی اگر برای رهایی از وسواس فکری چیزی میدونه،لطفا بگه و اینکه آیا واقعا این مشکلات چهره رو پیر میکنن؟

به فاطمه بی تاب عزیز

سلام.. بیشتر مشکل تو وسواس فکری اینه که می خوای افکار آزاردهنده رو کنترل و مهار کنی در حالی که مهار کردنشون باعث میشه این افکار به دفعات و با شدت بیشتر به ذهنت هجوم بیارن و چاره ش این که زمانی که این افکار وسواسی به ذهنت اومد، سعی نکنی کنترلشون کنی و اجازه بدی این افکار بیان و برن و تو فقط نظاره گر باشی این جوری کم کم رفت و آمدشون تو ذهنت کم میشه

حتما پیش روانشناسی که روشش CBT باشه، برو. اونجا کمکت می کنن مرحله به مرحله از پس این مشکل بربیای

موفق باشی :)

من فکر میکنم یه بحرانم داریم به نام "بحران ٢٢ سالگى" که خییییییلى شنیدم هم از ٢٢ ساله ها هم از ٣٠ ساله ها که آره تو ٢٢ سالگى اینطورى بودیم! تکرارشونده ترین کلمات مون هم استرس و اضطرابه و خب یه جا خوندم دستگاه گوارش خیلى تاثیرپذیره 

خب شما حسابشو بکن یه هورمون زپرتى بالا پایین میشه، یه متر و شصت سانت آدم رو بهم میریزه 😅 از نظر پوست و مو و معده و خواب و ... 

من خودمم دچارم، نمیدونم بهش فک نکنم، بهش فک کنم راهکار پیدا کنم، وایسم ٣٠ سالم شه، 

سوالى که دارم اینه، درسته خودمون باید برا خودمون یه کارى کنیم وگرنه هیشکى دستمون رو نمیگیره، ولى خداوکیلى خونواده ها الان دارن چیکار میکنن واقعا؟! الان تو این همه کاربر اینجا انگار اکثرا جوونن چون مشکلاتشون واسه جووناس و اکثرا خونوادشون یه سرِ مشکلن (البته اگه خودِ مشکل نباشن). دلمون خوش بود تو این اقلیم اگه هیچى نداریم خونواده داریم! خونواده هاهم انگار فقط واسه مراسم خواستگارى و چک کردن ساعت ورود و خروج و سکنات فرزند و مواخذه بابت اینکه چرا بیکارى و چرا نمیرى خونه خودت و این چیزا خودى نشون میدن ! 

فکر نمیکنم خونواده هاى کاربرا از درداشون خبر داشته باشن، من خودم اگه خونوادم پاى صحبتم بشینن و فقط بدونن دردم چیه نه اینکه راهکار بدن، راضى به زحمت نیستیم، مسائلمو اینجا مطرح نمیکنم. 

نمیدونم درد تنهاییه که انقد استرس داریم یا چى 

fa_ho ! تو چقد خوب و مهربونى ❤️

من هم با مریضی ودرد رفیق شده ام و خدا کمکم کرد با هر دردی چاره فرستاد