خانواده برتر

رسول الله صَلَّى اللَّهُ‌ عَلَیْهِ‌ وَ آلِهِ‌ :

«إِنِّی لَأَعْلَمُ‌ آیَةً‌ لَوْ أَخَذَ بِهَا النَّاسُ‌ لَکَفَتْهُمْ‌ وَ مَنْ‌ یَتَّقِ‌ اللّٰهَ‌ الْآیَةَ‌ فَمَا زَالَ‌ یَقُولُهَا وَ یُعِیدُهَا.»

منبع حدیث: 

کتاب شریف بحار الانوار ، تالیف آقای محمدباقر مجلسی (ره)،جلد ۶۷،صفحه ۲۸۱

در روایتی از وجود مقدس نبی اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده که حضرت فرمودند: یک آیه در قرآن هست که اگر همه مردم به این آیه متوسل بشوند این آیه برای آنها کافی است. وقتی پرسیدند کدام آیه است حضرت این آیه شریفه را خواندند «وَ مَنْ یتَّقِ اللَّهَ یجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا * وَ یرْزُقْهُ مِنْ حَیثُ لَا یحْتَسِبُ وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بَالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکلِّ شَیءٍ قَدْرًا» این آیه سه فراز دارد. فراز اول، در شرایط سختی که همه چیز حکم می کند که انسان باید از تقوا و مسیر خدا جدا بشود و همه عوامل ظاهری به ما دیکته می کنند که حرف خدا را کنار بگذار تا از بن بست نجات پیدا بکنی، ما را به تقوا دعوت می کند. در این شرایط خدای متعال ما را دعوت به تقوا می کند و می فرماید که اگر در این شرایط تقوا داشتید خدای متعال دو کار را برای شما انجام می دهد: یکی اینکه شما را از بن بست بیرون می برد و راه را برای شما باز می کند و دوم اینکه شما را تأمین می کند و از آن جایی که فکر نمی کردید به شما روزی می دهد و از مسیری که گمان نمی کردید خدا رزق شما را می رساند.

خیلی وقتها گناهان ما به دلیل فقرمان است؛ مثلاً یک چیزی می خواهیم و برای رسیدن به آن خواسته فرمان خدا را زیر پا می گذاریم؛ خدای متعال می گوید اگر تقوا داشتید من خودم هدایتتان می کنم و از جایی که فکر نمی کنید شما را تامین می کنم. از این قسمت اول آیه استفاده می شود که خدای متعال در یک شرایط سخت که بحسب ظاهر راه خروج نداریم، ما را به تقوای خودش امتحان می کند و اصلاً جای تقوا اینجا است. غیبت نکردن خیلی وقت ها خیلی آسان است؛ اما آنجایی تقوا داشتن سخت است که انسان احساس می کند چاره ای ندارد که آبروی مومنی را بریزد تا بار خودش را ببندد، یعنی هر چقدر هم نگاه می کند می بیند راه های دیگر بسته و همین یک راه باز است؛ اگر همین یک کلمه را بگوید گرچه یک کس دیگر را گیر انداخته اما خودش خلاص می شود.

خدای متعال درعالم امتحان یک موقعی راه حلال را می بندد بطوری که هر چقدر این در آن در می زنی راه حلال باز نیست و تنها راه این است که العیاذ بالله حرف خدا را زیر پا بگذاری؛ مثلاً انسان احتیاج مالی دارد در همین شرایط احتیاج خدای متعال اتفاقاً راه حلال را می بندد و راه شبهه ناک به حرام را پیش روی انسان باز می کند. گاهی همه عوامل می گوید تو چاره نداری، این مال حرام را بگیر، این رشوه را بده، این یک دروغ را بگو، این رشوه یا این ربا را بگیر تا مشکلت حل شود؛ ولی خدای متعال به ما اجازه نمی دهد. تقوا اینجا معنا دارد که انسان در یک شرایطی قرار می گیرد که راه ها بسته هستند و اگر بخواهد راه خدا را برود بحسب ظاهر به نتیجه نمی رسد؛ ولی خدای متعال می فرماید که تقوا داشته باشید.

گاهی جامعه ای در شرایط سخت قرار می گیرد. دشمن غدار قوی از همه طرف جامعه را محاصره می کند و می خواهد جامعه را تسلیم کند و اگر تسلیمش شدی شما را تا گاو و ماهی می برد «وَلَنْ تَرْضَی عَنْک الْیهُودُ وَلَا النَّصَارَی حَتَّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ»(سوره مبارکه بقره/آیه شریفه١٢٠) دست از سر ما که بر نمی دارد می گوید قدم به قدم به عقب برو و اسلام را تحویل بده کاری با تو نداریم. از طرفی هر طور که حساب کنیم واقعاً بن بست است؛ یعنی نه در موازنه اقتصادی و نه در سلاح اتمی بحسب ظاهر حریف آنها هستیم. بحسب ظاهر راه همین است که دست برداریم و تسلیم بشویم با دشمن کنار بیاییم ولی خدای متعال اجازه می دهد؟ نه اتفاقا امتحان همین جا است.

جوان نیاز غریزی دارد اما گاهی در یک شرایطی خدای متعال راه حلال را می بندد و راه حرام را باز می گذارد. یک نکته را هم اینجا تذکر بدهم که ساختارهای اجتماعی باید روان باشد و راه حلال همیشه باید باز باشد. این کاری که تمدّن غرب کرده خدا ریشه این تمدّن را بکند مثل باغی است که آب را به رو آن ببندی و بعد کبریت بکشی. شرایط استفاده را روی جوان های ما می بندد سن ازدواج تا سی سال می رود و بعد هم راه حلال بسته است؛ نه شغل دارد و نه کار. اینهـا را ساده نگیرید، اینهـا مدل های سرمایه داری است که در دوران بازسازی به اینهـا عمل کردیم و الان هم در حال احیاء شدن است. من از آن دفاع نمی کنم زیرا باید شرایط اجتماعی برای ازدواج روان باشد؛ ولی در همین شرایط روان خدای متعال یک جایی بنده اش را امتحان می کند یعنی باب حلال را می بندد و باب حرام را باز می کند. همه چیز می گوید گناه بکن؛ اما اگر طرف خدا را گرفتی دو نتیجه دارد: یکی جعل له مخرجا دوم و یرزقه من حیث لا یحتسب.

امداد الهی به اولیاء و انبیاء در نتیجه رعایت تقوا و انجام فرمان الهی

یوسف صدیق در شرایطی قرار گرفت که همه چیز می گفت: گناه کن، چون برده آن خانه آن هم در نظام برده داری مصر بود و همه درها هم بسته بود و زلیخا همه جور خودش را آرایش کرده بود. شرایط به گونه ای بود که می گفت: تسلیم باش؛ ولی خدا در قرآن می فرماید: «وَ اسْتَبَقَا الْبَابَ وَ قَدَّتْ قَمِیصَهُ مِن دُبُرٍ وَأَلْفَیَا سَیِّدَهَا لَدَى الْبَابِ قَالَتْ مَا جَزَاءُ مَنْ أَرَادَ بِأَهْلِکَ سُوءًا إِلَّا أَن یُسْجَنَ أَوْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»(سوره مبارکه یوسف/ آیه شریفه ۲۵) طوری فرار کرد که مانند مسابقه شد. در این مسابقه از دربند اول تا دربند هفتم باز شد. به دربند هفتم که رسیدند عزیز مصر پیدا شد. زلیخا رو کرد به همسرش و گفت: کسی که قصد سوء به همسر شما داشته باشد مجازاتش چیست؟ یا باید زندانی اش کنید یا یک عذاب الیم و مجازات سختی که عبرت بشود. حضرت یوسف فرمود: «هِیَ رَاوَدَتْنِی عَن نَّفْسِی»(سوره مبارکه یوسف/آیه شریفه۲۷)؛ یعنی من بنای مراوده نگذاشتم بلکه آغاز از او است و او مراوده کرد. زلیخا یک فرصتی را انتخاب کرده بود که همسرش منزل نباشد اما خدای متعال او را به طرف منزل می کشد که دربند هفتم با هم برخورد می کنند. در اینجا یک تعبیری قرآن دارد که می فرماید: «قَمِیصُهُ قُدَّ مِن دُبُرٍ»(سوره مبارکه یوسف/آیه شریفه26) یوسف فرار می کند و زلیخا دست انداخت که یوسف را بگیرد، از پشت سر پیراهن پاره شد. آن «یجْعَلْ لَهُ مَخْرَجًا» در اینجاست؛ زیرا قرآن می فرماید: «وَ شَهِدَ شَاهِدٌ مِّنْ أَهْلِهَا»(سوره مبارکه یوسف/آیه شریفه۲۶) دربند هفتم، زلیخا یوسف را متهم کرد اما یک طفلی از اهل خود زلیخا شهادت داد و کار را تمام کرد. گفت: نگاه کنید و ببینید پیراهن از کدام طرف پاره شده از پیش رو یا از پشت؛ سر اگر از پشت سر باشد یوسف راست می گوید و اگر از پیش رو باشد او راست می گوید.

نگاه کردن و دیدند که پیراهن از پشت سر پاره شده این می شود. یوسف تقوا را انتخاب کرد و دیگر بقیه اش با خدا است. خدا می داند که کار را چگونه درست کند؛ او می تواند یک مساله ای برای عزیز مصر ایجاد کند و او را به خانه بکشد؛ او می تواند دست زلیخا را به خطا بیاندازد تا پیراهن از پشت سر پاره بشود. 

معنای تقوی و توکل در برابر هجوم ها و فشارهای درونی و دشمنان درونی

آنچه گفته شد یک معنای «و من یتق الله یجعل له مخرجا» است. معنای دقیق تر دیگری که نقل کرده اند این است که آدمی اسیر غریزه است و غریزه امیر بر او است. در واقع انسان در بن بست غریزه خودش گرفتار است. وقتی از عهده امتحان برآمد؛ خدای متعال جای امیر و اسیر را عوض می کند و او می شود امیر و غریزه اسیر. این بن بست، از آن بن بست بیرونی مهم تر است. وقتی این بن بست درون را خدا برای انسان  باز کرد؛ آدمی که تحت فشار بود و نمی توانست مسلط بر غریزه خودش باشد، غریزه رام او می شود. نیازهایی که او را به حرکت در می آوردند را تحت فرمان او قرار می دهد و دیگر او تحت فرمان نیازهایش نیست. در قرآن دیده اید که وقتی جناب یوسف، آن امتحان را می دهد دیگر تمام زنان مصری بنای مراوده با او را می گذارند. کار به جایی می رسد که «رب السجن احب الیه مما یدعوننی»(سوره مبارکه یوسف/آیه شریفه ۳۳) این همان معنای دوم است. یعنی خدایا، زندان از اجابت تقاضای اینها بهتر است. کار به جایی می رسد که او امیر بر خواسته های خودش می شود. آدمی که می خواست برای یک لقمه نان تخلف کند، دیگر از این نیاز فارغ می شود. البته این نیاز را هم خداوند مرتفع می کند، ولی به شکلی مرتفع می کند که آدم حساب و کتابش را نمی کرده است؛ از آنجایی که نمی دانسته خدا تأمین می کند و او را از حصار خواسته ها، نیازها، غرایض و تخیلات بیرون می برد.خیلی وقتها، فشارهایی که به ما وارد می شود به خاطر خیالات ما است. اگر انسان از این عالم خیال عبور کند خیلی از فشارها برداشته می شود. آدم خیال می کند که این زمین و ماه و خورشید و ... کاره ای هستند. اگر از عالم خیالش عبور کرد می فهمد که همه به ید قدرت حضرت حق است. «ان بیدلک لا بید غیرک زیادتی و نقصی و نفعی و ضری ان حرمتنی فمن ذا الذی یرزقنی و ان خذلتنی فمن ذا الذی ینصرنی»(فرازی از مناجات شعبانیه)

اگر انسان از عالم خیال عبور کرد، همه این قصه ها حل می شود. اگر کسی اهل تقوی شد خداوند متعال او را از عالم خیال عبور می دهد. بعضی فرموده اند تصرف شیطان همه اش مربوط به این عالم خیال آدمی است. خیال انسان را تحریک می کند. «لَأُزَیِّنَنَّ لَهُمْ فِی الْأَرْضِ وَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعین‏»(سوره مبارکه حجر/ آیه شریفه ۳۹) خدای متعال انسان را از این وادی خیال عبور می دهد «یجعل له مخرجا» لذا یک معنای دیگری که برای «وَمَن یتَّقِ اللَّهَ یجْعَل لَّهُ مَخْرَجًا» بیان کرده اند این است که اگر کسی اهل تقوای الهی بود از شرکهای خفی نجات پیدا می کند. ما در واقع اسیر شرکهای خودمان هستیم فلذا خیال می کنیم زمین و آسمان ما را اداره می کنند. با پول خدا، راحت راه می رویم ولی با خود خدا راحت راه نمی رویم. جیبمان اگر پر از پول باشد آرام می گیریم، ولی اگر خالی باشد آرام نیستیم. این راه رفتن با پول خداست نه با خدا؛ ما خیال می کنیم اگر در کویر باشیم از تشنگی می میریم و اگر در دریا باشیم سیراب هستیم. به قول آن عزیزی که می فرمود: «آدمی که اهل توحید است نه در کویر خودش را تشنه می بیند و نه در دریا سیراب» نه در کویر از گرسنگی می ترسد و نه بر سر غذای لذیذ از سیری مطمئن است. چه بسا لقمه هایی که بر سر سفره، گلوی انسانها را گرفته و آنها را از پا درآورده است و چه انسانهایی که خداوند متعال در کویر اداره شان کرده است.

خدای متعال در قرآن می فرماید: «لاَ تَحْمِلُ رِزْقَهَا اللَّهُ یرْزُقُهَا وَإِیاکمْ»(سوره مبارکه عنکبوت/آیه شریفه ۶۰) پرندگان مهاجر وقتی از خانه هایشان بیرون می آیند روزیشان را با خودشان برنمی دارند، با دست خالیِ خالی، مهاجرتهای طولانی می کنند، خودشان هستند و خودشان، مهاجرت های شش ماهه می کنند. «الله یرزقها» خداوند آنها را تأمین می کند. از چه می ترسید! به شما می گویند از مکه به مدینه بیایید می ترسید! پرنده هایی که هجرت می کنند ما حفظ شان می کنیم شما را رها کنیم؟ کرم زیر دریا را ما اداره می کنیم از جناب یوسف غافل شویم؟ این گونه نیست.

منبع: آقای سید محمد مهدی میرباقری 

والعاقبه للمتقین 

التماس دعا 

یا مهدی

اعوذبالله من الشیطان الرجیم 
بسم الله الرحمن الرحیم 
سلام علیکم

ورع مداری*

ورع حالتی است برگرفته از شدت تقوا و پرهیز گاری که فرد علاوه بر انجام واجبات، بر انجام مستحبات نیز با نشاط و علاقه مداومت می ورزد و علاوه بر ترک محرمات، از امور مشکوک و شبهه ناک نیز اجتناب می ورزد.

ورع مقامی به مراتب بالاتر از تقواست. اگر در تقوا از حرام پرهیز و دوری شود، در ورع از زمینه گناه و نزدیک شدن به محیط گناه نیز پرهیز می شود!
اگر در تقوا برانجام واجبات تاکید می شود، در ورع بر انجام مستحبات به عنوان کمر بند ایمنی برای انجام واجبات نیز تاکید می شود. و اگر شخص متقی از حرام و گناه دوری می نماید، شخص با ورع از صد کیلو متری حریم و زمینه گناه نیز فرار می کند.
اما فواید و آثار ورع عبارتند از :
۱- نورانیت دل.
۲-وارد شدن به پاکی مطلق در زندگی.
۳-آسایش و آرامش روح و روان.
۴-رسیدن فرد به بالاترین درجات ایمان.
۵-نایل امدن به بالاترین و عالی ترین درجات بهشت.
۶-قبولی و فضیلت پیداکردن طاعات و عبادات، چنانچه پیامبر اکرم(ص) می فرماید:

«رکعتان من رجل ورع أفضل من ألف رکعة من مخلط»

«دو رکعت نماز فرد با ورع و پارسا، از هزار رکعت نماز کسی که حلال و حرام را به هم می آمیزد، با فضیلت تر و برتر است.»

منبع حدیث:

کتاب کنز العمّال فی سنن الاقوال و الافعال ، تالیف آقای علاءالدین علی بن حسام ، جلد ۴ ، صفحه۴۲۷ ، حدیث شماره۷۲۸۲

۷- استجابت دعا.
۸-سرعت و راحتی حساب و کتاب در قیامت.
۹-شکوه و هیبت در چهره،صلابت و قاطعیت در سیره، محبوبیت بین مردم و حکمرانی بر قلب ها و دل ها.
۱۰-وارد شدن به حریم دوستی و شیعگی اهل بیت (ع) .
۱۱-نایل آمدن به مقام ولایت حقیقی که همان مقام«سیادت باطنی و منا اهل بیتی » است.
۱۲-باعث لیاقت یافتن به همراهی و هم صحبتی با امام زمان(ع) و قرار گرفتن در شمار« اصحاب المهدی عج» که مقامی به مراتب بالاتر از «انصار المهدی عج» است.
به سخن دیگر ورع مداری رمز ورود به خیمه گاه حضرت مهدی(عج) و همراهی همیشگی با اوست.

*منبع: کتاب شریف خانواده و تربیت مهدوی،تالیف محمدباقرحیدری کاشانی و مرتضی آقاتهرانی،انتشارات طلیعه ظهور

_____________________

ورع ورزی و احتیاط منتظران امام عصر عج **

منتظران فرج حضرت بقیة الله الاعظم ارواحنا فداه، باید در بالاترین سطح تقوا و ورع باشند، به طوری که در میان اطرافیان خود و حتی اهل شهر خویش در پاکی و خوبی، زبانزد و مشهور باشند.

امام صادق (علیه السلام) به یکی از شیعیان خود به نام عیسی بن عبدالله که اهل قم بود، آنگاه که بر ایشان وارد شد، فرمودند:

« یَا عِیسَى بْنَ‌ عَبْدِ اللَّهِ‌ لَیْسَ‌ مِنَّا وَ لاَ کَرَامَةَ‌ مَنْ‌ کَانَ‌ فِی مِصْرٍ فِیهِ‌ مِائَةُ‌ أَلْفٍ‌ أَوْ یَزِیدُونَ‌ وَ کَانَ‌ فِی ذَلِکَ‌ الْمِصْرِ أَحَدٌ أَوْرَعَ‌ مِنْهُ‌.»

«ای عیسی بن عبدالله، از ما نیست و کرامتی هم ندارد هرکس که در شهری با صد هزار نفر جمعیّت یا بیشتر باشد و در آن شهر کسی باورع تر از او باشد!»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی،تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)، جلد ۲، صفحه ۷۸

شیعه ای که حقیقتاً در انتظار فرج مولایش می‌سوزد، باید باورع ترین انسان مؤمن در شهر خودش باشد و اگر چنین نباشد کرامت و شرافتی نزد خدا و اهل بیت (علیهم السلام) ندارد.

در فرمایش دیگری حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) همین حقیقت را با تعبیر دیگری از پدر گرامی خود نقل فرموده اند:

«کَثِیراً مَا کُنْتُ‌ أَسْمَعُ‌ أَبِی یَقُولُ‌ لَیْسَ‌ مِنْ‌ شِیعَتِنَا مَنْ‌ لاَ تَتَحَدَّثُ‌ الْمُخَدَّرَاتُ‌ بِوَرَعِهِ‌ فِی خُدُورِهِنَّ‌ وَ لَیْسَ‌ مِنْ‌ أَوْلِیَائِنَا مَنْ‌ هُوَ فِی قَرْیَةٍ‌ فِیهَا عَشَرَةُ‌ آلاَفِ‌ رَجُلٍ‌ فِیهِمْ‌ مِنْ‌ خَلْقِ‌ اللَّهِ‌ أَوْرَعُ‌ مِنْهُ‌.»

«من از پدرم بسیار می‌شنیدم که می‌فرمود: از شیعیان ما نیست کسی که (در تقوا و ورع به اندازه ای شهرت نیافته باشد که) زنان پرده نشین در پس پرده خویش از ورع او سخن نگویند و از دوستان ما نیست کسی که در شهری با ده هزار نفر مرد باشد که در میان آنها خدا مخلوقی باورع تر از او داشته باشد.»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی،تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)، جلد ۲، صفحه ۷۹

عفّت و پاکیِ دوست امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باید آنقدر شدید باشد که حتی مخدّرات که پرده نشین هستند و تماس مستقیمی با مردان نامحرم ندارند، از ورع و پاکدامنی این مؤمن، در پس پرده سخن بگویند. آری؛ این است صفتِ منتظر فرج امام (علیه السلام).

**منبع: کتاب شریف سلوک منتظران تالیف آقای بنی هاشمی انتشارات منیر

_____________________

معنا و مراتب ورع ***

«ورع» در اصل به معناى پرهیز یا شدت پرهیز است و در لسان روایات به حد اعلاى تقوا اطلاق مى‌شود که با وجود آن نه تنها انسان از گناهان مسلم پرهیز مى‌کند بلکه از شبهات نیز دورى مى‌جوید.
در روایات اسلامى نیز در حدیث معروف پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله تمام موضوعات به سه بخش تقسیم شده:

«حَلالٌ‌ بَیِّنٌ‌ وَ حَرامٌ‌ بَیِّنٌ‌ وَ شُبَهاتُ‌ بَیْنَ‌ ذلِکَ‌ فَمَنْ‌ تَرَکَ‌ الشُّبَهاتَ‌ نَجا مِنَ‌ الْمُحَرَّماتِ‌ وَ مَنْ‌ أخَذَ بِالشُّبَهَاتِ‌ إرْتَکَبَ‌ الْمُحَرَّماتَ‌ وَ هَلَکَ‌ مِنْ‌ حَیْثُ‌ لا یَعْلَمُ‌»

«امورى است درستى آن آشکار است که باید از آن پیروى کرد و امورى است که گمراهى آن آشکار است و باید از آن اجتناب نمود و امور مشکوک و مشتبه است در میان این دو؛ کسى که شبهات را ترک کند از محرمات آشکار رهایى مى‌یابد و کسى که به سراغ شبهات برود (تدریجاً) مرتکب محرمات مى‌شود و از آنجا که نمى‌داند هلاک خواهد شد».

منبع حدیث:

کتاب شریف بحار الانوار،تالیف آقای محمد تقی مجلسی (ره) ، جلد ۲ ، صفحه ۲۲۱

در واقع شبهات حریم محرمات و همانند لبۀ پرتگاه است که بیم لغزش در آن و سقوط‍‌ در پرتگاه مى‌رود.
بعضى از بزرگان «ورع» را به سه قسم تقسیم کرده‌اند که یکى از دیگرى برتر است: نخست ورع به معناى پرهیز از گناهان آشکار است که انسان را از فسق خارج کرده و موجب عدالت و قبول شهادت اوست و آن، ورع تائبین نامیده مى‌شود. قسم دیگرى از آن، همان حالت پرهیزگارى است که انسان را از شبهات دور مى‌سازد که به آن ورع صالحان مى‌گویند و قسم دیگرى از آن حالت پرهیزگارى است که حتى از امور حلالى که مى‌ترسد روزى او را به حرام بکشاند پرهیز مى‌کند و نام ورع متقین بر آن گذارده شده است. قسم دیگر، ورع به معناى صرف نظر کردن از آنچه غیر خداست براى ترس از ضایع شدن ساعتى از عمر در امرى بیهوده (و آن درجۀ اعلاى ورع است) و به آن ورع صدیقین مى‌گویند

همان‌گونه که در حدیثى از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله مى‌خوانیم:

«لاَ یَبْلُغُ‌ عَبْدٌ أَنْ‌ یَکُونَ‌ مِنَ‌ الْمُتَّقِینَ‌ حَتَّى یَدَعَ‌ مَا لاَ بَأْسَ‌ بِهِ‌ حَذَراً لِمَا بِهِ‌ الْبَأْسُ‌.»

« کسى از متقین محسوب نمى‌شود مگر این‌که امورى را که ذاتاً اشکالى ندارد ترک کند به سبب ترس از افتادن در امورى که حرام است.»

منبع حدیث: 

کتاب شریف بحار الانوار، تالیف آقای محمد تقی مجلسی ، جلد ۷۴،صفحه ۱۶۴ ،حدیث شماره ۹۲

امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) در حکمت ۳۷۱ کتاب شریف نهج البلاغه می فرماید:

«وَ لَا مَعْقِلَ‌ أَحْسَنُ‌ مِنَ‌ الْوَرَعِ‌.»

«هیچ پناهگاهى بهتر و نگهدارنده‌تر از ورع (و پرهیز از شبهات) نیست»؛

لغزش‌هاى انسان در بسیارى از موارد در امور شبهه‌ناک است که انسان را به پرتگاه محرمات مسلم شرع سوق مى‌دهد. کسى که داراى ورع و پرهیز از شبهات است در پناهگاه مطمئنى قرار گرفته که او را از چنین لغزشى بازمى‌دارد.

در حکمت چهارم کتاب شریف نهج البلاغه نیز شبیه این جمله گذشت آن‌جا که مى‌فرماید:

«الْوَرَعُ‌ جُنَّة»

«ورع، سپر محکمى است.»

امام باقر علیه السلام مى‌فرماید:

«إِنَّ‌ أَشَدَّ الْعِبَادَةِ‌ الْوَرَعُ‌»

«دشوارترین عبادت ورع است.»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی ، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)،جلد ۲،صفحه ۷۷

زیرا علاوه بر ترک محرمات و انجام واجبات، انسان را از ارتکاب شبهات بازمى‌دارد.
در حدیث دیگرى آمده است که یکى از یاران امام صادق علیه السلام خدمتش عرض کرد: من توفیق زیارت شما را چند سال یک‌بار پیدا مى‌کنم دستورى بیان فرما که به آن عمل کنم (و ضامن سعادتم باشد). امام علیه السلام فرمود:

«أُوصِیکَ‌ بِتَقْوَى اللَّهِ‌ وَ الْوَرَعِ‌ وَ الاِجْتِهَادِ وَ اعْلَمْ‌ أَنَّهُ‌ لَا ینْفَعُ‌ اجْتِهَادٌ لَا وَرَعَ‌ فِیهِ‌»

«تو را به تقواى الهى و ورع و تلاش و کوشش (در مسیر اطاعت پروردگار) سفارش مى‌کنم و بدان که تلاش بدون ورع نتیجه‌بخش نخواهد بود».

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی ، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)،جلد ۲،صفحه ۷۶

***منبع :کتاب شریف پیام امیرالمومنین علیه السلام شرحی جامع و نوین بر نهج البلاغه تالیف آقای مکارم شیرازی

_____________________ 

رسول الله(صلّى اللّه علیه و آله):

«أَیُّهَا النَّاسُ‌ حَلاَلِی حَلاَلٌ‌ إِلَى یَوْمِ‌ الْقِیَامَةِ‌ وَ حَرَامِی حَرَامٌ‌ إِلَى یَوْمِ‌ الْقِیَامَةِ‌ أَلاَ وَ قَدْ بَیَّنَهُمَا اللَّهُ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ فِی اَلْکِتَابِ‌ وَ بَیَّنْتُهُمَا فِی سِیرَتِی وَ سُنَّتِی وَ بَیْنَهُمَا شُبُهَاتٌ‌ مِنَ‌ الشَّیْطَانِ‌ وَ بِدَعٌ‌ بَعْدِی مَنْ‌ تَرَکَهَا صَلَحَ‌ أَمْرُ دِینِهِ‌ وَ صَلَحَتْ‌ لَهُ‌ مُرُوءَتُهُ‌ وَ عِرْضُهُ‌ وَ مَنْ‌ تَلَبَّسَ‌ بِهَا وَ وَقَعَ‌ فِیهَا وَ اتَّبَعَهَا کَانَ‌ کَمَنْ‌ رَعَى غَنَمَهُ‌ قُرْبَ‌ الْحِمَى وَ مَنْ‌ رَعَى مَاشِیَتَهُ‌ قُرْبَ‌ الْحِمَى نَازَعَتْهُ‌ نَفْسُهُ‌ إِلَى أَنْ‌ یَرْعَاهَا فِی الْحِمَى أَلاَ وَ إِنَّ‌ لِکُلِّ‌ مَلِکٍ‌ حِمًى أَلاَ وَ إِنَّ‌ حِمَى اللَّهِ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ مَحَارِمُهُ‌ فَتَوَقَّوْا حِمَى اللَّهِ‌ وَ مَحَارِمَهُ‌ الْخَبَرَ.»

«ای مردم حلال من حلال است تا روز قیامت،و حرام من حرام است تا روز قیامت آگاه باشید که خدا عز و جل هر دو را در قرآن خود بیان کرده و من هم در روش و سنتم بیان کردم و میان این دو، موارد شبهه ناکی است از ناحیه شیطان و بدعتهایی که پس از من خواهد بود،هر که آنها را وانهد امر دینش خوبست و هم مردانگى و آبرویش بجا است و هر که به آنها آلوده شود و در آنها داخل شود و از آنها پیروى کند چون کسى باشد که گوسفندش را نزدیک قرقگاه چراند و هر که چنین کند نفسش او را به جایی می رساند که گوسفندها در قرقگاه بچراند. آگاه باشیدکه هر پادشاهى را قرقگاهى باشد . قرقگاه خدا عز و جل محرمات او است خود را از قرقگاه خدا و محرماتش برکنار دارید.»

کتاب شریف بحار الانوار ،تالیف آقای محمدباقر مجلسی (ره)، جلد ۲ ، صفحه۲۶۱

در عصر جاهلیت یا در عصر خلفاء برای یک سری از افراد منطقه ای را قرق می کردند و می گفتند آنجا شکارگاه سلطان است و کسی نباید در آنجا وارد شود. گاه بعضی از چوپانان، گوسفندان خود را نزدیک آن منطقه می بردند و گاه بعضی از حیوانات وارد قرقگاه می شدند.

محرمات همان منطقه ی ممنوعه قرقگاه است. در مقابل، منطقه ای آزاد است که موارد حلال است. منطقه ای هم در این میان است که همان مشتبهات است.

خداوند قرقگاه دارد که همان محرمات است و بشر نباید وارد آنها شود و حتی نباید نزدیک آن هم شد یعنی نباید مشتبهات را هم مرتکب شد زیرا این ارتکاب موجب می شود که فرد به ارتکاب حرام جرات پیدا کند.

منبع توضیح: مرجع تقلید آقای سبحانی

_____________________

لزوم احتیاط و ورع ورزی در عصر غیبت و فتنه های آخرالزمان****

معصوم علیه‌السلام اهل خطا و خطیئه نیست، ولی غیر معصوم هرچند از علمای بزرگ و جلیل‌القدر باشد، خالی از خطا نیست؛ لذا نباید مشکوکات اقوال و آرای آنها را به‌واسطه عظمت شأن و بزرگی مقامشان پذیرفت،بلکه تنها در واضحات و مسلمات باید مطابق نظرشان بود، و در مشکوکات باید گفت: نَعْتَقِدُ بِمَا اعْتَقَدَ بِهِ جَعْفَرُ‌ بن ‌مُحَمد وَ الْمَهْدِی علیهم‌السلام (به آنچه حضرت جعفر‌بن‌محمد و حضرت مهدی علیهم‌السلام بدان اعتقاد دارند، معتقدیم)

زراره در یک روز در یک مجلس هشت حکم و مسئله درباره وضو از محضر امام علیه‌السلام یاد گرفت. اما در زمان غیبت و حیلولت میان مردم و معصوم علیه‌السلام، برخی از بزرگان که درس خارج می‌گفتند گاهی شانزده روز تحصیلی مباحثه می‌کردند و آخرش از احتیاط در یک حکم خارج نمی‌شدند؛ زیرا نمی‌شود بدون ظفر به دلیل شرعی از مسئله خارج شد و بدون دلیل فتوا صادر نمود.
آری، با حیلولت و فاصله‌انداختن میان مردم و امام علیه‌السلام نگذاشتند حتی مسئله یاد بگیریم، تا چه رسد به عمل به مسائل. چقدر خیانت است!

چقدر باید خائف و متوسل باشیم. در معلومات و یقینیات باید خائف و متوسل باشیم، تا چه رسد به مجهولات و مشتبهات.

از حضرت رسول صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم درباره آخرالزمان و فتنه‌های آن نقل شده که فرموده‌اند: «تشخیص تکلیف در آن زمان مشکل است»؛ پس چه باید کرد؟

اگر به دست آوردن تکلیف مشکل باشد، احتیاط کردن که مشکل نیست. باید توقف کرد و احتیاط نمود.

****منبع: تالیفی از فرمایشات گوناگون آقای بهجت(ره)

_____________________

 یک مسلمان شیعه در عصر غیبت دو راه دارد:

الف. تقلید؛ یعنی طبق فتاوا و نظریات مجتهدی که واجد شرایط است عمل کند.

ب. احتیاط؛ یعنی بر اساس نظریه تمامی و یا گروهی از مجتهدین وظیفه خود را انجام دهد. به این معنی که اگر مجتهدی کاری را جایز و دیگری حرام می‌داند، آن کار را ترک کند؛ و اگر مجتهدی کاری را واجب و دیگری مباح می‌داند، آن را به‌جا آورد.

والعاقبه للمتقین 
التماس دعا 
یا مهدی

اعوذبالله من الشیطان الرجیم 
بسم الله الرحمن الرحیم 
سلام علیکم

ورع مداری*

ورع حالتی است برگرفته از شدت تقوا و پرهیز گاری که فرد علاوه بر انجام واجبات، بر انجام مستحبات نیز با نشاط و علاقه مداومت می ورزد و علاوه بر ترک محرمات، از امور مشکوک و شبهه ناک نیز اجتناب می ورزد.

ورع مقامی به مراتب بالاتر از تقواست. اگر در تقوا از حرام پرهیز و دوری شود، در ورع از زمینه گناه و نزدیک شدن به محیط گناه نیز پرهیز می شود!
اگر در تقوا برانجام واجبات تاکید می شود، در ورع بر انجام مستحبات به عنوان کمر بند ایمنی برای انجام واجبات نیز تاکید می شود. و اگر شخص متقی از حرام و گناه دوری می نماید، شخص با ورع از صد کیلو متری حریم و زمینه گناه نیز فرار می کند.
اما فواید و آثار ورع عبارتند از :
۱- نورانیت دل.
۲-وارد شدن به پاکی مطلق در زندگی.
۳-آسایش و آرامش روح و روان.
۴-رسیدن فرد به بالاترین درجات ایمان.
۵-نایل امدن به بالاترین و عالی ترین درجات بهشت.
۶-قبولی و فضیلت پیداکردن طاعات و عبادات، چنانچه پیامبر اکرم(ص) می فرماید:

«رکعتان من رجل ورع أفضل من ألف رکعة من مخلط»

«دو رکعت نماز فرد با ورع و پارسا، از هزار رکعت نماز کسی که حلال و حرام را به هم می آمیزد، با فضیلت تر و برتر است.»

منبع حدیث:

کتاب کنز العمّال فی سنن الاقوال و الافعال ، تالیف آقای علاءالدین علی بن حسام ، جلد ۴ ، صفحه۴۲۷ ، حدیث شماره۷۲۸۲

۷- استجابت دعا.
۸-سرعت و راحتی حساب و کتاب در قیامت.
۹-شکوه و هیبت در چهره،صلابت و قاطعیت در سیره، محبوبیت بین مردم و حکمرانی بر قلب ها و دل ها.
۱۰-وارد شدن به حریم دوستی و شیعگی اهل بیت (ع) .
۱۱-نایل آمدن به مقام ولایت حقیقی که همان مقام«سیادت باطنی و منا اهل بیتی » است.
۱۲-باعث لیاقت یافتن به همراهی و هم صحبتی با امام زمان(ع) و قرار گرفتن در شمار« اصحاب المهدی عج» که مقامی به مراتب بالاتر از «انصار المهدی عج» است.
به سخن دیگر ورع مداری رمز ورود به خیمه گاه حضرت مهدی(عج) و همراهی همیشگی با اوست.

*منبع: کتاب شریف خانواده و تربیت مهدوی،تالیف محمدباقرحیدری کاشانی و مرتضی آقاتهرانی،انتشارات طلیعه ظهور

_____________________

ورع ورزی و احتیاط منتظران امام عصر عج **

منتظران فرج حضرت بقیة الله الاعظم ارواحنا فداه، باید در بالاترین سطح تقوا و ورع باشند، به طوری که در میان اطرافیان خود و حتی اهل شهر خویش در پاکی و خوبی، زبانزد و مشهور باشند.

امام صادق (علیه السلام) به یکی از شیعیان خود به نام عیسی بن عبدالله که اهل قم بود، آنگاه که بر ایشان وارد شد، فرمودند:

« یَا عِیسَى بْنَ‌ عَبْدِ اللَّهِ‌ لَیْسَ‌ مِنَّا وَ لاَ کَرَامَةَ‌ مَنْ‌ کَانَ‌ فِی مِصْرٍ فِیهِ‌ مِائَةُ‌ أَلْفٍ‌ أَوْ یَزِیدُونَ‌ وَ کَانَ‌ فِی ذَلِکَ‌ الْمِصْرِ أَحَدٌ أَوْرَعَ‌ مِنْهُ‌.»

«ای عیسی بن عبدالله، از ما نیست و کرامتی هم ندارد هرکس که در شهری با صد هزار نفر جمعیّت یا بیشتر باشد و در آن شهر کسی باورع تر از او باشد!»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی،تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)، جلد ۲، صفحه ۷۸

شیعه ای که حقیقتاً در انتظار فرج مولایش می‌سوزد، باید باورع ترین انسان مؤمن در شهر خودش باشد و اگر چنین نباشد کرامت و شرافتی نزد خدا و اهل بیت (علیهم السلام) ندارد.

در فرمایش دیگری حضرت موسی بن جعفر (علیه السلام) همین حقیقت را با تعبیر دیگری از پدر گرامی خود نقل فرموده اند:

«کَثِیراً مَا کُنْتُ‌ أَسْمَعُ‌ أَبِی یَقُولُ‌ لَیْسَ‌ مِنْ‌ شِیعَتِنَا مَنْ‌ لاَ تَتَحَدَّثُ‌ الْمُخَدَّرَاتُ‌ بِوَرَعِهِ‌ فِی خُدُورِهِنَّ‌ وَ لَیْسَ‌ مِنْ‌ أَوْلِیَائِنَا مَنْ‌ هُوَ فِی قَرْیَةٍ‌ فِیهَا عَشَرَةُ‌ آلاَفِ‌ رَجُلٍ‌ فِیهِمْ‌ مِنْ‌ خَلْقِ‌ اللَّهِ‌ أَوْرَعُ‌ مِنْهُ‌.»

«من از پدرم بسیار می‌شنیدم که می‌فرمود: از شیعیان ما نیست کسی که (در تقوا و ورع به اندازه ای شهرت نیافته باشد که) زنان پرده نشین در پس پرده خویش از ورع او سخن نگویند و از دوستان ما نیست کسی که در شهری با ده هزار نفر مرد باشد که در میان آنها خدا مخلوقی باورع تر از او داشته باشد.»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی،تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)، جلد ۲، صفحه ۷۹

عفّت و پاکیِ دوست امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) باید آنقدر شدید باشد که حتی مخدّرات که پرده نشین هستند و تماس مستقیمی با مردان نامحرم ندارند، از ورع و پاکدامنی این مؤمن، در پس پرده سخن بگویند. آری؛ این است صفتِ منتظر فرج امام (علیه السلام).

**منبع: کتاب شریف سلوک منتظران تالیف آقای بنی هاشمی انتشارات منیر

_____________________

معنا و مراتب ورع ***

«ورع» در اصل به معناى پرهیز یا شدت پرهیز است و در لسان روایات به حد اعلاى تقوا اطلاق مى‌شود که با وجود آن نه تنها انسان از گناهان مسلم پرهیز مى‌کند بلکه از شبهات نیز دورى مى‌جوید.
در روایات اسلامى نیز در حدیث معروف پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله تمام موضوعات به سه بخش تقسیم شده:

«حَلالٌ‌ بَیِّنٌ‌ وَ حَرامٌ‌ بَیِّنٌ‌ وَ شُبَهاتُ‌ بَیْنَ‌ ذلِکَ‌ فَمَنْ‌ تَرَکَ‌ الشُّبَهاتَ‌ نَجا مِنَ‌ الْمُحَرَّماتِ‌ وَ مَنْ‌ أخَذَ بِالشُّبَهَاتِ‌ إرْتَکَبَ‌ الْمُحَرَّماتَ‌ وَ هَلَکَ‌ مِنْ‌ حَیْثُ‌ لا یَعْلَمُ‌»

«امورى است درستى آن آشکار است که باید از آن پیروى کرد و امورى است که گمراهى آن آشکار است و باید از آن اجتناب نمود و امور مشکوک و مشتبه است در میان این دو؛ کسى که شبهات را ترک کند از محرمات آشکار رهایى مى‌یابد و کسى که به سراغ شبهات برود (تدریجاً) مرتکب محرمات مى‌شود و از آنجا که نمى‌داند هلاک خواهد شد».

منبع حدیث:

کتاب شریف بحار الانوار،تالیف آقای محمد تقی مجلسی (ره) ، جلد ۲ ، صفحه ۲۲۱

در واقع شبهات حریم محرمات و همانند لبۀ پرتگاه است که بیم لغزش در آن و سقوط‍‌ در پرتگاه مى‌رود.
بعضى از بزرگان «ورع» را به سه قسم تقسیم کرده‌اند که یکى از دیگرى برتر است: نخست ورع به معناى پرهیز از گناهان آشکار است که انسان را از فسق خارج کرده و موجب عدالت و قبول شهادت اوست و آن، ورع تائبین نامیده مى‌شود. قسم دیگرى از آن، همان حالت پرهیزگارى است که انسان را از شبهات دور مى‌سازد که به آن ورع صالحان مى‌گویند و قسم دیگرى از آن حالت پرهیزگارى است که حتى از امور حلالى که مى‌ترسد روزى او را به حرام بکشاند پرهیز مى‌کند و نام ورع متقین بر آن گذارده شده است. قسم دیگر، ورع به معناى صرف نظر کردن از آنچه غیر خداست براى ترس از ضایع شدن ساعتى از عمر در امرى بیهوده (و آن درجۀ اعلاى ورع است) و به آن ورع صدیقین مى‌گویند

همان‌گونه که در حدیثى از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله مى‌خوانیم:

«لاَ یَبْلُغُ‌ عَبْدٌ أَنْ‌ یَکُونَ‌ مِنَ‌ الْمُتَّقِینَ‌ حَتَّى یَدَعَ‌ مَا لاَ بَأْسَ‌ بِهِ‌ حَذَراً لِمَا بِهِ‌ الْبَأْسُ‌.»

« کسى از متقین محسوب نمى‌شود مگر این‌که امورى را که ذاتاً اشکالى ندارد ترک کند به سبب ترس از افتادن در امورى که حرام است.»

منبع حدیث: 

کتاب شریف بحار الانوار، تالیف آقای محمد تقی مجلسی ، جلد ۷۴،صفحه ۱۶۴ ،حدیث شماره ۹۲

امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) در حکمت ۳۷۱ کتاب شریف نهج البلاغه می فرماید:

«وَ لَا مَعْقِلَ‌ أَحْسَنُ‌ مِنَ‌ الْوَرَعِ‌.»

«هیچ پناهگاهى بهتر و نگهدارنده‌تر از ورع (و پرهیز از شبهات) نیست»؛

لغزش‌هاى انسان در بسیارى از موارد در امور شبهه‌ناک است که انسان را به پرتگاه محرمات مسلم شرع سوق مى‌دهد. کسى که داراى ورع و پرهیز از شبهات است در پناهگاه مطمئنى قرار گرفته که او را از چنین لغزشى بازمى‌دارد.

در حکمت چهارم کتاب شریف نهج البلاغه نیز شبیه این جمله گذشت آن‌جا که مى‌فرماید:

«الْوَرَعُ‌ جُنَّة»

«ورع، سپر محکمى است.»

امام باقر علیه السلام مى‌فرماید:

«إِنَّ‌ أَشَدَّ الْعِبَادَةِ‌ الْوَرَعُ‌»

«دشوارترین عبادت ورع است.»

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی ، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)،جلد ۲،صفحه ۷۷

زیرا علاوه بر ترک محرمات و انجام واجبات، انسان را از ارتکاب شبهات بازمى‌دارد.
در حدیث دیگرى آمده است که یکى از یاران امام صادق علیه السلام خدمتش عرض کرد: من توفیق زیارت شما را چند سال یک‌بار پیدا مى‌کنم دستورى بیان فرما که به آن عمل کنم (و ضامن سعادتم باشد). امام علیه السلام فرمود:

«أُوصِیکَ‌ بِتَقْوَى اللَّهِ‌ وَ الْوَرَعِ‌ وَ الاِجْتِهَادِ وَ اعْلَمْ‌ أَنَّهُ‌ لَا ینْفَعُ‌ اجْتِهَادٌ لَا وَرَعَ‌ فِیهِ‌»

«تو را به تقواى الهى و ورع و تلاش و کوشش (در مسیر اطاعت پروردگار) سفارش مى‌کنم و بدان که تلاش بدون ورع نتیجه‌بخش نخواهد بود».

منبع حدیث:

کتاب شریف الکافی ، تالیف آقای محمدبن یعقوب کلینی (ره)،جلد ۲،صفحه ۷۶

***منبع :کتاب شریف پیام امیرالمومنین علیه السلام شرحی جامع و نوین بر نهج البلاغه تالیف آقای مکارم شیرازی

_____________________ 

رسول الله(صلّى اللّه علیه و آله):

«أَیُّهَا النَّاسُ‌ حَلاَلِی حَلاَلٌ‌ إِلَى یَوْمِ‌ الْقِیَامَةِ‌ وَ حَرَامِی حَرَامٌ‌ إِلَى یَوْمِ‌ الْقِیَامَةِ‌ أَلاَ وَ قَدْ بَیَّنَهُمَا اللَّهُ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ فِی اَلْکِتَابِ‌ وَ بَیَّنْتُهُمَا فِی سِیرَتِی وَ سُنَّتِی وَ بَیْنَهُمَا شُبُهَاتٌ‌ مِنَ‌ الشَّیْطَانِ‌ وَ بِدَعٌ‌ بَعْدِی مَنْ‌ تَرَکَهَا صَلَحَ‌ أَمْرُ دِینِهِ‌ وَ صَلَحَتْ‌ لَهُ‌ مُرُوءَتُهُ‌ وَ عِرْضُهُ‌ وَ مَنْ‌ تَلَبَّسَ‌ بِهَا وَ وَقَعَ‌ فِیهَا وَ اتَّبَعَهَا کَانَ‌ کَمَنْ‌ رَعَى غَنَمَهُ‌ قُرْبَ‌ الْحِمَى وَ مَنْ‌ رَعَى مَاشِیَتَهُ‌ قُرْبَ‌ الْحِمَى نَازَعَتْهُ‌ نَفْسُهُ‌ إِلَى أَنْ‌ یَرْعَاهَا فِی الْحِمَى أَلاَ وَ إِنَّ‌ لِکُلِّ‌ مَلِکٍ‌ حِمًى أَلاَ وَ إِنَّ‌ حِمَى اللَّهِ‌ عَزَّ وَ جَلَّ‌ مَحَارِمُهُ‌ فَتَوَقَّوْا حِمَى اللَّهِ‌ وَ مَحَارِمَهُ‌ الْخَبَرَ.»

«ای مردم حلال من حلال است تا روز قیامت،و حرام من حرام است تا روز قیامت آگاه باشید که خدا عز و جل هر دو را در قرآن خود بیان کرده و من هم در روش و سنتم بیان کردم و میان این دو، موارد شبهه ناکی است از ناحیه شیطان و بدعتهایی که پس از من خواهد بود،هر که آنها را وانهد امر دینش خوبست و هم مردانگى و آبرویش بجا است و هر که به آنها آلوده شود و در آنها داخل شود و از آنها پیروى کند چون کسى باشد که گوسفندش را نزدیک قرقگاه چراند و هر که چنین کند نفسش او را به جایی می رساند که گوسفندها در قرقگاه بچراند. آگاه باشیدکه هر پادشاهى را قرقگاهى باشد . قرقگاه خدا عز و جل محرمات او است خود را از قرقگاه خدا و محرماتش برکنار دارید.»

کتاب شریف بحار الانوار ،تالیف آقای محمدباقر مجلسی (ره)، جلد ۲ ، صفحه۲۶۱

در عصر جاهلیت یا در عصر خلفاء برای یک سری از افراد منطقه ای را قرق می کردند و می گفتند آنجا شکارگاه سلطان است و کسی نباید در آنجا وارد شود. گاه بعضی از چوپانان، گوسفندان خود را نزدیک آن منطقه می بردند و گاه بعضی از حیوانات وارد قرقگاه می شدند.

محرمات همان منطقه ی ممنوعه قرقگاه است. در مقابل، منطقه ای آزاد است که موارد حلال است. منطقه ای هم در این میان است که همان مشتبهات است.

خداوند قرقگاه دارد که همان محرمات است و بشر نباید وارد آنها شود و حتی نباید نزدیک آن هم شد یعنی نباید مشتبهات را هم مرتکب شد زیرا این ارتکاب موجب می شود که فرد به ارتکاب حرام جرات پیدا کند.

منبع توضیح: مرجع تقلید آقای سبحانی

_____________________

لزوم احتیاط و ورع ورزی در عصر غیبت و فتنه های آخرالزمان****

معصوم علیه‌السلام اهل خطا و خطیئه نیست، ولی غیر معصوم هرچند از علمای بزرگ و جلیل‌القدر باشد، خالی از خطا نیست؛ لذا نباید مشکوکات اقوال و آرای آنها را به‌واسطه عظمت شأن و بزرگی مقامشان پذیرفت،بلکه تنها در واضحات و مسلمات باید مطابق نظرشان بود، و در مشکوکات باید گفت: نَعْتَقِدُ بِمَا اعْتَقَدَ بِهِ جَعْفَرُ‌ بن ‌مُحَمد وَ الْمَهْدِی علیهم‌السلام (به آنچه حضرت جعفر‌بن‌محمد و حضرت مهدی علیهم‌السلام بدان اعتقاد دارند، معتقدیم)

زراره در یک روز در یک مجلس هشت حکم و مسئله درباره وضو از محضر امام علیه‌السلام یاد گرفت. اما در زمان غیبت و حیلولت میان مردم و معصوم علیه‌السلام، برخی از بزرگان که درس خارج می‌گفتند گاهی شانزده روز تحصیلی مباحثه می‌کردند و آخرش از احتیاط در یک حکم خارج نمی‌شدند؛ زیرا نمی‌شود بدون ظفر به دلیل شرعی از مسئله خارج شد و بدون دلیل فتوا صادر نمود.
آری، با حیلولت و فاصله‌انداختن میان مردم و امام علیه‌السلام نگذاشتند حتی مسئله یاد بگیریم، تا چه رسد به عمل به مسائل. چقدر خیانت است!

چقدر باید خائف و متوسل باشیم. در معلومات و یقینیات باید خائف و متوسل باشیم، تا چه رسد به مجهولات و مشتبهات.

از حضرت رسول صلّی‌اللّه‌علیه‌وآله‌وسلم درباره آخرالزمان و فتنه‌های آن نقل شده که فرموده‌اند: «تشخیص تکلیف در آن زمان مشکل است»؛ پس چه باید کرد؟

اگر به دست آوردن تکلیف مشکل باشد، احتیاط کردن که مشکل نیست. باید توقف کرد و احتیاط نمود.

****منبع: تالیفی از فرمایشات گوناگون آقای بهجت(ره)

_____________________

 یک مسلمان شیعه در عصر غیبت دو راه دارد:

الف. تقلید؛ یعنی طبق فتاوا و نظریات مجتهدی که واجد شرایط است عمل کند.

ب. احتیاط؛ یعنی بر اساس نظریه تمامی و یا گروهی از مجتهدین وظیفه خود را انجام دهد. به این معنی که اگر مجتهدی کاری را جایز و دیگری حرام می‌داند، آن کار را ترک کند؛ و اگر مجتهدی کاری را واجب و دیگری مباح می‌داند، آن را به‌جا آورد.

والعاقبه للمتقین 
التماس دعا 
یا مهدی