خانواده برتر

عین متن خودتون و پاسخ بنده

خانومی ۲۷ ساله ام که ۲ساله ازدواج کردم. من برای اینکه سنم بالا نره و اینکه به گناه نیفتم توقعاتم رو پایین آوردم و با اینکه خودم و خانوادم تحصیل کرده بودیم کسی رو پذیرفتم که دیپلمه و فرهنگ خانوادگیشون در سطح متوسط بود.

آفرین به شما که وقتی دیدی سنتون داره میره بالا ازدواج کردی. ببینید من به شما حق میدم که نگران باشی. اما بهتون می گم 90 درصد این نگرانی تون بی خودیست. دارید تلقین می کنید به خودتون. اصلا سواد و تحصیلات نمی تونه اینقدر تاثیر گذار راوبط اجتماعی یا خانوادگی بشه. ما خیلی ها سراغ داریم زن و شوهر هر دو دکترا دارن و آدمهای اجتماعی هم هستند و سر دوساله طلاق گرفتند. پس شرطش این نیست.

من برادر خانمم دیپلمه هست و خانمش لیسانس ریاضی. کلا همین چیزی که شما می گید ولی زندگیشون خیلی هم عالیه.

شما به شوهرت وانمود نکن که خودت برتری و اون یا خانواده اش پایین تر. اصرار نکن به خوندن کتاب یا رفتن به دانشگاه. کلا مستقیم وارد نشو. شما ممکنه به یه بچه بگید بچه جون پاشو نمازت بخون، نمازت دیر نشه ، نمازت قضا نشه ، مرتب می گی ، اما بچه علاقه ای به نماز نشون نمیده.

حالا به همین بچه بگو بیا بریم مسجد مراسم هست(کنارش نماز هم خونده می شه ). امروز تو مصلی جشنی دارن(کنارش نماز هم خونده میشه). بریم هیات واسه زنجیر زنی و  سینه زنی(قبلش یا بعدش هم نماز برگزار میشه)بچه نماز خون میشه غیر مستقیم.

شما خیلی زوده که بعد از دوسال بخوای با شوهرت رفیق جنگ جنگ بشی. هنوز خیلی زوده که اخلاق تون با هم سازگار بشه کامل.

منو خانمم 15 سال از زندگی مشترک مون گذشته هنوز تو یک سری مسایل اختلاف نظر و عقیده داریم. اون وقت شما می خواهید دوساله همه چی جور بشه. نه زوده خانم گرامی. ضمن اینکه همیشه اختلاف نظر نشانه تنفر یا فاصله نیست بلکه تفاوت رفتار آدم هاست که ممکنه تا آخر عمر هم بمونه.

همسرم مرد سالم و زحمتکشیه و شغلش آزاده. سطح تحصیلات و شغلش درست مغایر با معیارهام بود اما بخاطر سالم بودن خودش و خانوادش پذیرفتمش.

آفرین به شما . بارک الله به همسرتون. چه از این بهتر. بازهم کار خوبی کردی که جواب مثبت بهش دادی و همسرش شدی.. شک نکن شوهرت بهت افتخار می کنه. اما کمی باید صبور تر باشی.

اما الان می بینم که اون اصلا قادر به درک من نیست. ما حرف‌ مشترک کمی داریم چون ذهن من درگیر مسائلیه که اون هرگز نمیفهمتشون.

نه ، اون ترا درک می کنه. آرووم آرووم. عجله نکن. کارت رو ببر با نظر اون بسنج. مثلا اگه میخواهی شوهرت یه کتاب بخونه. بهش بگو عزیزم من رفتم این کتاب رو از کتابخونه امانت گرفتم. می خوام ببینم شوهر عزیزم فکر میکنه این کتاب رو من بخونم خوبه یا نه؟ دیدگاه شوهرم رو بدونم بعد بخونم.

می خوام فلان کار کنم. فلان جا بریم . این مسئله رو اینجوری انجامش بدم. برام مهمه که عزیز من نظر چیه. چه چیزی تو ذهن مرد من میگذره؟ نظر شوهر گلم برام تکلیفه

بخدا دارم از غصه دق میکنم... همسر من که باید نزدیکترین کسم باشه همزبون من نیست. خیلی سعی کردم بهش کمک کنم تا فهم و کمالاتشو بالا ببره .

از غصه دق نکن. اصلا غصه نخور. همسرت همزبونت هست ولی بهش فرصت بده. همه مردهها اخلاقشون مثل هم که نیست. باید آروم آرووم روش تاثیر بذاری. سعی نکن به خودت تلقین کنی که فهم و کمالاتت بالاتره. حتی اگه واقعا بالاتر باشه که هست. این نگاه بالاتر بودن هم خودت رو اذیت می کنی و هم اون زیر بار نمیره

اما بدبختی اینکه هیچ علاقه ای به کتاب و ... نداره. اون حتی بهم قول داده بود دانشگاه بره اما از بعد نامزدی گفت دانشگاهو میخوام چیکار.

بابا امروزه کی به کتاب علاقه داره که شوهر شما. کلا باسوادها و اهل مطالعه هم اگه کتابی می خونن از سر اجباره نه اختیار. ما هم فقط تو دانشگاه بخاطر پاس کردن واحدها کتاب خوند بودیم. بعدش فکر کنم سالی یه برگ کتاب هم نخوندیم. متاسفانه جامعه اینجوری شده. کتاب خون کم شده.

هر شب کارم تو کنج خونه نشستن و اشک ریختنه مثل الان که به نفس نفس افتادم. پس من باید چیکار کنم؟ با دیوار حرف بزنم ؟ دوستان کمکم کنین‌