خانواده برتر

سلام

یه چیزی میگم ناراحت نشید ولی به نظرم شما خیلی از مادرتون عاقلتر هستید از این نظر. یعنی چی آدم انقدر خودشو خوار بکنه به هر قیمتی برای ازدواج. اصلا میخوام دختر صد سال سیاه مجرد بمونه بهتره تا اینکه طرف زنگ بزنه به جای اینکه قدم رنجه کنه یه دقه بیاد مورد رو ببینه بگه عکس بفرست. اصلا یعنی چی. چه عکسی. عکس پرسنلی. پوشش توی خونه. خخخخ. چه عکسی. واقعا من که باشم اولا گیج میشم دوما بهم برمیخوره. سوما چرا یه تک پا نیان حضورا ببینن. مگه عکسای دختر مردم عکس سلبریتیهاست که بین همه ملت دست به دست بشه. فکرک ن ده تا خواستگار توی شهر داشته باشی در عرض پنج سال خوب اینجوری حداقل ده تا از عکسهات خونه ده نفر از مردم شهر میره و میچرخه و شایدم بمونه دستشون. حالا یکی راهش دور باشه خارج کشور باشه اره. ولی چه دلیلی داره اینجوری

دوما ازدواج سنتی گوهه. ازدواج غیر سنتیشم از اون گوهتر. اصلا ازدواج توی ایران نابوده نابود

دست آخر هم اینو بگم خدمتتون

چطور خانواده دختر از پسر میپرسه حقوقت چنده؟ خانواده پسر حق نداره بپرسه؟؟؟؟؟؟؟؟

به نظرم اگه خانواده دختر میپرسه خانواده پسر هم حق داره بپرسه دیگه. زیرا ازدواجهایی که صرفا برای ازدواج کردن به هرقیمتی باشه بایدم همچین بی حرمتی به ادم بشه

من کاری با شخص شما و مشکلتون ندارم ولی من خودم به عنوان یه دختر ایرانی قید ازدواج رو برای همیشه زدم. نه از سنتیش خوشم میاد نه غیر سنتیش. از سنتیش که کلا متنفرم و هیچ وقتم راه ندادم خواستگار سنتی.

اصلا دوست ندارم تجزیه و تحلیل کنم چرا مجردم فقط دوست دارم اگه اتفاقه اگه قسمته فقط زودتر نصیب منم بشه من همیشه دوست داشتم تو سن کم ازدواج کنم ولی خودم انقدر پرتوقع شدم که ازدواجم هنوز سر نگرفته نمیدونم فقط دوست دارم زودتر ازدواج کنم زودترم وجود یه بچه رو تو خونه پر از ارامش حس کنم  😍😍😍 

خانم ایلار چقدر غبطه خوردم به حالتون خوشبخت بشین ان شاالله همه حرفاتون عالی فقط اینو بگم از تاثیرات خواستگاران که منو از یه دختر فوق شاد به یه دختر ناراحت با اعتماد به نفس صفر تبدیل کرده جوری که الان هم کسی ازم تعریف کنه شک میکنم که حرفش چقدر درسته با اینکه جوری بزرگ شده بودم قبل از اینکه خواستگارای ظاهر بین نابودم کنن فوق العاده مورد توجه هر جمعی بودم و فوق العاده اجتماعی

سلام

بعد از مدتها خواننده خاموش بودن، پست شما رغبتی در من بوجود آورد برای نوشتن.

خیلی ازخصوصیات شمارو من هم دارم. حتی اونجاهایی که گفتید سخته توضیح دادنش برای دیگران.

اصلا یکی از دغدغه های من اینه که چطور باید با طرف مقابلم آشنا شم. چون اکثراً با همین رفتارهای کوچیک(مثل درخواست عکس، تنها اومدن مادر و خواهر، سوالهای بی ربط و یا دخالت های بیجا و...)از چشمم میفتن و اشتیاقی برای آشنایی بیشتر ندارم.

البته مادر من برعکس مادر شما هیچ حرفی درباره اینکه دیر شده، زود باش ازدواج کن و... نمیزنه.

خیلی به این معتقده که به موقع خودش اتفاق میفته.

ولی من نگرانم. همش میگم کاش الان ازدواج کنم و نیفته برای چند سال بعد. دلم میخواد تا شور و شوق دارم متاهل شم.

اصلا به طور کلی یه پسر بیاد مودبانه به خودم بگه قصدش ازدواجه خیلی راحتترم تا اینکه واسطه بفرسته و اون واسطه هم رفتارهایی انجام بده که خوشایند نیست.

مثلا همین عکس گرفتن بنظرم خیلی توهین آمیزه. من که این آقا پسرو ندیدم، اونوقت واسطه میخواد عکسمو براش بفرسته. در ثانی، این پسر بااین کارش نشون میده اونقدر برای زندگیش ارزش قائل نیست که بخواد چند ساعت از وقتش رو بذاره تا هم صورت دختر رو ببینه هم با سیرتش آشنا شه. اصلا این آدم اونقدر به پختگی نرسیده که بدونه چهره برای یک روز و دو روزه، اخلاق برای یک عمر.

من نمیگم به دل نشستن چهره بده، اما نوع رفتارهامون مسئله رو بد جا میندازه.

امیدوارم همونی که باید، سر راهت قرار بگیره دوست من.

موفق باشی و خوشبخت:)))

خودتو اصلا ناراحت نکن تا عاشق نشدی نباید ازدواج کنی

یه بار با 2 نفر از دوستام عکس گرفتیم دوستم فرستاده بود واسه مامانش وقتی مامانه خونه همسایشون بوده بعد پرو پرو زنگ زدن میگن که مامانه و خواهره پسندیدن و بعد به پسره هم نشون داده بودن اونم اوکی داده بود اما اینکه مادر و خواهرش اول دیده بودن و پسندیده بودن بعد به پسره نشون دادن  نهایت ... میخوام صد سال سیاه نپسندن  اشغالا اصلا خانواده حق اظهار نظر ندارن درباره قیافه دختر  رو ندارن فقط راجع به خانواده و ... میتونن نظر بدن اصلا من میخوام بترشمممممم

تبریک میگم که این قدر به رشته تون علاقه دارید و انتخابش کردید و از این که خودتون رو باور دارید لذت بردم. چقدر خوب که رشته دانشگاهی تون هنر هست و چقدر بد و عجیب که کار عملی ندارید! اگر رشته شما نقاشی باشه ساعت ها کار عملی و ژوژمان باید در برنامه داشته باشید! من تخصصم نقاشی نیست و جسارت نمی کنم که راهنمایی تخصصی به شما بدم به صرف این که حدود 12 سال آزاد نقاشی کار کردم. ولی به عنوان کسی که تو دانشگاه دارم یک رشته ای رو درس میدم به طور کلی بگم و نه فقط درباره نقاشی، طبق تجربه من و توصیه ای که همیشه به دانشجوها میکنم فرصت یادگیری و تعیین کننده موفقیت کاری شما توی همون چهارسال کارشناسی هست. توی کارشناسی ارشد یا دکتری قرار نیست به اون معنی چیزی از استادی یاد بگیرید بلکه هدف کسب تخصص و انجام پژوهش هست و برای همینه گاهی دانشجوها شاکی میشن که فرضا تو فوق لیسانس هیچی یاد نگرفتیم. اون چهار سال طلایی ترین چهار سال تحصیلات آکادمیک هست به عقیده شخص من. البته که اگه دانشگاه و استاد و گروه علمی و همه چی درست باشه (که درمورد شما حقیقتا متعجبم که چرا بخش عملی ضعیفه). شما اگه دکترای نقاشی هم بگیرید ممکنه کار عملی تون خیلی ضعیف تر از یه لیسانس نقاشی باشه که سال ها تمرین کرده ولی احتمالا یک پژوهشگر هنری با دید خیلی دقیقی بشید که بتونه قضاوت کنه درباره آثار هنری و از هنر جهان آگاهی گسترده داشته باشه ولی نه اینکه لزوما شاهکار خلق کنه. برای همین اگه علاقه به کار آکادمیک و تحصیلات عالی و خصوصا پژوهش و این ماجراها دارید برید و ادامه بدید اما اگه صرف مهارت براتون مهمه کار کنید؛ کار، کار، کار، کار. در ضمن در کار هنری دیده شدن مهمه. کسی رو می شناختم که از یک خانواده خیلی مرفه بود و کنار پیاده رو نقاشی هاشو می فروخت و خانواده ش خجالت میکشیدن و میگفتن چه نیازی به پولش داری ولی میگفت من فقط میخوام کارم معرفی بشه. یا کسی که تو خیریه ها غرفه میگرفت و پرتره میکشید و نقاشی می فروخت. فعال بودن تو عرصه خیلی مهمه، اگه دوست دارید سفارش پرتره بگیرید. رو بولتن دانشگاهتون رو چک کنید، یا گروه ها و انجمن های علمی و اعلان های سمپوزیوم ها و ورکشاپ های هنری رو مدام در بیارید و ثبت نام کنید و شرکت کنید و برید و بیایید و با اهل فن و استادان رشته تون در ارتباط باشید. تو یک کنفرانسی یک دانشجوی ترم چهار کارشناسی اومد پیش من و درباره دکترای رشته اش سوال و جواب کرد و بعدها ایمیل فرستاد و چنان اشتیاقی به رشته نشون می داد که برای شروع معرفیش کردیم به همکاری که داشت کتابی ترجمه می کرد و نیاز به دستیار و تایپیست داشت و یک بابی شد و حالا این دانشجو هم داره تو مقطع ارشد تحصیل می کنه و هم خودش سه تا کتاب ترجمه و چاپ کرده و یک جایی مشغول به کار مرتبط با درسش شده و منبع انرژی و اشتیاقه. در مورد نقاشی شما حق دارید، یک مقدار فضای هنری اینجا محدودتره و بخش قابل توجهی از عموم نسبت به هنر کم لطف هستن. استریت آرتیست بودن جا نیفتاده و جایی مثلا شبیه میدون Place du Tertre  پاریس نداریم که یه عده آرتیست اونجا بتونن کار و خودشونو نشون بدن اما قطعا این فرصت ها صفر هم نیست فقط کمی سخت کوشی بیشتر می خواد. استاد رحیم نوه سی یک هنرجویی داشتن که به مدت چند سال هر آخر هفته چیزی حدود هزار و پونصد-ششصد کیلومتر تا تهران می رفتن و می اومدن تا باهاشون چند ساعت کار کنن و یاد بگیرن و الان جایگاه خیلی خوبی در نقاشی کسب کردند. (راستی استاد آموزش آنلاین هم دارن که از کم و کیفش مطلع نیستم ولی از پیج اینستاگرام یا کانال تلگرامشون احتمالا بتونید چک کنید). در مورد این وبلاگ و قوانینش اطلاعی ندارم که به چه صورت هست و آیا میشه شماره تماس یا ایمیل رد و بدل کرد یا خیر. ولی می دونم که این کامنت های نامرتبط پست سوال کننده محترم رو به حاشیه میبره و احتمالا خیلی مطلوب ادمین و سوال کننده عزیز نباشه. در کل افرادی خیلی بهتر و متخصص تر از من هستند که می تونن راه صحیح رو نشون شما بدن و نهایتا این که در کاری که می تونید قلب و زمان بذارید براش و لذت ببرید و خسته نشید حتما موفق میشید حتی اگه هزاران نفر هم به اجماع بگن نمی تونید؛ ولی اگه هزاران نفر راهی رو برای شما تجویز کنن که به عقیده اونها موفقیت و درآمد و ثروت و شهرت شما در اون راه هست، ولی شما دوستش نداشته باشید به معنای حقیقیش موفق نمیشید. آرزوی موفقیت بسیار دارم

سلام من واقعا تحت تاثیر حرفاتن قرار گرفتم مرسی از تجربتون