خانواده برتر

منم زندگیم همین شکله به خودت بگو یه مدت در شرایطی بودم که اونو نمی خواستم ناخواسته تو اون شرایط بودم از اولشم نمی خواستمش بالاخره شرش کنده شد حالا به اون چیزی که میخام رسیدم می تونم ازادانه زندگی کنم بدون اینکه کسی کاری به کارم داشته باشه از زنده بودنت ونعمتی که خدا بهت بخشیده لذت ببر خرید کن فیلمهای شاد ببین ......................

نخندی برادر ولی یک آزمایش خون بده گاهی ادم فکر میکنه مشکل روحی هست ولی یک مشکل و کمبود جسمی باعث این حالت میشه

تا جایی که میتونی کارهای مفید و خوب و هدفدار انجام بده و کارهای لغو و بیهوده و خوشگذرونی های الکی رو ترک کن

اگرکنکوری هستی بایدبگم فوق فوقش قبول نمیشی ادمای دوروبرقبولم بشی بازیک چیزی بارت میکنن پس غصشونخوربدون تویک موجودمنحصربه فردی که خدابرای هدفای بزرگ خلقت کرده خستگی درکن شب احیاس امشب بروپیش خدابذارکولبارتوسبک کنه مطمئن باش کمکت میکنه دوروز دیگه کنکورم میدی وانشالله قبولی نذاربدبگذرخسته نباش چندقدم بیشترتارویات نمونده همون جایی که منتظرش بودی روزای اخررودست تودست خدابدووووو.......

وضع مزاجت ریخته بهم.

سلام دوست عزیز. چیزی که تو این چند روز تجربه کردم رو بهتون میگن.
در مورد مریضی منم خیلی مریض میشم. نمی دونم چرا؟
از مشکلات زنانه گرفته تا مشکل گوارشی تا جدیدا فکر کنم کیست مویی کمر و ... اصلا روزی نیست که من دارو نخورم. این از مریضی که کلافه م کرده. تفریح من شده دکتر رفتن!بازم شکر.چون مشکلات بدتر از مشکل من هم زیاد هست. والبته بی پولی و خواسته هایی که دارم و نمیشه.

چند روز اول رمضان با نماز و قرآن خوندن حالم خوب بود. بعد که عذر شرعی و ... دوباره ریختم به هم. شده بودم ی موجود ناسپاس . الانم که خداروشکر دوباره روزه هستم.گهگاهی قرآن میخونم. خیلی حالم بهتره. قرآن و یاد خدا عجیب آرامش میده. و البته وضو داشتن.
فقط خدا...فقط.قرآن بخون با برنامه ریزی.الانم که رمضانه و تلویزیون جزءخوانی نشون میده. خصوصا با معنی.سوره ی آل عمران که فوق العاده است.پاسخیه به مشکلات دنیوی ما...
موفق باشی.

به ناشناس
آزمایش خون دادم، اکی بود
به زهرا میم
تو غذا خوردن که مشکلم خیلی بده، کلا اشتها ندارم، خیلی وزن کم کردم
به ناموس
خوشگذرونی های الکی، اونم من، التماسم میکنن باهاشون برم بیرون اما حوصله ندارم

در مورد رفتن به روانشناس و اینا هم، مطمئنم که بعدا تو کامنتا بحثش میشه، اینجا شهر کوچکیه و روانشناس و مشاور و این چیزا نداره، مردم زیاد طالب نیستن
یه چیز دیگه که تو حرفام نگفتم ارتباطم با خانواده ام بود، مدت زیادی به کلی نسبت بهشون سرد شدم، ممانم دو ماه بخاطر بیماریش تهران بود و من فقط یه سلام احوال پرسی ساده میکردم در حد یه دقیقه، مدت زیادی به هیچ کس اجازه نمیدادم بهم محبت کنه، میگفتم اون موقع که باید مرهم زخمام میشدین، نمک رو زخمام بودین، دیگه حق ندارین بهم محبت کنین، نمیخام، یه بار ممانم کلی گریه کرد که هرکاری میکنم دخترم نسبت بهم عاطفه نداره و کلا سرد شده، مدت طولانی از بابام حتی هزار تومن هم نگرفتم، به زور برام پول خرج میکردن اما من نمیخاستم، حتی چیزایی که برام میخریدن رو نمی پوشیدم، حتی خونه اقوامم نمی رفتم، وقتی که آدم تو سختی قرار میگیره چهره ی واقعیه بقیه دستش میاد، چهره ای که من از بقیه دیدم خیلی پلید بود، همه از چشمم افتادن، راستش چون همیشه واسه همه سنگ صبور بودم انتظار این رفتارو ازشون نداشتم، همه ی اینا برام مث یه شک بود، الان دیگه از کسی انتظار خوب بودن ندارم، بخاطر همین حرف هیچکس ناراحتم نمیکنه، فقط خودم واسم مهمه، اینکه خدا یه روح پاک به من داده و منم یه روح پاک تحویلش میدم، رابطه ام با خانواده ام خیلی خوب شده، وقتی یه مدت بد میشی بقیه قدر خوبیات رو بیشتر میدونن، البته خودمم صبور تر شدم اونا رو همینجوری که هستن قبول کردم و دوستشون دارم و هیچ انتظاری هم ازشون ندارم، اما مردم، واسه حرف هیچ کس تره هم خورد نمیکنم، فقط در حد سلام و احوال پرسی ساده، یه عده ی خیلی محدودی هستن که خودشونو ثابت کردن و منم فقط رابطه مو با اون عده حفظ کردم، بقیه رو همه خط کشیدم، نه اینکه باهاشون قهر کنم،  کاری به کارشون ندارم، اونا راه خوشونو میرن منم راه خودمو، راستش همین که مینویسم باعث شد سبک تر بشم، آخه من هر چی بیشتر ناراحت باشم کم حرف تر میشم، هیچیو توضیح نمیدم، کلا سکوت میکنم، همه چیو میریزم تو خودم، به بعضی چیزا فک میکنم خندم میگیره، بابام را به را بهم پول میده، میگه تو فقط خوب باش، یا مثلا بعضی وقتا یه جکی میگم همه ذوق میکنن، ممانم نمیزاره دست به هیچی بزنم و مدام غذا های مورد علاقه مو میپزه، بدجور ترسیدن، همه فک میکنن نکنه خودکشی کنم

به سلاله
عجب شامه ای دارید شما، آره اونموقع کنکور داشتم و یه سو تفاهم ناموسی پیش اومد، نمیخاستم این موردو مطرح کنم چون احساس میکردم کلو پستو میبره زیر سایه اش، آخرش همه چی حل شد، چهره ای واقعی منو همه دیدن اما جای بدش اونجا بود که منم چهره ی واقعیه همه رو دیدم، پلیدی و لجن بودن بقیه رو دیدم، اصلا دلم نمیخاد بیشتر توضیح بدم

به دختر
بابام فرصت کنه یه سر میریم ارومیه، اونجا دکترای خوب داره و البته مشاور و روانشناس و اینام باید برم، در مورد خورد ارضایی، این چیزا درد بی درداست، من تو این فازا نیستم، اما افسردگی شدید دارم، تمام علائمش رو دارم، ازین تست های اینترنتم زدم، هر بار میگه لطفا سریعا به پزشک مراجعه فرمایید، خیلی دلم میخاد بدون دارو به نتیجه برسم، اما از داروهای ضد افسردگی خوشم نمیاد، همه شون خواب آورن، من همینجوریش هم مدام خوابم، اما با این وجود بعد ماه رمضون میرم دکتر، ببینم چی میگن، بابام میگه بریم تبریز، نمیدونم، دکتر خوب میشناسین معرفی کنین، تو همین دو شهر، ارومیه و تبریز

به میثم
من سال های زیادی رو از دست دادم و خیلی تلاش کردم این راها رو برم، اما نمیشه، من از دوم دبیرستان درس خوندن رو جدی شروع کردم، شانس اول مدرسه بودم، چهار تا از دوستام همه شون پزشکی شهر های خوب قبول شدن، اما من رفتم آزاد واسه یه رشته ی بیخود، با اینکه سال آخر به شدت داغون بودم اما رتبه ام تو مایه های سه هزار منطقه سه بود، میتونستم یه دانشگاه بهتر برم اما چون فقط میخاستم یه مدت زبون بقیه رو ببندم و بعدا وقتی دوباره زنده شدم شانس پزشکی سراسری رو داشته باشم رفتم واسه آزاد، منی که کل سال های تحصیلمو با معدلای خیلی خوب در حد بیست یا نوزده و نود و اینا قبول میشدم، ترم قبلی مشروط شدم، اونم تو این رشته ی بیخود، اونم با این امتحانای مسخره، دوستام از خنده قش کرده بودن، آخرش بابام گفت انصراف بده، حتی حوصله ی امتحان رفتنم نداشتم، احساس میکنم کل زندگیم تباه شده، باور کنین تو تمام این مدت خواستم که خوب شم، اما نشده، نمیتونم، خیلی وقتا گفتم از نو شروع میکنم اما اصلا نمیتونم، مثل همون ماشینه ام، همش دارم به خودم میگم استارت بزن، استارتم میزنم اما ماشین بنزین نداره خودشم فرسوده است، جواب منو نمیده
مرسی از شما و مرسی از همه که دارین راهکار میدین، امیدوارم این دفه همه چی خوب بشه

برا هممون اتفاق میوفته. برا همینه که سیمرغ که بهترینه از وسط خاکستر بیرون میاد. اگه بتونی ازش عبور کنی سیمرغی. برو زندگی آدمایی موفق تو هر عرصه ای رو بخون . همشون یجایی خاکستر شدن و به تمام معنا له و ورشکست شدن . ولی عبور از اون مرحله ، باعث شده الان سیمرغ بشن. خیلی جالبه همه شون هم فکر میکردن این حرفا شعاره ولی حالا که براشون عملی شده ، بهترین کتابارو در مورد همین شعارهایی که امروز واسه شون خاطره و تجربه اس رو مینویسن.

به آرش
مرسی آقا آرش، این مثال سیمرغ خیلی خوب بود

سوال کننده الان که در مورد رشته ایی تحصیلی و مشکلاتی که برات پیش امده و  نتونستی رشته مورد علاقه ات رو بری خیلی ناراحت شدم.....چون برای خودم پیش امده......من تو هنرستان رفتم رشته متالورژی(خیر سرم مهندسی مواد تو دانشگاه)اما چون علاقه ام چیز دیگری یعنی کامپیوتر بود و دیر کشف کردم....تو دانشگاه دچار یه حالت بی انگیزگی بهم دست داد....چون علاقه به گوش دادن به درس های اون رشته رو نداشتم...و اکثر اوقات کلاس رو میپیچوندم و می امدم خونه تا یه 2 ترم مشروط شدم و کلا بیخیال درس(اما بعد ها خدا رو شکر بعد از ماجراهایی رفتم تو رشته اصلیم کامپیوتر) حتی تو امتحان بعضی سوالات رو بلد بودم ولی حوصله جواب دادن  نداشتم.....حالا من زیاد درسخون نبود.....اما 

قصدتوهین ندارم .وای باتوجه به شرح حالی که میدی به نظرم باید قرص مصرف کنی البته زیر نظر روانپزشک .عزیزم من خودم پزشکم ،هر ادمی ممکنه یه دوره هایی افسرده بشه شما با روزی یه دونه قرص درمان میشی .این جملات هم که میخوای فقط واسه کوتاه مدت خوبه .اصل قضیه درمان نمیشه

سلام,ببخشید سوال کننده اسم شما مهسا نیست؟

اقا افسرگی داری در حد لالیگا چاره ات هم فقط روانپزشکه نگو که  شهرتون روانپزشک نداره  هر بیمارستانی دولتی و غیر دولتی متخصص اعصاب و روان داره حتما برو قرص ضد افسردگی بخوری حالت خوب میشه ولی حتما خود پزشک متخصص باید تجویز کنه که چه قرصی واست موثره. من خودم تجربه افسردگی رو دارم یه موقع بود یه دستمال کاغذی میفتاد رو زمین شش ماه از بغلش رد میشدم و انرژی نداشتم از جلو راه برش دارم فکر میکردم به اندازه یه مسافرت انرژیم رو میگیره و اشتها نداشتم خواب نداشتم همش کارم گریه زاری بود و همش افکار خودکشی داشتم و از عالم و ادم متنفر بودم و با همه قطع رابطه کردم و حوصله هیچ کس رو نداشتم و هیچ جا نمیرفتم درسام رو به زور میخوندم و همش مثل جنازه یه گوشه افتاده بودم و سرو صدا نور اذیتم میکرد ولی با پیگیریهام و رفتن پیش روانپزشک حالم روز به روز بهتر شد و شاید از روزهای قبل افسردگیم هم بهتر شدم قرصها هم هیچ عوارضی نداره.

سلام دوست عزیز

ننوشتی چند سالته اما خب به هرحال اول کسی که باید به دادت برسه خودتی! متوجهی؟ خودت!

اول از همه اینکه به قول بچه ها آره چکاپ جسمی و پزشکی رو انجام بده با یه پزشک مشورت کن...

در وهله بعد یه مدت به خودت استراحت بده بذار ذهنت راحت باشه و آزاد هیچ بایدی برات وجود نداشته باشه به دور از هر تشویش فکر و دغدغه ای...
اما بعد ازون شروع کن دیگه نفسی تازه کردی اون موقع وقتشه که خودتو جمع و جور کنی.

تو فضاهای سرسبز و نشاط انگیز و طبیعت بیشتر حاضر شو اکسیژنش روح رو هم تازه میکنه...
به خودت برس به ظاهرت به زیباییت خودتو تو آینه ببین قربون صدقه خودت برو :) لباسای رنگ روشن بپوش کلاس ورزش برو بذار قلبت تندتر بزنه و ازش کار بکش همش تو خمود و خواب آلودگی نباش خودتو دوست داشته باش...

معنویتتو سعی کن توقیت کنی ارتباطت با خدا رو قوی تر کن مطمئن باش کمکت میکنه و از این حال درمیای ازش کمک بخواه بهش بگو نمیخوام و دوست ندارم اینجوری باشم خودت باید بهم کمک کنی بتونم خودمو جمع و جور کنم...

ارتباطتو با خانواده و دوستان بیشتر کن هرچی بوده در گذشته فراموش کن خانواده و دوستان خوب نعمتهایی هستن که بخاطرشون باید شکرگذار خدواند بود... اهل گذشت باش و اگر در گذشته در حقت بدیهایی شده سعی کن بخاطر آرامش خودت هم شده بگذری و ببخشی و فراموش کنی...

بستنی بخور کیف کن :) کلا چیزایی که دوست داری مثلا یه سری خوراکیا هست آدمو به وجد میاره دورهمی با خانواده بشینید بخورید و خوش باشید مثلا بستنی شاتوتی :)

بعد شروع کن وضعیتت رو بررسی کن و برای آیندت برنامه بریز، ببین یه جاهایی فرصتهاتو رو از دست دادی خب که چی؟! میخوای تا آخر دنیا و اخر عمرت غصه شو بخوری؟! ول کن بابا بسه دیگه به نبال یه شروع تازه باش! پرانرژی شاد و باانگیزه ... زندگیتو بساز و مطمئن باش وقتی پا شدی و از خدا کمک خواستی درها هم یکی یکی به روت باز میشه...

راستی قران خوندن هم بهت خیلی کمک میکنه + نماز شب خوندن.

شادی نصیبت :)

مرسی از همه ی شما که وقت گذاشتین و راهنمایی کردین، فک نمیکردم کسی اهمیت بده، خیلی ممنون، خوب شد که این پستو گذاشتم باعث شد حرف دلمو بزنم و یکم خالی شم
به میثم
الان بیست سالگیم رو تموم کردم تو بیست و یکم، راستش یکی از موانع ازدواجه، شهرمون کوچکه و اینجا همه زود ازدواج میکنن، مطمئن نیستم تعریف کردن این قضیه درس باشه اما میگم، خونواده ام همیشه بهم خیلی اعتماد داشتن و من اکثرا تنها خونه بودم، حتی گاهی چن ماه خونه نبود( بخاطر دکتر و اینا) و بابام و داداشام شب به شب میومدن، خودمم اهل مهمونی نبودم اکثرا میموندم خونه درس میخوندم، مخصوصا سال آخر پدربزرگم مریض بود و ممانم همش اونجا بود، هیچ وقت کسی بیرون رفتن و اومدنام رو کنترل نمیکرد، چون بچه مثبت بودم همه حتی همسایه ها خیلی قبولم داشتن، اگه میخاستم راه خلاف برام خیلی راحت بود اما خدا شاهده غیر درس و دانشگاه به هیچی فکر نمیکردم، یهو یه شایعه مث برق همه جا رو گرفت در مورد یه پسری که ندیده بودمش و نمیشناختمش، پسره از من خوشش اومده بود ممان باباش راضی نبودن پسره هم یه دروغ شاخدار گفته بود به حساب اینکه ممان باباش راضی شن و بعدا جمعش کنه، خونواده پسره وضع مالیشون از ما بهتر بود، مخصوصا اون سال که خرج ممانم خیلی زیاد بود، خونوادش گفته بودن دختره میخاد خودشو به پسر ما بندازه و .....، نمیدونم یه همچین چیزی چطور یهویی کل شهر و گرفت، هر بار یکی به بابام زنگ میزد، من همه چیو منکر شدم اما خانواده پسره گفتن باید بری پزشکی قانونی و من نرفتم، اصلا برام قابل قبول نبود این کار، حدود سه ماه گذشت و وقتی خونواده ی اونا اومده بودن مثلا واسه خاستگاری من بیهوش شدم، ممانم تو شربتم چیز ریخته بود ،ممانم میگفت فقط بخاطر خودت اینکارو کردم و برده بودنم دکتر، و دکتر همه چیو گفته بود، بعد داداشام پسره رو زده بودن و کلا دعوا شده بود بین خونواده ما و اونا، تو نیروی انتظامی پسره راستشو گفته بود و بعدش عمو هامو اینا که الا و بلا این خانواده باید تاوان بدن و این حرفا، هر وقت بحثی میشد درجا نتیجه این میشد که من با پسره ازدواج کنم و خونی نریزه و من رضایت نمی دادم، بعدش همه میگفتن که تو باید رتبه ات فلان و فلان بشه تا چش همه درآد، که رتبه ام خوب نشد و حرفای بعدش، هنوزم ممانم گیر داده به ازدواج من، خیلی ساده تو خیابون و اینا را میرم و کلا جوری رفتار میکنم که پسری جرأت نکنه بیاد سمتم، چون هر بار که کسی میاد زندگیم جهنم میشه، من تو شرایط ازدواج نیستم وضع روحیم بده، اما ممانم میگه سنت داره زیاد میشه و تا بابات زنده است ازدواج کن، با پزشکی خوندنم هم مخالفه، اما همه منو میشناسن، حداقل تو این مدت شناخته ان، من باب میل بقیه رفتار نمیکنم و اگه چیزی رو نخواهم هیچکی جلودارم نیس، بخاطر همین من هر تصمیمی بگیرم خانواده ام ناچارن حمایتم میکنن
مشکل اصلی من با خودمه، اینکه احساس میکنم آدم بی عرضه ای هستم که سه سال از زندگیش رو هدر داد و دقیقا هم همینطوره و نمیشه ماست مالیش کرد، من این چند سالو با بی عرضگی تمام هدر دادم و مدام دارم حرص میخورم، باورم نمیشه این منم، همون دختر قبلی، مث این میمونه که از یه برج سقوط آزاد کنی ، دو متر هم بری تو خاک، الان حتی صفر هم نیستم، فک کنم  به چیز تو مایه های صفر کلوینم، نمیتونم با این چند سال بیهودگیم کنار بیام، دلم میخاد بهم بگین که تفصیر من نبوده، دلم میخاد اینو به خودم بگم، اما میدونم که دارم دروغ میگم و متاسفانه نمیتونم سر خودم کلا بزارم

یه چیز دیگه که میخام بگم اینه که در مورد مسئله ی که تو کامنت آخر گفتم نظر ندین، این مسئله برام حل شده است، حتی حرفای مردمم برام مهم نیس، اینکه تو این مدت چه حرفا و چه نگاه هایی رو تحمل کردم فقط خدا میدونه و یجورایی که به شدت واکسینه شدم، تو همین ترم آخری استادم بهم میگفت اگه چهار هم میگرفتی قبولت میکردم تو چطوری سه گرفتی، این سه رو خودت گرفتی یا تقلب بود، خخخخ، اگه قبلنا بود یه ماه غمباد میگرفتم اما اونروز کلی با آقای استاد خندیدم
البته یجورایی نگرانی سنم رو هم دارم اینکه پزشکی خودش وقتگیره و منم سه سال عقبم و میدونید که مساله ی سن واسه دخترا بیشتر مطرحه، مخصوصا تو شهر ما که از سیزده سالگی کاندید ازدواج میشن

سلام عزیزم خوبی

ببخش متنتو کامل نخوندم

درباره افسردگی یه راه حل دارم

اوه اوه اوه

ای بابا تو که دقیقا مثل گذشته ی منی 😁😁😁 ببین من مثل خودت شده بودم خسته بی اعتماد سرد سرد اصلا یه وضعی.... تو اون برحه می گفتم از دست خوانوادم به کی پناه ببرم خدا... مامانم که الهی فداش بشم همه جا پشتم را خالی می کنه در لحظه ای که نیازش دارم جیم میزنه بابام در همون لحظه که احتیاجش دارم و تو اوج ناراحتی هستم شروع می کنه به قضاوت کردن و تهمت زدن.... داداشم که کلا تو مشکلاتم نیست ولی اوم همیشه نمک. میشه روی زخمم....دیشب به خدا گفتم من اگه از این خونه برم همه خوشحال می شند پس یه کاری کن من از این خونه برم....مامانم من را تو ادج مریضی میزاره و میره 

تابلو هست که شما افسردگی دارین

 

نگران قرص خوردنم نباشین من چند وقت خوردم وقتی خوب شدم یواش یواش قطعش کردم

خوابمم اصلا زیاد نشده بود

اگه افسردگی رو دیر درمان کنی هزارو یک جور مریضی جسمی هم میاد سراغت هاااا

اونوقت میشی مثل من که بند بند وجودم درد داره و هزارو یکی مریضی

 

بعدم اگه روانپزشکو مشاور پیدا نکردیتو شهرتون یه متخصص اعصاب هم بری کارت راه میفته

من خودم اولین بار متخصص اعصاب رفتم و دارو داد داروهاشم خوب بود

 

هر روزم یه قرص ب1 بخورین

از لحاظ مزاج طب سنتی هم خودتون رو برسی کنین  طبعتون سودایی نشده باشه

یه مدت دیگه میرم دکتر، ببینم چی میشه
همین که حرفامو گفتم باعث شد خیلی سبک شم، مرسی از همگی

کنکورثبت نام کن رشته پزشکی منتظرته خانوم دکتربه مادرت بگویکسال به من فرصت بده اگرپزشکی قبول نشدم بااولین مورداکازیون مزدوج میشم....بخواه تانخوای هزارتاقرص ومشاورم حالتوخوب نمیکنه گل بگیرباموفقیتت دهن کسایی روکه الکی قضاوتت کردن بذاربری چندسال ازمردم شهرت دورشی بری پی عشق زندگیت پزشکی پاشوابجی پاشوحقتوازدنیابگیرمنتظرتم بیای سال دیگه بگی پزشکی قبول شدم نذاراستعدادت حیف شه عزیزم

به سلاله
قربونت برم سلاله جان، همین امسالم شرکت کردم ببینم چی میشه، حتما خبرشو میزارم، ممنون ازینکه اهمیت میدی عزیزم

سلام :)

به دریا
ممنون دریا خانم، حتما نگاه میکنم

صبا خانم متخصص اعصاب و روان همون روانپزشک هست.

بابا تو که سنی نداری رشته دانشگاه زیاد پیش میاد طرف لیسانس میگیره بعد دوباره میبینه بدرد نمیخوره یکی دیگه میگیره من خودم سه سال یه رشته پیام نور  رفتم دوست نداشتم نمیخوندم بعد انصراف دادم رفتم آزاد باز همون رشته با اینکه اصلا رشته رو دوست نداشتم ولی چاره ای نداشتم خانوادم رشته های که من دوست داشتم رو گفتن خوب نیست بدبختی که اون رشته ها الان بازار کارش عالیه ولی رشته ای که ما خوندیم افتضا باز بدتر که فوق هم خوندیم و اصلا حوصله انجام پایان نامه ندارم تازه همه این سالها خواستگارامو رد کردم دو ساله ندارم 10 سال از تو بزرگترم خنده دار تر ارشد تمام نشده دکتری امتحان دادم که قبول نشدم اینا رو گفتم که بدونی اوضاعت خیلی خوبه قدرشو بدون البته ما همچنان راضی و حتما مصلحت بوده بالاخره دنیا میگذره این دو روز دنیا ارزش نداره باز درس و کار که چندان اهمیتی نداره مهم سلامتی که به لطف خدا داریم مشکلاتتو بزرگ نکن حالا لیسانس میگرفتی فکر کردی اتفاق مهمی میفتاد نه اوضاع هیچ تغییری نمیکرد حالا ان شاء الله سنت رفت بالا به این روزهات خندت میگیره که به خاطر چه موضوعات بیخودی غصه خوردی شاد باش این سنی که توشی سنی که دیگه برات تکرار نمیشه وای خسته شدم از بس تایپ کردم مادر ما که مثل شما جون نیستیم ها خدا خیرت بده  التماس دعا

به ناشناس
خدا خیرت بده که دل ما رو شاد میکنی، ایشالله شما هم موفق میشین

منم ۱۹سالمه.و کنکور دارم و اخرین فرصتمه.هر روز با ترس بلند میشم.هیچکی ندارم تشویقم کنه برعکس منتظر تحقیرم.ولی ادما برام مهم نیستن.خودمم ک مهمم.ک اگ قبول نشم دیگه امیدی به این زندگی ندارم.مرگو ب زندگی پوچ ترجیح میدم