خانواده برتر

سلام من تو خونواده ای بزرگ شدم که دیدگاهشون ( البته دیدگاه پدرم ) اینه که پسر داشتن یه نعمته و دختر داشتن دردسره!

البته این در حالیه که تو خونه ما که دو دختر هستیم و یک پسر ، من و خواهرم همیشه مطیع حرفای پدر بودیم و این در حالی هست که برادرم زیاد به حرفاشون توجهی نمیکنه!

پدرم خیلی عجله داره واسه شوهر دادن دختراش! خواهرمو تو سن هفده سالگی به اولین خواستگارش ( با وجودی که خواهرم اصلا نمیخواست ازدواج کنه ) جواب مثبت داد و عروسش کرد. واسه منم خیلی تلاش داره که زود عروسم کنه اما خب تا الان که قسمت نشده!

حالا که من با 22 سال سن هنوز ازدواج نکردم ، پدرم همیشه تحقیرم میکنه... تحقیر که چه عرض کنم ! حتی مسخرم هم میکنه! دلم واقعا میشکنه با هر بار تمسخرشون! حرفی هم نمیتونم بزنم چون سریع عصبانی میشن و دعوام میکنن...

خیلی خسته ام... آرزوی یه تعریف به دلم مونده .... همیشه از کارام ایراد میگیرن دلم تو این دنیا به هیچی خوش نیس! رابطه پدر و مادرم هم اصلا با هم خوب نیس... پدرم ، مادرم و حتی خونواده مادرم رو هم مسخره میکنه... من می بینم که دل مامانم میشکنه! اما هیچی نمیگه... با وجودی که مامانم مریضه ، اما اصلا ملاحظه شونو نمیکنن .

پدرم همیشه انتظار دارن که مامانم مث یه برده براشون خدمت کنه و مطیعشون باشه... در کل روزی نیس که پدرم از یه نفر از ما دو نفر ( من و مامانم ) یا یه کارمون ایراد نگیرن و ما رو سرزنش نکنن. حس میکنم با وجود این همه سردی که تو خونمون هس ، هم من و هم مامانم افسرده شدیم .

اما هیچ کدوممون به روی همدیگه نمیاریم و سکوت میکنیم... خسته ام و درمونده ... نگاه پر از غم مامانمو که می بینم دلم آتیش میگیره! تو دلم تنها دلخوشیم اینه که ی روزی ازدواج میکنم و همسرم جبران میکنه واسم...

اگه تو خونه پدریم از محبت محرومم اما همسرم دوسم خواهد داشت...از یه طرفم با خودم میگم اگه من برم ، مامانم طفلکم چی میشه؟حداقل الان پیششون هستم یه مقدار از بار رو دوششو بر میدارم... بعدا چی میشه؟مامانم به خاطر مریضیش نباید کار کنه... اما پدرم متوجه این موضوع نیس!! گاهی وقتا با خودم فکر میکنم که پدرم حتی از مرگ مادرم خوشحال هم خواهد شد!
دلم خیلی پر بود! با گریه تموم این سطرا رو نوشتم... منو راهنمایی کنید لطفا... چیکار میتونم بکنم با این شرایط؟

چجوری اوضاع خونه رو یکم مساعد کنم ؟ چجوری یکم مامانمو شاد کنم؟