خانواده برتر

نه تنها هنرمند خارجی که هنرمند ایرانی ام اینجوریه 

کلا باید از هنر هنرمند استفاده کرد بدون این که ازش الگو برداری کرد

هیچ وقت اونایی که مسائل شخصی زندگی هنرمندا رو دنبال کردن و اونا رو الگو قرار دادن درک نکردم ...

شما بگو اصلن استاد فرشچیان! بازم برای من قابل درک نیست

راستش این شرایطی که شما میگین تو دهه هفتاد تا نود بیشتر بود

اونموقع سلبریتیا آدم هی بی نقصی بودن یا اینطور به نظر میرسید

اما تو دو دهه جدید یک سری جنبش هایی راه افتاده که وضعیت رو عادی تر کرده

جنبشهای فمنیستی که سعی میکنن بگن زیبایی این نیست که پوستت همیشه بدون جوش باشه یا بدنت همیشه بدون مو و لاغر باشه

و خیلی از سلبریتیای آمریکایی هم از این قضیه حمایت میکنن

مثلا مایلی سایرس موزیک ویدیویی منتشر کرد که توش به عقاید اشتباه در مورد زیبایی اعتراض کرد و گفت که تپل بودن،ارتودنسی داشتن،ترنس بودن و... نقص محسوب نمیشن

یا بیلی ایلیش که گفت به بدنش افتخار میکنه

یا اصلا سبک زندگی گرانج

با این حال سلبریتیا نمیتونن آرایش نکنن یا با کسی رابطه نداشته باشن چون سطح درک و شعور مردم پایینه

این قضیه به خود مردم بستگی داره

از طرفی قرن هاست که از افراد معروف و محبوب برای کنترل عموم مردم استفاده میشه و چیزی نیست که دو سه روزه تغییر کنه یا منو شما بتونیم تغییرش بدیم

به نظرم به جای مردم رو خودت کار کن که مثلشون نباشی

زیادم اعتصاب نداشته باش و سخت نگیر

سلام

یه جمله تو کتاب ادبیات پیش دانشگاهی مون  بود، از زبان ابوسعید ابوالخیر:

  "حکایت نویس نباش، چنان باش که از تو حکایت کنند!" 

اگه بهش عمل کنیم، این مشکل حل میشه.

بعد از جریانات انتخاب آقای روحانی و اصطلاح تا ۱۴۰۰ با روحانی ، اصولگرایان حملات تخریبی شدیدی علیه سلبریتی ها انجام دادند

البته این موضوع از دو جنبه قابل بحث است ؛ یکی اینکه حاکمیت از اینکه افرادی باشند که حرف شان بیشتر از سیاست مداران بین مردم خریدار دارد می ترسیدند . دوم میخواستند همه تقصیرات را از گردن خود ساقط کنند .

بعد از این تخریب ها و حملات ، محبوبیت و اعتبار سلبریتی ها به شدت کم شد ؛ به طوریکه الان اگر اکثر مردم یک هنرمند مثلا خانم بازیگر سریال پایتخت را کنار خود ببینند کاملا عادی و بی تفاوت رفتار می کنند

از این ماجرا میشه یک درس خیلی مهم گرفت . اصولا در همه جای دنیا ، سلبریتی ها آلت دست سیاستمداران هستند و اگر بخواهند کمی سرکش رفتار کنند به راحتی تخریب و محو میشوند. از جمله خواننده و رقاص معروف مایکل جکسون که علیه آن نظم نوین جهانی قدم برداشت و به راحتی هر چه تمام تر کشته شد (که البته برخی میگن نه زنده ست) یا مثلا اِمینِم (درباره اش تحقیق کنید)

ولی اینکه ما مردم خصوصا نوجوانان ، سلبریتی ها را بزرگ می کنیم ؛ یکی بخاطر نقش همین رسانه هاست که آنان را در ذهن ما الهه های موفقیت ، جذابیت و پرستیژ نشان می دهند ؛ دیگری بخاطر نداشتن هدف و اعتماد به نفس در زندگی فردی

زمانیکه انسانی هدفی داشته باشد ، از عملکرد خود رضایت داشته باشد ، و نزد عام و خاص به درستکاری معروف و محبوب باشد ، دیگر آن حس حسرت به سلبریتی را نخواهد داشت . ما نسبت به سلبریتی ها افسوس میخوریم چون نداشته هایمان را در آنان می بینیم . حسرت میخوریم چون دلمان میخواهد مثل آن ها توجهات را به خود جلب کنیم تا کمبود های تلقینی خویش را رفع نماییم

*********

آقای نجفی! سلام علیکم . این قسمت متن وبلاگ یک ایرادی داره ، آن هم اینست وقتی با گوشی دکمه اینتر (فاصله عمودی) را فشار می دهیم ، ناگهان از متن خارج شده و به مدت دو ثانیه باید صبر کنیم تا مجدد کیبرد و صفحه تایپ بالا بیاید . البته مشکل آنچنانی نیست بیشتر این است که روی اعصاب است . آیا مشکل از وبلاگ است یا از کیبرد من؟ متشکرم

و همیشه من سوالاتی از مردم در مورد سلبریتی ها داشته ام!

چرا وقتی یک پزشک ، وکیل ، راننده ، مهندس و غیره به سرطان مبتلا می شود ، هیچ رسانه ای از او نمی نویسد ، اما تا مثلا آقای شجریان به بیمارستان می رود همه ما باید خبردار شویم؟ آیا نه این است که این رفتار نوعی تبعیض و شکلی از زیر پا گذاشتن حقوق بشر است!؟ مگر آقای شجریان چه کسی است؟

چرا یک بازیگر به اسم آقای وثوقی (قیصر) صرفا به این دلیل که توی فیلم ها نقش لات را داشت باید اسطوره جوانمردی شود اما آن فردی که انسان خَیّر است نباید معروف شود؟ مگر اینکه توی یک فیلم نقشی بازی کنی به معنای آنست که در زندگی واقعی هم آن گونه ای؟

چرا یکبار اسمی از محققانی که دارند تلاش میکنند تا واکسن کرونا را کشف کنند داده نشده اما یک خواننده به اسم داریوش اقبالی یا اصلا یک مداح به اسم محمود کریمی باید ارج و قرب بیشتری داشته باشد؟ مگر نه اینست که "به عمل کار برآید؟"

و ده ها گونه از این پرسش ها . بنظرم دو راه بیشتر نمی ماند ؛ افرادی که شدیدا شیفته سلبریتی ها هستند و آنان را بالاتر از عامه مردم تصور میکنند لطف کنند از خدمات نانوا ، پزشک ، وکیل ، مهندس ، راننده و ... استفاده نکنند و بروند خودشان را زجرکش کنند تا یک امضا از یک خواننده بگیرند و آن را خوش خوشان قاب کنند و به دیوار بکوبند

یا با فرهنگ شده و دست از این لوس بازی ها بردارند . سلبریتی ها ارزش این حجم از توجه را ندارند

با کلیات حرفتان هم دل هستم و خشنود از پرسیدن سوالات درست.مشکل از همان جا آغاز می شود که افرادی همچون شما که درست نقد و تحلیل می کنند برای پاسخ به این سوالات هم همچون شما آدرس غلط به مردم می دهند .
یعنی چه هنرمندان غربی ،مگر هنرمندان و ورزشکاران داخلی رسوم غیر منطقی ترویج نداده اند.
حتی همین انحرافات در عزاداری ها و قلیان کشیدن بچه هیئتی ها هم نوعی تقلید کور می باشد .آن هم تقصیر هنرمندان غربی است.
چه آن کس که موهایش را خامه ای می زند و خالکوبی می کند چه آن کس که شلوار پلنگی می پوشد چفیه می اندازد،دکمه بالای پیرهن خود را می بنددو موتور تریل سوار می شود همگی به دنبال این هستند هویت خود را با یک حالت ظاهری و مادی بازتولید کنند. اینجاست که سوژه به کنار می رود و انسان خود را به اّبژه تبدیل می کند .
داوکینز در رابطه با فرهنگ یک فرضیه جالب دارد که در آن معتقد است واحد های مادی همچون ژن به نام مم وجود دارد که ماهیتی انگلی دارد .این انگل باعث بروز رفتاری متشابه اپیدمیک در بین انسان ها می شود که ما آن را فرهنگ می نامیم .فرهنگ گاها نابود کننده ژن های خودخواه انسان هاست.در روانشناسی هم خطای شناختی بوقلمون وجود دارد .
اما سربسته به مشکل اصلی اشاره می کنم .همانطور که شما ممکن است برای اینکه متنتان مورد تائید مدیرت وبلاگ قرار گیرد گفتاری فرمودید همچون هنرمندان خارجی که مورد وثوق مدریت باشد.
متاسفانه روشن فکران و دانشگاهیان ما، هم می خواهند کرسی استاد دانشگاهی داشته باشند و هم کتاب هایشان اجازه چاپ داشته باشد و هم روزنامه شان چاپ گردد.و هم می خواهند نام خود را در تاریخ درکنار منتقدان بزرگی همچون میشل فوکو جا دهند.این مسئله باعث می شود که اصولا آدرس غلط به جامعه دهند.یعنی اگر انتقاد نکنند خیلی بهتر از آن است که انتقاد کنند.مشکل از متفکر نما های تریبون دار است .
در یک سیستم آموزشی مونولوگ که ۴۰ درصد مطالب کتب درسی نه قابل نقد است و نه حتی کوچکترین شک ،جامعه ای مقلد و فاقد آزاد اندیشی بار خواهد آمد .

به پاسخ کوتاه:

خدای من حرفاتون اصلا با عقل جور در نمیاد و کاملا شعار گونست

دارین یه سلبریتی رو با یه وکیل یا نانوا مقایسه میکنین؟

ببین

سلبریتی ها کارشون اینه که توجه و حمایت مردم رو جلب کنن

وقتی یه سلبریتی یه فیلمیو بازی میکنه مردم با فیلمش خاطره میسازن

چهرشو میشناسن و به تبع افراد بیشتری دوستش دارن

الان من یه وکیل ماهر آمریکایی نام ببرم تو میشناسی؟نه نمیشناسی

حالا آنجلینا جولی رو چی؟البته که میشناسی کل جهان میشناستش

وقتی کسی رو نمیشناسی چرا باید به خبر مرگ یا مریضیش اهمیت بدی؟

شجریان نماد موسیقی سنتیه

کل ایران میشناستش و با آهنگاش خاطره داره

البته که مردم بیشتری بهش اهمیت میدن

بعدشم میاین میگین کسایی که سلبریتی دوست دارن از نانوا نون نخرن

قیمه هارو چرا میریزین تو ماستا؟

سلبریتی بودن و وکیل یا نانوا بودن شغلهای جداگونه ای هستن

اصلا راه رسیدن به این شغلا باهم فرق داره و هرکدوم کارهای متفاوتی میکنن

تو کتم نمیره این چه مدل مقایسه ایه

مشخصا از سلبریتی ها دل خوشی ندارید یا بهشون حسادت میکنید