سلام به همه اعضای خانواده برتر
خیلی سریع میرم سر اصل مطلب
حدودا 5 سالم یا کمتر بود که به یه استعداد ذاتی تو خودم پی بردم. دوره دبستان از لحاظ درسی اوایل خیلی ضعیف بودم بعد بهتر شدم.دوره راهنمایی نشون دادم که فرد باهوشی هستم.
دوره دبیرستان و دوره سرنوشت ساز رسید. زمانی که قرار بود رشته دبیرستانم رو انتخاب کنم سردرگم بودم.خیلی از دوستام به اصرار خانوادشون رفتن تجربی برای پزشکی البته چند بار منو خانوادم تحریک کرد و گفت که آی درآمد پزشکا فلانه و... ولی من نرفتم.
خانواده به اختیار خودم گذاشت. نمیدونستم باید چیکار کنم. اون زمان هیچ استعدادی تو خودم نمیدیدم. سال اول گذشت و دوم گذشت و من هنوز سردرگم انتخاب بودم. شدیدا افت تحصیلی پیدا کردم و تو زمانایی کلن بیخیال درس شده بودم.
آخرای سال سوم استعداد من شروع به اوج گرفتن گرفت و من یاد همون 5 سالگی و داستاناش افتادم. هر چی جلوتر رفتم بیشتر ایمان میوردم که من میتونم. یک سال و 3 ماه داشتیم به کنکور که بعد از مطرح کردن موضوع با مخالفت شدید خانواده رو برو شدم.
گذشت و گذشت آقا نذاشتن من تغییر رشته بدم برم دنبال هدفم و علاقم. کلن سال کنکور درست و حسابی درس نخوندم اصلا انگیزه نداشتم. افسرده شده بودم. شبا با کابوس و استرس میخوابیدم و هزار و یک مشکل دیگه.
از اون موقع تا حالا که وارد دانشگاه شدم دو بار تغییر رشته دادم. و هرگز افسردگی و غم و ناراحتی من بهتر نشد.
استدلال خانوادم این بود که باید رشته ای بری که تضمین آینده شغلی داشته باشه و ازش پول دربیاری بهش علاقه مند هم میشی و ....
ببخشید سرتون درد آوردم .
خلاصه کلام اینکه ؛
شما عزیزان خیلیاتون الان فارغ التحصیل هستید. همه جور رشته ای تحصیل کردید. خیلیاتون سر کار رفتید و متاهلید یه راهنمایی به برادرتون بدید.
من 19 سالمه و شما اگه تو شرایط من بودید
1- رشته ای رو انتخاب میکردید که علاقه و استعداد دارید و میتونید باهاش یه خدمت بزرگ به کشورتون ارائه بدید. ولی با آینده شغلی مبهم
2- رشته ای که شرایط شغلی آینده اش تقریبا تضمین شده اس و تو آینده شما رو حداقل سر بار خانوادتون نمیکنه.
ممنون میشم اگه همه مشارکت کنید. چون من با این شرایط روحی خیلی رنج میکشم.
← ادامه تحصیل (۴۸۰ مطلب مشابه)
- ۲۱۹۰ بازدید توسط ۱۵۲۰ نفر
- جمعه ۱ آبان ۹۴ - ۲۲:۱۱
