خانواده برتر

نه تنها تو بیشتر ادما اینجورین و تو خیالشون یکارایی میکنن ک تو واقعی بهش نمیرسن مثلا میگ دوس  داشتم برجساز بودم یا دوس داشتم مدیر همچین بانک معتبری میشدم و تو خیالش فک میکنه بهش رسیده و ساعتا با این فک مشغول میشه اخرش ب خدش میاد ک هیچی نشده این چیزیه که بیشتر مردم دارن و برا خدشون نقشه میکشن و مدتا خدشونو باهاش مشغولمیکنن

بنظرم سعی کن تخیلاتت رو بریزی بیرو و روی کاغذ بیارشون

منم 18 سالمه . باورتون میشه وقتی حرفاتونو خودم انگار خود خود من رو توصیف کردین... منم همینطوریم. همیشه تو ذهنم همه چی خوبه ولی در دنیای بیرون فقط یه جسمم. من که دلیلش تنهایی بوده و این که تا یه مدتی از عمرم اجازه بهم داده نشده تصمیم بگیرم. برا همین همش تصمیماتمو تو ذهنم انجام میدادم و حتی از خودم بدم میاد چون این من ،خود من نیستم . منیه که دیگران خواستن باشم. همش تو تنهایی خودم گریه میکنم... حس میکنم هیچ فرقی با یه مترسگ ندارم. دقیقا تو ذهنم همه کاری میکنم . و تمام چیزایی که شما توصیف کردین... یعنی واقعا پسرا هم اینطوری هست بینشون؟

آیا دائما دور خودت می چرخی و حین راه رفتن با خودت حرف می زنی؟  بعد توی ذهنت داستان های جالب میسازی که توی اغلب اون داستان ها تو یه جورایی قهرمان محسوب میشی؟

منم این مشکلو دارمممم خیلی دارم اذیت میشم اصن دیکه انکار فقط تو رویاهام زندکی میکنم توروخدا کمک کنین واقعا نمیدونم چیکار کنم ک ازین وضعیت خلاص شم خجالت میکشم ب کسیم بگم میترسم فک کنن غیرعادیم

به نظرم حتما پیش روانپزشک برو و مشکلتو بگو.با دارو بهتر میشی.بعدشم با خوندن کتاب فکرتو مشغول کن تا کمتر خیال پردازی کنی.کتاب هایی که با دنیای بیرون ارتباط کمی داره.نمیدونم چه رشته ای هستی.ولی کتابهایی غیر از علوم انسانی و روانشناسی و رمان بخون.مثل ریاضی.یا برنامه نویسی کامپیوتر.

خیلیا اینجورین ولی فکر میکنم شما زیاده روی کردید. حتما به یه روانپزشک هم مراجعه کنید

برادر جان خیلی ها اینجور هستن و بهترین کمک کننده به شما مشاور هست

سلام دوست عزیز.

اگه خیلی فکر میکنی و این فک رای زیاد خستت کرده شاید وسواس فکری داری برو پیش روانپزشک 

واای یه لحظه فک کردم خواب دیدم دارم همین موضوع رو به خانواده برتر ارسال میکنم!!! خیلی ذهنیت شما شکل منه من الان 68 ساله هستم ذهنم کسیه که هم موفقه هم باخته هم انتقام گرفته هم جوونی خوب و سختی داشته ولی بر عکس شما نمیخوام ازش خارج بشم بعد خدا و خانواده ام دلخوشیم به تخیلم هس نباشه دیوونه کنندس برام البته باید کنترل بشه که مانع پیشرفت نشه من وارد دانشگاه شدم محیطم عوض شد چند وقتی ازش خارج شده بودم بعد که تکراری شد دوباره سراغم اومد باید باید تحت مشاوره کنترلش کرد تا سر یه نقطه متوقف نشه یا به قول آقا amir ازش استفاده خوب بکنید داشتن ارتباط خوب با محیط بیرون و سرگرمی بجا و به موقع میتونه کمک کنه  

سلام

من حس کردم مشکل شما شبیه وسواس باشه. توی وسواس هم همه ی آدما تمییزی رو دوس دارن اما آدمای وسواسی یه چرخه توی مغزشون بوجود میاد که به این راحتی نمیتونن متوقفش کنن و اون چرخه میگه بشور بشور بشور بشور.... گاهی با دارو باید متوقفش کنن.

حس میکنم توی مغز شما هم یک چنین چرخه ای شکل گرفته. اما با پشتکار و صبوری میتونی درستش کنی.

به نظر من برای ایست دادن به پروسه های کنترل نشده ی ذهنیت، بهتره به حواس پنج گانه ات متوسل بشی. حالا چجوری؟ اینطوری که در طول روز یک زمانهایی رو اختصاص بده به اینکه فقط و فقط از یکی از حواست استفاده کنی.
مثلا آلارم موبایلت رو بذار روی 5 دقیقه و چشماتو ببند و سعی کن فقط از شنواییت استفاده کنی. دیگه نه ببین نه بو کن نه لمس کن نه فکر کن. فقط به همه ی صداها گوش کن و سعی کن بشماری که چند نوع صدای مختلف میشنوی. اولاش سخته و هی فکرت میپره اما با تمرین موفقیتت بیشتر میشه.

حالا حس لامسه. یک شی رو بردار، مثلا یک انجیر خشک و چشمات رو ببند و سعی کن همه ی حس هات رو متوقف کنی غیر از لامسه و چند دقیقه سعی کن با لمس کردن تمام جزئیات اون شی رو بفهمی.

حالا بویایی. یک سیب رو بردار و با همون روشی که گفتم بوش کن. فقط مهم اینه که در این مدت تمام تمرکزت فقط روی بو کردن اون سیب باشه و به هیچ چیز دیگه فکر نکنی.

برای بینایی و چشایی هم همین کار رو انجام بده. یک مدت که این کار رو تمرین کردی قدرت خودآگاهی مغزت بالا میره و اون چرخه ی کنترل نشده رو میتونی توی دستت بگیری و کنترلش کنی.

حالا وقت اون میرسه که به قدرت کافی رسیدی که بتونی گاهی به هیچ چیزی فکر نکنی. گاهی در طول روز با خودت بگو میخوام یک ساعت به خودم استراحت بدم. مثل زنگ تفریح. میخوام زندگی رو کلا ولش کنم به حال خودش و به هیچ چیز فکر نکنم. با تمریناتی که بهت گفتم قدرت این کار رو پیدا میکنی.

باز یه مدت که این کار رو تمرین کردی کم کم خیال بافی هات کم و کمتر میشه و به مرور خیال بافی هات به اندازه ی طبیعی میرسه.

یه نکته ی دیگه. سعی کن هر جا میری پیاده و یا با اتوبوس بری. با تاکسی نرو. با اتوبوس رفتن و پیاده از عرض خیابون رد شدن به قدرت ذهن آگاهیت کمک میکنه.

موفق باشی

راستی

با نظر مریم موافقم. شما باید کارایی بکنی که با دنیای جدی و منطقی سروکار داره.

من توی یک دانشگاه درس میخونم که فقط فنی مهندسی و علوم پایه است. اونجا کسی رو ندیدم که درگیر خیالبافی باشه چون همه زیاد ریاضی و فیزیک و برنامه نویسی میخونن اونجا. البته بیشتر بچه ها هم درسخون اند.  وقتی دیدم اینجا چندین نفر این مشکل رو داشتند تعجب کردم.
پس نشون میده علومی مثل ریاضیات و...  واقعا کمک کننده است.

سلام.اطلاعات بیشتری دارید در مورد این بیمار نادر

مشاوره تنها راهشه رفتن پیش یه متخصص روان شناس بهترین راهه اونج شاید بتونی افرادی که مثل خودت بودن و هم پیدا کنی

وای منم مثل توام از زمان حالم تا زمان پیریمو و اینکه نوه دار شدمون تصور میکنم خخخخ یا تو ذهنم تصور میکنم به آرزو هام رسیدم خوشحالی ناراحتی همشونو یا برو مشاوره یا هر وقت این اتفاق برات افتاد و همچین تصوراتی کردی چند قدم راه برو یا چند بار سرتو به طرفین تکون بده و بگو من نباید راجبش فک کنم نفس عمیق بکش یا من این کارو میکنم یه کش میندازم تو دستم و هر وقت موضوعی ذهنمو مشغول کرد اون کش رو میکشم البته آروم نه اینکه دردم بگیره

تو کانال دکتر علیرضا افشار یه ویسی گذاشته بود در مورد خیالبافی میگفت که این خیال پردازی و رویا پردازی خوبه ولی به اندازه اش مثلا میگفت بعضی دانش آموزا انقد تو ذهنشون به این فکر کردن که مثلا پزشکی دانشگاه تهران قبول شدن و موفق هستن دیگه عملا برای رسیدن به پزشکی تو واقعیت تلاشی نمیکنن چون تو ذهنشون انقد بهش رسیدن که خسته شدن.میتونی بری سایت دکتر علیرضا افشار کانالشم هست.تو گوگل بزنی میاره

شما تو وضعیت بحرانی هستی باید هرچه زودتر به روانشناس مراجعه کنی.

بارها میخواستم مشکلم رو بگم تو سایت خونواده برتر اما نمیدونستم چطور بنویسم و چطور بگم که بفهمنم منم مثه توام ،دختر و 25سالمه اصلا نمیدونم کسی اینطوری هست یا نه الان که پستت رو خوندم ناگاه خوشحال شدم که تنها من نیستم خودمو میگم برات ببین چقدر وجه اشتراک داریم خب من زندگی نرمالی نداشتم ،از کمبود عاطفی پدر به شدت رنج میبرم ،نمیتونم هم به کسی اعتماد کنم.حتی زمانی که 17ساله م شد به وبلاگ نویسی اینا روی کردم و شروع کردم به دوستی ها و عشق های مجازی ،میخوام بگم من از واقعیت فرار میکردم و تو مجازیت زندگی میکردم . زمانی که دانشجو بودم پیش می‌اومد از همکلاسی هام کسی ازم خوشش بیاد و به هزار زبون مختلف منظورشونو میرسوندن و ازم میخواستن فکر کنم اما من نمیتونستم ،چون به مجازی بودن عادت داشتم. توی دنیای مجازی وصل و قطع ارتباط به امنیت من آسیبی وارد نمیکرد ،اما دنیای واقعی نه ،نمیتونستم عاشق کسی بشم که من رو میشناسه و اگه جدا بشم ازش بازم میتونم ببینمش و یا ترس از مطلع شدن خونواده کلا امنیت من توی فضای مجازی بود که کسی از واقعیت من خبر نداشت. اما این خصوصت من منوط به این دوران نبود ،حتی وقتایی که خیلی بچه بودم و دلم میخواست هنر پیشه بشم و کلاس میرفتم ،من تو ذهنم واقعا یه هنر پیشه بودم ،دنیای من غرق در هنر پیشه گی بود،تصور کن تو سن 10 سالگی !! دوران راهنمایی شدت گرفت و من بیشتر با خودم صحبت میکردم.تو خلوت بعضی از جوون ها خود ارضایی جنسی میکنن اما من فقط خودمو رو متصور میکردم تو حالتی که دوس دارم بشم ،شخصی که همه بهش احترام میذارن وو دوسش دارن ،من همیشه با رویاهام زندگی کردم.وقتی که تنها میشدم یه موزیک میذاشتم با هندزفری و شخصی میشدم که دوس دارم و با خودم حرف میزدم و حتی جای مخاطبینم رو هم پر میکردم،انگار اونا واقعا رو به روی منن انگار من واقعا تو این موقعیت قرار دارم که دوسش دارم.من اینده رو سفر کردم و زندگی کردم ،شاید برای شرایط زندگیم بود درست نمیدونم،من همیشه امید بهتر شدن زندگیم رو دارم ،نمیدونم چرا ناامید نمیشم ،خوشبختی رو حق خودم میدونم و معتقدم بالاخره خداوند جبران سختی ها و کاستی های زندگی منو میده و من به جای خیلی خوبی میرسم.هنوزم همینطورم من هنوزم هر لحظه مدام با خودم صحبت میکنم و هر بار رویای جدیدی به رویاهام اضافه میکنم و خوشحال میشم . گاهی برای مقابله با خودم میزدم تموم اهنگای تو گوشیمو حذف میکردم تا دیگه اینکارو نکنم ،اما به جاش غصه میخوردم و یاد تلخی های زندگیم میافتادم به همین خاطر بازم میرفتم تو دنیای خودم ..هنوزم همینطورم.من دختر زیبایی هستم با اعتماد به نفس پایینی به خاطر پدرم، اما تو خلوت خودم خیلی قدرتمند و با اعتماد به نفسم ،انگار یه جور تمرینه برام ،تمرین قوی شدن نمیدونم چقدر شبیه منی ،ایا توام اینطوری؟منظورت همینه؟ مثال بزنم برات خب من یکی رو دوس داشتم که مجازی عاشقش شدم ،جدا شدیم چون نقطه اشتراکی نداشتیم ،من اینده رو خودم اینطور تصور میکنم که تو شهری که ایشون هستن دانشگاه رشته ی مورد نظرم قبول شدم و توی همون اداره که ایشون مشغولن کار میکنم و ایشون من رو می بینن و اذیت میشن :) باهاش صحبت میکنم با دوستاش صحبت میکنم ،اون با دوستاش صحبت میکنه و بازیگر همه ی اینها منم فقط. خیلی خوب تو اون موقعیت هستم و اتفاقا برای رسیدن به اون موقعیت در تلاشم و درس می خونم ،رویاهامو همیشه طوری ساختم که نیروی محرکه من باشن واسه ادامه دادن و کم نیاوردن ،چیزی که تصور کردم علاوه بر ارضای رویای ذهنیم که قطعا با حال خوبی همراهه ،میتونه من رو به سایر آرزوهان برسونه و ادم موفقی از من بسازه چقدر شبیه منی؟

مثل من هستی که

دوست عزیز
این یه مشکل نادر نیست
خیالبافی یه نوع مکانیسم دفاعیه که همه ادما اونو تو روانشون دارن
اتفاقا روانکاوا خیلی هم به این موضوع پرداختن و این اصلا چیز عجیب و بدی نیست
مکانیسمشم به این صورته که وقتی یه شخصی تو زندگی تحت استرس زیاد قرار بگیره یا شکست بخوره یا زندگی سختی رو داشته باشه تو دوران کودکی یا حال حاضر به خیالبافی پناه میبره و ناکامی خودشو تو دنیای واقعی با خیالبافی جبران میکنه
تقریبا همه ادما این مدلی ان.منتها درجه بندی داره از کم گرفته تا زیاد زیاد زیاد که بهش میگن خیالبافی اوتیستی یعنی یه جوری که اون شخص کاملا یه شخصیت جدا و یه زندگی جدا برا خودش تو خیالش میسازه و کلا با دنیای واقعی قطع رابطه میکنه

من روانشناس نیستم که بتونم روان درمانی ات کنم اینا فقط یه سری اطلاعات عمومی بود که بهت دادم تا خیال نکنی مشکل تو خیلی حاده
چند تا روش دارم برات.یکی اینکه از تخیلت در جهت مثبت استفاده کن.سعی کن تخیلت رو هدایت کنی به کانال های سود اور مثله داستان نویسی هنر و ...
بیشتر برو تو جامعه و کمتر تنها بشین.برو کلاسایه مختلف برو سر کار برو ورزش خلاصه هر جا که میدونی.فقط کمتر تنها بشو
مطالعه بیشتر بکن و اگر میتونی به یه روانشناس خبره مراجعه کن تا اضطرابت رو ریشه یابی کنه و بهت کمک کنه درمان بشی

منم همین مشکلو دارم

به به ناشناس

به خانم "باید بگم"

سلام من هم مثل تو هستم، از نوجوانی این رویاپردازی ها رو انجام میدادم.و کلی از وقتم رو می گرفت.اصلا چیز خوبی نیست باید هر جوری تونستی اینکار رو متوقف نه، ولی کاهش بدی.من با خوندن کتاب های رمان و داستان تونستم از رویاهای خودم بیام بیرون، و فقط وقتی کتاب میخونم توی رویا باشم یا دیگه آینده خودم رو رویاپردازی نکنم و در مورد شخصیت های داستان ها فکر کنم و کار های روزمره ی خودم رو انجام بدم.البته دیدن فیلم و سریال هم خوبه.شما درون گرا هستی ولی با رویا پردازی زیاد خودت رو اذیت میکنی.اغلب افراد ی که رویاپرداز هستن استعداد نویسندگی دارن .شما میتونی با نوشتن هم توی رویا باشی و هم کار مفیدی انجام بدی .البته باید به خودت بیای و کار های روزانت رو انجام بدی و توی وقت آزادت رویا پردازی کنی.مثلا من خودم وقتی میخوام برم خواستگاری همه ی کار ها و دیالوگ ها رو قبلش توی ذهنم مرور میکنم.من چی میگم اون چی میگه باباش چی میگه و...

سلام...من هم این مشکل رو دارم...اگه فک میکنی به خیال پردازی شدید گرفتاری یه وبلاگی هست به اسم  بیماری خیال پردازی به اسم عبدالرضا محمدیان که خودش مشاور و روانشناسه ..جدیدا هم یه لینک زده تو تلگرام ..تو سایتش لینک اش هست ...خودش تجربه خیال پردازی شدید رو تو دوران کودکی داشته میتونه کمک ات کنه

من هم مثل خودتم ...ولی به عنوان یه دوست بهت میگم بیا بیرون از این دنیا ...واقعی شو...خودت باش...من خیلی عذاب کشیدم...من هم خیلی زیبا بودم امااا به مرور زمان زیبایمو از دست دادم....دیگه از یه جایی میفهمی این دنیای غیر واقعی رو باید بزاری کنار..نه میتونی خوب درس بخونی نه تمرکز داری واس درس خوندن...خدا میدونه چی کشیدم ...به مرور زمان اینکه بخوای کنار بزاری اما نتونی خیلی از لحاظ روحی عذاب میکشی...میشه مثل یه معتاد...که اولش خوبه ولی.....من هم کمبودهای زیادی داشتم ...زیادددد .....

منم همینطوری ام من زندگی غیر عادی رو تو تخیلاتم دارم مثلا پادشاه یه جایی ام خخخ

آقاپسرمحترم،مسائل خیلی زیادی مطرح کردی

نارسیس عزیز ،بله همینطورم.من به خاطر موقعیت زندگیم خیلی نادیده گرفته شدم در حالی که لیاقت و شایستگی بالایی دارم ، اما اینطور بوده زندگیم و همین من رو سوق بده به سمت با رویاها زندگی کردن . انگار نمیتونم کنار بیام با خودی که هستم و تغییر باید بکنم ،با این رویاها زمان زیادی رو از دست میدم و نگران همین زمان هستم .اما به هرحال دچارم بهش 

منم اینجوریم خیلی دقیق بگم بچه که بودم کارتون مگامن میداد همیشه موقع خواب خیال پردازی میکردم که جای مگامن هستم ، یکم بزرگتر که شدم اون خیال پردازی ها تو بازی نمود پیدا میکرد یعنی من بچه بودم هنوز در اتاق رو میبستم که یعنی دارم بازی میکنم و از نظر خودم بازی میکردم اما خب خیال پردازی بود ، یه بار معلم میشدم یه بار مجری برنامه کودک و...

من هم مشکل شمارو داشتم.و الان خیلی بهتر شدم.منم گاهی از بس با خودم تو ذهنم حرف میزنم به خودم میگم دیگه تمومش کن خسته شدم. گاهی نظرای مختلفی راجع به خودم میدم. مثلا قصد انجام کاری رو که دوست دارم،دارم ولی خودمو نصیحت میکنم.از طرفی همینجا خودم رو هم زیر سوال میبرم.انگار که روح های مختلفی درونم هست. به هر حال اینا هیچکدوم اختلال چند شخصیتی و اینا نیس.بلکه ناشی از ترس عدم اعتماد به نفس و روابط اجتماعی ضعیفه.حداقل من که اینجوریم. برای اینکه از خودم مطمئن شم خودمو تصور میکنم که یه قضیه ای که ذهنمو مشغول کرده رو برای کسی مثل مشاور توضیح میدم شاید بار ها چیزی رو که خیلی خوب میدونم برای خودم توضیح میدم و تصورم اینه که اگه پیش اون رفتم اینا رو بگم .

سلام

مساله شما رو به خوبی درک می کنم...
من هم بخصوص در نوجوونی زندگی ذهنی و درونی بسیار قوی و شدیدی داشتم...اغلب در خیالات و هپروت به سر می بردم تا واقعیت...اما رفته رفته بهتر شدم...الان بیشتر ذهنم درگیر تفکرات جدی و انتزاعی هست تا تخیلات...هر چند برای تخیلاتم هم برنامه دارم و لازمشون دارم. به دلیلی که در ادامه خواهم گفت...

ببینید اولا به شما باید تبریک بگم. چون سعی کردید خودتون رو بشناسید. نقطه ضعفتون رو ارزیابی کنید. این گام مهمیه. خیلی خوبه مسئله رو صرفا در تنبلی تقلیل و خلاصه سازی نکردید. این یعنی شما به پیچیدگی موضوع و مشکل پی بردید...پس بهتر میتونید حلش کنید.

2 اینکه خب مشاور روانشناس رجوع کنید تا مشاوره علمی و تخصصی بدن...و سایر ابعاد مسئله رو براتون اشکار کنن...خیلی زوایا رو ممکنه شما نبینید ولی روانشناس می بینه و تشخیص میده.

3 اینکه صرف نظر از اینکه مشکل شما بیماری هست یا نه....چقدر حاده یا حاد نیست...قابل تغییر یا درمان هست یا نه...شما میتونید:

به جای تلاش برای تغییر دادن 180درجه ای، با کمی تعدیل کردن این ویژگی، از اون یک فرصت و برگ برنده و بزرگترین نقطه قوت خود رو بسازید.

چظوری؟

ببینید این تخیلات و این زندگی درونی، چیزی هست که بشدت در خلق آثار ادبی یا هنری به درد میخوره و اصلا اساس اونهاست...

چه بهتر که بر اساس همین خصلت، رو به فعالیت در این حوزه ها بیارید

حتی فلسفه هم میتونه مناسب باشه...چون با امور انتزاعی و ذهنی بیشتر سرکار داره تا خارجی و عملی. یعنی نیاز به فعالیت بیرونی چندانی ندارید و با همین ذهن میتونید خیلی کارها بکنید...

شما میتونید یک رمان نویس برجسته یا هنرمند بزرگی شوید. شما قابلیت تبدیل شدن به نابغه عصر خود رو دارید.

برای شروع، تمرین نوشتن کنید...

هر چه در خیال دارید چه مربوط به خاطرات گذشته، چه خیالبافی های مربوط به حال حاضر، و چه خیال پردازی در مورد آینده رو یادداشت کنید. در مورد خودتون یا دیگران. هر چی. هررررچی... هر چی هست رو کاغذ بیارید یا تایپ کنید...

بعدا میتونید با یادگیری اصول و فنون داستان نویسی یا فیلمنامه نویسی و نمایشنامه نویسی و تکنیک های ادبی غنای نوشته ها رو بیشتر کنید و پرورش بدید...

پس به این مقولات: هنر - ادبیات - فلسفه جدی فکر کنید...

حتی در صورت امکان در رشته های مربوطه به اینها در دانشگاه تحصیل کنید و تخصص کسب کنید

پس استعداد رو جدی بگیرید....در همین جهات شکوفاش کنید...

مهمترین سرمایه و گوهر هر انسانی در درون خودشه. خوشا به حال کسانی مثل شما که با درون خودشون انقدر صمیمی و مأنوس هستند...

کافیه جهت دار و هدفمند باشید...درون شما غوغا میکنه...

در جهان بیرون دنبال گنج قارون نباید بود!

همه چیز آنجاست...درون!

---

ممنون از راهنماییتون.

درسته.منم تنهایی زیاد کشیدم.

من تازه رفتم دانشگاه.ترم یک معماری هستم.

سلام. منم اینجوریم. چیز بدی نیست. سعی کی از اون داستانها و خیالات واقعن یه داستان بسازی. ماها بالقوه نویسنده ایم. انتظار نداشته باش اولین چیزی که نوشتی نوبل ببری ولی شروع کن به نوشتن یه داستان. در واقع خیال پردازیتو هدفمند و در یک مسیر قرار بده. برای اینکه کمتر تو خیال سیر کنی اصلن سمت دارو و روانشناس نرو. ورزش رو دنبال کن البته ورزشی که علاقمندی. من معتقدم امثال ماها اگر تو موسیقی هم وارد بشن موفق میشن. چون تو ذهنشون میتونن ساز بزنن. اگر علاقمندی موسیقی رو دنبال کن. 

ممنون بابت راهنماییتون.

درسته.حق با شماست.

به خانم "باید بگم"

---

سلام.خیلی خیلی ممنون بابت راهنمایی و دلگرمی و کلمات قشنگتون.

از بقیه دوستان هم که نظر گذاشتن خیلی ممنونم و سعی میکنم به توصیه هاتون عمل کنم.

البته خطاب من علاوه بر اینکه به خانم "چی بگم" بود، به آقای سوال کننده هم هست.

پس کم نیستن کسایی که مثل منن.همش فکر می کردم فقط من اینطوریم.من کنکوری ام.تا الان مو به موی کارایی که قراره سر جلسه کنکور انجام بدمو تو ذهنم مرور کردم.حتی روزیکه نتایج اعلام میشه،اولین روز دانشگام...حرفایی که دوست دارم به بقیه بزنم،فارغ التحصیل شدنم و همه کارایی که قراره انجام بشه.من تا الان حتی تا لحظه مرگم رو هم بارها تو ذهنم رفتمو اومدم.به نظرم این کار یه مزیت داره و اون اینه که میتونی آیندتو بارها مرور کنی و اونطور که دوست داری بسازیش...من با این روش به خیلی از آرزوهام رسیدم.ولی اینم بگما دست روی دست نذاشتمو واسه عملی کردنشون زحمت کشیدم.به نظرم اگه شمام واسه عملی کردن خیالاتتون زحمت بکشین،بعد یه مدت فکر میکنین میتونین هر کاری انجام بدینو زندگیتون اونطور که میخواین میشه.فقط تلاش یادتون نره!موفق باشید

نارسیس عزیزم سلام

من تا سن 20 سالگی تمام شغل هایی که می شد رو توی خیالم تصور کردم

سلام خوبی؟
ببین منم تا حدی شکل توام. سه چهارسال پیش خیلی داغون بودم..
ینی همش میرفتم تو فاز رویا سازی.
مثلا تو جمع نشسته بودم ولی هی با خودم حرف میزدم که مثلا به عنوان خواننده دارن ازم مصاحبه میگیرن ساعت های متوالی اون طرف تو ذهنم سوال میپرسید و من جواب میدادم.
کافی بود یه سوژه بیاد دستم شروع میکردم ساعت ها داستان تو ذهنم میساختم.
بعدش رفتم سوم دبیرستان با درس درگیر بودم کاملا خوب شدم اما الان دوباره زیاد شده البته نه اندازه ی قبل.
آرزوم اینه ساعت ها بشینم و فقط فکر کنم.
قبل از خواب ساعت ها داستان میساختم
گاهی دوسه تا داستان تو ذهنم پیچ و تاب میخورد و مخ درد میگرفتم.
اما خیلی خیلی مضر هست. واقعا حس میکنم نمیتونم تو زندگی عادی زندگی کنم چون وقتی مشکلی پیش میاد من شروع میکنم به داستان سازی و نمیتونم رو موضوع اصلی تمرکز کنم.
واسه درسم دچار مشکلم.
اما راه حلی که واسه خودم خیلی خوب جواب داد اینه که کارمو زیاد کنم.
مثلا زیاد درس بخونم تلویزیون ببینم بازی کامپیوتری انجام بدم. تو اینستا برم. تا شب خسته ی خسته نشدم نرم تو رختخواب یا تو پیج های مختلف بگردم تا چشام خسته شه و بخوابم.
سعی کنم آهنگای خارجیو حفظ کنم با معنی یاد بگیرم. خلاصه واسه خودم کار بتراشم. ورزش خیلی مفیده با صدای آهنگ بلند و حتما یا تو باشگاه یا از رو سی دی یا شبکه های تلویزیونی چون تنهایی بخوام انجام بدم میرم تو فکر. حفظ قرآنم کمکت میکنه.
روزی یه آیه حفظ کن فقط! قرار نیست حافظ قرآن شی.
کم کم میبینی مثلا دوروزه نرفتی تو فکر.
تازه راحت تر میتونی به مسایل رسیدگی کنی و ذهنت آزاد میشه.

به خانم "باید بگم"

نارسیس مهربونم سلام 

به خانم "باید بگم"

ببین  دادش   راهش  بین   بقیه  بودن   که   باهات  متفاوتن   تو اخلاق  های  متفاوت   ولی اینکه   چطور  بری  تو این قضیه   الا و بلا  یه   مشاور  توپ   لازمه   و حتما  مرد   والسلام  امیدوارم   اثر  کنه  برات    من  خودم به شخصه   پیش   اومدهاز  تو  خیلی بدتر     که بهت میگم   و دوباره   والسلام

منم خیالبافم اما نه تااین قدر
من خیالبافیامومینویسم.خیلی باحالن.شماهم بنویس
الکی الکی میشی یه نویسنده رمان نویس
خودم خریدار کتاباتم برادر

باورتون نمیشه انگار داشتین منو توصیف میکردین....البته با یه سری تفاوت ها...مثلا این که من شخصیتم همون چیزیه که تو ذهنمه ولی انقدر که راجبه هر اتفاقی تا آخرش فکر می کنم انگیزه ی هرچی ازم گرفته شده....من یه دختر 16سالم که مجبورم درس بخونم مدرسمم مدرسه ایه که اونجا اصلا درس نخوندنو نمره ی پایین معنی نداره و در این صورت اون دانش آموز اصن دیگه نباید تو اون مدرسه بمونه....منی که عاشق درس خوندن بودمو کلی تلاش کردم تا بتونم تیزهوشان قبول شم الان انقد به ته همه چیز فکر کردم که دیگه از نظرم همه ی کارام ....همشون....چه درس...چه تفریح...و کلی چیز دیگه برام بی اهمیته و فکر میکنم انجام دادن با ندادنشون یکیه...تمام اهدافمو ادامه ی تحصیلو همه ی دنیای دخترونم داره به باد میره با این فکرای الکی...چون وقتی ته یه داستانو بدونی دیگه رغبتی برای خوندن اولش نمیکنی...با مطرح کردنه سوالتون و کامنتای بقیه منم به یه چیزایی رسیدم وتصمیم گرفتم شروع به ترک این عادت کنم....ممنونم واقعا...انشالا اجرتون با امام زمان (عج)....

سلام