خانواده برتر

ازدواج عاقلانه...زندگی عاشقانه

معلومه که عشق باید قبل از ازدواج به وجود بیاد.حالا اومدیمو بعد ازدواج عاشقه طرف نشدیم اونوقت میشه چیکار کرد؟

نه عاشقش شو که عاشقتر از تو نباشه نه اگه ازش بدت میاد باهاش ازدواج کن!!

.

اگه هیچ میلی از اون در شما نیست ادامه نده.....

اگه میلی هست خودت رو در هر شرایطی باهاش فرض نکن که حسابی عاشق بشی!

قبل ازدواج فقط دوسش داری و عاقلانه و رک میشینید صحبت میکنید

بعد از ازدواج چون کاملا به توافق رسیدند و دوسش هم داشتی عاشقش میشی

تامام😎

شخصیَتاً آدمی هستم که اگه از همون اول از کسی خوشم نیاد و به دلم نشینه (حالا به هردلیل)

به زوووووور

با هزااار الله اکبر و استخاره و سلام و صلوات 😅

نمیتونم تحملش کنم😑حتی واسه یک روز مثلاً😑

به خاطر همین حاضرم هییییچ وقت ازدواج نکنم ولی اینجوری نشه که منتظر بمونم تا شااااید از طرف خوشم بیاد در طول زندگی😑

آها اینم بگم که اگه از اون شخص خوشم نیاد متاسفانه اونقد بداخلاق و بی احساس و مغرور و غد و لجباز میشم که اصلا طرف هرچقدرم منو دوست داشته باشه بازم نمیتونه این رفتارای غیرارادی منو تحمل کنه😑

زبونم هم در این مواقع خیلی تند و تیز میشه😅😑

احتمالا سر به کوه و بیابون بذاره.

سلام یادم رفت بدم😅

سلام هم وطن😎🖐️

در این راستا یه تجربه شخصی دارم که الان کار دارم بعداً میام میگم😂

بنظر من عشق باید بعد ازدواج باشه

قبل ازدواج هم باید طرفت رو همه جوره  پسندیده باشی و بهش کشش داشته باشی ولی به هیچ عنوان عمیقا عاشقش نشو که مجبور بشی با چشم و گوش بسته باهاش ازدواج کنی  ویه عمر خودتو بیچاره کنی.

قبل ازدواج باید برای شناخت همدیگه وقت گذاشت نه  لاو ترکوندن

برای  عشق بازی  بعد ازدواج وقت زیاده

سلام

بستگی داره که عشق رو در چه چیزی معنا کنیم! اگه منظور ما عشق به معنویات باشه؛

قبل از ازدواج ما از خصوصیات کلی که از طرف مقابل میبینیم خوشمون میاد و دوست داریم بیشتر کشفش کنیم!

بعد از ازدواج خصوصیات خوبی که خودش بروز نداده بود یا شرایط برای ابرازش نبود رو میبینیم و بیشتر عاشقش میشیم!

مثلا ایثار و مهر مادری خصوصیتی هست که خیلی در اول ازدواج دخترها نشون نمیدن فقط آقاپسر متوجه میشه که دختر مهربانی هست ولی بعد از ازدواج دختر خانم در شرایطی از خودشون میگذرن و یا با مهر و محبت بی اندازه به فرزند، دل آقای داماد رو می رُبایند :))

کشفیات بعد از ازدواج تا سالها ادامه داره و اگه طرفین واقعا سازگاری خوب و هوای همدیگه رو داشته باشن، با هم به خوبی رفتار کنند و طرف مقابل رو به خودشون جذب کنند، این عشق به بالاترین درجه خودش یعنی تعهد می رسه!

تعهد یعنی جز تو به هیچکسی فکر نمیکنم، نگاه نمی کنم، به قلبم راه نمیدم! ...

حالا قضاوت و مقایسه این دو نوع عشق (قبل و بعد ازدواج) با خودتون !

حالا اگه از ظاهر یا مادیاتِ کسی خوشمون بیاد و صرفا اونو مدنظر قرار بدیم و به اخلاقیات توجه نکنیم، عشق آتشین قبل از ازدواج، بعد از ازدواج تبدیل به خاکستر میشه...!

نمیگم ظاهر اصلا مهم نیست؛ چرا هست ولی در درجه اول نیست...روانشناسا عقیده دارن که اخلاقیات اولین اولویت در ازدواج باید باشه تا خوشبخت باشیم

به امید خوشبختی همه جوانها 🌸🌹🌺

نمیشه گفت باید یا نباید !

ولی میشه شرایط کیفیت و ویژگی های هر دو رو بررسی کرد 

بنظر من اگر یه رابطه عشقی هست که بالا پاییناشم پشت سر گذاشتن می تونه به ازدواج منجر شه - هر چند تغییراتی تو کیفیت اون احساس بوجود میاد - شدت هیجان قطعا کمتر می شه . و خیلی مسئولیت ها و روزمرگی های میاد اضافه می شه به رابطه که رو اون عشق رومانتیک تاثیر میذاره . زوجی که بلد نباشن با این مسئله مواجه بشن اذیت خواهند شد

عشق بعد از ازدواج بوجود بیاد هم 

به نظر من اگر تصور کنیم که خب من با عقلم انتخاب می کنم - حسی م ندارم ، بعدا عشق فوران می کنه - نخیر ! 

من مخالفم 

ولی با این موافقم که اگر آدمی رو انتخاب کنیم که :

بهش کشش داریم ، چه ظاهری چه احساسی ( کشش داریم - ولی قلبمون براش از جا کنده نمی شه )

و از نظر عقلی هم بقیه شرایط اوکی هست ، و دو طرف هم مهارت های ارتباطی شون قویه و بلدن چطور باید یه رابطه ی درست و قشنگ رو بسازن ، بعد از ازدواج اون احساس مثبت اولیه به احتمال زیاد منجر به "عشق" می شه 

و به شخصه این عشق دومی رو بیشتر قبول دارم 

به نظرم عشق واقعی تر و عمیق تری هست 

کتاب "سیر عشق" نوشته آلن دوباتن رو به شدت توصیه می کنم 

خیلی خیلی خیلی کتاب قشنگی هست . در قالب داستان نوشته شده . یه عشق رومانتیک ر تصویر می کنه و سرنوشت اون عشق رو بعد از 17 سال نشون می ده 

به نظر من بهتره اول  آدم انتخاب عاقلانه داشته باشه و یه جورایی بین سنتی و مدرن و بیشتر مایل به سنتی،یعنی اگر قراره آشنایی صورت بگیره با اطلاع و شناخت خانواده ها،وقتی دو طرف مشکلی باهم نداشته باشن،همدیگرو پسند کرده باشن،اخلاق همدیگرو دوست داشته باشن‌.خانواده ها همدیگرو قبول داشته باشن و راضی به وصلت باشن،خوبه که این عشق و علاقه تو دوران نامزدی و عقد و کم‌کم به وجود بیاد.

عشق احساسه، احساس هم تا جایی که من میدونم توسط خودآگاه کنترل نمیشه و بر پایه ناخودآگاه ایجاد میشه.

و واقعا به نظرم نمیشه یه نفر بشینه و تصمیم بگیره که قبل ازدواج عاشق بشم یا بعد ازدواج.

ولی در کل عشق خالص خیلی خوبه که خیلی کم ایجاد میشه، اگه اون احساس صمیمیت منظورتونه، اون رو میتونید کنترل کنید که قبل یا بعد ازدواج باشه ولی عشق رو فکر نکنم.

سلام 

به نظرم اگه قبل ازدواج اونم از نوع آتشین وجود داشته باشه، امکان شناخت درست رو از ما میگیره،

بعد یه مدت که اون حس و حال اولیه کمتر میشه، ممکنه به این نتیجه برسیم که انتخاب درستی نداشتیم. 

همین طور اگه در تو مسیر ازدواج موانعی ایجاد بشه و دو طرف به هم نرسن، تا آخر عمر حسرتش رو دارن،

شاید حتی اگه بایه آدم خیلی خوب و مناسب هم ازدواج صورت بگیره، اون عشق قبل ازدواج مدام تو خاطر فرد باشه. 

به خاطر همین، من ترجیح میدم، یه فردی که افکارش شبیه خودمه و حس مثبتی بهش دارم رو انتخاب کنم، بعدا به مرور علاقه بیشتر بشه. 

اینم که خیلیا میگن عشق  یهو اتفاق میفته و دست خود ادم نیست رو قبول ندارم، اگه آدم  افسار چشم و دلش دست خودش باشه، تو مراحل‌ اول که خودش متوجه میشه، میتونه جلوش رو بگیره. 

کلا سوال اشتباهه...عشق و ازدواج که باهم جور درنمیان... 

من با دلایل مختلف قبلا هم عرض کردم و دوباره هم نظرمو میگم...همسر ادم به هیچ وجه نمیتونه عشق واقعی ادم باشه..

میشه اسمشو صمیمیت...دوست داشتن...علاقه مندی...یا هرچیزی گذاشت...ولی عشق نه!!! 

عشق ناخوداگاه ایجاد میشه و اصلا دست ادم نیست... خیلی خنده داره که بگیم کی عاشق بشم بهتره!؟...خخخخ...اصلا یعنی چی!!؟ مگه عشق کشگه که دست ما باشه کی بسابیمش...!؟  و همچنین عشق عاری از میل جنسیه... 

پس زن و شوهر نمیتونن عاشق هم باشن... 

فقط اسم حسی که بین یک زوج میتونه باشه...علاقه و صمیمیته...همین... 

عشق رو بازیچه نکنید... لطفا...

حرمت عشقو نگه دارید...کمر به کشدن عاطفه نبندید...روی دل قیمت نزارید... حرمت عشقو نگه دارید...

;-) وگرنه یه هنرمند عزیزی ازتون گله مند میشه...

;-)

عاقلانش اینه که عشق بعد ازدواج به وجود بیاد. ولی همه چیز نسبیه حتی مسائل عقلانی

سلام

بنظر من قسمتهایی از عشق و علاقه باید بعد از ازدواج باشه و این قسمتها باید به واقع بیشتر از قبل ازدواج باشه. درواقع شما قبل از ازدواج نباید آنقدر عشق و علاقه بینتون ایجاد بشه که بعد ازدواج اگر اون حد براتون بوجود نیامد یا اون تجربیات رو دوست داشتین ولی دیگه جا و موقعیتش براتون نبود دلسرد بشین و حسرت قبل از ازدواج رو بخورین. دیگه این شما این و این جنبه و ظرفیت و ریسکی که میکنین. ممکنه قبل ازدواج با خودتون کنار بیایین که این حد عشقو دیگه قرار نیست بعدا با این فرد تجربه کنید پس لامشکل. ولی بدونین خیلی نباید از کسی که بعدا ازش انتظارات عاشقانه دارید در این مرحله بهره کشی عاشقانه کنید. هرچه عشق قبل از ازدواج ظریف تر قشنگ تر و بیاد موندنی تر و بهتر.

ضمنا اگه قبل ازدواج درجه کمی عشق رو با فردی تجربه کردین این امکان هست که اگه بهم نخوردین با درجه کمتری شکست عشقی برخورد کنین ولی اگه تقوا پیشه نکردین باید تاوان ریسک احتمالی این موضوع رو بدین.

من با اینکه عشق جلو عقل رو میگیره آنچنان موافق نیستم. یعنی برا عشق تعریفی دارم که با اون تعریف کور و کر بودن حداقلی هست و بنظرم نه یک تهدید و نه یک فرصت هست. در تعریف من عشق از نگاه منه نوعی(پسر یا دختر) نیست. من سعی میکنم خودم را جای پدر و مادر خودم و طرف مقابل و کسان دیگه هم بذارم و از نگاه اونها هم عاشق ایشون و خانواده اش بشوم اینجوری درجه کوری و کری کم میشود. 

علی ای حال عاشق شدن باید بعد ازدواج باشه و قبل ازدواج باید عشق با درجات ضعیف و ظریف باشه تا فرصت های خود و دیگران را به خطر نیدازیم و خدایی ناکرده در دام هوس نیز نیوفتیم 

عشق قبل از ازدواج عشقی منفعلانه است و عشق بعد از ازدواج عشق فاعلانه یعنی اگر قبل ازدواج سعی کردین خودتون رو عاشق کنید اشتباهه و احتمالا در دام هوسید و بعد ازدواج انتظار عشق منفعلانه انتظاری غلط است و بنظرم خانمها انتظاری که از عشق قبل ازدواج دارند رو بعد از ازدواج نیز دارند و این اشتباهی خیلی بزرگ است. بعد از ازدواج ظرفیتهای خیلی زیادی برا پیشبرد عشق بر مرد و زن باز میشه که خانمها نباید از اونها غافل باشند.

به امیر خان:

یعنی علاقه و صمیمیت باعث رابطه جنسی میشه؟ فکر نمیکنید محرک رابطه جنسی باید چیزی بالاتر و عمیقتر از این حرفا باشه؟

به امیر خان

عشق اونقدرا هم حرمت ندارها!

ضمن اینکه ملاک ارزیابی عشق و عاشق چیه؟!

کفه و ترازویی برای اندازه گیری و میزان عشق هست؟؟

عشق نشات گرفته از تغییرات بیوشیمی مغز و فعل و انفعالات اونه و غیر از این چیز دیگه‌ای نیست

به سوال کننده

سوال شما از جهاتی اشتباهه

اولاً عشق مبنای تصمیم ما نباید باشه، یکی از شرایط تصمیم به ازدواج هست اما مبنای تمام تصمیمات خیر!

دلیل اینکه شما می‌بینید افرادی که قبل ازدواج عشق آتشینی داشتند و بعد ازدواج نسبت به هم سرد شدن این بوده که عشق یک کنجکاوی رو نسبت به معشوق موجب میشه

اسمش چیه، صداش چطوره، اختلاقش چطوریه، چجور آدمیه، بد اخلاقه خوش اخلاقه و...

بعد ازدواج تمام این ابهامات رفع میشه صمیمیت به اونجایی می‌رسه که لخت لخت کنار هم می‌آرامند و خب دیگه کنجکاوی نسبت به این شخص باقی نمی‌مونه پس به مرور این عشق اون حالت هیجانی و رویایی خودش رو از دست میده

اگه رابطه‌ی زن و شوهر برپایه‌ی محبت، احترام و ارزش و درک متقابل باشه صمیمیت و وابستگی و دوست داشتن، مهر و محبت و... بین‌شون بیشتر میشه

اما اینکه عشق قبل ازدواج مبنا نیست دلیلی هم بر این نیست که بدون عشق ازدواج کنیم

شما بعد ازدواج می‌تونید به همسرتون نزدیک تر بشید یا دورتر و یا متنفرتر اما اینکه صمیمیت زیادی بین‌تون به وجود بیاد اونم بدونه کشش جنسی و یا عشق احتمالش خیلی کمه بیشتر تبدیل به تحمیل و تحمل میشه!

به نظر من علاوه بر عاشق شدن باید یک نگاه ارزیابی (نه مقایسه‌ای) نسبت به طرف‌تون داشته باشید این نگاه و ارزیابی باید عاقلانه، علمی و واقع بینانه باشه

باید به خودتون دو تا نهایت ۹ الی ۱ سال زمان بدید برای شناخت اینطوری در صورت هم رای بودن در خلق و خو و نظرات و عادات ، وابستگی و عشق‌تونم بهم می‌تونه بیشتر بشه

ولی جالبی قضیه اینه که حتی با این وجود هم تضمین صد در صدی برای انتخاب درست نیست...!

چون می‌تونه عواملی موجب سرد شدن رابطه بعد از ازدواج بشه ولی این عوامل و مسائل دلیلی بر اشتباه بودن عشق همراه و تحت کنترل عقل و منطق بودن نیست

موفق باشید

سلام

تعریف عشق در ویکیپدیا رو میفرستم براتون خوندنش خالی از لطف نیست

توضیح مفصلش رو بعدا مینویسم

ولی کلیاتش اینه که آدم به آدم متفاوته همینطور در لایه ی بعدی زوج با زوج هم فرق میکنه

هر چقدر طرفین خودشون ویژگی های عاشقانه داشته باشند (مثلا شخصیت عاشق پیشه) و در عین حال با همدیگه بهتر بتونن تطبیق پیدا کنند این مجموعه خصوصیات و نتایج شگفت انگیز عشق در زندگی شون بیشتر نمایان خواهد شد

به صورت طیفی آدمای عاطفی و درونگرا خصوصا INFJ ها زندگی عاشقانه تری رو نسبت به دیگران تجربه خواهند کرد و اگر چنانچه طرفشون هم از این منظر باهاش هماهنگ باشه طبیعتا بالاترین سطح عشق در این پیوند رقم خواهد خورد

این موارد آرمانی و کمالگرایانه هست حالا به نسبتی دیگه رقیق میشه دیگه

چیزی شبیه به اِدوپرفیوم و اِدوتویلت و اِدوادکلن و اُفِرِش 😊

به امین آب آذرسا 

بنده کی گفتم علاقه و صمیمیت باعث شکل گیری رابطه جنسی میشه!؟ 

هر جور حساب میکنم و متنمو میخونم و با هر زاویه ای بهش نگاه میکنم یه همچین نتیجه ای ازش در نمیاد! موندم با چه زاویه ای همچین نتیجه گیری کردید!!! 

رابطه جنسی یا بهتره بگم میل جنسی صرفا یه نیازه... و لازم نیست از چیزی نشات بگیره... مثل گرسنگی یا نیاز به اب و تشنگی... خب ای نیازها مگه لازمش اینه که ادم عاشق باشه...!؟ یعنی من عاشقم که تشنه م میشه!؟ 

فردی که خودارضایی میکنه...ممکنه با تصور افراد مختلفی خودارضایی کنه...خب...ایا عاشقشونه!؟ 

یا پورن استار ها...ایا عاشق طرف مقابلشونن..!؟؟؟ 

اصلا میل جنسی نیازی به منشا نداره...یه نیاز پیش فرضه که تو هر انسانی وجود داره...یا به میزان بالا یا کم...

حالا چیزی که بین زن و شوهر هست...اون چیزی که به اسم عشق ازش یاد میشه البته به اشتباه...در اصل اون صمیمیت و علاقست نه عشق!... 

و طبعا رابطه جنسی که بین زن و شوهر هست بخاطر این علاقه و صمیمیت میتونه براشون زیبا و لذت بخشتر باشه... 

به حافظ رندانه 

نه معلومه که عشق حرمت نداره!!! عشق به خدا و اهل بیت و پیامبر (ص) چه حرمتی میتونه داشته باشه!؟؟؟ با گفته شما خب مشخصه که هیچ حرمتی...

معیار عشق و عاشقی فراتر از این صحبتای پست زمینیه... 

اندازه گیری هم نداره...چون پیاز نیست که بشه وزنش کرد متاسفانه :-)

خب سوال من هم همینه... چه چیزی میتونه باعث بشه مغزمون درگیر بشه و فعل و انفعالاتی درش رخ بده که بتونیم خودمونو عاشق بنامیم!؟؟؟ 

اگه میل جنسی باشه که...میشه گفت پس ما مردا دایم عاشقیم!!! 

خیر اینطور که جنابعالی میفرمایید نیست... عشق چیز ساده و پستی نیست که بشه با هر چیزی مقایسش کرد و براش انواع و اقسام مختلف در نظر گرفت...عشق به شدت مقدسه... کاش یه روز بیاد همه به این واقعیت احترام بزاریم... 

من خودم عاشقی رو تجربه کردم و میشه گفت الانم همون حس رو هنوز دارم...

در ضمن قسمت اخر کامنت قبلم یه شوخی و طنز نهفته ای داشت که برای افراد اهل موزیک گذاشتم... 

(اهای مردم دنیا... ;-)   گله دارم گله دارم ) 

به امیر خان عزیز

متاسفانه یا خوشبختانه بنده اعتقادات دینی و مذهبی ندارم و بیشتر مادی و واقعی منظورم بود

احساس محبت و علاقه به اعتقادات یک جنبه‌ی فردی و شخصیه

اما عشق به همون معنایی که می‌شناسیم یک جنبه‌ی فیزیکی و مادی داره

مغز افراد عاشق در ام آر ای دقیقاً مثل مغز کسانی هست که کوکائین مصرف کردند

اون حالت‌های سرخوشی و شیدایی عاشق از این مسئله ریشه گرفته 

یکجایی یک مقاله‌ای خوندم که عشق بیشتر از اینکه یک کشش جنسی باشه قسمتی از مغز فعال میشه که مربوط به جفت خواهی هست و این کمی با میل جنسی متفاوته

در هر صورت عشق مثل هر احساس ما مربوط به مغز ماست و این چیزی نیست که از قداستی برخوردار باشه( به غیر از مسائل مذهبی که بحث اون مسئله‌ی من نیست)

ضمناً چند فرد عاشق رو می‌بینید که در آخر در صورت مساعد بودن شرایط و رسیدن به هم درگیر رابطه‌ی جنسی با هم نشن؟؟

ثمره عشق دو عاشق همون رابطه‌ی جنسیه پس از هم جدا هم نیستن

در آخر یا باید برای هر چیزی میزانی تعیین کرد و از اون میزان در جهت دارا بودن افراد از اون چیز استفاده کرد و یا اگر میزانی برای سنجش اون نیست دیگه حرفی مثل اینکه عشق فلانی دروغه و عشق بهمانی درسته حرف غیر منطقیه!

اگه شور و شوقی بین دو زوج برای دیدن هم، بودن با هم و محبت و عشق ورزیدن به هم هست پس مطمئنن عشق هم هست

طبق گفته‌ی شما میزانی هم برای اندازه گیری وجود نداره، اما ملاک قطعی و آخر ما برای اتخاذ تصمیم آخر هم نیست چون در اولویت‌ بندی‌های اهم و مهم ازدواج عشق صرفاً "یکی" از شروط و لوازم ازدواج هست

موفق باشید

سلام
بنظرمن
اون چیزی که ما امروز رایجه و اسمشو عشق میذاریم در واقع عشق نیست
یه جور هیجان فطری نسبت به خصوصیات رفتاری جنس مخالف همراه با میل به تکامل...
شاید یه حس غریزی و فطری توامه
در کل خیلی قابل اعتماد و قابل اتکا نیست.
چون سریع و بدون فکر ایجاد میشه و شدت میگیره و وابستگی همراهشه طوریکه ذهن فرد بشدت درگیر میشه و فعالیتهای روزمرش تحت تاثیر قرار میگیره...

اما چیزی که خوبه وجود داشته بین زن و شوهر که قرار سالها تمام لحظاتشونو باهم و بیشتر از هر کس دیگه ای در طول عمرشون سپری کنن؛
بنظرم یه حس درک و اعتماد و آرامبخشی متقابله

یعنی هرچه بیشتر عمیقا به این برسم که:
من او رو میفهمم او هم منو میفهمه
در نتیجه
من به او اعتماد دارم اوهم به من اعتماد داره
در نتیجه
من در کنار او آرامم او هم در کنار من آرامه

که این حس در روزمرگی های دونفر در کنار هم باید وجود داشته باشه
یعنی اختصاص به مواقع خاص نداشته باشه
عموما وجود داشته باشه

اگه اسم این حالت رو بذاریم عشق؛
بنظر من
نه قبل از آشنایی باید منتظر ایجادش باشیم چون بدون شناخت و پشتوانه ایجاد شده
نه بعد از عقد چون معلوم نیست که ایجاد بشه!

بلکه
بهترین حالت اینه که در پروسه آشنایی و بتدریج برای دوطرف ایجاد بشه
که البته پروسه آشنایی باید واقعا همراه با شناخت باشه نه رفت و اومدهای احساسی

همه چی بستگی به تعریف ما درباره عشق داره! 

خیلی از ما هنوز تعریف درستی برای عشق نداریم